Τι θα γινόταν αν ο Σίσυφος κατάφερνε να σταθεροποιήσει την πέτρα στην κορυφή του βουνού. Αυτός δεν ήταν ο στόχος του; Το θέμα είναι αν ο Σίσυφος και κατ επέκταση ο άνθρωπος, το ξέρει ή έστω αντιλαμβάνεται πως ο στόχος του είναι ένα συνεχές ανύπαρκτο μέλλον που ορίζει πως πρέπει να κάνει καθημερινά τα ίδια πράγματα. Να πηγαίνει στο γραφείο του, να εργάζεται, να προσπαθεί ν ανεβάσει τις μετοχές της επιχείρησης του, την οποία θα μεταβιβάσει στο μέλλον στα παιδιά του για να συνεχίσουν και εκείνα την ίδια προσπάθεια. Είναι δηλαδή, μια διαρκής επανάληψη με άπειρους στόχους που δεν μπορούν να δώσουν νόημα στη ζωή του ανθρώπου. Του ανθρώπου που βάζει στόχο το ακατόρθωτο, αυτό θέλει ν αποδείξει ο Σίσυφος με το αιώνιο ανέβα-κατέβα στο βουνό του. Κι ο ανακριτής έτσι ένιωθε τον εαυτό του, έναν μικρό Σίσυφο που δεν μπορούσε να δώσει νόημα στη ζωή του, εργαζόμενος σκληρά στο γραφείο του από το πρωί μέχρι το βράδυ, όπως εκείνη τη Δευτέρα μετά την εκτέλεση του καθηγητή Μαυροσκότη.
Ο πρώτος που ανάκρινε, ήταν ένας κοινός κλεφτάκος που την περνούσε δυο μέσα, μία έξω. Τον ήξερε από χρόνια, δεν έκανε αυτός για τέτοιες δουλειές, τι στο καλό τον κουβαλούσαν κάθε λίγο και λιγάκι εκεί;
-Λέγε ρε Μήτσο, του είπε.
-Τι να πως κύριε ανακριτή
-Άσε το κακομοίρικο και λέγε γιατί σε κουβάλησαν εδώ;
-Δεν ξέρω, εγώ δεν έκαμα τίποτα. Ήρθαν και με συλλάβανε το απόγευμα που σκότωσαν αυτόν τον Μαυροσκότη. Τι σχέση έχω εγώ με αυτά; εγώ είμαι τίμιος. Τίμιος και επαγγελματίας, αλλά το επάγγελμα, βλέπεις...
-Ποιο επάγγελμα; τον έκοψε παραξενεμένος.
-Ε, κάνουμε κι εμείς ένα επάγγελμα, δε νομίζεις κύριε ανακριτή...πως θα ζήσει η οικογένεια..
-Επάγγελμα κλέφτης δηλαδή;
-Εμ το θεωρείς εύκολο εσύ να γίνεις κλέφτης; ποιο εύκολο είναι γα γίνεις ανακριτής!
Του ανακριτή για μια στιγμή τα νεύρα του έπαιξαν αλλά αμέσως κατάλαβε πως θα ήταν ανόητο να προσπαθήσει να βγάλει λαγό από τον Μήτσο.
-Ωραία, είπε. Πες ότι ξέρεις για την υπόθεση στη γραμματέα μου και δίνε του! και να μη σε ξαναφέρουν εδώ! εντάξει; να σε πάνε κατευθείαν στη φυλακή!
Την ίδια ώρα ο Νίκος Καζάρμας αποχαιρετούσε τη Μαρία Διβάνη στο αεροδρόμιο, που επέμενε μέχρι και την τελευταία στιγμή να πάει μαζί του σ αυτό το ταξίδι αλλά αυτός ήταν αρνητικός.
-Έχω τρεξίματα με ομιλίες και συμπόσια, θα πλήξεις, της είπε. Την άλλη φορά που θα πάω για τουρισμό, έρχεσαι κι εσύ.
Στην πραγματικότητα όλα αυτά περί ομιλιών, ήταν προφάσεις. Από την οργάνωση του είχε δοθεί εντολή να λείψει για δέκα μέρες από τη χώρα και δεν μπορούσε παρά να υπακούσει. Εκτελούσε εντολές και η εντολή έλεγε ρητά πως έπρεπε να ταξιδέψει μόνος και να επιστρέψει όταν θα καταλάγιαζε ο θόρυβος γύρω από το γεγονός.
Το σπίτι της οδού Κερένσκι ήταν συνήθως σκοτεινό, διαλεγμένο για τέτοιες καταστάσεις. Ο Αλέκος Μπέρης, θυμάστε τον σύντροφο του Καζάρμα στην εκτέλεση των αστυνομικών; έμπαινε συχνά εκεί, στη γιάφκα για να προμηθευτεί υλικό. Εκείνο το απόγευμα, έφτασε εκεί, άφησε το όπλο που κουβαλούσε και βγήκε πάλι. Έπρεπε για αρκετό διάστημα μετά από σημαντικά γεγονότα, όπως αυτό της δολοφονίας του Μαυροσκότη, να μην ενεργεί, να μην κινεί υποψίες, να φαίνεται και να είναι πάντα ένας φιλήσυχος πολίτης.
Η εβδομάδα που έλειπε ταξίδι στη Ρώμη ο Καζάρμας πέρασε γρήγορα. Επέστρεψε στην καθημερινότητα του. Ο διορισμός του σαν καθηγητής στο γυμνάσιο έχει έρθει και άρχισε να εργάζεται για πρώτη φορά. Τίποτε δε φαινόταν πως θα σκίαζε τη ζωή του, όλα πήγαιναν ρολόι.
Συναντήθηκαν με τον Αλέκο κατόπιν από δική του πρωτοβουλία.
-Θέλω να τα πούμε, του είπε στο τηλέφωνο. Έλα να σου κάνω το τραπέζι.
-Εντάξει, απάντησε και κάθισαν σε ένα απόμερο ταβερνάκι.
Παράγγειλαν και κουβέντιαζαν διάφορα, ώσπου ο Αλέκος τον κοίταξε αλλιώτικα.
-Για πες τώρα, τι με θέλεις γιατί εγώ δεν πιστεύω πως ήθελες μόνο να φάμε παρέα. Εμείς οι δυο δεν ταιριάζουμε αλλά αναγκαστικά συνυπάρχουμε, για πες.
-Που το κατάλαβες αυτό;
-Έχω μελετήσει για σένα, σε ξέρω, όπως κι εσύ με ξέρεις. Έχουμε βασικές διαφορές. Εσύ άθεος, εγώ Χριστιανός. Ξεκινάμε από αντίθετες φιλοσοφίες.
-Έχουμε όμως κοινούς στόχους. Τι σόι χριστιανός είσαι εσύ;
-Εγώ πιστεύω πως ο Χριστός είναι ο μοναδικός θεός...
-Καλά, καλά, τον έκοψε ο Καζάρμας. Δε θα προσπαθήσω να σου αλλάξω μυαλά, όπως κι εσύ εμένα. Πρόκειται για την Λένα, θέλω να μου πεις ότι γνωρίζεις για τον θάνατο της.
-Την αγαπούσες ε; την κοίταξε σκληρά στα μάτια. Την αγαπούσες κι εσύ.
-Γιατί ποιος άλλος την αγαπούσε;
-Μη νομίζεις πως είσαι ο εκλεκτός Καζάρμα! τίποτε δεν είσαι! Την Λένα πριν από σένα την είχα εγώ!
Ο Καζάρμας έπεσε απ τα σύννεφα. Τον εξέτασε και δεν πίστευε πως μπορούσε η Λένα να είχε για εραστή αυτόν τον κακόμοιρο χριστιανό.
-Τι λες; ξέρεις τι λες;
-Ηρέμησε όμως, μην κάνεις έτσι, πάνε αυτά πέρασαν. Να βρεις ποιος τη σκότωσε δε θέλεις; Κι εγώ αυτό θέλω. Λοιπόν άκου: να πας να βρεις τον ψυχοπαθή, αυτός ξέρει, πρέπει να είδε τον πραγματικό δολοφόνο της. Στα υπ όψι σου πως είναι κάποιο μέλος της ομάδας, πρόσθεσε ψιθυριστά.
-Γιατί δεν πήγες εσύ; πως το λες αυτό για μέλος της ομάδας; στένεψε τα μάτια του.
-Αυτό έχει διαρρεύσει, το γνωρίζει και η αστυνομία. Δεν είμαι τόσο καλός σ αυτά, εσύ είσαι ο καλύτερος. Πήγαινε να τον βρεις. Εντάξει; και άκου και τούτο. Δε θέλω παρτίδες μαζί σου!
συνεχίζεται
συνεχίζεται
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου