ΠΕΦΉΦΑΝΟΣ ΉΧΟΣ

 

ΗΧΟΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Ο ήχος του γυναικείου περπατήματος

είναι αλλιώτικος¨ εγώ τον καταλαβαίνω.

Το τακούνι της γυναίκας

χτυπάει σαν βόλι στο μάτι του άντρα

Όχι στο αφτί

στο μάτι

Ο ήχος του τακουνιού είναι περήφανος

εγώ τον καταλαβαίνω

Σαν το γυμνό αγάμητο γυναικείο σώμα

χτυπάει στο πλακόστρωτο κι από μακριά

οι άντρες σηκώνουν τα βλέφαρα

ν’ αφουγκραστούν τον γυναικείο ήχο που

μυρίζει μουνίλα

Ο ήχος

Ανάλογα το ύψος

ο ήχος της γυναίκας ακούγεται

γρήγορος, κοφτός, ανήσυχος.

Από μακριά τον καταλαβαίνω

αυτόν τον ήχο του γυναικείου

τακουνιού στον πεζόδρομο.

Είναι μονόδρομος

Χωρίς τον ήχο της γυναίκας δεν ζεις

ΧΑΜΌΓΕΛΟ ΑΠΟΤΥΧΊΑΣ

 

 

Μίλα καλά, μίλα ωραίαααα!

Κατηφόρισα χτες προς την πλατεία Ομονοίας. Καθώς είχα λίγο χρόνο για χάσιμο, σκέφτηκα, μετά από πόσα χρόνια δε θυμάμαι, να κάνω πεζός τον κύκλο της. Μπήκα από τη στοά της Πατησίων και μου φάνηκε πως δεν έχει αλλάξει τίποτε. Ίδιοι άνθρωποι, ίδιοι α βαβά αβανταδόροι, προσπαθούν να σε σπρώξουν στα μαγαζιά τους. Δίπλα στο προποτζίδικο οι απίστευτοι παπατζήδες μαζί με τους κουστουμαρισμένους παίχτες του προπό, του Τζόκερ του κινο. Αυτοί του κινο ξεχωρίζουν, είναι φτωχομπατίρηδες που προσπαθούν να κονομήσουν το μεροκάματο, οι άλλοι του Ιπποδρόμου με τις γραβάτες και το ψεύτικο χαμόγελο της επιτυχίας στα χείλη, είναι άλλου είδους απατεωνίσκοι.

Βγαίνοντας από τη στοά προς την πλευρά της Δώρου και μπροστά από το πρώην καφενείον ΤΟ ΝΕΟΝ, είδα καινούργιες καφετέριες, ανθρώπους να κάθονται να κουβεντιάζουν σαν τα παλιά. Καλούτσικα ήταν! Έφτασα μέχρι την 3ης Σεπτεμβρίου, κοίταξα μέσα προς τα εκεί που ήταν παλιά το συντριβάνι και έπεφταν οι φίλαθλοι των ομάδων τους μετά τις νίκες, κάποιοι εργάτες, εργολάβοι κλπ διόρθωναν, φύτευαν. Προχωρώντας προς την Πειραιώς και την Αθηνάς που συνεχίζουν να υπάρχουν μερικά απ τα παλιά εμπορικά, παρατήρησα πως δεν έχει πράσινο αυτή πλατεία. Καθόλου πράσινο. Από τις ελάχιστες πλατείες που έχω δει με τόσο λίγο πράσινο. Τι σόι πλατεία είναι αυτή; Και μάλιστα από τις μεγαλύτερες-ονομαστότερες της χώρας;

Επέστρεψα προς την Δώρου, πίσω της, όπου υπάρχει ακόμα το παλιό εστιατόριο, διάβαινα ανάμεσα από τα τραπέζια όπου κάμποσοι έτρωγαν το μεσημεριανό τους. Οπότε, σκάει μύτη ένας τύπος παλιός, βγαλμένος λες από τις παλιές επιθεωρήσεις κι αρχίζει να τραγουδάει:

Μίλα καλά, μίλα ωραίαααα!

Οι άνθρωποι τρώνε μίλα ωραίααααααα!

Τον παρατηρούσα μέχρι να βγει από τα τραπεζάκια που γύρισε πίσω και βλέποντας πως ήταν έξω από το βεληνεκές τους, άλλαξε τραγούδι πηδώντας δεξιά-αριστερά σαν κατσίκι:

Στ αρχίδια μου τα δυο

που ναι σαν καμπαναριό!

Στ αρχίδια μου τα δυο

πάω πίσω στο χωριό!

Κι ανέμιζε το λευκό πουκάμισο γύρω από το γυμνό, ιδρωμένο κορμί του.

 

ΑΧΥΡΟΧΑΛΒΆΔΕΣ

 

Ερώτηση κρίσεως-έτσι έλεγε ο καθηγητής ιστορίας: Ο κόσμος όπως είναι ή όπως θέλουμε να είναι; Ποτέ δεν μπόρεσε να μας ξεκαθαρίσει κι εγώ, έπεφτα μια από εδώ και μια από εκεί. Όπως είναι δε μας αρέσει. Να τον αλλάξουμε δεν μπορούμε.

Προσπαθώ να καταλάβω, τι ωθεί τον άνθρωπο. Αυτό το σπρώξιμο, να πηγαίνει συνέχεια παραπέρα. Η Γη είναι πια γνωστή, ο Δυτικός άνθρωπος σάρωσε τα πάντα. Το κίνητρο του προγόνου ήταν η πείνα και το κίνητρο του επιγόνου, πάλι η πείνα. Χρειάζεται να τρώμε. Ακόμα και πετρέλαιο.

Μπορείς να γκρεμίσεις τον κόσμο αλλά θα τον ξαναφτιάξουν οι ανόητοι.

 

Υπάρχουν πολλά πράγματα στη ζωή που φαίνονται και είναι αντίξοα.

Δυο από αυτά είναι η εναντιότητα των ανθρώπων για ιδέες που παράγουν άλλοι και τα συμφέροντα που εξυπηρετούνται εξ αυτών

Οι στοχασμοί μου ξεγυμνώνονται στη σιωπή. Περί των αδυνάτων λόγος. Δεν θα δευτερολογήσω, η επιμονή μου στο κυνήγι της ωραιότητος εξαντλήθηκε. Το ωραίον είναι αντικειμενικόν. Άμα δεν ξέρεις κιθάρα μην την εγγιζεις.

ανώτατη διαδικασία γνώσης, γραφή και ζωγραφία.

Δεν έχει σημασία εδώ ο γενναίος άντρας είναι χωρίς γένια. Περιττόν να πω πως χρειάζεται να ξαναδιαβάσεις το κείμενο. Οι αιχμές είναι σπουδαίες. Η γενική όψη του κόσμου δεν αλλοιώνει το αποτέλεσμα, πως πρέπει να ξεφύγουμε από αρρωστημένες καταστάσεις και αντιλήψεις. Η τέχνη στρέφεται κατά παντός. Το καταλαβαίνω, μα είναι απλοϊκό. Δεν υπάρχει ούτε το δέντρο, ούτε το δάσος. Οι καταλληλότεροι των ανθρώπων, δεν μπορούν ν απαντήσουν.Ο Πικαμπιά είχε μετατρέψει το φως σε χρώματα. Η πιο ωραία κατάσταση είναι τα χρώματα. Ο σεξπηρ, έβαλε χρώμα στο λόγο.

Μπορώ πάντα να το μελετήσω καλύτερα. Το σθένος ανήκει στους εξέχοντες. Και στις εξέχουσες. Οι γυναίκες φέρνουν καινούριες θεωρίες στην δημιουργία του σύμπαντος.

Εδώ υπεισέρχεται, ο κανόνας των δεξιοτήτων των ανθρώπων. Ο εγκέφαλος κάποιων άλλων που γίνεται σαφέστατα ανόητος καθ΄υμάς, νοητός προς άλλους. Η επιτηδειότητα της κατανόησης, το ανήμπορο της θέλησης του ενός. Η φιλοσοφία του όλου για το ανήμπορο. Πιο απλά γίνεται: δεν κάνουν οι μυγες μέλι, που συναναστρέφεται με την αδικία της ύπαρξης.

Δεν ξέρω γιατί τα κάνω όλα αυτά. Μπορεί να είμαι ένα τίποτα. Ούτε ξέρω γιατί ζωγράφισα τη ζωή σας και τη δική μου. Παραμύθι.

Λοιπόν, είναι μια ώρα καλή. Αραχτοί και λάιτ ζούμε τις ευτυχισμένες μας στιγμές. Έχω μια ψευτοδιάθεση για γέλιο, χαμογελάω πίσω απ την οθόνη. Σας βλέπω. Υπάρχουν πολλά προβλήματα, το εξής ένα: Που θα γαμήσουμε απόψε.

Κανένας δεν έφτασε παραπέρα τα μικρά μας δάχτυλα

κανένας δε φύτεψε την ανυπομονησία, τον πηλό τον κόκκινο πηλό

στα μάτια ανθρώπων που δεν ήξεραν τίποτε απο την αλήθεια.

Από τον θάνατο που μας περιμένει σε μια οξεία γωνία, για να δει πόσο ανυποψίαστοι είμαστε.

Φίλοι μου αγαπημένοι! Είμαστε ένα καράβι ακυβέρνητο. Ένα σπασμένο καράβι φίλες αγαπημένες. Πρέπει να βρούμε τη δύναμη να το ρυμουλκήσουμε στο λιμάνι. Κουράγιο σε όλους, σε όσους προσπαθούν και αγαπάνε αυτόν τον τόπο. Κουράγιο περισσότερο σε όσους διαβούν κάτω από τα όρια της φτώχειας, σ αυτούς που δεν έχουν δουλειά και ψάχνουν ένα κομμάτι ψωμί στην κυριολεξία. Οι έχοντες να σκεφτούν καλύτερα και να βοηθούν με όποιον τρόπο μπορούν.

Μαζεύω κάτι κουκιά ρε αχυροχαλβάδες για να τα φάτε, επειδή από τα κουκιά παθαίνεις ενός είδους δηλητηρίαση. Τίποτε άλλο δε συμβαίνει παρά μονάχα ψιλολαμογιές και αναλυτές του κώλου, παρά μονάχα μια κουκίαση που έσπειραν αυτοί.

οι σκέψεις μου στο περιθώριο

ΣΤΗΝ ΆΣΠΡΗ ΓΩΝΊΑ

 

Καθόταν στη γωνιά του κι άναβε το ένα τσιγάρο κατόπιν του άλλου. Μάλιστα
επειδή δεν είχε φωτιά, σπίρτα, αναπτήρα, ίσκα και τα
λοιπά, άναβε απ το τελευταίο, λίγο προτού κάψει την κιτρινισμένη
του απ΄την νικοτίνη, ψυχή, λίγο προτού πάρουν φωτιά τα
ωχριασμένα μουστάκια του. Έπινε μαύρη ρετσίνα, τράβαγε γeρές ρουφηξιές θανάτου,
στόχευε την καρδιά του και δεν του καίγονταν
καρφί, αν πέθαινε τώρα απ το φούμο, απ τον καρκίνο του..
πνεύματος, όπως τον είχε προειδοποιήσει ο γιατρός. Θα πεθάνεις, κακομοίρη του είπε
και κάπνιζε τον στριφτό μαύρο καπνό του κι
αυτός. Κάποια στιγμή, το τσιγάρο έπεσε καταγής κι ο γέρος
χώθηκε με μιας κάτω από το τραπέζι, κάτω απ τις καρέκλες, κάτω
απ τον εαυτό του, βούτηξε τη γόπα και την ρούφηξε ενώ τα μάτια
του τσουρουφλιζόταν απ την ξευτίλα του ποτού και του τσιγάρου.
Όταν ανορθώθηκε, τραγουδούσε τα ποτά και τα τσιγάρα κι αμέσως,
το καθισμένος στο απόμερο παγκάκι, το τσιγάρο έχει πέσει καταγής, χαμογελώντας,
σαν να ήξερε πως όλος ο κόσμος ήταν δικός του, και μονολόγησε πως όποιος έχει
υπάρξει καπνιστής και το κοψε, κάποια
μέρα θα ξαναφουμάρει ο διάολος να σκάσει Στις Δημοκρατικές
κοινωνίες, δεν επιτρέπονται οι ολικές απαγορεύσεις, έλεγε στην
οθόνη, ο καθηγητής εγκληματολογίας, Γ.Πανούσης, μιλώντας για
την απαγόρευση του τσιγάρου, κι ο γέρων περηφανεύτηκε,
ανάβοντας με την στουρναρόπετρα, αυτή τη φορά το τελευταίο
τσιγάρο, το τσιγάρο που κρατώ, στον ένα μου θεό, μια ζωή θα σ
αγαπώ, πως ακόμα και οι θεοί συμφωνούσαν μαζί του, άρα και ο καθηγητής, που
ήξερε τόσα πράγματα, τι διάλο καθηγητής θα ήταν
αλλιώς, αλλά αυτό ήταν το τελευταίο του τσιγάρο στην
πραγματικότητα, αφού σε λίγο είχε πεθάνει, είχε γείρει, με βλέμμα
άδειο, πάνω στο τραπέζι, ενώ το τσιγάρο του έκαιγε το μυαλό,
του έκαιγε τα σπάργανα του νου.

 

Ι-ΔΑΝΕΙΚΉ ΖΩΉ 2

 

 

Ι-δανεική ζωή.

Χωρίς γυναίκας παρέα

μόνος δίχως χρήμα,
χωρίς το χάδι μιας χαριτωμένης εταίρας

στην ιστορία έγραφε σημάδι

πως αλίμονο δεν μπορούσα να τα πω όλα

αλλά τίποτε δεν είναι καλύτερο

Θα έλεγε κάποιος πως δεν ήξερε τίποτε

ούτε έμαθε ποτέ

να αρνηθεί ή να μην αρνηθεί;

Την ιδανική ζωή που του χάρισαν

-εύκολο είναι να πεις πως τίποτε δε χαρίζεται

και δύσκολο να πάρεις πίσω το λόγο σου.

Το χέρι μιας χαριτωμένης εταίρας

το σφυρί και το καλέμι

με νόημα εξηγούσε το αλάνθαστο αίμα

απλούστερα γιατί δεν είναι για χόρταση η ζωή

και η άρνηση

-δε θέλω να κατηφορίζω άλλο έτσι

μα πως να το κάνεις;

ΠΩΣ ΟΙ ΑΡΧΑΊΟΙ ΈΛΛΗΝΕΣ ΓΝΏΡΙΖΑΝ ΠΩς Ο ΌΛΥΜΠΟΣ ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΨΗΛΌΤΕΡΟ ΒΟΥΝΌ;

 

 

ΓΙΑΤΙ ΚΥΛΑΕΙ ΤΟ ΝΕΡΟ 

Από μικρό παιδί, θυμάμαι τον εαυτό μου να κάθεται πάνω από
ένα ρυάκι και να κοιτάζω τη ροή του. Μου έκανε εντύπωση
αυτό
το τρέξιμο του νερού και σκεφτόμουν πόσο είναι το νερό
της γης
και γιατί κυλάει το ρυάκι. Γιατί κυλάει το νερό και προς τα που.
[ Βασανιστικά σκεφτόμουν γιατί δεν πηγαίνει τον ανήφορο].
Όταν μεγάλωσα, έμαθα πως το νερό κυλάει εξ αιτίας της
ελκτικής
δύναμης που λέγεται βαρύτητα. Η εξήγηση ελευθέρωσε
ένα μέρος
της αγωνίας μου, μα όχι όλο. Σκέφτομαι τώρα, γιατί το
νερό να
καλύπτει το 70% της γης. Κι ακόμα, αναρωτιόμουν τότε,
αν η γη
κινείται από μόνη της, νοώντας πως οι δυνάμεις της
είναι μέσα
στον πυρήνα. Αργότερα πάλι έμαθα πως κινείται εξ
αιτίας των ηλεκτρομαγνητικών δυνάμεων που ασκούνται
εξωτερικά από
αυτήν, μα πάντα το ρυάκι κυλάει στο μυαλό μου. Σήμερα,
σκέφτομαι πως είμαστε φτιαγμένοι από αστρική σκόνη-
κι εμείς τσακωνόμαστε αν ανήκουμε στην Ευρώπη- που
"κύλησε" εδώ,
πριν από πέντε δισεκατομμύρια χρόνια, κι ο χρόνος μεγαλώνει
κατά ένα δευτερόλεπτο το γήινο εικοσιτετράωρο. Πάντα με
απασχολούσαν αυτές οι φυσικές λεπτομέρειες- όχι αυτή καθ
αυτή η φυσική με τους μαθηματικούς τύπους-όσον αφορά την
θεωρητική πρόσβαση στην επιστήμη της φυσικής.
Η φιλοσοφία,
δηλαδή της φυσικής.
Αργότερα πάλι, έμαθα πολλά πράγματα, προσπαθώντας
μέσα από
την μελέτη, να βρω διέξοδο σε ερωτήματα τέτοια.
Η παλινδρόμηση
των κενών δημιουργούσε συνέχεια απορίες και φοβόμουν
το νερό,
σαν κυρίαρχο μέρος της ζωής μας. Συνειδητά, απλώνομαι
πάνω
από αυτό, επιπλέω σ΄αυτή τη συνείδηση πως πάνω από τους
νόμους υπάρχει, το σύμπαν που δεν μπορεί να κινηθεί έξω από
αυτήν. Βέβαια, η ξηρά, το μέρος που κατοικούμε μας δίνει
περισσότερη σιγουριά. Γη, θεωρούμε το χώμα, τα βουνά, τις
πεδιάδες. Και μου έρχεται στο νου να ρωτήσω πως οι Αρχαίοι
Έλληνες γνώριζαν ότι ο Όλυμπος είναι το ψηλότερο βουνό.

 

ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΗ, ΠΑΛΙΆ ΓΟΗΤΕΊΑ

 

Τελειώνοντας αυτό το παραλήρημα, ο συγγραφέας, ανασαίνει βαριά. Ήθελε να τα πει όλα και κουράστηκε. Πέφτει αποκαμωμένος σε μια ξεχασμένη καρέκλα, μοναχικός και εχέμυθος. Ο σκηνοθέτης τον
κοιτάζει περίεργα. Μόνο η πουτάνα η ιστορία τον συλλυπιέται.
"Υπάρχει για σένα το μέγεθος της ιστορίας," του ψιθυρίζει. "Ποιος
άλλος έχει αυτή τη χάρη;" Ο σκηνοθέτης διαφωνεί με αυτή την
άποψη, δυσανασχετεί. "Οι συγγραφείς," επιμένει, "δεν πρέπει να
είναι και ήρωες". Ήρωες είναι ο Αχιλλέας και ο Έκτορας αλλά όχι ο Όμηρος. Ο συγγραφέας που κοιμάται βαθειά ευτυχισμένος, δεν
ανοίγει τα μάτια του. Κοντινό πλάνο στο πρόσωπο του.
Οι τυραννισμένες ρυτίδες του, γεμίζουν την οθόνη. Με φλας μπακ, ανακαλύπτουμε τα όνειρο του: Ένας εξαίσιος κόσμος, γεμάτος
ανισότητες, ένα παιδί του δρόμου, βρίσκει το ξεροκόμματο του και
το τρώει με βουλιμία. Ένας ποδεμένος που λύνει τα κορδόνια των παπουτσιών του και τα δίνει σε έναν ξυπόλυτο. [Αυτό είναι κλεμμένο απ το ΑΜΕΡΙΚΑ-ΑΜΕΡΙΚΑ, του Ελία Καζάν]. Μια γλυκιά μελωδία, παιγμένη από μια μπάντα σαλτιμπάγκων μουσικών, απλώνεται
πάνω και μέσα στην οθόνη. Είναι σημαντική η διάρκεια της. Ίσως
πάνω από πέντε λεπτά. Η σκηνή επαναλαμβάνεται τρείς φορές μέχρι
να την εμπεδώσουν οι ηθοποιοί. Το πλάνο κλείνει, με ζουμ-άουτ, επανερχόμαστε στην πραγματικότητα. Η κάμερα κινείται γρήγορα
στους δρόμους μιας πολύβουης πόλης. Του Νιου Μέξικο ή της
Αθήνας. Κόσμος πάει κι έρχεται. Αυτοκίνητα, χειράμαξες,
αχθοφόροι, παντός είδους Κινέζοι. Ανάμεσα τους ο πρωταγωνιστής
Α, τρεκλίζει με ένα μπουκάλι βότκα ή τεκίλα στο χέρι. Μοιάζει με
τον Νίκο Κούρκουλο, στο κοινωνία ώρα μηδέν. Με σημάδια στο
πρόσωπο, με λεριασμένα ρούχα, σχισμένα. Αξύριστος, ταλαιπωρη-
μένος αλλά είναι ωραίος! Ο θεατής μένει κεραυνοβολημένος στην εμφάνιση του. Πόσο θα ήθελε να ήταν ο ίδιος! Να περνούσε αυτά
που τραβάει ο πρωταγωνιστής. Η νοσταλγία του τσακίζει τα κόκαλα.
Οι γυναίκες κλαίνε αναφιλητά. Πως κατάντησε έτσι! Τελικά ο Α κατορθώνει να μπει σ ένα μπαρ. Σωριάζεται σε μια καρέκλα. Σ ένα
σκαμπό, σε ότι βρίσκει. Πάντως σωριάζεται. Από την άλλη πόρτα
μπαίνει ο Β πρωταγωνιστής, αγκαλιά με μια άγνωστη. Πλησιάζουν, κοιτάζουν με συμφορά τον Α, στέκονται από πάνω του.
"Τι μπορούμε να κάνουμε γι αυτόν; Είναι ένας κατεστραμμένος πρωταγωνιστής. Τον εγκατέλειψε η γυναίκα του, τον παράτησαν
τα παιδιά του, δεν έχει καμιά ελπίδα πια στον κόσμο. Γιατί να ζήσει;" Η άγνωστη του χαϊδεύει τα μαλλιά. Ο Α, ανατινάζεται, με σκοτεινό
βλέμμα, μουγκρίζει: "Φύγετε απο εδώ! Πάρτε δρόμο!" και
ρουφώντας την μπουκάλα ξαναπέφτει με τα μούτρα στο τραπέζι.
Οι άλλοι ανασηκώνουν τους ώμους και φεύγουν.

 

ΜΟΥΡΌΧΑΒΛΟΙ

 

 

Τι με κοιτάς απορημένος ρε καραγκιόζη; Έμεινες κάγκελο με ανοιχτά τα μάτια; Δεν την ξέρεις την παγκόσμια ημέρα της φτώχειας; Θα σου την πω εγώ στατιστικά. Ένα παιδί πεθαίνει κάθε τρία δευτερόλεπτα από την πείνα. Ένα δις άνθρωποι ζουν σε βαθιά φτώχεια παγκόσμια, δηλαδή ο ένας στους τρεις. Απόλυτη φτώχεια ορίζεται το ποσοστό του πληθυσμού που ζει με λιγότερο από ένα καθορισμένο ποσό δολαρίων την ημέρα. Ιδανικό ποσοστό της απόλυτης φτώχειας το 0%. Ο δείκτης της φτώχειας ορίζεται κάτω από τα 5000 ευρώ το χρόνο. Το επίπεδο της ανεργίας είναι σχετικό με τον δείχτη της φτώχειας. Στην Ελλάδα η επίσημη ανεργία αγγίζει το 30%. Ανεπίσημα το 50%. Το 1/3 των Ελλήνων ζει με λιγότερο από 300 ευρώ το μήνα και το 60% ζει με το φόβο πως θα ξυπνήσουν μια μέρα φτωχοί.

Αυτά είναι μια πολύ μικρή σταχυολόγηση αριθμών για να καταλάβεις απορημένε σε ποια κατάσταση βρίσκεσαι, για να καταλάβεις πως κάποιος πρέπει να υποφέρει για να περνάμε εμείς καλά!

Η πιο θανατηφόρα μορφή βίας είναι η φτώχεια, είπε ο Γκάντι. Εγώ λέω πως αν συνεχιστεί η αύξηση των φτωχών στην Ελλάδα ο κίνδυνος για απειλή της κοινωνικής συνοχής είναι εμφανής, που σημαίνει μουρόχαβλε πως θα γίνει πόλεμος. Πόλεμος που θα τον επιδιώξουν οι φτωχοί. Αυτή είναι η βία που φέρνει η φτώχεια και επισήμανε ο μεγάλος Γκάντι που δυστυχώς δεν μπόρεσε να σώσει την Ινδία από την απόλυτη φτώχεια. Στην Αμερική δεν υπάρχει φτωχός με την παγκόσμια έννοια του όρου, η Κίνα ανεβαίνει επίπεδα ιλιγγιωδώς, στη Σουηδία οι φτωχοί παίρνουν το ίδιο εισόδημα με τις ΗΠΑ, όλα αυτά είναι κουραφέξαλα για τους φτωχούς όλου του κόσμου που ζούνε με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα.

Αυτά είναι μερικά συμπεράσματα για την παγκόσμια φτώχεια μας. Καλημέρα πλούσιοι όλου του κόσμου.

 

ΑΝΆΠΟΔΟΣ ΚΌΣΜΟΣ

 

 Έκανα τα μαλλιά μου κότσο, έτσι για
ν αλλάξω χαραχτήρα  και  βγήκα έξω στις
έξι ακριβώς. Φόρεσα ένα εφαρμοστό κολάν, κατηφόρισα την Ιπποκράτους με το μυαλό
μου στο μέσα της γης. Κοίταξα γύρω μου
και προσπέρασα τους δεκαπέντε
περίεργους ταβατζήδες, αδιάφορα και σε
όσους με κοίταζαν περίεργα έβγαλα τη
γλώσσα έξω. Όχι, που να το παινευτώ
αλλά γυμνασμένος που είμαι έβαλα τις
παλάμες μου στο έδαφος, σηκώθηκα κάθετος κι άρχισα να περπατάω,
έτσι με αυτόν τον τρόπο. Σκέφτηκα πως ήταν καλύτερα και από δω και πέρα έτσι θα βάδιζα κι έτσι θα έβλεπα τον κόσμο.

ΑΤΈΛΕΙΩΤΗ ΖΩΉ

 

Δηλαδή, τι θα γινόταν αν ο Σίσυφος κατάφερνε τελικά να σταθεροποιήσει την πέτρα πάνω στην κορυφή του βουνού! Αυτός είναι ο στόχος του; Το θέμα είναι αν ο Σίσυφος το ξέρει ή έστω το καταλαβαίνει πως ο στόχος του είναι ένα συνεχές ανύπαρκτο μέλλον, όπως ένας σύγχρονος άνθρωπος κάνει καθημερινά τα ίδια πράγματα: πηγαίνει στο γραφείο του, εργάζεται, προσπαθεί ν ανεβάσει τις μετοχές της επιχείρησης του, την οποία θα μεταβιβάσει στο μέλλον στα παιδιά του για να κάνουν και εκείνα την ίδια προσπάθεια. Είναι δηλαδή μια διαρκής επανάληψη με άπειρους στόχους που δεν μπορούν να δώσουν νόημα στη ζωή του ανθρώπου. Του ανθρώπου που βάζει στόχο το ακατόρθωτο, αυτό αποδεικνύει ο μύθος του Σίσυφου. 

ΔΙΑΚΟΠΈΣ ΣΤΟ ΛΥΚΑΒΗΤΤΌ

 

 Ερημιά. Τόση ερημιά ποτέ δεν την είχα. Μέσα και έξω μου. Αυτόν τον Δεκαπενταύγουστο έμεινα μόνος στην Αθήνα. Ξεκίνησα λοιπόν μια βόλτα στους κεντρικούς δρόμους χωρίς σαφή προσανατολισμό. Στο πίσω μέρος του εγκεφάλου, κάτι κρυβόταν αλλά δεν μπορούσα ν αναγνωρίσω. Βάδισα προς την Πανεπιστημίου, την Ακαδημίας αδιάφορος, σχεδόν κενός, όπως ήταν η Αθήνα όλη. Δεν κρατούσα τίποτε στα χέρια μου, ήθελα να πιω έναν καφέ κάπου ψηλά, να δω τον κόσμο από ψηλά, όπως τον έβλεπα τότε παιδί από τον Λυκαβηττό. Ναι, από παιδί είχα να πάω. Ίσως από τότε με τη Μαρία. Ναι, τότε ήταν που μας πήρε η κατηφόρα αγκαλιασμένους σφιχτά, σχεδόν μισόγυμνοι γλιστρούσαμε στις πευκοβελόνες-τι να γίνεται Μαρία;- και πέσαμε μέσα στα βάτα. Γεμίσαμε αγκάθια μα γελούσαμε. Ήταν μια ευτυχισμένη εικόνα αυτή. Αλλά τώρα δεν υπήρχε η Μαρία. Κι εγώ βάδιζα μεσημεριάτικα, με τον ήλιο κατά μέτωπο στην Ακαδημίας. Ήταν τόση η ερημιά που ούτε κάθε πεντακόσια μέτρα συναντούσες άνθρωπο. Έτσι, μπορούσες να κατουρήσεις άνετα στο δρόμο, στα πεζοδρόμια, στις βιτρίνες, χωρίς να σε ενοχλήσει κανείς. Ο ήχος του κάτουρου, λες και διασπούσε τα ντουβάρια, ακουγόταν παντού εκκωφαντικός -στην ερημια ο ήχος μεγαλώνει- τα βήματα μου αντηχούσαν επίσης σαν πυροβολισμοί. Κράπ! Κράπ, κράπ! Κοίταξα πίσω και είχα την εντύπωση πως κάποιος με ακολουθούσε. Κανείς. Μετά από διακόσια βήματα, ξανά τα ίδια. Τώρα ήμουν σχεδόν σίγουρος αφού είχα ακούσει τα βήματα του. Τίποτα. Αυτός που με κυνηγούσε δε φαινόταν, ήταν αόρατος. Έστησα χάμω το αυτί μου στην άσφαλτο. Ησυχία. Αφού εγω δεν περπατούσα, δεν ακουγόταν τίποτα. Κι έπειτα ποιος να με ακολουθεί και γιατί; Για ποιο λόγο; Μήπως είχαν μαντέψει τις προθέσεις μου να κάνω διακοπές στο Λυκαβηττό και προσπαθούσαν να με αποτρέψουν; Μπορεί. Σηκώθηκα όμως και συνέχισα το δρόμο μου. Πέρασα από την πλατεία Κολωνακίου. Ψυχή. Τα περίπτερα όλα κλειστά. Οι καφετέριες αμπαρωμένες. Λοξοδρόμησα κατά τη Δεξαμενή, άλλες αναμνήσεις, καθώς τα τζιτζίκια άρχισαν να με πυροβολούν. Κάτι ήταν κι αυτό. Σιγά- σιγά μπήκα μέσα στα πεύκα, προτίμησα τα μονοπάτια από τη δημοσιά. Ξεραΐλα κι αποπνιξία, μούσκεψα στον ιδρώτα, πνίγηκα στο κουρνιαχτό του απόηχου της μεγάλης πόλης που για λίγο είχα χάσει από τα μάτια μου. Για λίγο, γιατί όταν έφτασα ψηλά, μόνος μου-απίστευτο πράγμα! δεν υπήρχε κανείς άλλος εκεί. Μόνο εγώ κι ένα ελαφρύ αεράκι που ευτυχώς άρχισε να φυσάει εκείνη την μεσημεριάτικη ώρα. Πήγα προς την βορεινή πλευρά και ως δια μαγείας ένας μαυρούκος πωλούσε νερά και αναψυκτικά. Σεν ποιον πωλούσε; Δίπλα του ένας βρώμικος και κοκαλιασμένος σκύλος, γουργούριζε από την πείνα κι από την αφόρητη ζέστη. Πήρα ένα νερό αλλάξαμε μια ματιά με τον μαύρο-αυτοί οι μαύροι, κοιτάζουν αλλιώτικα απ τους λευκούς- και πήγα στις διόπτρες να κοιτάξω κάτω και γύρω στην Αθήνα, όπως έκανα τότε παιδί. Μέσα σ αυτό το χαύνο περιβάλλον, σ αυτή την ασπρισμένη ατμόσφαιρα που περιέβαλε την τεράστια πόλη, σκέφτηκα πως δεν κοιμόταν και δεν έμενε κανένας άνθρωπος. Είχαν φύγει όλοι με μιας. Λες και θα γινόταν σεισμός, λες και θα έπεφτε αρρώστια, άφησαν τα υπάρχοντα τους και πήγαν κατά διαόλου μεριά. Μπορεί να μη γύριζαν ποτέ. Κι αυτό δε μου άρεσε καθόλου. Πάντα είχα έμμονες ιδέες αλλά τώρα τελευταία το παράκανα. Παράτησα τις διόπτρες, έτσι κι αλλιώς το θέαμα ήταν οικτρό και κατηφόρισα από την άλλη μεριά, προς την λεωφόρο Αλεξάνδρας. Μπήκα μέσα στο δάσος κι αυτός που με ακολουθούσε έκρυψε τα χωμάτινα βήματα του. Σταμάτησα κάτω από τα μεγάλα πεύκα, κοίταξα γύρω, είδα ένα μέρος που έκανε για να ξαπλώσω. Την έπεσα εκεί ανάμεσα στα χόρτα και κοιμήθηκα μέχρι που σκοτείνιασε ο κόσμος.

 

ΟΙ ΜΟΓΓΟΛΟΙ ΕΊΝΑΙ ΠΙΟ ΈΞΥΠΝΟΙ ΑΠ ΤΟΥς ΈΛΛΗΝΕΣ;

 

Οι Μογγόλοι έχουν υψηλότερο μέσο όρο νοημοσύνης από τους Έλληνες! [Αν και δεν πιστεύω σ αυτή την αθλιότητα που λέει πως, όποιος αναγνωρίζει συγκρίσιμα, μαθηματικά σχήματα, είναι πιο έξυπνος από τους άλλους.]

Οι εγκυκλοπαιδικές γνώσεις, για μένα, καθορίζουν το iq των ανθρώπων και, ίσως μόνον αυτές διαρθρώνουν το ποιόν, το ήθος του.

Νοήμων είναι αυτός που καταλαβαίνει, που αντιλαμβάνεται, που έχει αντίληψη, όχι αυτός που ξέρει μαθηματικά.

Οι περισσότερες μαθηματικές ευφυΐες που έχω γνωρίσει δεν μπορούσαν ν αρθρώσουν λέξη. [Κοινώς Μογγόλοι.]

Φυσικά, ο Όμηρος είχε ανώτερο iq από τον Steven Hoking.

Ο Όμηρος γνώριζε από ηρωισμό, πόνο, εκδίκηση, θάνατο, αγάπη, εγκατάλειψη, θλίψη, αυταπάρνηση, σεβασμό. Ακόμα και ο γελαστός Einstein, τι νοήμων υπήρξε σ αυτά;]

 

ΟΜΗΡΙΣΤΉΣ

 

 Κι εγώ έχω μελετήσει τον Όμηρο αρκετά μπορώ να πω, ειδικά εκείνα τα χρόνια της Τρίτης Γυμνασίου και Α Λυκείου με καθηγητή έναν εξαίρετο Ομηριστή τον Ζαγκελίδη. Εν πρώτης εγώ δεν πιστεύω πως ο Όμηρος ήταν ..ένας. Βασιζόμενος στις παραδόσεις πως εφτά πόλεις μαίρνοντο-όπως το θυμάμαι ηχητικά το ρήμα-δεν ξέρω και δεν ανοίγω το Γκουγκλη για περαιτέρω- που σημαίνει, ερίζουν, τσακώνονται για την καταγωγή του Ομήρου, μεταξύ τους η Μίλητος, η Αλικαρνασσός, η Σμύρνη, που σημαίνει ότι στους αιώνες που τα έπη τραγουδιόνταν από τους αοιδούς και δεν ήταν καταγραμμένα, φαντάζεσαι έναν μόνο ποιητή να επαναλαμβάνει συνέχεια τις ραψωδίες της Ιλιάδας και της Οδύσσειας; μέχρι την εποχή του Πεισιστράτου που αναθέτει στους γραφιάδες του, αυτή την πραγματικά μεγάλη πράξη. Με βάση τη λογική ο Όμηρος δεν ήταν ένας αλλά πολλοί. Στην ουσία είναι κάτι σαν παραδοσιακή ποίηση μεταδιδόμενη από στόμα σε στόμα. [Στα Ομηρικά έπη η βάση της θρησκείας είναι καθαρά πολυθεϊστική και τελείως ανθρωπιστικές πολλές φορές οι δυνατότητες και τα μειονεκτήματα των θεών]

ΜΩΡΈ ΜΑΛΆΚΑ

  

 

Μωρέ μαλάκα, για να υπάρξεις καλύτερος των πραγμάτων πρέπει
να μη συνεχίζεις να είσαι κομπλεξικός. Βγες απ το καβούκι σου, μη κρύβεσαι, πες μερικά πράγματα όπως είναι, πες ότι παίζεις μαλακία πρωί, μεσημέρι, βράδυ, δεν είναι και κακό να ομολογήσεις πως είσαι δολοφόνος του ωραίου, πως είσαι άπληστος, τότε μπορεί να μη σε κακοκαρδίσουμε, παρ ότι συνεχίζουμε να αντιπαθούμε τους καθ έξιν ηλίθιους. Διάβασα τον Γουίτ πολύ μικρός, Κάρυλ Τσέσμαν. Ποιος να τον ξέρει. Μωρέ μαλάκα, είδες πως μπορείς να γίνεις αντιπαθής; είδες ότι ο κόσμος είναι κάτι άλλο τελικά απ αυτό που νομίζεις; απ αυτό που έχεις μέσα στο μουνή σου; είναι όντως εκπληκτικό να γυμνάζεις τους μύες σου, συμφωνώ ο χρόνος σου αρχίζει από τώρα! Τώρα που θ αρχίσεις ν αρθρώνεις, φοβερό το αρθρώνεις; τρία-τέσσερα σύμφωνα στη σειρά, υπάρχουν κάποιοι που μας συμπάθησαν για την ωραία μύτη μας-ωραίο τον συν και τα λοιπά, μόνο ο Κατσίκας και ο Δήμου Χρήστος έπαιζαν ωραία μπάλα, η κυρία Ιωάννα υπήρξε ή υπάρχει ωραία, δύσκολο να είσαι ή να γεννήθηκες ωραίος χωρίς εναντιότητα; χωρίς μια πράξη; χωρίς να υποθέσουμε πόσο βάναυσος είναι ο χρόνος της ομορφιάς και της καλότητας; γιατί χωρίς καλότητα δεν υπάρχει ομορφιά, ότι και να μου πεις. Τα χαρακτηριστικά του ωραίου δεν κρύβονται πίσω από καμιά μάσκα, τι θέλω να σου πω ρε; βγες απ το καβούκι σου, πες μερικά πράγματα όπως είναι, ο χρόνος σου μετράει από τώρα, μαζί κουβεντιάζουμε όσο κι αν νομίζεις πως δε σε ξέρω.

ΤΣΙΛΙΑΔΌΡΟΙ

 

 

Πήγα μια βόλτα. Όχι μακρινή, μέχρι το Θησείο. Κάθισα σε ένα παγκάκι, εκεί στο παζάρι, λιγόπρωο ήταν ακόμα, κάθισα να χαζεύω. Ένα πανηγύρι άρχισε να κλώθεται, γύρω μου κι έβλεπα αυτούς τους ανθρώπους, όλων των ηλικιών να συνωστίζονται, να κάνουν αστεία μεταξύ τους, να τσακώνονται ποιος θα πάρει το καλύτερο πόστο στην αγορά. Άνθρωποι απ όλον τον κόσμο, παγκοσμιοποίηση, σκέφτηκα. Κάποια στιγμή με κέντρισαν πέντε-έξι τύποι, που έστησαν ένα χαρτοκούτι κι άρχισαν να παίζουν τον παππά. Το γνωστό παιχνίδι. Εδώ παππάς, εκεί παππάς, που΄ναι ο παππάς. Τα χαρτιά έπαιζε μια χοντρή τεραστίων διαστάσεων. Έλα βάλε πενήντα, κάτω εσύ, πάνω εσύ, έλα πάρε, κι έδιναν το πενηντάρικο ο ένας στον άλλον, οι αβανταδόροι μεταξύ τους, περιμένοντας το θύμα. Σε λίγο ο ένας τσιλιαδόρος που ήταν μπροστά μου έδωσε σύρμα. Ως δια μαγείας διαλύθηκαν όλοι, όλα έγιναν καπνός, το χαρτοκούτι έφαγε μια κλωτσιά, τα χαρτιά κρύφτηκαν στην ρόδα ενός αυτοκινήτου, οι αβανταδόροι βόλταραν αδιάφορα και είχε μια πλάκα να τους βλέπεις, σαν στην οθόνη ενός κινηματογράφου, τα πάντα γινόταν στην εντέλεια. Ένα μάθημα που το είχαν μάθει χρόνια. Μόλις έφυγε η Αστυνομία, το σκηνικό επαναλήφθηκε, εδώ παππάς, εκεί παππάς, περιμένοντας το θύμα που κάποτε έσκασε μύτη και ήταν ένας μουγγός κακομοίρης, που του πήραν σχεδόν μαγικά διακόσια ευρώ, που να καταλάβει ο κακομοίρης, δεν μπορούσε και να μιλήσει, να διαμαρτυρηθεί και οι παπατζήδες εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας όπως δια μαγείας είχαν εμφανιστεί. Αυτή είναι η Ελλάδα σε όλα τα επίπεδα, ένα ατέλειωτο παπαδιλίκι, εδώ παππάς, εκεί παππάς, που είναι παππάς;

ΛΊΘΙΟ

 

Ένα τραγούδι θέλω να γράψω

Ν αλλάξω στο δάσος το πράσινο χρώμα

Χαμένο φιλί από κόκκινο στόμα

να ζητώ από χρόνια ποτέ δε θα πάψω.

Βάψτε το δάσος με άλλο χρώμα!

βαρέθηκα αιώνια να με καίει σαν φλόγα

αυτό το κορμί σα μια μαύρη πιρόγα

να σκίζει το φως, να φεύγει το γιόμα.

Βάψτε το δάσος με άλλο χρώμα!

Άσπρο λουλούδι ζητώ να μυρίσω

που το καψε ο ήλιος, το έκανε μαύρο

το κίτρινο πίσω δε θέλω, μα θα βρω

καιρό και συμπόνια να βρω, να γυρίσω!

Ένα τραγούδι θέλω να γράψω

Για κάτι που έφυγε, να μη με λυπήσει

το ήξερα, ωραία μ είχε αγαπήσει

όπως στο όνειρο όπου θα λάμψω.

Βάψτε το δάσος με άλικο χρώμα!

Κίτρινο κρίνο, λευκό επιμύθιο

Μη μείνει στο δάσος κανένα χρώμα

Εγώ που σ αγάπησα δεν ξέρω ακόμα

Στον ήλιο αν έφτασε, του κόσμου το λίθιο.

οι άλλοι

 

Θα μου πεις τώρα, αν έκαναν όλοι σαν εμένα θα ήταν καλύτερος ο κόσμος; Μιλώντας ο καθένας για το δικό του "εμένα". [Επειδή όλοι περηφανευόμαστε για ένα ανυστερόβουλο και δίκαιο εγώ.]

Τη σκιά σας την αγαπάτε; Το απόγευμα είναι πάντα πιο μεγάλη και όντως έχουμε μια περίεργη αγαπησιάρικη σχέση μ αυτό το μαύρο που μας ακολουθεί παντού.

Σήμερα πήγα στη Βουλιαγμένη απ όπου και η συγκεκριμένη σκιά μου. Έχω σκεφτεί πολλές φορές ν απαλλαγώ από δαύτην αλλά επειδή το βλέπω αδύνατο μελετάω να περπατώ μόνο στα σκοτάδια ή στο απόλυτο φως.

 

Ποτέ δεν ήθελα να είμαι στριμωγμένος σε έναν τοίχο. Κοίταξε όμως τώρα φίλε πως μας έχουν στριμώξει!

Δείξε ποιος είσαι. Ίσως εγωϊστικός τίτλος. Μπορεί όμως και παρότρυνση. Ανέβασμα ψυχολογικό σε έναν κόσμο που περισσεύει η κακία; Ο δάσκαλος στο σχολείο πάντα ήθελε να δείχνουμε ποιοι είμαστε και τότε και τώρα. Έτσι για να συνεννοούμαστε καμιά φορά εμείς οι δυο. Εσύ που είσαι μετριόφρων κι εγώ που πετάω στα σύννεφα. 

ΠΙΑΣΕ ΜΙΑ ΜΠΥΡΑ

 

-Λοιπόν, φίλε μου, σήμερα έχω κέφια, πιάσε μια μπύρα

-Από τι να είναι η μπύρα;

-Πιάσε μια πράσινη κι άσε τις εξυπνάδες!

-Πράσινη πίνεις; Αφού μέχρι χτες έπινες Άμστελ με το μπουκάλι..

-Άμστελ; εγώ; με το μπουκάλι; Μήπως είσαι άρρωστος και με
περνάς για τον αδερφό μου;

-Έχεις αδερφό;

-Κοίτα ρε! καφετζής να σου πετύχει! Πιάσε την πράσινη... ναι έχω
αδερφό.

-Πως τον λένε; αράζει στις δυο καρέκλες, ανοίγει τον φίλαθλο

-Μενέλαο.. θα φέρεις την πορτοκαλάδα;

-Πορτοκαλάδα θες; να σου φέρω πορτοκαλάδα.. ομαδάρα θα
φτιάξουμε φέτος, κοίτα: πήραμε τον Μακούν!

-Ποιος είναι αυτός, να ένας τίτλος τεράστιος..θα είναι σπουδαίος ε;

-Ναι, τι είπε ρε το άτομο, παιχταράς. Να φέρω την μπύρα;
Πράσινη ή άμστελ, λέγε τώρα... ναι, τον Θυμάμαι τον αδερφό σου
τον Μενέλαο. Αυτός δεν τις έπινε μπουκαλάτες; Δέκα την ημέρα;
τον έκανε πλούσιο τον Άμστελ.

-Τον ξέρεις;

-Ποιον; τον Άμστελ. Που να τον ξέρω..

-Τον αδερφό μου, λέω.

-Μπα, δεν το θυμάμαι, είχα πάει μια φορά στην Ολλανδία..

-Φέρε βρε μια πορτοκαλάδα, γιατί κοράκιασα!

-Πορτοκαλάδα θες; να σου φέρω αμέσως.. Σιγά, πως κάνεις έτσι..
όποιος βιάζεται, σκοντάφτει.. πέφτει. Θες να πέσεις;

-Ναι, φέρε!

Κι εξαφανίζεται κάτω από το ψυγείο. Γυρνάει με μια πράσινη κι
εγώ τον κοιτάζω μαρμαρωμένος.

-Πορτοκαλάδα, δεν είπες;

-Ναι, αλλά το ξανασκέφτηκα. Με την πορτοκαλάδα δεν ξεδιψάς.
Πάρε μια πράσινη... άμα θες, γιατί αλλιώς την παίρνω κι αυτή πίσω!

 

ΆΜΑ ΣΟΥ ΚΟΨΟΥΝΕ ΤΟ ΡΕΎΜΑ, ΚΆΝΕΙς ΠΕΡΣΌΤΕΡΟ ΣΕΞ

 

-Έλα, άργησες. Που ήσουν όλη μέρα;

-Έτρεχα στους δρόμους, είμαι ένα πτώμα..

-Γιατί έτρεχες; [τον κόβει]

-Ε, να βγάλω τίποτε...

-Έβγαλες;

-Θα σου λεγα τώρα.. [στρίβεται]

Ησυχία. Σκοτάδι. Μια μπουμπουναριά ακούγεται από μακριά.
Μπορεί και κλανιά.

-Κούλα! που είσαι; δε σε βλέπω, άναψε το φως, πολύ σκοτάδι!

-Δεν έχουμε φως Γιάννη! [τραγωδία! κλάμα! να, τα δάκρυα]

-Δεν έχουμε ρεύμα; τι να το κάνουμε; να κρυώσουμε;  ζεσταίνεσαι;
Το παιδί; [όλα μαζεμένα]

-Άστο κοιμάται. [έχουμε παιδί;]

-Α, ωραία ε, τότε να το κάνουμε.. [όλα μαζεμένα]

Ξανά ησυχία. Ο ήχος του μακρινού κλάτσ! κλάτσ! σιγανός.
Κλάτσ, κλάτσ. Σα να μπαίνει κάτι.

-Που είσαι ρε Γιάννη;

-Από πίσω.

-Από πίσω; ας τον κώλο μου ήσυχο ρε! έλα από μπροστά.
Μη μιλάς! Γάμα!

-Ε, τι κάνω τώρα; [κοιτάει το σκοτάδι απορημένος. Τέτοιες ώρες,
τέτοια λόγια.] Μπαίνω- βγαίνω.

-Μπες καλύτερα, κλείσε την πόρτα! [ μπάμ, με το ποδάρι.] Γάμα.

Γιάννννννης: Βήτα! [φωναχτά]

-Κούλα: [εγώ είμαι η κούλα;] αααααχχχ... τέλειωσες κιόλας;
που πήγες;

-Από πίσω.

Ακούγονται κλωτσιές, μπουνιές στο σκοτάδι. Που και που καμιά
κλανιά. Ησυχία.

 

ΤΟΥΜΠΕΚΙ 2

 

Τουμπεκί.

Ανοίγω τον υπολογιστή, μπαίνω στο facebook , κοιτω τα σχόλια,
τις αιτήσεις,τις σελίδες, τα μηνύματα, γαμώ τα request,και τον
πούστη τον Μάρκ Ζόκενμπεργκ που μας έχωσε μέσα σ΄αυτή την κατάντια,
εδω δεν έχουμε άλλη πίκρα, στέγνωσε ο στόμας, κι
έρχονται και οι pathfinders με τους γαμπρούς και τις νύφες, να
περιμένουν στη σειρα, τη μαλάκω ή τον μάλαξ που θα τους κάνει
likes, για ένα like πεθαίνω και δόστου οι συμβουλές και οι αηδίες
 για το τι πρέπει να κάνει ένας καλός blogger,να γράψει ή να μη
γράψει αλλά δεν αντέχει, είναι ανάγκη να ρίξει την μαύρη κλανιά
 του, κι άμα είναι με τρία λάικ να γίνεις δημοφιλέστερος, κάντο ρε
 μαλάκα, βάλε σε όλους, τσάμπα είναι, και μείνε στην γοητεία των
 σχολίων ρε τσιχλόμαγκα-κλάτς,κλάτς- αν δεν είμαι εκεί θα είμαι
στο μπάνιο,πέντε πλάτς, δυο σαπούνια, δεν προλαβαίνω να χέσω,
 είπε ο φίλος, το ηλεκτρονικό σπέρμα, ο κλεισμένος μέσα σε άχαρα δωμάτια ή
 σε καφειντερνετ με ένα σωρο μπλακ μαν γύρω και τα να συλλογιέμαι αν πρέπει
 να έχω http or https κι ο άλλος να λέει,
 υμνείστε με δοξάστε με, γιατι έχω το καλύτερο blog και συ να μην αντέχεις,
  να σούρχεται να του ρίξεις σφαλιάρα, ρε Γιάννη εδω
είσαι κι εγώ χτυπάω τον άνθρωπο τόσην ώρα εκεί κάτω; και να
πέφτουν βροχή οι καλημεράκηδες, οι νευρικοί εραστές του φεις,
αυτοί καλά κάνουν, μόνο την πάρτυ τους σκέφτονται και καλά
 κάνουν, σιγά τη γκόμενα, που της έχω κάνει αίτηση και περιμένω
 δυο μήνες να με αποδεχτεί, σιγά που θα περιμένω κι άλλο, ποιά
 νομίζει πως είναι, η παλιοχαμούρα, άσε δε με νοιάζουν αυτά
 αντιδράει ο σπασίκλας, ο σπαστικός, ο σπασαρχίδας και μου ρίχνει
στη μούρη ένα δε μου αρέσουν αυτά που γράφεις και ποιός είσαι
 συ μωρε; είσαι κανένας; Κανένας. Κανείς δεν είναι κανενός, κάτι
μου θυμίζει αυτό, εγώ ποιανού είμαι; Κανένας δεν αντέχει να του
 πουν είσαι άσχημος σαν την κουκουβάγια, είναι γλυκειά η πουτάνα
 η κολακεία, κι αν δεν υπάρχουν αποδείξεις για όλα αυτά που λεω,
 τι με νοιάζει, μήπως θα μου κόψουν το άριστα ή θα μου βάλουν
κοσμία διαγωγή, χειρίστη πρέπει να σου χώσουν στη μούρη αλλά
έχεις χάρη που βρίσκεσαι κλεισμένος σε ιντερνετικες κρυψώνες,
πίσω απο κωδικούς κώδικες, πίσω απο σκοτεινα δωμάτια που
 έκλεισες την φουρτουνιασμένη σου ψυχή, περιμένοντας το ανίδεο
 τέλος, αυτής της πανάθλιας εποχής ή της ευτυχισμένης για έτερους
που τους χαμογελάει ο κόσμος, τους αστράφτουν οι καλές μέρες,
 τους αποχαυνωμένους στην ευμάρεια του τι κάνεις έτσι, όλα καλά
είναι, όλα υπέροχα...πάρε τώρα και τα πουλάκια σου..τσίου, τσίου!

Σ ΑΜΜΟΥΔΙΆ ΞΕΧΑΣΜΈΝΟΣ

 

 Ένα άδειο χαρτί είναι η ζωή μας, πως να το γεμίσεις;
Με τόσα συναισθήματα άπειρα αρχίζει ένας ακόμα Αύγουστος. Τι έχουμε να πούμε;τι έχουμε να φάμε; πατάτες. Πούτσες μπλε.
Αύγουστος ο μήνας των διακοπών Στην Αίγινα και αλλού, στην Πάργα, στο Καραβοστάσι, στα Κύθηρα, στη Μονεμβάσια και αλλού. Ξεχύθηκαν οι Έλληνες στις παραλίες Ήρθαν και πολλοί άλλοι. Άγγλοι, Γάλλοι, Γερμανοί. Οι Αλβανοί στο καβούκι τους, τρώνε το ζουμί τους. ΤΟ ΖΟΥΜΊ ΤΟΥΣ.
Ένα άδειο χαρτί είναι η ζωή μας Ή καλύτερα ένα λευκό χαρτί όπως η ψυχή μας: κατάλευκη. Αλλά που να καταλάβουν όσοι κυβερνούν, όσοι διαχειρίζονται τα κέρδη μας, πόσο αγνή είναι η ψυχή μας; και πως δεν τους χρωστάμε τίπτε; [τουναντίον μας χρωστάνε αλλά δε θα τα λάβουμε ποτέ]. Κι ακόμα μήπως καταλάβουν πως δεν τους ανεχόμαστε πια. Έφτασε ο κόμπος στο χτένι ή αντίθετα, κομπιάσαμε. Και δε χωράει πια, καμιά συγχώρεση. Μια κουβέντα παραπάνω και θα σπάσει, θα ξεχειλίσει το νερό. Θα γίνει συντρίμμια το γυαλί, θα βγουν κάποτε, έξω, στη στεριά, τα ψάρια.
Οι ζεστές μέρες τ Αυγούστου αρχίζουν. Η πνιγηρή ατμόσφαιρα διαδέχεται μια άλλη, πνιγηρή ατμόσφαιρα. Οι κάψες του Καλοκαιριού μας ορφάνεψαν ακόμα λίγο-μας αφάνισαν. Κάμποσοι γέροι στην παραλία απόκαμαν-συνταξιούχοι, χωρίς καμιά απόφαση ζωής.
Όλες οι παραλίες της Ελλάδας, μοιάζουν. Στ Αργοστόλι, στον Αρίλα, στο Πεταλίδι. Κούφιο νερό, σπασμένα καράβια, να μαι πέρα μακριά. Σ αμμουδιά ξεχασμένος. Έτσι να μαι.