ΟΙΔΙΠΌΔΕΙΑ ΜΟΊΡΑ

  

Κι όταν τελειώσει το ποτό δεν ξέρω τι θα γίνω, πάντα όταν τελειώνουν τα πράγματα έχουμε δυσκολία Κυριακή μεσημέρι σε τέτοια Εξάρχεια δεν έχει ξαναυπάρξει, πήγα μέχρι το ψικαλιτζίδικο, ήπιαμε δυο τσίπουρα με κέρασαν κι όλοι μιλούσαν, τρεις-τέσσερις ήμασταν δηλαδή κι έπιασα και τον εαυτό μου να θέλει να τα πει όλα! εγώ που συνήθως είμαι φειδωλός στις εκφράσεις μου και πάντα σκέφτομαι πριν ανοίξω το στόμα μου για να πω κάτι, μου φαίνεται πως το δράμα της εποχής μας ολοκληρώνεται μ αυτή την κατάσταση, οι επόμενοι θα ζήσουν άλλα δράματα, εξ ίσου οδυνηρά με τα δικά μας ή και των προηγούμενων κι αυτό είναι μια πραγμάτωση που είχε προηγηθεί του εαυτού μας, κατά τ άλλα προσπαθώ να ερωτευθώ μια χήνα που διασχίζει την Ιπποκράτους ανέμελη για το ποιος θα τη γαμήσει, κι όλοι θα με κατακρίνουν άμεσα για την αθυροστομία μου, ντροπή σου κύριε Πλιάτσικα! όλα τα κορίτσια είναι καλά; είναι ερωτεύσιμα και ο κόσμος να χαλάσει θα κάνουμε έρωτα εν μέσω πανδημίας ή τραβάμε αενάως μια μαλακία εύσχημη; ρωτάω επειδή δεν ξέρω πως είναι ν αγαπάς εν μέσω πανδημίας, αυτό έτσι κι αλλιώς ήταν αιώνιο μαρτύριο, σας γράφω, λοιπόν και με γράφεται εκεί που πρέπει και κατά τα φαινόμενα τίποτε δεν μπορεί ν αλλάξει την Οιδιπόδεια μοίρα μας, όσο κι αν ο Νέρωνας έκλαιγε λέγοντας την ώρα που πέθαινε: τι μεγαλοφυΐα χάνει ο κόσμος! όσο κι αν εμείς είμαστε μόνοι μέσα σ αυτόν τον χαλασμό της ανθρώπινης νόησης και φιλικότατα υπάρχων, μεσημέρι Κυριακής παραμένω εσώκλειστος, φυλακισμένος να σκέφτομαι πόσο ωραία ήταν τα πριν! [αυτά που τότε έβριζα χυδαία πως ήταν η ζωή μας τόσο χυδαία.]

Σουρούπωνε

ή έβρεχε

Όταν χαράζει

είναι η καλύτερη ώρα.

Έχετε δει πως μπλεδίζει το σκοτάδι;

Χάραζε-όταν νυχτώνει είναι η χειρότερη ώρα

Λένε

Οι άνθρωποι που ξημερώνουν

πως το φως είναι η ζωή

Δεν ξέρουν πως και το φως δεν είναι χάδι;

Νύχτωνε

Η βροχή σταμάτησε;

[ΜΙΚΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ μου.]

 

 

Τελικα, η γυναίκα είναι μέχρι να της βγάλεις το βρακί..είπε ενας φίλος και έφυγε.

 Που ξέρουμε εμεις τι κάνετε κάτω από το πάπλωμα; Αυτό έχει ενδιαφέρον για έναν άντρα: Τι κάνει μια γυναίκα κάτω απο το πάπλωμα της. Ας πουμε εγω έχω ένα μυστικό. όταν κουκουλώνουμαι ακούω κλασσική μουσικαλ. Μου αρέσει ρε παιδί μου! Τη βρίσκω με τον Βιβάλντι,

 Εγώ δεν ξέρω που να πάω και εσύ μου λες ευθεία.

Λοιπόν, είναι μια ώρα καλή Σαββατιάτικη. Αραχτοί και λάιτ ζούμε τις ευτυχισμένες μας στιγμές. Εχω μια ψευτοδιάθεση για γέλιο, χαμογελάω πίσω απ την οθόνη. Σας βλέπω. Υπάρχουν πολλά προβλήματα, το εξής ένα: Που θα γαμήσουμε απόψε.

 

 Οι σημερινοί άνθρωποι δεν τραγουδάνε. Απαγορεύτηκε φαίνεται το μάθημα ωδικής στα σχολεία. Αλλά και τα τραγούδια που γράφονται δεν τραγουδιούνται- τα λέει το ραδιόφωνο και η τηλεόραση, μια δυο φορές κι αυτό ήταν! [Στίχοι που δεν θυμούνται, ή δε λένε τίποτε.] Η δικιά μου η γενιά τραγουδούσε και τραγουδάει ακόμη, γιατί, το τραγούδι είναι χαρά..

Τράβηξα την κουρτίνα να δω τον κόσμο.

Και πίσω απ την κουρτίνα άνοιξε μια άλλη. Μια άλλη. Πειθαρχώ. Φτιάχνω ισοζύγιο μεταξύ επιθυμίας και δύναμης.

Άνοιξα την κουρτίνα με απείθεια. Ποια είναι η ουσία αυτού του κόσμου;

Να υποτάξεις την ύλη.

Πολύ δύσκολο για μένα,που κινούμαι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, κάποιες στιγμές νομίζω πως είμαι θεός και κάποιες άλλες φύλλο τρεμάμενο.

Πάνω απ όλα όμως στέκει η αρετή και η πειθαρχία, που μαζί με τη γενναιότητα στέκουν τεράστια εμπόδια στην καθυπόταξη της ύλης. Να σκεφτώ καλύτερα από τους προγόνους, να ξεπεράσω το νου του ανθρώπου που μπορεί να συλλαμβάνει μονάχα τα φαινόμενα.

Ανοίγω την κουρτίνα, στέκομαι πίσω απ το παράθυρο. Βλέπω τον κόσμο, είναι ένα φως απέραντο-παρ όλα αυτά εγώ βρίσκομαι σε μια άβυσσο. Εδώ έρχεται η αβεβαιότητα, δε στηρίζομαι πουθενά, το περβάζι είναι έτοιμο να πέσει, τρέμουν συνθέμελα οι νόμοι και οι εξουσίες μου. Άραγε ότι έφτιαξα ήταν μηδαμινό, πίσω απ την κουρτίνα, κρύβεται η ολιγότητα της ύπαρξης, ο χρόνος που δε φτάνει να εξηγήσω μόνος μου τον κόσμο. Η σκληρότητα του απάνθρωπου ποτίζει τον νωτιαίο μυαλό, η ανάγκη γίνεται πιο αισχρή απ την αγάπη, απ την ελευθερία. Δεν είμαι ελεύθερος. Ανεξάρτητος να κάνω ότι θέλω. Αισθάνομαι συνέχεια πεινασμένος σαν τον Τάνταλο, κουρασμένος σαν τον Σίσυφο, ανήμπορος να συλλάβω την αλήθεια. Την αλήθεια που θα εκφράζει το απόλυτο. Ήρθα εδώ από ένα απόλυτο σκοτάδι. Θα καταλήξω σε ένα εξ ίσου απόλυτο σκοτάδι.

Αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες αλήθειες του ανθρώπου. Η ακεραιότητα αυτής της συνύπαρξης δεν μπορεί να ελευθερώσει τον νου.

Απόσπασμα από το μυθιστόρημα μου με τίτλο Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ.

Δέκα εκατομμύρια και κάτι οι Έλληνες, έντεκα εκατομμύρια πρωθυπουργοί κι απο μια γνώμη ο καθένας. Ευτυχώς έχουμε μια πούτσα, γιατί ποιος θα έφευγε αγάμητος απο αυτον τον ξεφτιλισμένο κόσμο.

Νοέμβρης μήνας, ωραίος, παράξενος μήνας.

Σα να μην ξέρεις που να πας.

Ένα ταξίδι στα κίτρινα φύλλα

και πάντα με το τρένο

μέχρι τη μέση του Βορρά.

Ο Πρέκας ήρωας της Αλβανίας! αέρα! Και ο Τσίπρας αν ζούσε την εποχή των παππούδων μας μάλλον τέτοιος θα ήταν. [Ο Κυριάκος θα έπαιζε τον Γερμανό αξιωματικό.] Από αύριο λέω ν αρχίσω να γράφω την Τσιπραξιάδα, να εξυμνήσω τ ανδραγαθήματα του σπουδαίου ανδρός.

όχι δε φάγαμε καμιά προδοσία, ένας κόσμος, μια εύκολη γενιά Νεοελλήνων. Σάπια κοινωνία; πιο σάπια από των Ρωμαίων; πιο σάπια από των Βυζαντινών; δε νομίζω πως ο κόσμος μας είναι χειρότερος απ όσο έπρεπε- ο σημερινός. Εγώ τα περίμενα χειρότερα!

Ιστορικά έχω καταλάβει πως δεν μπορείς να οδηγήσεις αυτό τον κόσμο πουθενά-κυριολεκτικά πηγαίνει, εξελίσσεται, όπως έπρεπε, μπορούσε και δεν υπάρχει συγκεκριμένος φραγμός. 

Μπορεί να είναι μια μέρα. Μόνον αυτό.

Αγγίζουν τα φύλλα το ένα το άλλο

μπαίνουν μέσα τους κίτρινα φύλλα που

τα ζιψε ο!

Το φως δε φέγγει για όλα

μπορεί να θέλει να πει κάτι αυτό. Ω! το άσπρο φως

κρέμεται από το ταβάνι σα μια μύγα νεκρή

πηγαίνει κι έρχεται

έρχεται και πηγαίνει

πηγαινοέρχεται μια και καλή!

είναι ένα πλαινό ασανσέρ γεμάτο ερωτευμένους σκύλους

η πείνα και το φως μοιάζουν

είναι αχρείαστα όταν πεθάνεις.

Όμως πάντα έτσι δεν ήταν;

όταν λείπει το φως

το εφάμιλλο φωμί, ε, πως;

Η σκόνη μπαίνει από παντού σαν απουσία χώρου.

 

ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΛΩΔΙΑ

Γίναμε καλωδιωμένοι.Γύρω μας,εντος μας,πάνω και πίσω μας καλώδια,τρέχουν ανάμεσα απο τα πόδια μας,μπρίζες,μεμορι στικ,κάμερες,ακουστικά,λαπ-τοπ΄σι-ντι,ο σύγχρονος άθρωπος μέσα στα στενά του όρια.

ΠΑΝΤΟΥ ΚΑΛΩΔΙΑ.Μέσα μας και γύρω μας ηλεκτρονοκές διευθύνσεις και ανεπαίσθητες προσωπκές ήττες . Καλή σας μέρα.

 

Άμα είσαι αετός γαμισε τα, δεν μπορείς να μείνεις στα χαμηλά και τότε τρως τα φτερά σου..δύσκολη κουβέντα, στριφνή κι αδυσώπητη με εκείνους που σε θέλουν κι εσύ όχι

 

Ουδέν. Είμαστε έξω από τα γεγονότα της ζωής-ούτε καν στο τρένο που εκτροχιάστηκε κάπου στην Αμερική. Έξω απ τον χρόνο. Αλλού γεννάν οι κότες. Ανίκανοι εσμέν.

Ας το θυμηθώ:

Ειμί

ει

εστί

Εσμέν

εστέ

εισίν.

 

Ρε συ, τι μου λές! οι άλλοι πιστεύουν ακόμα στα ιερά νερά του Γάγγη! Ένα δις άνθρωποι, με δουλεύειες τώρα; για ποια κοινωνική και πνευματική ισότητα των ανθρώπων να μιλήσουμε; Τρελαίνεσαι ή δεν τρελαίνεσαι; Θεωρώ αυτό το βούτηγμα στα θολά νερά [ για να βρούν το κάρμα, τη νιρβάνα, όπως διάολο θές πέστο] από τις χειρότερες απομείνουσες προσβλητικές καταστάσεις για τον ανθρώπινο εγκέφαλο.

 

 Εγώ δεν μπορώ ν αντιληφθώ ανθρώπους που κάνουν έρωτα μόνον για να κάνουν παιδιά! καταλαβαίνω ανθρώπους που γαμιούνται πρώτα γιατί τους αρέσει και όταν σκεφτούν το παιδί, ονειρεύονται την έκτρωση- εκτός εκείνων που έχουν πρόβλημα τεκνοποίησης οπότε είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν εσαεί! μέχρι και αν το καταφέρουν ποτέ!

Παπαγαλόσαυρος ανακαλύφτηκε πρόσφατα. Την άλλη την λένε Μέλονι Μαρακαρακαρπούζη. Πλιατσικέισον Σαββατιάτικο χιούμορ. [Μη μου προτείνετε φίλους με... εύκολα ονόματα-έτσι κι αλλιώς τους δέχομαι όλους μέχρι να αυτοδιαγραφούν επειδή, λένε πως είμαι... ανθηρόστομος.] Τέλος η παρένθεση. Πέρασε ένας ζητιάνος και μου ζήτησε βοήθεια σε δολάρια. Βγήκα έξω. Έξω απ τα ρούχα μου, περπάτησα γυμνός μέχρι την λαϊκή, να πάρω αγγουροντομάτες, σελινοπατάτες και κάποιος, μου πάτησε τη φτέρνα. Τα φρένα. Δεν πρόσεξε που ήμουν γυμνός.

-Γιατί με πατάς; του είπα.

-Γιατί φοράς τη ζώνη σου ανάποδα; με ρώτησε κι έφυγε φτύνοντας μια ξεραμένη γόπα, όπως ο Μπογκαρντ στους Διψασμένους για έρωτα.

Να πηγαίνεις στη λαϊκή γυμνός φορώντας μόνο τη ζώνη σου κι αυτή ανάποδα δεν είναι και τόσο ευγενικό-τουλάχιστον να ήμουν είκοσι πέντε χρονών! Αλλά φευ! βρέθηκε μπροστά μου η Μέλονι Μαρακαρακαρπούζη.

-Πάμε στη Μουριά να πιούμε χυμό καρπουζιού; και χωρίς να περιμένει απάντηση με πήρε αγκαζέ για το καφενείο της Μουριάς.

Καθίσαμε, έστυψε το καρπούζι στα ποτήρια μας, ωραία γυναίκα γαρ!

Κι είμαστε ακόμα εκεί με την Μέλονι Μαρακαρακαρπούζη.