ΣΕ ΓΝΩΡΙΖΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΨΗ

Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή
σε γνωρίζω από την όψη
που με βια μετράει τη γη.

Ποια γνωρίζει;

Έχω ξεχωρίσει τον Σολωμό σε μια κορυφή ψηλότερη των άλλων ποιητών που μελέτησα αν και παιδί προσπαθούσα να τον αντιμετωπίσω σαν ήρωα της επανάστασης- και, κατ αυτή μου την άποψη είναι ήρωας.

Σε γνωρίζω από την κόψη. Εδώ αρχίζει η έμπνευση και οι λέξεις γίνονται κοφτερές και σκληρές σαν γρανίτης αλλά ποια ήταν η σύλληψη, γιατί πρόκειται περί μεγάλης σύλληψης, του ποιητή; Η κόψη του σπαθιού είναι πραγματικά κοφτερή και δεν ξέρω αν είχε παρακολουθήσει κάποιες μάχες και πόσο οι διηγήσεις των άλλων του προκάλεσαν τόση μεγάλη αναστάτωση, ούτως ώστε να βγάλει αυτή την κραυγή που εμείς σήμερα έχουμε για Εθνικό ύμνο, χωρίς ποτέ όμως να δώσουμε την απαιτούμενη σημασία και ο θαυμασμός μας είναι μάλλον επιδερμικός.

Σε γνωρίζω από την όψη, ακόμα και χάριν της ρίμας δε θα βρισκε πιο κατάλληλες λέξεις αλλά η βια που μετράει τη γη ποια είναι; η όψη μετράει με βιασύνη τη γη περπατώντας; τι εικόνα έρχεται στο νου; μια όψη, ένα κοίταγμα ή κάποιο παρουσιαστικό και ο ποιητής κοιτάζει το χώμα που είναι σπαρμένο από πτώματα αγωνιστών της ελευθερίας.

Η βία όμως είναι μέρος αυτού που θέλει να περιγράψει. Η βία σαν καταναγκασμός, όχι τόσο εύκολα σαν βιασύνη που υποστηρίζεται σαν νόημα της λέξης βία και όχι με αυτό που ήθελε να τονίσει ο ποιητής που δεν ήταν καλός! γνώστης τη Ελληνικής γλώσσας. Φυσικά, ούτε με βιασύνη μετράει κανείς τη γη αλλά με επιβολή της δικής του θέλησης-πράγμα που έχει να κάνει άμεσα με τη λέξη ελευθερία και πόσο μάλλον αν ο ποιητής είχε προ επιλέξει τον τίτλο ΎΜΝΟΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ, τότε, σίγουρα χρειάζεται επιθετικότητα, τότε σίγουρα χρειάζονται τα μαχαίρια και τα όπλα που χρησιμοποίησαν εκείνοι οι άνθρωποι για να γίνουν ελεύθεροι και να χαρίσουν και σε μας αυτό το μεγάλο αγαθό που ελάχιστα εκτιμούμε ή και του αποδίδουμε την ανάλογη τιμή.

Εμένα η εικόνα του ποιητή πριν βγάλει αυτά τα λόγια-αλήθεια ο Σολωμός σαν άνθρωπος είχε υπάρξει καθόλου βίαιος;- είναι σαφώς μια ήρεμη εικόνα ενός ανθρώπου που συλλογάται και όποιος συλλογάται κάνει καλά, νομίζω πως κάπως έτσι το τονίζει και ο ίδιος καθώς βαδίζει σε μια παραλία, κάπου κοντά στη θάλασσα.

Βεβαίως μεγάλα λόγια, σπουδαιότατος στίχος. Και μόνο αυτό να είχε γράψει ο Σολωμός δικαιούται τον τίτλο Εθνικός ποιητής που σε πολλούς αποδόθηκε, αφειδώς και δε νομίζω πως τον άξιζαν αλλά στόχος μου δεν είναι αυτό το θέμα εδώ, ποιος αποδίδει τον τίτλο Εθνικός ποιητής και σίγουρα μια τέτοια σύγκριση θα βλάψει πολλούς νεώτερους. Πολλούς νεώτερους ποιητές που καταχράστηκαν νοηματικά τον Ελληνικό λαό, πρόχειρα μου έρχεται εκείνο το βαρύγδουπο, τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις! του κατά πολλά καλού ποιητή Γιάννη Ρίτσου που εκμεταλεύτηκε μαζί με τον Θοδωράκη αυτόν τον ρημαγμένο και λεηλατημένο χώρο που κάποιοι σαν τον Σολωμό ήθελαν πραγματικά ελεύθερο και δεν εκμεταλεύτηκε, τουλάχιστον με τη γραφή του, τίποτα από το στεφάνι, το καμωμένο από λίγα χορτάρια που χαν μείνει στην έρημη γη.