ΓΑΛΆΖΙΟ ΒΛΈΜΜΑ

 

Τα πιο ακριβά μας θρύψαλα

οι Κυριακές,

τα πιο ακριβά μας θρύψαλα

οι μοναξιές.

Μηδέ χαρούμενο έχουν μηδέ θλιμμένο

βλέμμα, όσοι αγαπούν πετιούνται στον αέρα

Γαλάζιο βλέμμα πρωινού

πάντα γαλάζιο πέρα,

το ακριβό το γέλιο αγορασμένο,

ύφος πανάρχαιου ποιητή μηδέ καραγκιοζοπαίχτη,

να σπάει ακόμα πιο γερά το χρώμα και το φως.

Τόσα κομμάτια η ερημιά και συ ένα να μην έχεις;

Ανάλογη είναι κι η φθορά του θρύψαλλου,

ο νους πηγαίνει στο χαμό και συ με άλλους κρένεις.

Τις Κυριακές θα με ξεχνάς

σ άλλους ώμους θα γέρνεις.

Της Κυριακής τα θρύψαλα

ένα το άσπρο σύννεφο, κατάρτι ξεχασμένο.

Ένα το πέλαγος αλμυρό που θα θελες να τρέξεις.

Τόση μεγάλη θάλασσα

και συ μία να μην έχεις.

[ποίηση κωστα πλιατσικα]

ΜΙΑ ΗΜΈΡΑ

 

Κακοτράχαλος κόσμος, αείμπορος στην οξυδέρκεια του, χοντρούλες γυναίκες με χέρια αντρίκια, ώσπου ήρθε η Μαρία, η καινούργια δασκάλα για να βοηθήσει τον Τούμα στο ανεξίτηλο έργο του, στην παίδευση των παιδιών του Άγριου. Αυτό το γεγονός άλλαξε άμεσα τον ψυχισμό μου. Ήταν μια αλλιώτικη γυναίκα, όμορφη, τελείως διαφορετική από το είδος των γυναικών που έβλεπα μέχρι τότε στο Άγριο. Φινετσάτη, λεπτή, μελαχρινή, βαμμένα χείλη, άλλη γλώσσα, άλλον τρόπο του φέρεσθαι, ήταν νομίζω η πρώτη γυναίκα που ερωτεύθηκα και κεινη εμένα που με λάτρεψε. Είχε άλλο τρόπο διδασκαλίας, σπάνια χτυπούσε τα παιδιά, δεν έσφιγγε τα χείλη, με έπαιρνε στα χέρια της, με πετούσε πάνω, στον αέρα και με ξανάπιανε, με ακουμπούσε στο έδαφος.
Τότε άρχισα να κυκλοφορώ ελεύθερος στο χώρο της αίθουσας, να κάνω ότι θέλω, να διαβάζω εγκυκλοπαίδεια την ώρα του μαθήματος, να μελετώ τα επόμενα, να γράφω και να διαβάζω καλύτερα. Τον Τούμα δεν τον είχα πια δάσκαλο να με κοιτάζει με μίσος επειδή ήμουν ο καλύτερος μαθητής αλλά και ο φτωχός γιος του Φώτη. Διάβαζα Ιλιάδα και Οδύσσεια, είχα μπει στον κόσμο των Αρχαίων Ελλήνων, στο Άγριο δε μιλούσαμε άλλη γλώσσα, δεν είχαμε αρβανίτες ή βλάχους κι αυτό ήταν μια περηφάνια, αργότερα θα καταλάβαινα τι σήμαινε αυτό, -οι Σπαρτιάτες και οι Αθηναίοι μου άπλωναν τη μάθηση, μου γύρευαν άλλα σημεία ένδειξης πως ο κόσμος ήταν αυτός που ήταν.
Οι Αθηναίοι ήσαν οι Δημοκράτες. Οι Σπαρτιάτες οι σκληροί πολεμιστές, ή ταν ή επί τας, οι Θηβαίοι με τον Επαμεινώνδα και τον Πελοπίδα, μου ήταν πιο συμπαθείς, όταν ανέλαβαν την κηδεμονία της Ελλάδος, με τον ιερό λόχο με την λοξή φάλαγγα. Φάλαγγα! Μια περίεργη λέξη.
Τι ήταν η Ελλάδα;
Στον χάρτη κάθε μέρα μελετούσαμε τον χώρο της, έδειχνα με τον χάρακα τους νομούς, τις πρωτεύουσες, τις πόλεις, τα χωριά, μάθαινα τον τόπο αυτόν που ήταν η πρωτεύουσα του παγκόσμιου πολιτισμού. Έδειχνα τα ποτάμια, ο Αλιάκμονας, ο Αώος, η λίμνη Δοϊράνη, τα όρη και τα βουνά, ο Όλυμπος και ο Κίσαβος, τα δυο βουνά μαλώνουν πως μαλώνουν δυο βουνά; , ο Ταΰγετος με τις νύμφες, ο Παρνασσός, η Μουργκάνα, τι όνομα, η Κατάρα στα σύνορα Ιωαννίνων και Θεσπρωτίας, ο Καλαμάς που κυλούσε τα νερά του κάπου κοντά μου, οι θάλασσες, τα πελάγη. Ιόνιο, Αιγαίο και Θρακικό, οι κόλποι και γενικά έπρεπε να μάθω Γεωγραφία, Ιστορία, αυτά ήταν κάτι που έθελγαν την φαντασία μου να τα περάσω κάποτε, να διαβώ πρώτα τον Καλαμά κι ύστερα τον Εύηνο, παρέα με τη δασκάλα Μαρία.
-Θα μας απαγγείλεις Κωνσταντίνε;
Διάβαζα δυνατά, ευανάγνωστα, άκουγα τη φωνή μου και ήταν παράξενο αυτό, να χαίρομαι, οι λέξεις ξερνούσαν το μεσημεριανό φαγητό που μας έστελναν οι Αμερικάνοι, κίτρινο τυρί, ασπρόμαυρο πλιγούρι που δεν το άγγιζα, το δόγμα Τρούμαν και η βοήθεια προς την Ελλάδα, που ήθελαν να ήταν προτεκτοράτο μιας Αμερικής που μόνο στο χάρτη είχα δει και μιας Ρωσίας που αγαπούσε μας αλλά δεν μπορούσε να κάνει το παραπάνω και τότε ο Χάρης, ο μεγάλος μου αδερφός, ο μέθυσος των πέντε ηπείρων μου έστειλε τον Γουίτ. Ένα ογκώδες μυθιστόρημα για τους θανατοποινίτες στους θαλάμους αερίων, που τελικά δε γλίτωσε, όσο κι αν προσπάθησε δεκατρείς φορές να ξεφύγει από τα αέρια και η Σκάρλετ Οχάρα, στο Όσα παίρνει ο ένεμος- ένεμος ή άνεμος, θα παιζα κάποτε με τις λέξεις, θα τις έκανα ότι ήθελα εγώ-, παρέα με τον Ρετ Μπάτλερ, την Πελαγία, τον εμφύλιο πόλεμο, τους δυστυχισμένους αφροαμερικάνους και σίγουρα η Μαρία η δασκάλα μου, έμοιαζε με την Σκάρλετ, τι ωραία!
-‘Όλα θα γίνουν αύριο! Έλεγε η Σκάρλετ, αφήνοντας στην τύχη τη ζωή της.
-Δεν υπάρχει τύχη Κωνσταντίνε! Όλα εμείς μπορούμε να τα αλλάξουμε, εσύ! με κοίταζε στα μάτια και με ξαναπέταγε στο ύψος, πάνω από τον εαυτό της.
Με προσφωνούσε Κωνσταντίνο, έδειχνε μια μεγαλειότητα, μου άρεσε αλλά ακόμα δεν ήξερα τι κάθαρμα ήταν αυτός ο Μέγας Κωνσταντίνος, που μου είχαν δώσει τα όνομα του και θα το μάθαινα αργότερα στην Πέμπτη και την έκτη που θα κάναμε Βυζαντινή Ιστορία.
-Τέρας, είπε η Μαρία.
-Γιατί; Απόρεσα.
-Σκότωσε τη μητέρα του και το γιο του. Σου τα λέω αυτά για να τα θυμάσαι όταν μεγαλώσεις και μου έδωσε ένα φιλί στο στόμα.
Η μητέρα μου έμεινε άναυδη, ήμουν το παιδί της, δεν ήξερε τίποτε για τον Μέγα Κωνσταντίνο..
Και τότε έγινε ένας σεισμός Σείστηκε η γης, έτρεμαν τα συνθέμελα, είχα χτυπήσει άσχημα στην αριστερή κνήμη, δεν ήξερα τι είναι σεισμός, κρυμμένος μέρες στο παλιό σπίτι, με τις άσπρες πέτρες, τις γκρίζες πλάκες που δε θα ξανάβλεπα επειδή ο πατέρας μου από τις οικονομίες του στη Δυτική Γερμανία είχε αποφασίσει να το γκρεμίσει και να φτιάξει ένα καινούργιο με τσιμεντόλιθους και Γαλλικά κεραμίδια το ερχόμενο Καλοκαίρι.

απόσπασμα από το μυθιστόρημα μου με τίτλο Η ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΌΤΗΤΑ ΤΗς ΓΡΑΦΉΣ

ΜΙΑ ΓΥΝΑΊΚΑ

 

 

Μια γυναίκα

στη θάλασσα.

Οι γυναίκες δίνουν ένα χλιαρό στάχυ με άγανα

στους άντρες με τα λευκά πουκάμισα.

Οι γυναίκες, φύλλα ιτιάς Φθινοπωριάτικης.

Στον ίσκιο τους η βροχή, κρεμάει

τα ματοτσίνορα της νύχτας.

Οι γυναίκες περπατάνε όμορφα.

Όλο ομορφιές είναι οι γυναίκες!

Ακόμα κι όταν πλένουν, όταν στεγνώνουν

τα φιλιά στην αυλή

οι γυναίκες είναι όμορφες

Κλαίνε πολλές φορές με μεγάλα δάκρυα, αλήθεια,

Μα ποια ομορφιά χωρίς το δάκρυ;

Ποια θάλασσα χωρίς τα κύματα;

Κι άλλες φορές, λενε έτσι γι αστεία

πως δεν καταλαβαίνουν τους άντρες

χτενίζοντας αδιάφορα τάχα το παιδί

-μισοκλείνοντας η μια το μάτι στην άλλη

Ε, είναι όμορφες οι γυναίκες!

Μα μια γυναίκα

είναι η πιο όμορφη από όλες τις άλλες

μια μονάχα θάλασσα για όλους τους άντρες

είναι η πιο όμορφη, η πιο καλή και η πιο αγαπημένη.

 

Ένα ποίημα που το γραψα πολύ παλιά, σχεδόν παιδί, όταν υπέγραφα ακόμα σαν Κώστας Αυγερινός Το μεταφέρω αυτούσιο, από το χειρόγραφο που ανακάλυψα σε κάποια συρτάρια.

 

ΡΙΤΣΟΣ ΚΑΙ ΤΣΑΡΟΎΧΗΣ

 

[Για να θυμόμαστε κάποιους καλούς]

Δὲ χρειάζεται νὰ θυμηθεῖς. Ἡ φλέβα τοῦ πλάτανου
ἔχει τὸ αἷμα σου. Καὶ τὸ σπερδοῦκλι τοῦ νησιοῦ κ᾿ ἡ κάπαρη.
Τὸ ἀμίλητο πηγάδι ἀνεβάζει στὸ καταμεσήμερο
μία στρογγυλὴ φωνὴ ἀπὸ μαῦρο γυαλὶ κι ἀπὸ ἄσπρο ἄνεμο
στρογγυλὴ σὰν τὰ παλιὰ πιθάρια - ἡ ἴδια πανάρχαιη φωνή.
Κάθε νύχτα τὸ φεγγάρι ἀναποδογυρίζει τοὺς σκοτωμένους
ψάχνει τὰ πρόσωπά τους μὲ παγωμένα δάχτυλα νὰ βρεῖ τὸ γιό του
ἀπ᾿ τὴν κοψιὰ τοῦ σαγονιοῦ κι ἀπ᾿ τὰ πέτρινα φρύδια,
ψάχνει τὶς τσέπες τους. Πάντα κάτι θὰ βρεῖ. Κάτι βρίσκουμε.
Ἕνα κλειδί, ἕνα γράμμα, ἕνα ρολόι σταματημένο στὶς ἑφτά. Κουρντίζουμε πάλι τὸ ρολόι. Περπατᾶνε οἱ ὧρες.

Ὅταν μεθαύριο λυώσουνε τὰ ροῦχα τους καὶ μείνουνε γυμνοὶ ἀνάμεσα στὰ στρατιωτικὰ κουμπιά τους
ἔτσι ποὺ μένουν τὰ κομμάτια τ᾿ οὐρανοῦ ἀνάμεσα ἀπὸ τὰ καλοκαιριάτικα ἄστρα
τότε μπορεῖ νὰ βροῦμε τ᾿ ὄνομά τους καὶ μπορεῖ νὰ τὸ φωνάξουμε: ἀγαπῶ.
Τότε. Μὰ πάλι αὐτὰ τὰ πράγματα εἶναι λιγάκι σὰν πολὺ μακρινά.
Εἶναι λιγάκι σὰν πολὺ κοντινά, σὰν ὅταν πιάνεις στὸ σκοτάδι ἕνα χέρι καὶ λὲς καλησπέρα
μὲ τὴν πικρὴ καλογνωμιὰ τοῦ ξενητεμένου ὅταν γυρνάει στὸ πατρικό του
καὶ δὲν τὸν γνωρίζουνε μήτε οἱ δικοί του, γιατὶ αὐτὸς ἔχει γνωρίσει τὸ θάνατο
κ᾿ ἔχει γνωρίσει τὴ ζωὴ πρὶν ἀπ᾿ τὴ ζωὴ καὶ πάνου ἀπὸ τὸ θάνατο
καὶ τοὺς γνωρίζει. Δὲν πικραίνεται. Αὔριο, λέει. Κ᾿ εἶναι σίγουρος
πῶς ὁ δρόμος ὁ πιὸ μακρινὸς εἶναι ὁ πιὸ κοντινὸς στὴν καρδιὰ τοῦ Θεοῦ.
Καὶ τὴν ὥρα ποὺ τὸ φεγγάρι τὸν φιλάει στὸ λαιμὸ μὲ κάποια στεναχώρια,
τινάζοντας τὴ στάχτη τοῦ τσιγάρου του ἀπ᾿ τὰ κάγκελα τοῦ μπαλκονιοῦ, μπορεῖ νὰ κλάψει ἀπὸ τὴ σιγουριά του
μπορεῖ νὰ κλάψει ἀπὸ τὴ σιγουριὰ τῶν δέντρων καὶ τῶν ἄστρων καὶ τῶν ἀδελφῶν.

 

να μη ρωτάμε τους ξένους τη γνώμη τους για την Ελλάδα

 

ΌΛΟΙ ΘΈΛΟΥΝ ΝΑ ΛΈΓΟΝΤΑΙ ΈΛΛΗΝΕΣ

Δε θα συμφωνήσω με τους πολλούς  που κλαίνε και μοιρολογούν πως δεν υπάρχουν πια Έλληνες και θα ξεκινήσω μ ένα βασικό συμπέρασμα που εκδόθηκε από έγκυρες και διαπιστευμένες παγκόσμιες έρευνες: Η γενετική αλληλουχία του πληθυσμού της Ελλάδας, υπάρχει από την Νεολιθική εποχή έως σήμερα.
Άρα, λοιπόν, καμία δάφνη δεν κατεμαράνθη, όσο κι αν δάκρυζε ο κατά πάντας αξιότατος ποιητής, Διονύσιος Σολωμός.
Ο Ελληνικός πολιτισμός δεν έπαψε ποτέ ν ακτινοβολεί και η συνέχεια του στον γραπτό και στον προφορικό λόγο, η διατήρηση του Αρχαίου και Μεσαιωνικής σοφίας, οι λεκτικοί και φωνητικοί αρχαϊσμοί, τα ήθη, τα έθιμα, οι παροιμίες και τα τραγούδια, τα τοπωνύμια, η αρχιτεκτονική, δηλώνουν την πραγματική εικόνα της Ελλάδας.
Καμία ανάγκη δεν έχουμε, αγαπητοί φίλοι, να ρωτάμε τους ξένους, ποια είναι η γνώμη τους για την Ελλάδα. Μήπως ξέρουν να μας πουν ποια είναι η γνώμη τους για τη δικιά τους πατρίδα; Την Αγγλία, την Ολλανδία, τη Γουαδελούπη; Γιατί καίγεστε να μάθετε τι σκέφτονται όλοι αυτοί για εμάς τους σύγχρονους Έλληνες; Διαφωνώ τελείως με τους μεμψίμοιρους, τους κλαψιάρηδες και φυσικά και με τον Λιαντίνη που ενίοτε προσπαθεί ν ανατρέψει και τον ίδιο του τον εαυτό! Αυτός δεν υπήρξε Νεοέλληνας και μάλιστα σημαντικός; γιατί απαξιώνει και διαλαλεί πως η Ελλάδα είναι σβησμένη από τον χάρτη των Εθνών;
Η Ελλάδα δεν είναι αγαπητοί φίλοι, τα δέκα εκατομμύρια που κατοικούν εδώ και τα άλλα τόσα, διάσπαρτα σε όλον τον πλανήτη.
Λένε μερικοί πως δεν έχουμε ταυτότητα σαν λαός! αν είναι δυνατόν! Ένας λαός που η γλώσσα του-μαζί με τους Κινέζους- οι πολυπληθέστεροι και οι λιγότεροι! σε αριθμούς κατά μια σατανική σύμπτωση- μιλιέται και γράφεται από τότε που πρωτομίλησαν και πρωτοέγραψαν οι άνθρωποι.
Σκέφτομαι, γιατί να συνεχίσουμε αυτή την αθλιότητα, δηλαδή την σύγκριση Αρχαίων και Νέων Ελλήνων και να εξάγουμε συντριπτικό συμπέρασμα υπέρ των Αρχαίων; Μήπως σταμάτησε ποτέ αυτός ο τόπος να γεννάει άξιους ανθρώπους; δηλαδή ο Σολωμός τι είναι; αρχαίος ή νέος; Ο Παπανικολάου δεν έχει καμία σχέση με τον Ιπποκράτη; οι μεγάλοι σύγχρονοι Έλληνες συγγραφείς, Καζαντζάκης και λοιποί για να μην αναφέρομαι σε καθέναν ξεχωριστά, δεν είναι απόγονοι των Αρχαίων; τι διάολο ανομοιότητα είναι αυτή; Θεωρώ ανοητολογία να υποστηρίζουμε την γνώμη, αλήθεια ποιοι βλαμμένοι υποστηρίζουν πως, επειδή οι Αγγλογάλλοι ανακάλυψαν τους Αρχαίους Έλληνες, άρα αυτοί είναι και οι απόγονοι τους! Γιατί;
Και γιατί μειώνουν εμάς που γεννηθήκαμε σ αυτό τον τόπο που λέγεται Ελλάς και όχι Γκρεκία [όποτε τους συμφέρει είμαστε Έλληνες και όποτε τους βλάφτει, είμαστε, Γραικύλοι].
Αν δηλαδή οι φίλοι μας οι Ιταλοί, κι αυτοί λένε πως είναι απόγονοι των Αρχαίων Ελλήνων, γεννιόντουσαν εδώ, στην Ελλάδα, θα ήταν καλύτεροι από εμάς; τους σύγχρονους Έλληνες; και γιατί; μήπως έχετε γνωρίσει τι συντριπτικά ελαχιστότατος λαός είναι οι Νορβηγοί; έχετε συνομιλήσει με ηλίθιους Γάλλους; με χαζοχαρούμενες Γερμανίδες; ή με τους υπερόπτες Άγγλους που το μέγιστο τους, ίσως πάνω από το 70%, δεν ξέρουν τι είναι η Ελλάδα! και το χειρότερο; ο μέσος Αμερικάνος σχεδόν πάνω από 90% δε γνωρίζει που βρίσκεται η χώρα που λέγεται Ελλάδα!
Αγαπητοί φίλοι, δε νομίζω πως χρειάζεται ν αναφερθώ εκτενώς σ αυτή την αθλιότητα κάποιου Φαλμεράγιερ, περί της Ελληνικότητας των Νέων Ελλήνων- αρκεί μια ώριμη σκέψη: ο τόπος αφομοιώνει τον μετανάστη. Στην περίπτωση της Ελλάδας, αφομοίωσε και τους κατακτητές.
Ένα μεγάλο ερώτημα παραμένει το γιατί όσοι γεννήθηκαν στην Ελλάδα δεν είναι άξιοι συνεχιστές των, ενώ όσοι θέλουν να μείνουν εδώ, είναι καλύτεροι;
Δε με πιάνει καμιά ελληνολατρεία ή ελληνοπάθεια. Γνωρίζω πολύ καλά την ιστορία και τα πάθη μας, σαν λαού, και δεν πετάω στα ύψη. Αλλά οι βλακείες και οι διοχετευμένες επιθέσεις εναντίον μας, με εξαγριώνουν. Τι θέλει ο παγκόσμιος πολιτισμός από τους σύγχρονους Έλληνες;  γιατί γκρινιάζουν για τις δικές μας αθλιότητες οι Αγγλογάλλοι; οι χορτάτοι κοιλαράδες Γερμανοαμερικάνοι; για πιο λόγο κατηγορούν τις ασπιδωτές κοιλιές των παπάδων μας;

ΟΙΔΙΠΌΔΕΙΑ ΜΟΊΡΑ

  

Κι όταν τελειώσει το ποτό δεν ξέρω τι θα γίνω, πάντα όταν τελειώνουν τα πράγματα έχουμε δυσκολία Κυριακή μεσημέρι σε τέτοια Εξάρχεια δεν έχει ξαναυπάρξει, πήγα μέχρι το ψικαλιτζίδικο, ήπιαμε δυο τσίπουρα με κέρασαν κι όλοι μιλούσαν, τρεις-τέσσερις ήμασταν δηλαδή κι έπιασα και τον εαυτό μου να θέλει να τα πει όλα! εγώ που συνήθως είμαι φειδωλός στις εκφράσεις μου και πάντα σκέφτομαι πριν ανοίξω το στόμα μου για να πω κάτι, μου φαίνεται πως το δράμα της εποχής μας ολοκληρώνεται μ αυτή την κατάσταση, οι επόμενοι θα ζήσουν άλλα δράματα, εξ ίσου οδυνηρά με τα δικά μας ή και των προηγούμενων κι αυτό είναι μια πραγμάτωση που είχε προηγηθεί του εαυτού μας, κατά τ άλλα προσπαθώ να ερωτευθώ μια χήνα που διασχίζει την Ιπποκράτους ανέμελη για το ποιος θα τη γαμήσει, κι όλοι θα με κατακρίνουν άμεσα για την αθυροστομία μου, ντροπή σου κύριε Πλιάτσικα! όλα τα κορίτσια είναι καλά; είναι ερωτεύσιμα και ο κόσμος να χαλάσει θα κάνουμε έρωτα εν μέσω πανδημίας ή τραβάμε αενάως μια μαλακία εύσχημη; ρωτάω επειδή δεν ξέρω πως είναι ν αγαπάς εν μέσω πανδημίας, αυτό έτσι κι αλλιώς ήταν αιώνιο μαρτύριο, σας γράφω, λοιπόν και με γράφεται εκεί που πρέπει και κατά τα φαινόμενα τίποτε δεν μπορεί ν αλλάξει την Οιδιπόδεια μοίρα μας, όσο κι αν ο Νέρωνας έκλαιγε λέγοντας την ώρα που πέθαινε: τι μεγαλοφυΐα χάνει ο κόσμος! όσο κι αν εμείς είμαστε μόνοι μέσα σ αυτόν τον χαλασμό της ανθρώπινης νόησης και φιλικότατα υπάρχων, μεσημέρι Κυριακής παραμένω εσώκλειστος, φυλακισμένος να σκέφτομαι πόσο ωραία ήταν τα πριν! [αυτά που τότε έβριζα χυδαία πως ήταν η ζωή μας τόσο χυδαία.]

Σουρούπωνε

ή έβρεχε

Όταν χαράζει

είναι η καλύτερη ώρα.

Έχετε δει πως μπλεδίζει το σκοτάδι;

Χάραζε-όταν νυχτώνει είναι η χειρότερη ώρα

Λένε

Οι άνθρωποι που ξημερώνουν

πως το φως είναι η ζωή

Δεν ξέρουν πως και το φως δεν είναι χάδι;

Νύχτωνε

Η βροχή σταμάτησε;

[ΜΙΚΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ μου.]

 

 

Τελικα, η γυναίκα είναι μέχρι να της βγάλεις το βρακί..είπε ενας φίλος και έφυγε.

 Που ξέρουμε εμεις τι κάνετε κάτω από το πάπλωμα; Αυτό έχει ενδιαφέρον για έναν άντρα: Τι κάνει μια γυναίκα κάτω απο το πάπλωμα της. Ας πουμε εγω έχω ένα μυστικό. όταν κουκουλώνουμαι ακούω κλασσική μουσικαλ. Μου αρέσει ρε παιδί μου! Τη βρίσκω με τον Βιβάλντι,

 Εγώ δεν ξέρω που να πάω και εσύ μου λες ευθεία.

Λοιπόν, είναι μια ώρα καλή Σαββατιάτικη. Αραχτοί και λάιτ ζούμε τις ευτυχισμένες μας στιγμές. Εχω μια ψευτοδιάθεση για γέλιο, χαμογελάω πίσω απ την οθόνη. Σας βλέπω. Υπάρχουν πολλά προβλήματα, το εξής ένα: Που θα γαμήσουμε απόψε.

 

 Οι σημερινοί άνθρωποι δεν τραγουδάνε. Απαγορεύτηκε φαίνεται το μάθημα ωδικής στα σχολεία. Αλλά και τα τραγούδια που γράφονται δεν τραγουδιούνται- τα λέει το ραδιόφωνο και η τηλεόραση, μια δυο φορές κι αυτό ήταν! [Στίχοι που δεν θυμούνται, ή δε λένε τίποτε.] Η δικιά μου η γενιά τραγουδούσε και τραγουδάει ακόμη, γιατί, το τραγούδι είναι χαρά..

Τράβηξα την κουρτίνα να δω τον κόσμο.

Και πίσω απ την κουρτίνα άνοιξε μια άλλη. Μια άλλη. Πειθαρχώ. Φτιάχνω ισοζύγιο μεταξύ επιθυμίας και δύναμης.

Άνοιξα την κουρτίνα με απείθεια. Ποια είναι η ουσία αυτού του κόσμου;

Να υποτάξεις την ύλη.

Πολύ δύσκολο για μένα,που κινούμαι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, κάποιες στιγμές νομίζω πως είμαι θεός και κάποιες άλλες φύλλο τρεμάμενο.

Πάνω απ όλα όμως στέκει η αρετή και η πειθαρχία, που μαζί με τη γενναιότητα στέκουν τεράστια εμπόδια στην καθυπόταξη της ύλης. Να σκεφτώ καλύτερα από τους προγόνους, να ξεπεράσω το νου του ανθρώπου που μπορεί να συλλαμβάνει μονάχα τα φαινόμενα.

Ανοίγω την κουρτίνα, στέκομαι πίσω απ το παράθυρο. Βλέπω τον κόσμο, είναι ένα φως απέραντο-παρ όλα αυτά εγώ βρίσκομαι σε μια άβυσσο. Εδώ έρχεται η αβεβαιότητα, δε στηρίζομαι πουθενά, το περβάζι είναι έτοιμο να πέσει, τρέμουν συνθέμελα οι νόμοι και οι εξουσίες μου. Άραγε ότι έφτιαξα ήταν μηδαμινό, πίσω απ την κουρτίνα, κρύβεται η ολιγότητα της ύπαρξης, ο χρόνος που δε φτάνει να εξηγήσω μόνος μου τον κόσμο. Η σκληρότητα του απάνθρωπου ποτίζει τον νωτιαίο μυαλό, η ανάγκη γίνεται πιο αισχρή απ την αγάπη, απ την ελευθερία. Δεν είμαι ελεύθερος. Ανεξάρτητος να κάνω ότι θέλω. Αισθάνομαι συνέχεια πεινασμένος σαν τον Τάνταλο, κουρασμένος σαν τον Σίσυφο, ανήμπορος να συλλάβω την αλήθεια. Την αλήθεια που θα εκφράζει το απόλυτο. Ήρθα εδώ από ένα απόλυτο σκοτάδι. Θα καταλήξω σε ένα εξ ίσου απόλυτο σκοτάδι.

Αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες αλήθειες του ανθρώπου. Η ακεραιότητα αυτής της συνύπαρξης δεν μπορεί να ελευθερώσει τον νου.

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα μου με τίτλο Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ.

Δέκα εκατομμύρια και κάτι οι Έλληνες, έντεκα εκατομμύρια πρωθυπουργοί κι απο μια γνώμη ο καθένας. Ευτυχώς έχουμε μια πούτσα, γιατί ποιος θα έφευγε αγάμητος απο αυτον τον ξεφτιλισμένο κόσμο.

Νοέμβρης μήνας, ωραίος, παράξενος μήνας.

Σα να μην ξέρεις που να πας.

Ένα ταξίδι στα κίτρινα φύλλα

και πάντα με το τρένο

μέχρι τη μέση του Βορρά.

Ο Πρέκας ήρωας της Αλβανίας! αέρα! Και ο Τσίπρας αν ζούσε την εποχή των παππούδων μας μάλλον τέτοιος θα ήταν. [Ο Κυριάκος θα έπαιζε τον Γερμανό αξιωματικό.] Από αύριο λέω ν αρχίσω να γράφω την Τσιπραξιάδα, να εξυμνήσω τ ανδραγαθήματα του σπουδαίου ανδρός.

όχι δε φάγαμε καμιά προδοσία, ένας κόσμος, μια εύκολη γενιά Νεοελλήνων. Σάπια κοινωνία; πιο σάπια από των Ρωμαίων; πιο σάπια από των Βυζαντινών; δε νομίζω πως ο κόσμος μας είναι χειρότερος απ όσο έπρεπε- ο σημερινός. Εγώ τα περίμενα χειρότερα!

Ιστορικά έχω καταλάβει πως δεν μπορείς να οδηγήσεις αυτό τον κόσμο πουθενά-κυριολεκτικά πηγαίνει, εξελίσσεται, όπως έπρεπε, μπορούσε και δεν υπάρχει συγκεκριμένος φραγμός. 

Μπορεί να είναι μια μέρα. Μόνον αυτό.

Αγγίζουν τα φύλλα το ένα το άλλο

μπαίνουν μέσα τους κίτρινα φύλλα που

τα ζιψε ο!

Το φως δε φέγγει για όλα

μπορεί να θέλει να πει κάτι αυτό. Ω! το άσπρο φως

κρέμεται από το ταβάνι σα μια μύγα νεκρή

πηγαίνει κι έρχεται

έρχεται και πηγαίνει

πηγαινοέρχεται μια και καλή!

είναι ένα πλαινό ασανσέρ γεμάτο ερωτευμένους σκύλους

η πείνα και το φως μοιάζουν

είναι αχρείαστα όταν πεθάνεις.

Όμως πάντα έτσι δεν ήταν;

όταν λείπει το φως

το εφάμιλλο φωμί, ε, πως;

Η σκόνη μπαίνει από παντού σαν απουσία χώρου.

 

ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΛΩΔΙΑ

Γίναμε καλωδιωμένοι.Γύρω μας,εντος μας,πάνω και πίσω μας καλώδια,τρέχουν ανάμεσα απο τα πόδια μας,μπρίζες,μεμορι στικ,κάμερες,ακουστικά,λαπ-τοπ΄σι-ντι,ο σύγχρονος άθρωπος μέσα στα στενά του όρια.

ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΛΩΔΙΑ.Μέσα μας και γύρω μας ηλεκτρονοκές διευθύνσεις και ανεπαίσθητες προσωπκές ήττες . Καλή σας μέρα.

 

Άμα είσαι αετός γαμισε τα, δεν μπορείς να μείνεις στα χαμηλά και τότε τρως τα φτερά σου..δύσκολη κουβέντα, στριφνή κι αδυσώπητη με εκείνους που σε θέλουν κι εσύ όχι

 

Ουδέν. Είμαστε έξω από τα γεγονότα της ζωής-ούτε καν στο τρένο που εκτροχιάστηκε κάπου στην Αμερική. Έξω απ τον χρόνο. Αλλού γεννάν οι κότες. Ανίκανοι εσμέν.

Ας το θυμηθώ:

Ειμί

ει

εστί

Εσμέν

εστέ

εισίν.

 

Ρε συ, τι μου λές! οι άλλοι πιστεύουν ακόμα στα ιερά νερά του Γάγγη! Ένα δις άνθρωποι, με δουλεύειες τώρα; για ποια κοινωνική και πνευματική ισότητα των ανθρώπων να μιλήσουμε; Τρελαίνεσαι ή δεν τρελαίνεσαι; Θεωρώ αυτό το βούτηγμα στα θολά νερά [ για να βρούν το κάρμα, τη νιρβάνα, όπως διάολο θές πέστο] από τις χειρότερες απομείνουσες προσβλητικές καταστάσεις για τον ανθρώπινο εγκέφαλο.

 

 Εγώ δεν μπορώ ν αντιληφθώ ανθρώπους που κάνουν έρωτα μόνον για να κάνουν παιδιά! καταλαβαίνω ανθρώπους που γαμιούνται πρώτα γιατί τους αρέσει και όταν σκεφτούν το παιδί, ονειρεύονται την έκτρωση- εκτός εκείνων που έχουν πρόβλημα τεκνοποίησης οπότε είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν εσαεί! μέχρι και αν το καταφέρουν ποτέ!

Παπαγαλόσαυρος ανακαλύφτηκε πρόσφατα. Την άλλη την λένε Μέλονι Μαρακαρακαρπούζη. Πλιατσικέισον Σαββατιάτικο χιούμορ. [Μη μου προτείνετε φίλους με... εύκολα ονόματα-έτσι κι αλλιώς τους δέχομαι όλους μέχρι να αυτοδιαγραφούν επειδή, λένε πως είμαι... ανθηρόστομος.] Τέλος η παρένθεση. Πέρασε ένας ζητιάνος και μου ζήτησε βοήθεια σε δολάρια. Βγήκα έξω. Έξω απ τα ρούχα μου, περπάτησα γυμνός μέχρι την λαϊκή, να πάρω αγγουροντομάτες, σελινοπατάτες και κάποιος, μου πάτησε τη φτέρνα. Τα φρένα. Δεν πρόσεξε που ήμουν γυμνός.

-Γιατί με πατάς; του είπα.

-Γιατί φοράς τη ζώνη σου ανάποδα; με ρώτησε κι έφυγε φτύνοντας μια ξεραμένη γόπα, όπως ο Μπογκαρντ στους Διψασμένους για έρωτα.

Να πηγαίνεις στη λαϊκή γυμνός φορώντας μόνο τη ζώνη σου κι αυτή ανάποδα δεν είναι και τόσο ευγενικό-τουλάχιστον να ήμουν είκοσι πέντε χρονών! Αλλά φευ! βρέθηκε μπροστά μου η Μέλονι Μαρακαρακαρπούζη.

-Πάμε στη Μουριά να πιούμε χυμό καρπουζιού; και χωρίς να περιμένει απάντηση με πήρε αγκαζέ για το καφενείο της Μουριάς.

Καθίσαμε, έστυψε το καρπούζι στα ποτήρια μας, ωραία γυναίκα γαρ!

Κι είμαστε ακόμα εκεί με την Μέλονι Μαρακαρακαρπούζη.

ΜΟΝΑΞΙΆ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΎ

 

Καλοκαίρι ήταν και τότε. Αυτή γυναίκα έμενε στο διπλανό δωμάτιο, μας χώριζε δηλαδή μια μεσοτοιχία από χάρμποτ κι έτσι έπρεπε να προσέχουμε τι λέμε και τι κάνουμε, μόνο που στην αρχή δεν του δώσαμε και πολύ σημασία. Τι μας νοιάζει; σκεφτήκαμε, εμείς δεν κάναμε κάτι απηγορευμένο, έρωτα κάναμε και μπορεί να φωνάζαμε, να μουγκρίζαμε, να γκρινιάζουμε μερικές φορές. Μετά από αρκετό καιρό, αρκετές μέρες και νύχτες που συνεχιζόταν αυτή η κατάσταση, συναντήθηκα με τον άνθρωπο που μας χώριζε η μεσοτοιχία. Σταθήκαμε στο σκοτάδι του διαδρόμου προσπαθώντας να δει ο ένας τον άλλον, σχεδόν δίπλα-δίπλα αφού οι πόρτες μας δεν απείχαν ούτε μισό μέτρο. Δεν ανάψαμε το φως, τα μάτια μας συναντήθηκαν κι αυτά στο σκοτάδι, ποια είναι αυτή αναρωτιόμουν κι όταν συνήθισα στο μαύρο, προσπάθησα να ξεδιακρίνω τη σιλουέτα της. Ήταν μια κομψή κυρία. Έκανε αβέβαιες κινήσεις να φύγει ή να μείνει, να πει κάτι, μια καλησπέρα, δεν είπε. Ούτε κι εγώ είπα, τι να έλεγα, αισθάνθηκα αμέσως μια ενοχή πως μας είχε κρυφακούσει και ένιωσα μια ντροπή γιατί δεν ήθελα κανείς να ξέρει τι κάνω στο κρεβάτι μου και γενικότερα στο σπίτι μου. Στα δευτερόλεπτα που κύλισαν, πόση είναι η ζωή μιας στιγμής; Σκέφτηκα-δεν ξέρω γιατί- πως αυτή η γυναίκα ήταν μόνη, πόσοι άνθρωποι δεν είναι μόνοι, και πως ζήλευε τη δικιά μας ευτυχία, που δεν ήταν τόσο μεγάλη αφού κι εμείς μέρα-νύχτα καυγαδίζαμε με τη Σοφία, σκοτωνόμασταν στην κυριολεξία, άσχετο αν μετά κάναμε κι ότι κάναμε. Όμως, φαίνεται πως η μοναξιά είναι χειρότερη από το να έχεις έναν άνθρωπο που έστω τσακώνεσαι τις περισσότερες φορές.

Αυτές οι συναντήσεις μας συνεχίστηκαν κάμποσο καιρό και ήταν πάντα ίδιες. Δίπλα-δίπλα, στο σκοτάδι, ακουμπούσαμε τις πλάτες στους τοίχους, δε μιλούσαμε-ποτέ δε μιλήσαμε- κοιταζόμαστε στα μάτια, μερικές φορές αγγίξαμε ο ένας τα χέρια του άλλου κι άλλες δυο-τρεις, κλάψαμε, πιο πολύ εκείνη, εμένα έτρεξαν δυο δάκρυα χωρίς να ξέρω αν ήθελα να την συμπονέσω. Η κομψή γυναίκα έκλαιγε με αναφιλητά, εγώ δεν ήξερα τι κάνω, γιατί έκλαιγε και τι της συνέβαινε. Μια όμως από αυτές τις φορές, καθώς έκλαιγε τη φίλησα στα χείλη. Χείλη βρεγμένα από δάκρυα, σκέψεις μισοσφιγμένες, δυο άγνωστοι στο σκοτάδι και η κομψή κυρία χάθηκε στο μαύρο. Από κείνη τη βραδιά δεν την ξαναείδα. Την φέρνω αρκετές φορές στο μυαλό μου, εν ευθέτω χρόνο ανοίγει ένα παράθυρο μνήμης και συλλογιέμαι πολύ γι αυτές τις μικρές μου πράξεις που δεν έγιναν όνειρο, γι αυτές τις πελώριες στιγμές που δεν ξανάρχονται ποτέ και μυστήριο πράγμα τις αγάπησα πολύ περισσότερο από άλλες.

[Απ τα μικρά μου διηγήματα.]

ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΎΡΑ

 

-Έλα εδώ ρε!

-Τι να ρθω να κάμω; μου χαλάς το κέφι δε σε μπορώ!

-Γιατί ρε, τι σου κανα;

-Έχεις παραγίνει συντηριτικούρα. Έχεις διαρκώς κατεβασμένα μούτρα..λες και σου πήρανε το βόδι

-Και τι θες να κάνω; να γελάω σαν ηλίθιος και μόνος! που είναι το βόδι; απορεί εν τέλει ο βλάκαμαν

-Ναι, έτσι να κάμεις. Εμείς προχτές με τον Μάικ που δεν έχουμε να φάμε, μόλις του τραγούδησα το "θα σου πάρω ένα κουτί με σπίρτα" δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε το γέλιο μια ώρα!

-Γελάγατε μια ώρα επειδή είπες για το σπίρτο; σουφρώνει τα χείλια του ο αηδίας σύγχρονος Γκρέκος

-Να γελάς επειδή το νιώθεις, επειδή σου σηκώνεται ακόμα το πουλί και έχεις κέφια για αστεία, επειδή θέλεις να ζήσεις και να χαρείς, όχι να πεθαίνεις μέσα σε μαυρίλες και σεμνοτυφίες..

-Με λες σεμνότυφο επειδή είμαι σοβαρός; επειδή είμαι μετρημένος; εσύ δεν είσαι καλά!

-Αυτά σε έχουν φάει! οι σεμνοτυφίες, οι κρυμμενο-αηδίες σου, τάχα πως σου φταίνε οι λέξεις και οι εικόνες..

-Ε, πως! δεν μπορούμε να τα μηδενίζουμε όλα, υπάρχει και θεός, κουνάει το κεφάλι του ο πλερέζαρμεν

-Υπάρχει ε;

-Ποιο; το βόδι; κοιτάζει γύρω του με τρόμο

-Κι άμα σου πω και το άλλο θα φύγεις τρέχοντας και δε θα μου μιλάς εσαεί..

Μένει να με κοιτάζει σαν χάνος.[πως κοιτάει ο χάνος; έχετε δει ψάρι να σε κοιτάει;]

-Αλλά εγώ θα σου το πω εσύ έτσι κι αλλιώς: φοβάσαι γι αυτό δε γελάς! γι αυτό γίνεσαι σεμνότυφος και τάχα ταπεινός. Φοβάσαι τις λέξεις, τις εικόνες.. μόλις δεις ζωγραφισμένο μουνί κάνεις σαν να μην το βλέπεις-μήπως και το είδες καμιά φορά κατάμουτρα;

-Εσύ από αυτά που κάνεις πήγες χαμένος!

-Ενώ εσύ πήγες μπροστά! πα να φύγω δε σε αντέχω Γκρέκο, μου χαμηλώνεις το ηθικό που σε βλέπω μέσα σου κι απ έξω σου μαυρισμένο. Και το χειρότερο που δε βλέπω να αλλάζεις ούτε με χειρόφρενο!

 

ΠΑΛΙΕΣ ΑΓΆΠΕΣ

 

Περπατούσα χαμένος κάπου στον κήπο του
Ζαππείου. Τι μέρα ήταν δεν είχε σημασία,
ψιλόβρεχε αλλά δε με ένοιαζε. Ήταν μια
 βροχούλα από κείνες τις πολύ ψιλές, ήσυχη
όχι κρύα, λες μου χάιδευε τα μεγάλα μαλλιά.
Μου άρεσαν τα μεγάλα μαλλιά μου, σγουρά
έπεφταν σαν σύννεφο στις πλάτες μου κι
ανέμιζαν την ηλικία μου στον αέρα. Εικοσιπέντε
χρονών ήμουν τότε κι όλα μου πήγαιναν καλά.
Η δουλειά μου- έχω κληρονομήσει από τον
πατέρα μου ένα ζαχαροπλαστείο στο κέντρο-
μου άφηνε κέρδη, δεν είχα οικονομικό πρόβλημα.
 Εκτός από ένα: Δεν μπορούσα να σταυρώσω
 γυναίκα κι ενώ ήθελα, λαχταρούσα να έχω μια
που να με αγαπά και να την αγαπώ. Η τελευταία
 γυναίκα με είχε εγκαταλείψει, φεύγοντας για το
 Λονδίνο. Όλες οι γυναίκες για το Λονδίνο φεύγουν,
όταν φεύγουν.

 Καθώς περπατούσα-περπατούσα, στην πολύ ψιλή βροχή του Νοέμβρη,
χώθηκα σε ένα μονοπάτι ανάμεσα στα δέντρα. Κάπου εκεί, κάτω από μια
πέτρα, αφήναμε σημειώματα με τη Βάσω. Τη Βάσω που με πονάει ακόμα η
 θύμηση της. Θα είχε περάσει κανένας χρόνος που είχαμε χαθεί.Την είχα
λατρέψει και έκλαψα πικρά που την έχασα. Σκιρτούσαμε να είμαστε μαζί,
κάναμε όνειρα στη θάλασσα, στο δρόμο, παντού. Είχε γαλάζια μάτια, γεμάτα
 απορίες, μέτωπο ψηλό, περήφανο. Είχα κοπιάσει πολύ για να την καταχτήσω,
άλλα χρόνια, άλλοι άνθρωποι οι δικοί της δε με ήθελαν. Μελό, Ελληνική ταινία,
 σκέφτηκα και πικρογέλασα πιστεύοντας πως θα εύρισκα ανάμεσα στους κισσούς,
 κάτω από μια πέτρα,  κάποιο ακόμα σημείωμα. Άλλο και τούτο, αναρωτήθηκα
 μήπως μου είχε σαλέψει από την αγάπη μου για κείνην κι ονειρευόμουν
φαντάσματα. Λογικέψου Γιάννη, είπα στον εαυτό μου και στο κάτω της γραφής
τι να έλεγε ένα ακόμα σημείωμα. Τότε ήταν αλλιώς, μου έγραφε σ αγαπώ, της
 έλεγα θα ζήσουμε μαζί, με ρωτούσε πόσα παιδιά θα κάνουμε, μου ζωγράφιζε
 καρδούλες. Τώρα τι να έγραφε; Κι αν υπήρχε σημείωμα, εξάλλου η Βάσω ήταν
 στο Λονδίνο αλλά, εμένα, κάτι μου έλεγε πως είχε γυρίσει. Έπιανα στον αέρα
 την οσμή της, τη φωνή της;, έλα, που είσαι; έτσι με ρωτούσε με αγωνία να με
 δει κι εγώ έφτανα με γρήγορα βήματα κοντά της τότε που ήμασταν ένα αίμα,
μια ανάσα και τώρα δεν ήμασταν τίποτε.

Ανασήκωσα την πέτρα, δεν ήταν βαριά, το ψιλόβροχο συνέχιζε να μου λειαίνει
τα μάγουλα, ο κισσός δεν θρόιζε τίποτε. Κάτω από την πέτρα, αυτή την πέτρα
που είχαμε σημαδέψει εγώ και η Βάσω, υπήρχε ένα αχνοκίτρινο σκουριασμένο
 χαρτί, διπλωμένο με ενδελέχεια- πάντα ήταν προσεχτική η Βάσω, τα ήθελε όλα
με τάξη. Το πήρα στα χέρια μου, άφησα την πέτρα να πέσει στο γκρεμό, κύλησε,
 κόντεψε να μου σακατέψει τα πόδια, αυτή η πέτρα που είχε σημαδέψει τη ζωή μας. Ξεδίπλωσα το χαρτί, μύριζε κάτι παλιό, μούχλα κι αναμνήσεις, όπως μυρίζουν αυτά
 τα παλιά γραμμένα σημειώματα. Διάβασα και ξαναδιαβάζω ακόμα και σήμερα τα
 λόγια της. "Δε θα σε ξεχάσω ποτέ. Δεν έφυγα εγώ. Εσύ  τα κανόνισες έτσι, να
 φαίνονται πως έφταιγα εγώ." Κράτησα το χαρτάκι ανάμεσα από τα βρεγμένα
δάχτυλά  κι ήθελα  να συντρίψω τον εαυτό μου.

ΣΤΗΝ ΠΛΆΤΗ ΤΟΥ ΚΑΜΠΟΎΡΗ

 Εγώ μετράω της αυγής τα χρώματα

Κι ας λέτε πως το εγώ δεν σας αρέσει

Καθένας έχει όμως ένα από αυτό

Και πίσω απ’ την ουρά του σιγοτρέχει

Παράτησε λοιπόν και συ τα ψέματα

Πάρε μια πέτρα ρίχτη στο φεγγάρι

Άλλαξε της ζωή μας τα κυκλώματα

Κι ας μένει ίδιο το παλιό τροπάρι

Κοιτάζω απ’ το παράθυρο τα χρώματα

Και δεν λυπάμαι που είναι όλοι φευγάτοι

Χτίζω άλλον κόσμο σε ψηλά πατώματα

Προτού με πιάσουν οι δικοί σας γάτοι

Κοιτάζω την αλήθεια για να βρω

Και σεις το χώμα ρίχνετε στη μούρη

Δεν ξέρω άλλα λόγια να μιλώ

Δεν παίζω εγώ στην πλάτη του καμπούρη

Παλιά ποιήματα μου

ΟΛΈΘΡΙΑ ΣΥΜΨΩΝΊΑ

 

ΟΛΕΘΡΙΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ [απόσπασμα]

Δεν έχω το θάρρος να αντιμετωπίσω το μίσος

Κάποτε η ζωή μπορεί να μη σημαίνει τίποτε

κι άλλοτε τα πάντα

Ο Τζων δεν είναι εδώ

κι ο καφετζής μου έφερε καφέ

εμένα που πίνω αστέρια

Ο καφετζής είναι τρελός

μου έφερε το τασάκι

εμένα που δεν καπνίζω

και με λένε Τζων

Είμαι ο Τζων απ τη Μασαχουσέτη

-εις πολλά άρχοντα τα έτη

Ο καφετζής είναι τρελός

Ο καφετζής είναι τρελός.

Ο καφετζής είναι τρελός.

Η σιωπή είναι αρρώστεια των φυτών

[Ω! πάντα το μικρό τριανταφυλλάκι

αυτό το μικρό τριανταφυλλάκι.]

Ο Κριστ που πέθανε στο αβαείο του Μπραχάμιστερ

ο Κριστ ήταν καλό παιδί

Έπαιζε μπιλιάρδο

δεν είχε μάνα δεν είχε ταβάνι

είχε μια γυναίκα και δυο περιστέρια

ο καρκίνος είναι αρρώστια των ζώων

Όταν τη νύχτα κρυώνεις στο κρεβάτι σου

η Αλίνα δεν ήξερε τίποτα για τον καφετζή

όλη η ιστορία ήταν για τον Τζον

και τον Κριστ

Το βράδυ ο πατέρας γλιστρούσε στο σεντόνι

Εδώ υπάρχει το σύμπαν, είπε ο θείος Τζορτζ. Ξέρουμε τα πάντα.

Η Ντίνα είχε δυο ελιές στο λαιμό

μια πιο μεγάλη

μια πιο μικρή

και η Ντίνα ήταν τρελή

ήταν βελούδινη είχε τον αριθμό εφτά

πήγαινε πάντα με τον Κριστ

Και καθώς η Αλίνα ίππευε προς την Ιερουσαλήμ

δε με νοιάζει, φώναξε ο Τζον

θα φοβηθείς για τη ζωή σου

πήγαινε πέρα απ τις Ινδίες

Η δυστυχία των άλλων είναι των αίμα

αλλά ω Τζον, ξέχασες το Χριστόν

ξέχασες την αμαρτία

ξέχασες την αμαρτία

ξέχασες την αμαρτία

Η Ντίνα θυμήθηκε το τραγούδι που δεν είχε χρώματα

ήπιε μια ακόμα γουλιά

Μια ακόμα γουλιά, το μουγκρητό στάματαγε

στο έβγα του σινεμά

όταν τα παιδιά των μεγάλων τάξεων

έκλεβαν τον χρόνο.

Αν δεν πονάει αυτό που κάναμε θα πονάει το επόμενο.

ΈΞΩ ΚΑΡΔΙΆ

 

Κανείς δεν επιλέγει πότε θα γεννηθεί, που θαγεννηθεί, απο ποιον και πότε.

Δεν υπάρχει πιο σπαστικό απο το να τρίζει μια πόρτα. Γι΄αυτό ο τελευταίος να την κλείσει οπωσδήποτε. Ή να την ανοίξει τελείως.

Ας πούμε κάτι ελαφρύ, μην το βαρύνουμε άλλο το πράγμα. Κι έχει παραπάρει κιλά, Καλοκαίρι καιρός και τα τοιαύτα. Λοιπόν... Τι ώρα είναι; Ώρα που γαμούν οι γύφτοι, απαντάει ο άλλος. Δηλαδή, τι ώρα το κάνουν οι γύφτοι;

ραδυά δύσκολη. Όλοι σκέφτονται τι θα κάμουν αύριο. Μονάχα εγω, δεν έχω αύριο;

Υπάρχουν κάποιοι φίλοι που είναι "έξω καρδιά". Γελαστοί πάντα, λες και δεν τρέχει τίποτα, λες και τους έχει φέξει, λες και τους τρέχει το μέλι απο τον κώλο. Δεν είναι ακριβώς οι πέρα βρέχει. Έχουν τον τρόπο τους: Είμαι ένας βολεμένος άνθρωπος, έτσι μου είχε πει κάποτε μια γκόμενα περιοπής.

Tα γεγονότα μας προσπερνούν. Δεν μπορούμε να κουβεντιάσουμε. Είμαστε δυο αρνητικοί πόλοι. Δεν μπορούμε να κουβεντιάσουμε. Ανήκουμε σε διαφορετκούς κόσμους, πως ν΄αγαπηθούμε; Κι έπειτα γιατί να σ΄αγαπήσω;Να σου φορτώσω τις δικές μου έννοιες και συ τα δικά σου εαυτά...Σκεπτικός στο έπακρον για την ανθρώπινη μας υπόσταση. Αναμένω τα δικά σας κάρβουνα. Έστω, δυο σπίθες.

Απατεώνες και λοιπές αρχόντισσες, με τόσα πολλά και σπουδαία αποφθέγματα που πέφτουν κάθε μέρα εδώ μέσα, δέον να καταργηθούν απ το βιβλίο Γκίνες και όχι μόνο, τα λόγια Μεγάλων, αντρών τε και γυναικών. Αν δεν συμφωνείτε θα πέσω στο ποτάμι.

Κώστα, γράφεις την αλήθεια, "σοκάροντας" ίσως όσους δεν τολμούν να τη δούν...κι όχι απαραίτητα ,με τις λέξεις που χρησιμοποιείς....όσο με την απόδειξή της σε ποιητικό-συγγραφικό συνειρμό...τη στιγμή που "πρέπει" και μάλιστα...οι αλεπάλληλες "ολοκληρώσεις" έρχονται με γράμματα μεγαλύτερα σε μέγεθος όπως αντιστοιχεί στο βαθύτερο νόημα που έχουν και στο μήνυμα που μεταδίδουν. Η αλήθεια κτυμένη μέσα στο ψέμα...και το αντίθετο! Η αππέχθεια αλλά και η έλξη για την ερωτική ανθρώπινη φύση....και γενικότερα ζωγραφίζεις μεταφορικά μέσα από το λόγο σου...και κυριολεκτικά μέσα από τους πίνακές σου....το μισητά αγαπημένο και αναπόφευκτο......οπου χαρακτηρίζει το είναι μας...και το σύμπαν (κόσμο) που μας περιβάλλει!! Θεωρώ πως είναι βαθύτατα σατιρικό με την έννοια των αρχαίων σάτιρων ελλήνων προγόνων μας, άκρως αληθινό....επιδοακιμαστικό...και καυστικότατο.....άξιον θαυμασμοού ως έργο και ως ουσία!!! Σε συγχαίρω!!! Ελεάνα Τσεσμελή

Ούτε μια καλησπέρα δεν σας αξίζει...είσαστε όλοι κωλοπετσωμένοι αυτογίγαντες..Μαντρώσατε τα λουλούδια στη γλάστρα και περιμένετε το τέλος των λουλουδιών.Να δούμε τι θά κάνετε την τελευταία γαρδένια.

ΘΑ ΦΎΓΩ

 

 

Ούτε με νοιάζει ούτε σε ρωτώ

ποια είσαι και τι ήθελα αν πω

θα φύγεις νύχτα

Το Καλοκαίρι αυτό θα μείνω ξαφνικά

τον κόσμο ανάποδα να βλέπω

Το Καλοκαίρι, φυσά τ αγέρι

μαζί πηγαίναμε στην παραλία

ψάχνω να βρω νύφη στ Αλγέρι

μα δεν υπάρχει ούτε καμία

Έτσι είμαι, πάντα ένα εσύ

ένα κορίτσι της προκοπής

κόβω λεβάντα

μασάω τα πάντα

κι αν θέλεις έλα να με βρεις

Το Καλοκαίρι φυσάει τ αγέρι

εμείς, όπως παλιά, χέρι με χέρι

μαζί πηγαίναμε στην παραλία

ώσπου τα μάτια σταμάτησαν

να βλέπουν

Έτσι είμαι, πάντα ένα εσύ

ένα δικό σου χρυσό παιδί

που όλο περπάταγε, ρόδο, χρυσή

κορδέλα που άνοιγε σε όσους ήθελαν

ότι ήταν να δουν

Το Καλοκαίρι, φυσάει τ αγέρι

 

Να δω πότε θα σβήσεις το φως
τα συντρίμμια και τα ποτάμια
Φταις που με άφησες να φύγω
ενώ ήθελα πίσω να γυρίσω λίγο
στο λυκόφως

εσύ δεν ήσουν ποτέ  λάμια
εγώ έκλαιγα μέσα μου  κι απ έξω
έλεγα δε θα γνωρίσω άλλη σαν εσένα
ναι, είπες, αλλά φοβόμουν εμένα
στο λυκαυγές

Να δω πότε θα σβήσεις το φως
να πέσεις κάτω, να έχεις ανάσα
χωρίς κάποτε να θυμάσαι πως
χρειαζόσουν μόνο δική μου πάσα

 

ΚΑΝΕΊΣ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΌΤΙ ΔΗΛΏΝΕΙ

 

Η αυτοκτονία μπορεί να είναι μια μέση λύση για ανθρώπους έξυπνους όπως ο Χεμινγουέι που δεν περίμενε να πάει εκατόν ένα χρονών για να πεθάνει.

Μωρέ μαλάκα, για να υπάρξεις καλύτερος των πραγμάτων πρέπει να μη συνεχίζεις να είσαι κομπλεξικός. Βγες απ το καβούκι σου, μη κρύβεσαι, πες μερικά πράγματα όπως είναι, πες ότι παίζεις μαλακία πρωί, μεσημέρι, βράδυ, δεν είναι και κακό να ομολογήσεις πως είσαι δολοφόνος του ωραίου, πως είσαι άπληστος, τότε μπορεί να μη σε κακοκαρδίσουμε, παρ ότι συνεχίζουμε να αντιπαθούμε τους καθ έξιν ηλίθιους. Διάβασα τον Γουίτ πολύ μικρός, Κάρυλ Τσέσμαν. Ποιος να τον ξέρει. Μωρέ μαλάκα, είδες πως μπορείς να γίνεις αντιπαθής; είδες ότι ο κόσμος είναι κάτι άλλο τελικά απ αυτό που νομίζεις; απ αυτό που έχεις μέσα στο μουνή σου; είναι όντως εκπληκτικό να γυμνάζεις τους μύες σου, συμφωνώ ο χρόνος σου αρχίζει από τώρα! Τώρα που θ αρχίσεις ν αρθρώνεις, φοβερό το αρθρώνεις; τρία-τέσσερα σύμφωνα στη σειρά, υπάρχουν κάποιοι που μας συνπάθησαν για την ωραία μύτη μας-ωραίο τον συν και τα λοιπά, μόνο ο Κατσίκας και ο Δήμου Χρήστος έπαιζαν ωραία μπάλα, η κυρία Ιωάννα υπήρξε ή υπάρχει ωραία, δύσκολο να είσαι ή να γεννήθηκες ωραίος χωρίς εναντιότητα; χωρίς μια πράξη; χωρίς να υποθέσουμε πόσο βάναυσος είναι ο χρόνος της ομορφιάς και της καλότητας; γιατί χωρίς καλότητα δεν υπάρχει ομορφιά, ότι και να μου πεις. Τα χαραχτηριστικά του ωραίου δεν κρύβονται πίσω από καμιά μάσκα, τι θέλω να σου πω ρε; βγες απ το καβούκι σου, πες μερικά πράγματα όπως είναι, ο χρόνος σου μετράει από τώρα, μαζί κουβεντιάζουμε όσο κι αν νομίζεις πως δε σε ξέρω.

Κανείς δεν είναι ότι δηλώνει. Είναι ότι δείχνουν τα έργα του. Δεν μπορείς να δηλώνεις ζωγράφος χωρίς να έχεις ζωγραφίσει, δεν μπορείς να είσαι συγγραφέας χωρίς να έχεις κάνει παγκόσμια κριτική-λέω μερικά πράγματα, τυχαία, επειδή πολλοί ηλίθιοι χωρίς να με έχουν διαβάσει αραδιάζουν ανοησίες. Κανείς, λοιπόν δεν είναι ότι δηλώνει, χρειάζονται αποδείξεις. Ο χρόνος είναι κάτι που τελειώνει, λέει ο Μπάροουζ. Η καχυποψία, ο φόβος, η αυτοεπιβεβαίωση, οι άκαμπτες προκαταλήψεις για το σωστό και το λάθος, συνεχίζει. Είναι όμως κάτι που τελειώνει ο χρόνος; μόνο σοβαρές υποθέσεις. Δεν είναι δικαιολογίες, ο θάνατος αποδεικνύει ότι έκανες. Όσον αφορά την κριτική, όλοι μπορούμε να την κάνουμε ανεξέλεγκτα, δικαίωμα του καθενός, σύμφωνα με τις γνώσεις του, και τις γνώσεις του άλλου. Ο χρόνος, λοιπόν, είναι κάτι που τελειώνει και η μορφή, θα λεγα εγώ, ίσως κάτι πιο απόλυτο από τον χρόνο; είδες πόσα βγαίνουν συνομιλώντας! πρέπει μια στιγμή να νιώσεις ελεύθερος από ότι δήποτε. Αλλά δεν είναι εύκολο. Κανείς δεν είναι ελεύθερος!

Χμ, ωραίο είναι αυτό. Υπάρχει πιο έξυπνη κίνηση εκτός από το ρουα ματ;

 

ΤΡΙΣΆΘΛΙΑ ΕΛΛΆΣ

 

 

Άκουσε τώρα μάγκα να σου πω σημαντικά πράγματα κι άμα θέλεις τα σημειώνεις, γιατί είσαι μπούφος και δεν θέλω μα μείνεις εκεί από ιδιοτροπία, όχι πως σ΄ αγαπάω ή σε συλλογιέμαι επειδή είσαι βλάκας αλλά από ιδιοτροπία και μια έξη προς την αλήθεια. Θα σου πω μαντάμ, πως κανένα Ελληνικό κράτος δεν υπήρξε ποτέ μετά την υποταγή των Αρχαίων Ελλήνων στου Ρωμαίους το 146 π.χ. Από τότε, κυβερνούν αυτόν τον τόπο κατή σειρά μετά τους Ρωμαίους, οι Βυζαντινοί, οι Τούρκοι, οι Άγγλοι και σήμερα οι Αμερικάνοι. Αυτοί σε κυβερνούν αιώνες τώρα και μην έχεις αντιρρήσεις, μην πιστεύεις πως σήμερα κυβερνάει εδώ κάποιος Γιώργος Παπανδρέου, απόγονος του Γεώργιου Παπανδρέου ο οποίος ήταν πράκτορας των Εγγλέζων, ενώ ο Γιωργάκης είναι των Αμερικάνων. Αυτός ο τόπος μάγκα είναι γεμάτος ανομοιομορφία στο βιοτικό επίπεδο. Οι βιομήχανοι, οι έμποροι και οι κερδοσκόποι, ζούνε μέσα στον πλούτο και στην χλίδα. ΚΑΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ. Εν τω μεταξύ, αιώνες τώρα, οι λαϊκές μάζες, υποφέρουν μια τρισάθλια ζωή και τους εξοργίζει ο πολυτελής τρόπος ζωής εν μέσω φτώχειας, των εκάστοτε τοποτηρητών. Αυτό δείχνει ακόμα πιο έντονα την δυστυχία των φτωχών. Κανένα μέτρο δεν έχει παρθεί ποτέ, για να δοθεί χρήσιμη εργασία στους δυνάμενους Έλληνες, από το ευρύ στρώμα του πληθυσμού. Για να πάρεις ένα μικρό παράδειγμα πως αυτά που σου λέω είναι σωστά, άκου τι γράφει ο Πωλ Ποτερ το 1947 στην έκθεσή του προς τους ανωτέρους του Αμερικανούς που μόλις έχουν πάρει την θέση του κηδεμόνα της Ελλάδας στη θέση της ανήμπορης πια Αγγλίας. " Η κλίκα αυτή, είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε τρόπο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου, για το τι μπορεί να κοστίσει αυτό στην οικονομία της χώρας. Τα μέλη αυτής της κλίκας, επιθυμούν να διατηρήσουν άθικτο το φορολογικό σύστημα που τους ευνοεί, με αληθινά σκανδαλώδη τρόπο. Αντιτίθενται στον έλεγχο συναλλάγματος, γιατί αυτό θα τους εμποδίζει να βγάζουν τα κέρδη τους, στις τράπεζες του Καϊρου και της Αργεντινής. Δε διανοήθηκαν ποτέ να επενδύσουν τα κέρδη τους στη δική τους χώρα, για να βοηθήσουν στην αναστήλωση της Εθνικής οικονομίας." Αυτά γράφει μαντάμ ο κύριος Πότερ, ο τοποτηρητής και στην ουσία ο κυβερνήτης της Ελλάδας στις αρχές του δεύτερου εμφυλίου. Αυτός ο Πότερ που είχε δώσει σφαλιάρα στον Στέφανο Στεφανόπουλο, υπουργό συντονισμού παρακαλώ μάγκα μου και συ μου λες πως σε κυβερνάει ο Παπανδρέου με τον Σαμαρα και τον Τσίπρα! Αλλά για να μείνω λίγο ακόμα εκεί, θα σου και το άλλο. Τί έγινε τότε με το δόγμα Τρούμαν; Μας έδωσαν λεφτά με την σέσουλα οι Αμερικάνοι από τον φόβο της Κομουνιστικοποίησης της περιοχής. Έδωσαν όμως και στους Γερμανούς, σημερινούς κυρίαρχους στο παγκόσμιο παιχνίδι. Τα ελληνικά αυτά χρήματα που πήγαν; όπου πηγαίνουν και τα σημερινά από τα δάνεια της Ευρωπαϊκής ένωσης: στους επιτήδειους, στους κλέφτες μιας αιώνιας φατρίας, που δεν τους ενδιαφέρει, δεν τους καίγεται καρφάκι για το τι θα γίνει στην Ελλάδα. Και συ φτωχόμαγκα χάφτεις όλα τα παραμύθια της εκάστοτε κλίκας. Μηδενός εξαιρουμένου πρωθυπουργού, μηδενός εξαιρουμένου κυβερνήτη αυτής της χώρας, κανείς δεν υπήρξε πατριώτης. Δεν υπήρξε Έλληνας. Γιατί Έλληνες δεν υπάρχουν πια.

 

ΓΙΑΤΙ Ο ΖΩΓΡΆΦΟΣ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΕΠΆΓΓΕΛΜΑ;

 

Εγώ είμαι αυτοδίδακτος ζωγράφος αλλά αυτό δε σημαίνει πως υπερασπίζομαι ότι οι άνθρωποι ζωγράφοι δεν πρέπει να σπουδάζουν! αλοίμονο θα ήμουν ένας βλάκας, ίσα-ίσα που θεωρώ τις σπουδές σε όλα τα επίπεδα έναν από τους σημαντικότερους συντελεστές του ανθρώπινου πολιτισμού. Κάνω μια μικρή επεξήγηση γιατί μερικοί νομίζουν πως επειδή από κάποιες συγκυρίες δεν πήγα στην καλών τεχνών πως είμαι ενάντιος στις σχολές[διαφωνίες επί μέρους μπορεί να έχω πολλές αλλά αυτό είναι άλλο], κάθε άλλο! και κάποιοι άλλοι μπερδεύουν την απόρριψη μου από το καλλιτεχνικό επιμελητήριο με τις σπουδές.. Ένας ζωγράφος όπως εγώ, -στο πέρασμα των χρόνων μελέτησα πάρα πολύ ιστορία τέχνης και συνεχίζω να μελετώ ούτως ώστε να αναπληρώσω το κενό . Ξέρετε πως στο υπουργείο εσωτερικών δεν υπάρχει το επάγγελμα του ζωγράφου και συγγραφέα;

Οι άνθρωποι έχουν ορίσει κάπως έτσι, ελεύθερα να μπορεί κάποιος να ασχοληθεί με την τέχνη. Η διαμάχη με τους ακαδημαικούς και τους αυτοδίδακτους θα συνεχίσει να υπάρχει εσαεί χωρίς να αποδείχνεται κάποιο δίκιο υπερ του ενος ή του άλλου μέρους και τα παραδείγματα είναι πολλά αλλά η παιδεία ωφείλει να είναι σκληρή.

Δεν κάνω καμιά απολογία ούτε νιώθω μειονεκτικά που δεν έχω ένα πτυχίο μα είμαι περήφανος για όσα κατάφερα με την τέχνη χωρίς δασκάλους, μόνο με τα βιβλία, τα πινέλα και τις λέξεις.

Α, ρε ΠΟΎΣΤΗ!

 

Ω, η απίστευτη μοίρα των ανθρώπων που αγάπησαν όσο λίγοι την αλήθεια.

Πάντως, έχετε πλάκα ορε αλευροπίτουρες. Ωραίοι είσαστε! Κάνω καμιά βόλτα που και που στην αρχική σελίδα και τρελαίνομαι με τις ευφυολογίες, τα τεχνάσματα σας. Είναι εντυπωσιακή η παραγωγή του σπέρματος και του ωαρίου σας. Η φαιά ουσία καταναλώνεται, κυρία μου, σπαταλιέται χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Α, ρε πούστη Ζούκενμπεργκ τι μας έκανες! Εν μέρει, νόμιζα πως θα προηγούνταν αι κυρίαι αλλά το αντρικό γένος συνεχίζει να σπάει καρύδια. Ο συναγωνισμός είναι ανελέητος [καλό είναι αυτό] και οι μπουνιές κάτω από τα αρχίδια δίνουν και παίρνουν. Προηγούνται τα αρχαία ρητά, ο Ηράκλειτος, α, τον αρχέγονο μαλάκα, και ο ο Επίκουρος, ο των ηδονών κράτει και έπονται οι ανοσιολογίες οι συγκριτικές τάσεις, τα ποιήματα έρπονται, αι πολιτικαί αναλύσεις, ιδιαζόντως απεχθείς, τα άσματα κυριαρχούν και αι τέχναι πενίας κατεργάζονται. Ω, και εφόσον τα αρέσειν πέφτουν όπως η βρόχα, ιδιαίτερα στα βαριά ονόματα όπου πίπτουν όλαι αι κυρίαι [ τι γελάς κυρία μου;] αφιλοκερδώς να μουνουχίσουν τις οξείες αντιλήψεις του γράφοντος που λογικά θα κορδώνεται πίσω από την οθόνη του και γενικά γίνεται το μάλε - βράσε στο ασύμμετρο αυτό γεγονός που λέγεται προσωπικό βιβλίο. Δια ταύτα διατελώ υπεύθυνος δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν.

Διεύρυνση συνείδησης. Υπάρχει αυτό το πράγμα;

Ισχυόμορφη πραγματικότητα.

Η αποτυχία χρειάζεται παραδοχή, αλλιώς δε χωνεύεται

Πρέπει να παραδεχτούμε πως ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι αποτέλεσμα ενός αγώνα που στηρίζεται στο ψέμα. Κατά βάση εξελισσόμαστε σε μεγάλους απατεώνες και όποιος δεν μπορεί να λέει ψέματα, ή να παραδεχτεί αυτό το αξίωμα, σημαίνει πως δεν είναι καλός ψεύτης.

Η αλήθεια κατάματα δε βλεπεται.

Πρέπει να διδάξουμε το λύκο να μην τρώει τα πρόβατα;

Καθ έδρας ομιλών, χτίζεται δίκαιον.

Τις μεγαλύτερες συμφορές τις έπαθα από αυτούς που αγάπησα.

Ενταξει μωρε, ξερω. Είστε όλοι ηλίθιοι.

Τις περισσότερες φορές η αντίληψη που έχουμε για τη ζωή απορρίπτερται ανεπιστρεπτί.

Το ότι αρκετοί μεγιστάνες του πλούτου σε παγκόσμιο επίπεδο όταν αισθάνονται προς το τέλος της ζωής τους πως κατασπατάλησαν ανούσια το χρόνο τους σε απολαύσεις και επιδίδονται σε χορηγίες, σε στηρίξεις καλλιτεχνών και επιστημόνων, δε μου λέει τίποτε. Ας είχαν το μυαλό να το καταλάβουν νεώτεροι ή το καλύτερο, οι πολιτείες να τους αφαιρούσαν αυτή την τάχα φιλανθρωπία.

Πάντα είχαμε στο μυαλό μας να γίνουμε ή να μείνουμε αθάνατοι. Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι το θέλουν αυτό; Και γιατί θέλουν να μείνουν στη μνήμη των ανθρώπων; τι είναι τόσο ελκυστικό, τόσο ηδονικό στην κατά κάποιο τρόπο αθανασία ενός ονόματος; Υπάρχει κανείς απο σας που δεν θέλει να τον θυμούνται οι άνθρωποι; Μπορεί όμως να γίνει αυτό; Ρεαλιστικά, κανείς δεν είναι αθάνατος. Αν υπάρχει ενας τρόπος και ίσως μοναδικός είναι ν αφήσει έργο: Να, λένε αυτό το έκανε ο Λαβουαζιέ,[νόμος της αφθαρσίας της ύλης] ή ο Τσε Γκεβάρα υπήρξε ο μεγαλύτερος επαναστάτης ή ακόμα-για να μην αδικήσουμε τας γυναίκας- η μανταμ Κιουρί ανακάλυψε το ράδιο. Αθάνατος γίνεται κανείς με τα έργα του αυτή την εκατομμυριοστή επιστρoφή.

Πάψε να θεωρείς τους άλλους ανόητους.

Η τέλεια ερώτηση: Γιατί η τελεία πάει έξω από τα εισαγωγικά και το ερωτηματικό μέσα; Ο Μπαμπινιώτης δεν μπόρεσε ν απαντήσει όσο ήταν υπουργός πολιτισμού.

Εμενα δε μου αρέσουν τα αμύγδαλα που σπάνε με το χέρι. Κι αυτοι επιμένουν να μας ταίζουν ζάχαρη και μέλι.

Η Χρυσή Αυγή λένε έγινε γιατί έχουμε κανά Πολιτικής! Φοβερή ανακάλυψη των πολιτικών μας ένθεν και ένθεν στα φοβερά παράθυρα της Ελληνικής δημοσιογραφίας.

Είναι λυπηρό να απορρίπτεις έναν φίλο, μια φίλη μετά από χρόνια και να λες, κοίτα πόσο πίσω έμεινε! Αυτή η αίσθηση της απόρριψης, μέσα μου, για κάποιους που θεωρούσα ανώτερους, κάποιου επιπέδου τέλος πάντων, με συνθλίβει. Εχω πολλούς τέτοιους φίλους που κατα καιρούς τους βλέπω και απορώ πως επιμένουν στερεότυπα σε πράγματα που έχουν αλλάξει άρδην, με έναν εγωισμό που καταδυκνύει την ασχετοσύνη τους.

ΒΑΡΙΕΜΑΙ...σφόδρα τους ανθρώπους που μιλάνε πολύ και λένε τα ίδια πράγματα, χωρίς να μπορείς να τους σταματήσεις. Βαριέμαι να περιμένω στη στάση του λεωφορείου, να είμαι ένας αριθμός στην τράπεζα είτε πρόκειται να πάρω, πόσο μάλλον να δώσω λεφτά. Βαριέμαι αλύπητα τις ανοργασμικές γκόμενες που δεν καυλώνουν ποτέ και ανελέητα τους ανήξερους ειδήμονες [αν κάποιος γνωρίζει το αντικείμενο του με συναρπάζει να τον ακούσω]. Βαριέμαι τους εντελώς αμίλητους κι αυτούς που σου κλείνουν το δρόμο με απίστευτη νωθρότητα και τέλος, βαριέμαι να μένω ακούνητος χωρίς να κάνω τίποτα, κοιτάζοντας το κενό ή το ταβάνι.

[Από τις σημειώσεις μου]

ΟΙ ΚΑΛΛΙΤΈΧΝΕς ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΠΙΑ ΤΡΕΛΟΊ!

 

 

Είναι τόσο απλό: τα όπλα σκοτώνουν. Πρώτα οπλίζουμε το χέρι κι ύστερα αναζητούμε ευθύνες. Αργότερα θρηνούμε σαν καλοί χριστιανοί.

Είμαστε όλοι ένα ωραίο εξώφυλλο. Ποτέ δε μας ενδιαφέρει το περιεχόμενο. Μια λεζάντα που κρεμάστηκε στο περίπτερο.

Παρακολούθησα κάποτε σε μια αρένα, στην Ισπανία μια ταυρομαχία. Αυτό το βάρβαρο θέαμα που μοιάζει με τα Ρωμαϊκά φρικώδη θεάματα στις παλαίστρες και στους στίβους του Κολοσσαίου. Και τότε το κοινό ούρλιαζε με κατακόκκινα μάτια υπέρ της θανάτωσης του νικημένου. Και τότε όταν έβλεπα τον ταυρομάχο να βασανίζει τον άτυχο ταύρο, ο κόσμος γύρω μου φώναζε ολέ, χειροκροτούσε το Τορέρο. Βέβαια το κόκκινο πανί δεν ερέθιζε μόνο τον δυστυχή ταύρο αλλά και τα δυστυχισμένα όντα στις κερκίδες. Παρατήρησα τα πρόσωπα τους, τις συσπάσεις ηδονής, ευχαρίστησης και με έπιασε θλίψη. Θα έφευγα.

Πριν γεννηθείς δεν ήσουνα κάτι

κι όταν πεθάνεις δεν θα είσαι τίποτα.

Η ελπίδα δικαιοσύνης είναι η γνώση. Δεν υπάρχει καμιά ισοπέδωση, ούτε πεσιμιστικό είναι. Αν περιμένεις να σε σώσουν οι θεοί, έχασες το μεγαλύτερο μέρος της εμπιστοσύνης στον εαυτό σου. Τα όνειρα του ανθρώπου δεν είναι αυτά που νομίζεις εσύ, αυτόν τον κόσμο τον γνωρίζουμε.

Έχουμε συνηθίσει ν αποκαλούμε «τρελούς» τους καλλιτέχνες. Παλαιότερα αυτό με νευρίαζε και έμπαινα στη διαδικασία της απολογίας και της υπεράσπισης γιατί οι καλλιτέχνες δεν είναι τρελοί. Όχι πως σήμερα δε με πειράζει, απλά δεν απολογούμαι. Βέβαια, οι σοβαροί άνθρωποι δεν το κάνουν αυτό ποτέ αλλά το πλείστον του κόσμου σου κολλάει πολύ εύκολα το τρελός καλλιτέχνης. Και τι εννοούν άραγε μέσα στο μυαλό τους; πως καταλαβαίνουν αυτή την τρέλα; Μήπως επειδή ο καλλιτέχνης αποτελεί κάτι ξεχωριστό, κάτι ακαταλαβίστικο γι αυτούς αλλά τόσο κατανοητό για εκείνον;

Δυστυχώς ο κόσμος μας άλλαξε. Δεν είναι σαν την παλιά, καλή Ελληνική ταινία, όπου στο τέλος της είχαμε πάντα έναν ευτυχισμένο γάμο, του Βέγγου με την Άννα Φόνσου. Αυτή η διαφορά του τότε με το τώρα είναι φανερή. Στην Ελληνική πραγματικότητα, δεν υπάρχει happy end. Είναι άραγε καλύτερα τώρα; Η σύγκριση είναι δικιά σας ή καλύτερα, αυτών που έζησαν τις δυο τελευταίες γενιές.

Για να είμαι σύγχρονος σπατάλησα μια εικόνα από παλιά του εαυτού μου και πολλές ιδέες. Τι είναι ακριβώς ένας σύγχρονος άνθρωπος; Σύγχρονος σημαίνει αυτός που γίνεται την ίδια χρονική στιγμή. Ή κάτι που γίνεται την ίδια χρονική περίοδο ή που είναι της ίδιας ηλικίας. Ταυτόχρονος κατά μία αντίληψη και ν ανήκω στη σημερινή εποχή, μοντέρνος. Είμαι όμως εγώ της σημερινής εποχής; Αφού δεν ξέρω τι γίνεται ακριβώς στην Αμερική στην Ιαπωνία, που λένε πως πάνε πενήντα- εκατό χρόνια μπροστά, άρα εγώ είμαι πίσω, καθόλου σύγχρονος και μάλλον αναχρονιστικός. [Τον μόνο συγχρονισμό που κατάφερα να κάνω στη ζωή μου, ήταν με ολίγιστες κυρίες στο κρεββάτι- να έρθεις δηλαδή σε ταυτόχρονο οργασμό και μη νομίζεις πως αυτό είναι εύκολο.]

Μου λέει ένας φίλος εντελώς ξαφνικά. Σε αγαπάω εσένα ή όχι... Για να πω την αλήθεια σε εκτιμάω. Κι αυτό είναι πιο ισχυρό, πιο σπουδαίο.

Για να πω την αλήθεια κι εγώ, τέτοιες εξομολογήσεις από άντρες σπανίζουν, χωρίς καμιά ιδιοτέλεια.