ΘΑ ΦΎΓΩ

 

 

Ούτε με νοιάζει ούτε σε ρωτώ

ποια είσαι και τι ήθελα αν πω

θα φύγεις νύχτα

Το Καλοκαίρι αυτό θα μείνω ξαφνικά

τον κόσμο ανάποδα να βλέπω

Το Καλοκαίρι, φυσά τ αγέρι

μαζί πηγαίναμε στην παραλία

ψάχνω να βρω νύφη στ Αλγέρι

μα δεν υπάρχει ούτε καμία

Έτσι είμαι, πάντα ένα εσύ

ένα κορίτσι της προκοπής

κόβω λεβάντα

μασάω τα πάντα

κι αν θέλεις έλα να με βρεις

Το Καλοκαίρι φυσάει τ αγέρι

εμείς, όπως παλιά, χέρι με χέρι

μαζί πηγαίναμε στην παραλία

ώσπου τα μάτια σταμάτησαν

να βλέπουν

Έτσι είμαι, πάντα ένα εσύ

ένα δικό σου χρυσό παιδί

που όλο περπάταγε, ρόδο, χρυσή

κορδέλα που άνοιγε σε όσους ήθελαν

ότι ήταν να δουν

Το Καλοκαίρι, φυσάει τ αγέρι

 

Να δω πότε θα σβήσεις το φως
τα συντρίμμια και τα ποτάμια
Φταις που με άφησες να φύγω
ενώ ήθελα πίσω να γυρίσω λίγο
στο λυκόφως

εσύ δεν ήσουν ποτέ  λάμια
εγώ έκλαιγα μέσα μου  κι απ έξω
έλεγα δε θα γνωρίσω άλλη σαν εσένα
ναι, είπες, αλλά φοβόμουν εμένα
στο λυκαυγές

Να δω πότε θα σβήσεις το φως
να πέσεις κάτω, να έχεις ανάσα
χωρίς κάποτε να θυμάσαι πως
χρειαζόσουν μόνο δική μου πάσα