Η εντύπωση μένει.

Το βράδυ κρύο, το χάδι, έφεγγε στο σκοτάδι.
Λυπόσουν ή δεν ήξερες, τι να περιμένεις,
ένας ο κόσμος ο μικρός, μέσα σε μεγάλα μάτια.
Μου θυμίζουν τη λίγη μας ευτυχία.
Ο ύπνος δύσκολος μετά τα φιλιά
οι άνθρωποι, ένας άντρας και μια γυναίκα μπορούν ν αγαπηθούν.
Ένα βράδυ είναι η ζωή μας; 
Κάπνιζες συνέχεια με κάποια χαρά κυλούσε ο καπνός ανάμεσα μας
Ανάμεσα σε παλάμες σφιχτά δεμένες, έτρεχε το κρασί μιας αγάπης που
την είχαμε ορίσει από πριν.
Είπες έπρεπε να γνωριστούμε πριν
δέκα, είκοσι χρόνια, γιατί τότε θα μας περίσσευε η όψη του φεγγαριού
οι μέρες και οι νύχτες των φιλιών, η προσμονή να φτιάξουμε μαζί καλύτερο το σπίτι μας.
Η δύναμη πως θα τα κάναμε όλα μαζί, η δυστυχία να παραδεχτούμε πως υπάρχουν κι αυτά.

Η αρχή ορίζει το τέλος σου είπα, δεν ήθελα να σε λιγοστέψω. 
Και μπορεί να έκλαιγα στο σταθμό του τρένου, ανήξερος επειδή δεν θέλω να παραδεχτώ τέτοιες ήττες.
Σκόρπια λεπτή άμμος, ο πόνος σίγουρος, λίγος πράσινος χρυσός
φαντάζει αόριστο τι θα γίνουμε.

 Οι μεγάλες αγάπες τελειώνουν γρήγορα
ηχούν σαν τα βήματα κάποιου που μας ακολουθεί.
Ο ύπνος δύσκολος μετά από τα φιλιά
ένα βράδυ ήταν η ζωή μας;
Τα χέρια, τα χέρια, η αγωνία
πως μπορεί να μην ξαναβρεθούμε, εμείς που ξέραμε από αγάπη.

ΤΟ ΠΑΤΗΜΑ ΤΗΣ ΣΚΑΝΔΑΛΗΣ

ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΟ ΟΝΕΙΡΟΔΡΑΜΑ Η ΤΟ ΠΑΤΗΜΑ ΤΗΣ ΣΚΑΝΔΑΛΗΣ

Ήρθαν οι άλλοι κι έφυγαν

Έμεινε η πατημασιά του ήχου

Κι εγώ, μέσα του γυρόφερνα

Του σκιερού μεγάλου τοίχου.

Καθώς η μέρα τραβούσε το απόγευμα με το τσιγκέλι και ο ήλιος έσταζε τις τελευταίες φωτιές, στα πληγωμένα δέντρα, ορκιζόταν στους θεούς, πως δεν θα το ξανάκανε. Το έλεγε αυτό, σκυφτός με τις παλάμες γυρισμένες κατά πρόσωπο και νόμιζε πως δεν του αρκούσε: Μέσα του βαθιά, πίστευε το αντίθετο. Πως θα το ξανάκανε. Έτσι, ενοχλήθηκε με την ευκολία που τον απαρνιόταν ο εαυτός του. Γι αυτό θέλησε να του εναντιωθεί. Έβγαλε τα παπούτσια του και τα κρέμασε στο δέντρο-δεν ήξερε, τι δέντρο ήταν και δεν τον απασχολούσε. Το μόνο που τον απασχολούσε, ήταν να οπισθοχωρήσει μερικά βήματα,να τραβήξει το πιστόλι του και να τα πυροβολήσει.

Αυτά έφταιγαν για όλα !

Ή το κεφάλι ή τα πόδια.

Και πυροβόλησε.

Προς το σούρουπο, δυο άντρες με χλαίνες παλιές, ίσως από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, στέκονταν πάνω από το πτώμα του. Κοίταζαν με δυσπιστία, μια τα κρεμασμένα παπούτσια, μια τον καταγής. Δεν είπαν τίποτα. Κοιτάχτηκαν μόνο, σε κοντινό πλάνο, έσμιξαν τα φρύδια, σήκωσαν τους ώμους κι έφυγαν. Τι τους ένοιαζε αυτούς;

Είχε γνωρίσει μια γυναίκα.
Που την είχε γνωρίσει; Δεν θυμόταν.
Ξεκίνησαν για ένα ταξίδι. Κάπου τους περίμεναν να τους κάνουν έξωση. Ένας ήταν γνωστός ηθοποιός που έκανε τον μπάτσο. Υπογράφει ότι θα πληρώσει μετά από δέκα χρόνια. Ύστερα πηδάει αυτήν που γνώρισε στον δρόμο, σαν άλογο κι αυτή μοιάζει με φοράδα. Δεν χορταίνουν.
Μετά, βρίσκονται σε φιλικό σπίτι-αδερφού, γαμπρού, ίσως πεθερού κ.λ.π. Πάνε επίσκεψη κι αυτός ρωτάει, γιατί πήγαν εκεί και ξαφνικά, παίρνει το μηχανάκι να πάει κάπου αλλού.Τρέχει, περνάει βουνά και καταράχια και σαν παίρνει αυτό που ήθελε, βιάζεται να γυρίσει πίσω. Παθαίνει βλάβη, σαν να μην έχει βενζίνη, σταματάει, κοιτάζει πίσω του και βλέπει να λείπει το μισό μηχανάκι. Γυρίζει σε μια πλατεία-τα παιδιά έχουν προλάβει και αποτρώνε τα τελευταία σίδερα από το μηχανάκι του. Αφού τους δίνει μερικά χαστούκια, κοιτάζει τα μισοφαγωμένα σίδερα αμήχανος.
Βάζει τα κλάματα. Τι να κάνω τώρα; Μονολογεί και βιάζεται. Βιάζεται πολύ να φύγει, πρέπει να τελειώσει τις δουλειές του. Πρέπει να δει και την γυναίκα, την Γεωργία που πήδησε στον δρόμο και κλαίει. Κλαίει πολύ.

 Μπαίνει σε ένα μαγαζί μισοκλαμένος, σφουγγίζει τα μάτια και του λένε πως αυτό που ακούνε είναι ρέκβιεμ,-τι είναι ρέκβιεμ, ρωτάει και του απαντάνε, συναυλία. Είναι καμιά δεκαριά αυτοί που ακούνε. Ακούνε απαλή, ροζ μουσική, κόκκινη μουσική αλλά αυτός βιάζεται να φύγει, να πάει στον σταθμό για να πάρει ένα περίεργο τραίνο. Βλέπει το χώμα να φεύγει κάτω από τα πόδια του, όταν έρχεται το τραίνο και παρατάει την θέση του στις ράγες που κλείνουν πίσω του. Μέσα στο τρένο ήταν μια άλλη γυναίκα που έμοιαζε με την Γεωργία ή ήταν αυτή; Ήταν πολύ όμορφη η Γεωργία. Όμορφη κι απατηλή σαν άγγελος. Άγγελος στοργικός που του χαϊδεύει τα μαλλιά και στάζει μέλι από την μύτη. Ούτε που θυμάται που την γνώρισε, γιατί την γνώρισε και προσπαθεί να θυμηθεί την αρχή της γνωριμίας τους. Όσες φορές κι αν προσπάθησε, σκόνταφτε σε ένα κενό. Ένα κενό μνήμης και μετά, έλεγε στον εαυτό του  ένα, <δεν πειράζει> και τελείωνε το πράγμα. Αλλά όταν ξεκίνησαν εκείνο το ταξίδι στην επαρχία, γνωρίζονταν καλά. Πολύ καλά. Προχωρούσαν και μιλούσαν στον δρόμο σα να ήταν από χρόνια ζευγάρι. Αγκαλιάζονταν, φιλιόνταν, έπειτα εκείνη τον έπιανε αγκαζέ και προχωρούσαν ξανά για κάπου. Το ταξίδι ήταν μακρινό αλλά η κωμόπολη πολύ κοντά και θα το ολοκλήρωναν με τα πόδια. Δεν τον πείραζε, δεν ένιωθε καμιά κούραση. Ίσα-ίσα, μόνο χαρά και αγαλλίαση. Τι χαρά ήταν αυτή! Να περπατάει με την γυναίκα των ονείρων του! Μέχρι και τις φακίδες που λάτρευε από παιδί, είχε φυτεμένες στα μαγουλά της και γύρω από την μύτη, που δεν έσταζε πια μέλι- το μέλι κυλούσε τώρα στο στήθος της, στις ρόγες κι αυτός το έγλειφε, ρουφούντας τις ρόγες σαν καλοκαιρινό άγουρο σταφύλι που τον έκανε να μισοκλείνει τα μάτια από το τσούξιμο. Όταν κατέβηκαν από το τρένο κατευθύνθηκαν προς ένα σπίτι, που, πράγμα περίεργο, έμοιαζε με κάποιο δικό του που είχε νοικιάσει από παλιά, από παλαιότερα, τώρα θαρρείς. Έβγαλε τα κλειδιά ν’ ανοίξει την πόρτα, μα δεν άνοιγε και η Γεωργία τον κοίταζε παραξενεμένη που δεν μπορούσε ν ανοίξει το σπίτι του.  Του πήρε τα κλειδιά μέσα από τα χέρια, δίνοντας μια κλωτσιά, άνοιξε διάπλατα την πόρτα και τον έσπρωξε μέσα έτσι που να πέσει και να γυρίσει ανάσκελα με ορθάνοιχτα μάτια να την κοιτάζει που στεκόταν με ανοιχτά πόδια στο άνοιγμα. Διαγραφόταν το μισάνοιχτο στόμα της, γεμάτο προσμονή γι’ αυτό που τόσο ήθελε κι εκείνος αλλά όταν τον σήκωσε από κάτω σαν πούπουλο και πέταξαν μπουφάν, τσάντες και ότι άλλο μπορούσαν στο χολ, όρμησαν στο σαλόνι και τότε τους είδαν. Ήταν καμιά δεκαριά και τους περίμεναν αμίλητοι γύρω από το τζάκι, [μα, δεν είχε τζάκι αυτό ο σπίτι..] κι ένιωσαν λίγη ντροπή που ήταν γυμνοί μπροστά σε τόσους ανθρώπους, που ήταν καθισμένοι σαν σε παλιά φωτογραφία. Ο παππούς, η γιαγιά, η μητέρα, ο πατέρας, τα παιδιά, δυο τρία ξαδέρφια και παραπέρα ο μπάτσος με το πηλήκιο μεσούντος του περασμένου αιώνος. Έμειναν κοκαλωμένοι να τους κοιτάζουν, πιο πολύ αυτός, γιατί η γυναίκα του-γυναίκα του ήταν;- δεν έμοιαζε να την νοιάζει και πολύ τώρα. Τι να την ένοιαζε; Δικό της ήταν το σπίτι; Δεν πα να έπαιρνε φωτιά… Κι αυτός τι να έκανε τώρα; Αφού ξεπέρασε το πρώτο ξάφνιασμα, προσπάθησε να θυμηθεί, σε ποιες και πόσες ταινίες, είχε δει τον συγκεκριμένο ηθοποιό να κάνει τον μπάτσο. Δεν τα κατάφερε- πάντως ήταν γνωστότατος ηθοποιός και κάποτε θα τον θυμόταν. Προς το παρόν ο μπάτσος σηκώθηκε από την φωτογραφία, πήγε κοντά του και του έδειξε ένα επίσημο χαρτί, επικυρωμένο, χαρτοσημασμένο , όλα τα εις –μένο, με λογαριασμούς και τα τοιαύτα. Ήταν τα χρωστούμενα και η έξωση από το σπίτι και οι άλλοι, από την φωτογραφία τον κοίταζαν συνοφρυωμένοι, επιτιμητικά και πιο πολύ η γριά. Ο μπάτσος τον πήρε από το μπράτσο, συνωμοτικά και τον οδήγησε στο διπλανό δωμάτιο, για να είναι μόνοι τους γι’ αυτά που θα έλεγαν.

-Βλέπεις; Άνοιξε κάποτε το στόμα του, δείχνοντας του τα χαρτιά.
Αυτός δεν μίλησε, τι να έλεγε, τα ήξερε αλλά τώρα; Τώρα έτυχε, που είχε βρει την γυναίκα των ονείρων του; Προσπάθησε να του τα πει, να του εξηγήσει αλλά ο μπάτσος τον κοίταζε με στόμα ανοιχτό.

-Δεν ξέρω τι είναι όλα αυτά που μου λες, του είπε. Εγώ δεν ξέρω από παιδιά που τρώνε σίδερα, ούτε τρένα που πετάνε στους ουρανούς. Βάλε εδώ μια υπογραφή να τελειώνουμε γιατί έχουμε κι άλλες δουλειές.
Του δειξε που να υπογράψει, υπόγραψε με τρεμάμενο χέρι κι ο μπάτσος έφυγε.
Όταν γύρισε στο σαλόνι είχαν φύγει όλοι, λες και είχαν εξαφανιστεί. Μόνο η γυναίκα του τον περίμενε, μισοντυμένη, μισογδυμένη, τυλιγμένη με μια χλαμύδα ή ένα σεντόνι ή κάτι τέτοιο. Αρπαχτήκανε, σχεδόν καβαλικευτά, βγήκαν στον δρόμο, γυμνοί, ημίγυμνοι, γύρω από το καφενείο και την γαμούσε καθώς προχωρούσαν. Ένιωθε μια απέραντη ηδονή που γαμιόντουσαν στον δρόμο χωρίς να τους βλέπει κανείς; Ή έκαναν πως δεν τους έβλεπαν; Γιατί, κόσμος περνούσε πολύς και κάτι αλάνια έπαιζαν και φωνασκούσαν. Αυτό έγινε βιαστικά και κράτησε πολύ,- σχήμα οξύμωρο,- σκέφτηκε και την ξανακαβάλλησε, κοιτώντας πέρα μακριά και είδε μια χλαίνη από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, κρεμασμένη σε ένα δέντρο, ακακία ή κάτι τέτοιο.Πάντως πλάτανος δεν ήταν. Στον ώμο της χλαίνης ήταν κρεμασμένο ένα παλιό Μ1

Προχώρησε κατά εκεί, η γυναίκα εξαφανίστηκε, πήρε το όπλο, σημάδεψε και πυροβόλησε, Δυό-τρεις μπεκάτσες πέσανε. Ένας άνεμος φύσηξε, τις πήρε μακριά, αφήνοντας μόνο τα μπαρουτοκαπνισμένα πούπουλα τους, γα γεμίζουν τον τόπο και τον ουρανό. Στην αρχή ήταν μπλε, μετά μόβισαν. Ύστερα έγιναν όλα κατακόκκινα. Γέμισε ο κόσμος κόκκινο.

Κι αυτός, έμεινε ακίνητος στη μέση του μεγάλου κόκκινου.

ΤΙ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥΣ

Η Μάγδα ήταν δασκάλα.
Δασκάλα στα μικρά παιδιά.
Την είχε γνωρίσει μια Χειμωνιάτικη βραδιά, σε ένα πάρτι γενεθλίων που έκανε ο φίλος του ο Σπύρος.
Ο Σπύρος ήταν ένα μυστήριο πρόσωπο Καθηγητής Αγγλικών στο Πανεπιστήμιο- είχε σπουδάσει στην Αμερική και υπερηφανευόταν για αυτό. Εδώ, εσείς είσαστε Παρίες, έλεγε με στόμφο. Στην Αμερική, υπάρχει ο ανώτερος χόμο σάπιενς, καμιά σχέση με την Ελλαδίτσα.
Ήταν διαβασμένος και ενήμερος επί πολλών. Ιδιαίτερα στην Ιστορία. Μερικές φορές, του άρεσε να συζητάει μαζί του. Άλλες τον βαριόταν, γιατί έλεγε πολλά.
Η προσφιλής του κουβέντα όμως, ήταν για τις γυναίκες.
-Τι γίνεται; Τον ρωτούσε συχνά.
-Τι να γίνει; Απορούσε στην αρχή.
-Αχ, ρε άτιμε τρως καλά εσύ, εγώ θα πάω αχόρταγος.
-Φάε και συ του απαντούσε ειρωνικά.
Έβλεπε πράγματι μια σεξουαλική πείνα στα μάτια του καθηγητή Ήταν άσχημος. Μετρίου αναστήματος με μύτη σουβλερή και φωνή ένρινη.Τα μάτια του μικρά, σχιστά, σχεδόν Κινέζικα. Οι παρειές του εξογκωμένες. Τα μαλλιά του κορακίσια,είχε αρχίσει να φαλακρώνει κιόλας από νωρίς. Παντρεμένος με μια επίσης καθηγήτρια, που, μάλλον τον λάτρευε κι αυτός την βαριόταν. Είναι απορίας άξιον πως συνδέονται μερικές φορές οι άνθρωποι, ποια Χημεία τους ενώνει και ποιος διάολος τους χωρίζει.
Εκείνο το βράδυ, στο πάρτι γενεθλίων, ο Αμερικανόφερτος καθηγητής, του σύστησε την Μάγδα, κλείνοντας το μάτι.Ήταν σγουρομάλλα, κοντούλα με ωραίο σώμα, αναλογικά και μαυριδερή σαν μιγάδα.
-Είμαι από την Ρόδο, του είπε. Γι’ αυτό και το χρώμα μου είναι μαυριδερό. Όλοι οι Ροδίτες έτσι είναι.
-Ωραίο νησί, το ξέρω για το χρώμα σας. Έχω πάει μια φορά, ένα Καλοκαίρι για διακοπές.
-Α, ωραία, έκανε.
-Ναι, ναι, ωραίο μέρος. Θυμάμαι πιο πολύ την παλιά πόλη με το Βενετσιάνικο φρούριο. Λιγότερο το Φαληράκι, την Λίνδο.
-Από εκεί είμαι, από την Λίνδο.
Και τον κοίταζε θελκτικά στα μάτια.
Χόρεψαν ένα –δυό χορούς, ήρθαν πιο κοντά.Ο καθηγητής όλο τους παρατηρούσε και με τρόπο του έκλεινε το μάτι.Αυτός το διασκέδαζε, είχε πλάκα ορισμένες φορές ο καθηγητής.
Όταν τέλειωσε το πάρτι και φεύγανε, κανόνισε με την Μάγδα να ξαναβρεθούνε. Αλλάξανε τηλέφωνα, διευθύνσεις αλλά, χωρίς να το καταλαβαίνει γιατί, δεν είχε και πολύ διάθεση να την ξαναδεί.Ίσως να μην του άρεσε και τόσο. Ίσως, επειδή σ’ αυτές τις περιπτώσεις, δεν ήθελε να κάνει αγγαρεία. Αλλά, όταν γνωρίζεις έναν άνθρωπο, δεν είναι μόνο για την ερωτική πλευρά. Υπάρχουν κι άλλα ενδιαφέροντα σε μια γνωριμία, σκέφτηκε.

Η Μάγδα τον πήρε τηλέφωνο δυο μέρες μετά. Ήταν διακριτική, εύστροφη, αυτό της το αναγνώρισε. Μιλούσε ωραία, έξυπνα. Όχι εξυπνίστικα, έξυπνα, υπάρχει διαφορά.
-Πάμε κάπου; Να τα πούμε από κοντά; Της πρότεινε.
-Ναι, αμέ ; ενθουσιάστηκε.
-Θα έρθω να σε πάρω, που μένεις;
-Στο Παλιό Φάληρο. Κουντουριώτου 76.

Στον δρόμο, αναρωτιόταν γιατί πήγαινε να την συναντήσει αφού δεν του άρεσε. Ίσως για να τονώσει τον αντρικό του εγωισμό ή για να κάνει αυτό που του είπε ο καθηγητής: Έλα ρε, μια χαρά κοπέλα είναι. Επειδή είναι χωρισμένη; Πφ! Τι σε νοιάζει εσένα; Μήπως πρόκειται να την παντρευτείς; Να κάνεις αγκαλιές θα πας Άιντε τυχεράκια, βολεύτηκες πάλι, εγώ να δούμε πότε θα βολευτώ>
Βολεύτηκες..δεν του άρεσε η έκφραση, πολύ ευκολίστικη του φαινόταν και αργότερα, όταν είχαν καθίσει σε μια ωραία ταβέρνα και τρώγανε, ξαναθυμήθηκαν τον καθηγητή.
-Τι κάνει ο Σπύρος; Εσείς πρέπει να είσαστε πολύ φίλοι, αν κατάλαβα καλά, τον ρώτησε.
-Μια χαρά είναι. Δεν μπορώ να πω ότι είμαστε φίλοι, πιο πολύ γνωστοί που κάνουμε που και που παρέα.
-Α, νόμιζα πως είσαστε φίλοι, έκανε.
-Δεν είμαστε.
-Καλός είναι όμως, δεν είναι καλός;
-Καλός είναι, κούνησε το κεφάλι του.
-Έχει λίγο πλάκα, έτσι δεν είναι;
-Έχει.
Όπως την παρατηρούσε, άθελα του, σκέφτηκε πως θα έκανε για τον καθηγητή.
-Τι κοιτάς; Έκανε ναζιάρικα.
-Μου αρέσεις, προσποιήθηκε.
-Κι εμένα μου αρέσεις, του δωσε τα χέρια της.
Τα χάιδεψε. Του φάνηκαν λίγο σκληρά για χέρια γυναίκας και μάλιστα δασκάλας αλλά δεν είπε τίποτε. Τι να έλεγε;
Σε λίγο φιλήθηκαν. Το ίδιο του φάνηκε και το φιλί της. Άνοστο. Κι η σάρκα της κάπως ξινή ή κάπως που δεν μπορούσε να την περιγράψει. Τριανταπεντάρα θα ήταν τότε η Μάγδα. Φαινόταν γυναίκα με πολλούς ευκαιριακούς δεσμούς.
-Γιατί χώρισες; Την ρώτησε.
-Ασυμφωνία χαραχτήρων! Γέλασε.Δεν ταιριάζαμε, πώς να σου πω, σοβαρεύτηκε. Αυτό είναι. Αν και εγώ πιστεύω πως δυο άνθρωποι είναι σχεδόν ακατόρθωτο να ζούνε για πάντα μαζί.
-Ναι, έτσι πιστεύω κι εγώ, συμφώνησε.
-Εσύ; Ανύπαντρος ε;
-Πως το κατάλαβες;
-Φαίνεται.
Τέλειωσαν το φαγητό τους, ήπιαν λίγο κρασί ακόμα και κάποτε αποφάσισαν να φύγουν.
-Πάμε; Της είπε.
-Πάμε, του απάντησε και τον έπιασε αγκαζέ μέχρι το αυτοκίνητο.Προτού μπούνε, τον φίλησε.
Αυτή τη φορά, ήταν κάπως αλλιώτικα. Την χάιδεψε στο πλούσιο στήθος της κι ερεθίστηκε. Φιλήθηκαν κι άλλο, ακουμπισμένοι στα πλευρά του αυτοκινήτου. Ύστερα, καθώς είχε αρχίσει να ψιλοβρέχει, μόλις το αντιλήφτηκαν, γέλασαν και μπήκαν φουριόζοι.
-Θα μουσκεύαμε, έκανε η Μάγδα λαχανιασμένη από τα φιλάκι άρχισε να τον χαϊδεύει χαμηλά.
Αυτός, έσβησε την μηχανή και τα φώτα του αυτοκινήτου, έβαλε ασφάλειες. Σκοτάδι ήταν και την άφησε να κάνει αυτό που ήθελε. Η Μάγδα του έβγαλε το ξύλο και χωρίς περιστροφές, τον πήρε στο στόμα της. Ήταν μαστόρισσα σ αυτό που έκανε, ήξερε πότε να σταματάει και πότε να συνεχίζει γρήγορα. Έβρεξε στο πρόσωπο της κι ένιωσε μια μικρή αηδία. Τόσο που σκέφτηκε να την παρατήσει εκεί και να φύγει αλλά δεν το έκανε. Ήξερε πως αυτό το ένιωθε ακόμα και με την ομορφότερη γυναίκα του κόσμου.
Άναψαν ένα τσιγάρο, αυτός δεν μιλούσε.
-Είσαι γλύκας, του είπε
-Είμαι; Αναρωτήθηκε σιβυλλικά.
-Είσαι! Επέμενε αυτή.
-Ε, πάμε τότε.
Έβαλε μπροστά και πήγανε στο σπίτι της.
-Είναι δικό μου, του είπε. Πατρική κληρονομιά.
-Είναι σπουδαίο να έχεις δικό σου σπίτι, γνωμάτευσε.
-Εσύ δεν έχεις;
-Όχι, μένω με ενοίκιο.
-Α, έκανε και φιλήθηκαν στον καναπέ.
Την χούφτωσε  και του ήρθε μια άγρια επιθυμία του σερνικού. Ξεντύθηκαν γρήγορα στον καναπέ, τα ρούχα σκόρπισαν εδώ κι εκεί. Σε λίγο κύλησαν στο δάπεδο. Μπήκε στο σγουρό, μουγκρίζοντας σαν ζώο. Όιιι! ΄έσκουξε χαιδεμένη κι άρχισε να βγάζουν καυτές κραυγές, και οι δυό ουρλιάζοντας στο άπειρο.              

 Πάντα αναρωτιόταν τι σκουπίδια είχε μέσα στο μυαλό του, αυτός ο γνωστός του καθηγητής Πανεπιστημίου. Ότι έχουν όλοι οι άντρες. Και σύμφωνα με τον Φρόιντ, έχουν το αιδοίο μιας γυναίκας. Όχι το μουνί μιας συγκεκριμένης γυναίκας, απλά το μουνί. Το αιδοίο. Αυτό έχω κι εγώ αγαπητέ μου ξυλουργέ, του έλεγε καμιά φορά που τον ρωτούσε, όχι βέβαια για το δικό του μυαλό αλλά για το μυαλό, όλων των αντρών.
-Εσύ, τι νομίζεις πως έχεις;
-Ροκανίδια! του απαντούσε.
-Κι από αυτά έχουμε όλοι: ροκανίδια και αιδοίο.
Πάλι τα ίδια. Που το πήγαινε, που το φερνε, πάντα η κουβέντα για τις γυναίκες. Τι να πούμε τώρα; ολοκλήρωνε. Δες τον Αδάμ…τι θα ήταν χωρίς την Εύα; Κι εμείς δίχως αυτές, είμαστε μηδέν..εδώ ο Αδάμ θυσίασε ολόκληρο πλευρό… τι να λέμε τώρα..
-Είσαι λάγνος, του είπε μια άλλη μέρα που έπιναν τον καφέ τους στο καφενείο. Λάγνος. Τόσον καιρό έψαχνα την λέξη. Αυτό είσαι.
-Μωρέ και λάγνος είμαι και ηδονιστής. Πες εσύ ότι θέλεις παλιοξυλουργέ. Μπορείς να μου πεις τι γίνεται με την Μάγδα;
Δεν ξαφνιάστηκε, την περίμενε την ερώτηση.Είχαν περάσει δυο μήνες από τότε που την γνώρισε κι έκανε παρέα μαζί της. Τι παρέα δηλαδή, περισσότερο κρεβάτι, ξενύχτι και ξανά στο κρεβάτι. Τον είχε ξεθεώσει.
-Το κάνει καλά ε;  για πες μου; ξερογλείφτηκε ο καθηγητής.
Γύρισε και τον κοίταξε με κάποια αδιόρατη σημασία. Ύστερα έστρεψε το βλέμμα του έξω από το τζάμι. Χειμώνας ήταν, έξω έβρεχε δυνατά. Οι χοντρές σταγόνες χτυπούσαν στο πεζοδρόμιο, τα δέντρα λυγούσαν από τον αγέρα, την καταιγίδα.
-Από εδώ και πέρα θα βρέχει συνέχεια, είπε. Μου αρέσει η βροχή στην Αθήνα.
-Τι μου λες για την βροχή; Εγώ σου μιλάω για …
-Για ποιο πράγμα κύριε καθηγητά; Τον έκοψε.
-Κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις!
-Σου αρέσει ;
- Η Μάγδα; Σάστισε λίγο. Ε, ναι..
Δεν ήξερε τι να του πει και τον κοίταξε πάλι εξεταστικά.
-Καλά, θα δούμε, είπε μετά, σχεδόν αδιάφορα.
Μελετούσε έναν τρόπο να την ξεφορτωθεί, δεν του έλεγε κάτι αυτή η σχέση. Μονότονη. Φαγητό, λίγο κρασί, μετά κρεβάτι, στο Παλιό Φάληρο συνήθως. Σπίτι του δεν την πήγαινε.

Κάποιο Σάββατο κανόνισε απ’ το τηλέφωνο να βρεθούνε με τον καθηγητή στο ξυλουργείο του. Να τα πούμε του, είπε. Και να πιούμε κανένα ποτηράκι κρασί. Μου έχει στείλει ένας φίλος από την Κρήτη, ένα διαμάντι. Αλήθεια; Σπινθήρισε ο καθηγητής που εκτός από τις γυναίκες, του άρεσε και το καλό κρασί, ιδιαίτερα αν ήταν τζάμπα.
Εκείνο το Σάββατο που τον περίμενε, ο καιρός ήταν πάλι συννεφιασμένος, μουντός. Βράδιαζε και σκοτείνιαζε νωρίς. Κι αυτός, είχε μια μικρή θλίψη στην καρδιά. Στην καρδιά και στον νου, συλλογίστηκε.
Βγήκε έξω στην αυλή όπου είχε μια μοναδική μανταρινιά.Έκοψε και ξεφλούδισε ένα μανταρίνι. Το έφαγε και πετούσε τις φλούδες του. Μερικές τις κλώτσησε στον αέρα. Έβγαζα απ’ τις τσέπες μου φλούδες μανταρίνι, σου ριχνα στα μάτια να πονάς. Σάββατο κι απόβραδο…  σιγανοτραγούδησε το γνωστό τραγούδι.
Δεν είχε τίποτε σπουδαίο, απλά βαριόταν. Και σε λίγο θα ερχόταν πρώτα ο Σπύρος και μετά η Μάγδα. Ή το αντίθετο. Πρώτα η τσούλα και μετά ο καθηγητής. Τσούλα! σκέφτηκε. Μπορεί. Γιατί, την είχε αποκαλέσει έτσι; Εύρισκε τον εαυτό του λίγο άδικο και δεν του άρεσε.
Άρχισε να βρέχει πάλι αλλά δεν τον ένοιαξε. Κάθισε κάτω από το υπόστεγο, άναψε τσιγάρο. Εκεί τον βρήκαν η Μάγδα και ο καθηγητής. Καμώθηκε τον χαρούμενο, τους καλωσόρισε, κάθισαν έξω στο τραπεζάκι κάτω από το υπόστεγο.
-Τι γίνεται ρε; Έτριψε τα χέρια του ο καθηγητής. Τι κάνεις εσύ; Αποτάθηκε στην Μάγδα.
-Καλά είμαι, καλά, χαμογέλασε αυτή.
-Δεν φέρνεις το κρασί από μέσα; Της είπε αυτός. Είναι πάνω στο τραπέζι, υπάρχουν και μεζέδες, φτιάξε κάτι και φέρτα εσύ σε παρακαλώ..
-Αν είναι να με παρακαλείς..πάω, γέλασε και κίνησε για μέσα.
Ήπιαν κάνα δυο ποτήρια, ζεστάθηκαν. Αυτός, παρατηρούσε τον τρόπο που κοίταζε την Μάγδα ο καθηγητής. Δεν την κοίταζε, την έτρωγε με τα μάτια. Και κείνη τον κοίταζε κάπως έτσι, σκέφτηκε.
-Η Ασπασία του Περικλή, συνέχισε την κουβέντα που είχαν αρχίσει για τις ιστορικές γυναίκες, ο καθηγητής, ήταν μεγάλη πόρνη.
-Γιατί, η Θεοδώρα του Ιουστινιανού, πήγαινε πίσω; Αναρωτήθηκε η Μάγδα.
-Ξέρετε, η Ασπασία ήταν η αιτία του Πελοποννησιακού πολέμου, συνέχισε απτόητος ο καθηγητής. Επηρέαζε τόσο τον Περικλή που την ονόμασαν Ελένη των Αθηνών.
-Εγώ, συμφωνώ με την άποψη και δεν το θεωρώ κακό, είπε η Μάγδα. Γιατί να μην μετέχουν οι γυναίκες στην Ιστορία; Πείτε μου. Γιατί;
Ήταν φεμινίστρια.
-Δεν πας να φέρεις λίγο κρασί και λίγο μεζέ ακόμα; Είπε αυτός.Αφήστε τις σαχλαμάρες για την Ελένη και την Ασπασία.
-Θα πιούμε κι άλλο; Δεν θα βγούμε έξω;
Και καθώς αυτός την κοίταζε επιτιμητικά με προσμονή, πήγε μέσα να ετοιμάσει τους μεζέδες.
-Α, ρε τυχεράκια! Του είπε με νόημα ο καθηγητής και κοίταζε πίσω μην τους ακούσει. Τρως καλά, σε παραδέχομαι. Σε λίγο θα φας κι εσύ,  είπε σαρδόνια μέσα του κι απ έξω του τον χτύπησε φιλικά στην πλάτη.
-Οι γυναίκες δεν είναι το παν στη ζωή κύριε καθηγητά, είπε.
-Το λες επειδή έχεις..
-Και συ έχεις την γυναίκα σου.
-Άλλο η γυναίκα μου , έκανε μουτρωμένα.
Ποτέ δεν ήθελε να μιλούν γι’ αυτήν.
Ωστόσο η Μάγδα , γύρισε. Έφερε το κρασί, κάθισε δίπλα του, τον έπιασε απ τους ώμους, του δωσε ένα φιλί,η προσπάθησε να του δώσει γιατί αυτός την απώθησε ελαφριά. Κοιτάχτηκαν. Σαν να είχαν καταλάβει το τέλος. Αυτός το ήξερε από καιρό. Η Μάγδα μόλις τώρα το ψυλλιάστηκε και δεν έδειξε να την πολυενδιαφέρει.
-Καλύτερα έτσι, είπε δυνατά, άιντε γεια μας.
Τσούγκρισαν τα ποτήρια χωρίς κανένα από του άλλους να του δώσει απάντηση.
-Που θα πάμε; Είπε μετά από λίγο ο καθηγητής.
-Εγώ δεν θα έρθω, τους ξάφνιασε.Αλλά πηγαίνετε εσείς, πηγαίνετε, είπε σχεδόν σαν διαταγή. Εγώ δεν έχω διάθεση, μη σας χαλάσω το κέφι. Μάγδα, συνόδεψε τον κύριο καθηγητή και του κλεισε το μάτι.
Ο καθηγητής άλλο που δεν περίμενε. Κατάλαβε το νόημα των λέξεων του φίλου του κι άδραξε την ευκαιρία.
-Φεύγουμε; Είπε στην Μάγδα.
-Φεύγουμε; αναρωτήθηκε διστακτικά η δασκάλα.
Πήρε την τσάντα της, πήγε κοντά του και τον φίλησε.
-Γεια, είπε απλά.
-Γεια, είπε κι αυτός.

Από τότε δεν τους ξαναείδε. Αργότερα, έμαθε πως παντρεύτηκαν.

ΤΕΛΟΣ

ΤΟ ΧΕΙΡΌΤΕΡΟ ΕΊΝΑΙ να ερωτευτείς το μυαλό του άλλου.

Άμα δεν έχεις ούτε μια ελπίδα πως νιώθεις;
Έχετε την εντύπωση πως σας συμπαθούν οι άνθρωποι; [Αφέλεια ενός συμπαθούς]
Όταν αρχίζω μια καινούργια θεματολογία στη ζωγραφική, χαίρομαι. Όπως εδώ που όλα θα γίνουν στο στιλ ποπ αρτ. Σχεδιάζοντας τον Τζονι Ντεπ, παρ ότι δεν μπορώ να πω πως με συναρπάζει και τόσο κινηματογραφικά, εδώ μου βγαίνει πολύ όμορφος, πολύ έξυπνος! [Είχε δίκιο κάποιος που είπε πως η μόνη χαρά στη ζωή είναι η αρχή.]

Υπάρχουν μερικές φορές που περιμένω κάτι κι άλλες φορές που δεν περιμένω τίποτε. Και οι δυο είναι τόσο δυνατές
που δεν ξέρω ποια να διαλέξω.
Ποτέ δεν ξέρεις όταν ανοίγεις μια πόρτα, τι συμβαίνει πίσω της.
Δε δέχομαι κουβέντα από ανθρώπους που δεν έχουν πιάσει πινέλο στα χέρια τους και κάνουν τους επιστήμονες περί των τεχνών όντας κακοσκεπτόμενοι και ανθρωπάκια, γλυφοκολάριοι, κακομούτσουνοι και μεσάζοντες για να βγάλουν κάποιο φράγκο από τους καλλιτέχνες αλλά και από τους ηλίθιους που υποτίθεται ότι διοικούν αυτά τα δρώμενα περί του πολιτισμού.
Μόνο οι μεγάλοι αντέχουν τις σκληρές και "κακές" κριτικές για το έργο τους.
Να σου χαρίσω ένα τρένο, θα γυρίσεις πίσω;
αλλά εγώ σημειώνω τις σκέψεις μου χωρίς να παίρνω το μέρος του ζωγράφου ή του συγγραφέα αποφεύγοντας τις λακκούβες της γλυκανάλατης κολακείας και του ανόητου τι μεγάλος, τι σπουδαίος, και τι υπέροχα είναι τα έργα σας κυρία, και, κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι το μέγεθος ενός καλού και ενός κακού ζωγράφου που επιζητεί επιμόνως την καταξίωση μέσω της τέχνης του και αυτό δεν είναι αντίνομο.
Το χειρότερο είναι να ερωτευτείς το μυαλό του άλλου; [εν ζωή φυσικά.]
Εντάξει, το δίκιο είναι με τους δυνατούς της Ιστορίας αλλά όχι και επαναστάτες των πούρων! [η καμπάνα χτυπάει για τους υπερεκτιμημένους Τσε.] Δε συμφωνώ με τους πολλούς τι να κάνουμε; θέλετε μια επανέκδοση του Τσε; εύκολο. Ο Φασούλας δεν απέχει πολύ. Για ξανακοιτάχτε τον!
Οι πιο απαιτητικοί είναι οι φίλοι που μας αγάπησαν και γιατί όχι.
ΚΡΑΤΑΩ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ.
Είμαστε δηλαδή υποχρεωμένοι να κάνουμε κάτι σ αυτή τη ζωή;
Κρατάω αυτό που μου λείπει. Το ένα και το άλλο. Τι είναι το ένα και τι το άλλο, αφού είναι να πάω, θα πηγαίνω. Το ένα είναι από αυτή τη στιγμή που αισθάνομαι πως ο χρόνος πρέπει να διορθωθεί, όχι μέσω του νοήματος αλλά μέσω των λέξεων. Άρα αν θα φωνάξω α, χωρίς δύναμη, δε λέει τίποτε στον κόσμο. Αν όμως πω ααααά; δεν είναι αλλιώτικα; Όπως ας πούμε πως αυτοί οι διακόπτες είναι Μπέκερ. Είναι όμως Μπέκερ; ή είναι ιμιτασιόν; Το καζανάκι είναι αυθεντικό Νιαγάρας; ε, τότε θα το κρατήσουμε και όσο αντέξει. Λογικά είμαστε υποχρεωμένοι να κάνουμε κάτι, δεν ξέρω τι. Διαλέχτε. Δύσκολο αυτό το κωλορήμα. Πάντως, για την φιλοσοφία των ειδών, οι ηθοποιοί είναι ανώτερον τοις ανθρώποις.
Ουσιαστικά δε βλέπω καμιά ηθική επιταγή κανενός ανθρώπου χωρίς αυτό να δείχνει αμοραλισμό, παρά μόνο μια απολυτότητα των πραγμάτων και της ανάγκης.
Τι σόι μοναξιά προτιμάτε; με χρήμα ή άνευ, διαφέρουν οι μοναξιές...
Πσάχνω να βρω κάτι που δεν το έχω και δεν το βρίσκω. [Έφαγα και καυτερή πιπεριά.]
Γιατί έχω την εντύπωση πως συνεχώς ασχολούμαστε με άλλα, εκτός από αυτά που πρέπει;
Αν θέλεις να σε διαγράψουν οι φίλοι σου πες τους την αλήθεια για τη μούρη τους.
Εγώ απορώ μαζί σας που λέτε πως με καταλάβατε. Είμαι πιο ύπουλος και πιο έξυπνος από τον Άμλετ. [Εδώ, εννοώντας τον σύγχρονο άνθρωπο.]
Τι θέλεις να κάνουμε; να φάμε ή να κάνουμε έρωτα; ρωτά ο ανήρ.
-Ότι θέλεις εσύ, πάντως φαΐ δεν έχει, η γυνή.
Αν δεις στ όνειρο σου ότι κάνεις έρωτα με μελαχρινή είναι αμαρτία;
4 εκατό μύρια χρόνια οι ανθρωπίδαι προσπαθούν να επιβάλλουν ηθική στον πλανήτη Γη.
Οι πρώην εραστές είναι καλύτερα να διαγράφονται ή να συνυπάρχουν σαν γλάστρες;
Ότι υπάρχει στη ζωή, έτσι και στην τέχνη. Ζωγραφίζοντας παλιά,αυτό το γυμνό, κάποιοι είπαν, σίγουρα, πως είναι σεμνό και δεν προσβάλλει. Εγώ τους κοίταζα με μισό μάτι, το άλλο μισό είχε φύγει ταξίδι για τον κόσμο της ευτυχίας.
ΣΕ ΕΝΑΝ ΒΡΕΓΜΕΝΟ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΩΡΟ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΟΜΠΡΕΛΑ.
Φυσικά η πιο ηλίθια θρησκεία ο μωαμεθανισμός.
Γιατί δεν ζωγραφίζουν οι όμορφες γυναίκες; Φαντάζεστε την Μέριλιν με πινέλα;
Αν μου πεις πως είσαι έξυπνος και χριστιανός θα σε λυπηθώ.
Αν μια μέρα της ζωής σου δεν έχεις τι να κάνεις, έχεις αποτύχει.
Μερικές φορές θέλω να ζωγραφίσω χωρίς να λερωθώ, χωρίς να βάψω τα χέρια μου κόκκινα. Κι άλλες να κλαίω χωρίς να δάκρυα, δίχως να πρασινίσει το μάτι μου για όσα δεν μπόρεσα.

ΟΥΤΕ ΗΞΕΡΑ

Λυπάμαι που θα φύγω ένα πρωί
σαν φύλλο στον άνεμο,
χωρίς ν΄αφήσω τίποτα πίσω μου

Η προσπάθεια μου κενό χαρτί
δίχως νόημα.

Η ζωή μου πικρό κρασί στα χείλη
όσων αγάπησα.
Πιο πολύ, δε μίσησα τίποτα
Ούτε ήξερα γιατί έζησα
σε έναν κόσμο χωρίς καρδιά.

[Πρώιμη-ανέκδοτη ποίηση μου.]

γράφει ο άλλος πέθανε η γυναίκα μου και ο άλλος του κάνει like