Τρίτη 28 Σεπτεμβρίου 2021

το σκοτάδι μεγαλώνει τη μοναξιά

 


Τώρα νυχτώνει νωρίς. Ποτέ δεν πίστεψα πως υπάρχουνε λόγια που μπορούν ν απαλύνουν τον πόνο,τι να πεις σε κάποιον που κλαίει στο αποφασιστικό σκοτάδι που μας κυκλώνει; γιατί να είμαστε τόσο δραματικά ανυπόφοροι, ατημέλητα μελαγχολικοί;
Το σκοτάδι δε φαίνεται. Δεν έχει χρώμα, το μαύρο δεν είναι χρώμα, το μαθα απ τη ζωγραφική αυτό-μικρός αρνιόμουν να το πιστέψω.
Τώρα νυχτώνει νωρίς. Το σκοτάδι μεγαλώνει τη μοναξιά. Οι άνθρωποι είναι μόνοι. Εγώ, εσύ, αυτή. Αυτό είναι αλήθεια-θέλεις πολλές φορές να πεις την αλήθεια αλλά έχει πολλά ποδάρια. Μα ούτε και οι άνθρωποι τη θέλουν, προτιμούν το ψέμα, η αλήθεια είναι σκληρή, αδυσώπητη. Ναι, κανένας πόνος δε σβήνει με τα λόγια μίστερ, εκείνο το κορίτσι σε περιμένει ακόμα στο χιονισμένο βουνό;
Πάνω στο μπαρ ακουμπισμένο από ώρα ένα ποτό. Κόκκινοκίτρινο, σκούρο, προς την ώχρα. Λίγες πράσινες αχτίνες σκάνε στο γυαλί που αστερίζει, κανείς δεν είναι εκεί. Το σκοτάδι θροΐζει, γέρνει ένα κάδρο ακουμπισμένο στον μολυβί τοίχο-μια κοπέλα με κοιτάζει μέσα απ την εικόνα, μέσα απ τη μαρκίζα. Κανείς δεν είναι εδώ. Όλοι φεύγουν, φοβούνται το σκοτάδι, τα λόγια της παρηγοριάς σε ένα άρρωστο μυαλό, που ήθελε κάποτε να φτιάξει τον κόσμο. "Γράφω για μένα, δε με νοιάζει πια ο κόσμος και τι θα πουν, αν είμαι καλός ή όχι. Αν είμαι αλήτης ή αδιάκοπα επιρρεπής, στο ποτό, στο ξενύχτι με τους φίλους, στο ξενύχτι με τον εαυτό μου"

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2021

ΞΕΧΑΣΜΈΝΗ ΤΟΙΧΟΓΡΑΦΊΑ

 


Ευλύγιστη στιγμή. Ωραίος άνθρωπος. Ωραίος ποιητής. Μόνο δυο κουβέντες και μια χειραψία αντάλλαξα μαζί του. Ήταν τότε που εξέδιδα το περιοδικό ΔΡΟΜΟΣ. ένα μικρό περιοδικάκι στις αρχές του ογδόντα.Το γράφαμε με τον Στέλιο Κατσίκα. Είχα κάνει ένα σκίτσο των Διοσκούρων της Ελληνικής ποίησης-Ελύτης, Ρίτσος. Με κοίταξε με κάποια πολύ γλυκειά έκφραση, που μου έκανε μεγάλη εντύπωση από τότε και μετά. Πιστεύω, πως ήταν ωραίος άνθρωπος κι έτσι τον απεικόνισα σ αυτή την τοιχογραφία, ξεχασμένη στα Εξάρχεια. Η πραγματική επαφή -θυμάμαι ήταν -ή Έκπληξη, γιατί σχολίασε το σκίτσο που είχα φτιάξει,..εγώ ένας απειράριθμος νεανίας και ο Ρίτσος ένας παγκόσμιος θεός τη ποίησης..Μελετώντας τον στη συνέχεια και μετά και σήμερα, μου μένει η εικόνα του λαδωμένοι μαλλιού, κατσαρού, να κρέμεται βουστροφηδόν και στις άκρες των χειλιών του ένα περίφημο χαμόγελο, αποτυπωμένο, πιθανώς για την έκφραση ικανοποίησης ή κάποιου κρυμμένου μυστικού που εγώ δεν ήξερα ούτως ή άλλως. Γενναία στάση. Εγώ συμπάθησα την τεχνοτροπία των ματιών του, το στιγμιαίο παιχνίδισμα των βλεφάρων, ένα κάτι, πως ο Κόσμος ήταν και δεν ήταν αυτό που φαίνεται.Ναι. Ο Ρίτσος αυτό μου έδειξε με ένα χαμόγελο μόνο την συνάντηση ανθρώπων που έχουν τι να πουν. Ποτέ δεν μετάνιωσα γι αυτή την στιγμή, μου είπε, ολόκληρος ο κόσμος περιμένει κάτι από σένα, και δεν ήθελε να φύγει. Λιγόστεψα από την βούληση του να κάνει ανήμπορα πράγματα...[επεξηγώντας την εμμονή του στον κομμουνισμό που αδίκησε καταφανώς την πένα και την οξυδέρκεια του.]

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2021

ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΆ

 


ΜΙΑ ΑΓΚΑΛΙΑ.
Πολλές φορές συναντιούνται
με ρούχα ωραία τα κορμιά
αναλογίστηκα μετά πως
αυτή η αγκαλιά της γλυκιάς στιγμής που φεύγεις ή έρχεσαι
δεν είναι κάτι απερίγραπτο;
Όχι δε μιλώ για την άπλα ενός κρεβατιού
με νοιάζει η αγκαλιά του λεπτού
με ανθρώπους που δεν είναι ανάγκη ν αγαπήθηκαν με πάθος-
αυτοί ξέρουν πόσο αγαπήθηκαν-
το τρίψιμο των λαιμών και των παρειών
τα σώματα φευγαλέα ενώνονται στήθος με στήθος μέχρι τις μύτες των ποδιών
και μένει σαν ένα κλικ στη μνήμη
και μια λύπη λέει, πως δε θα ξανάρθουν τέτοιες στιγμές.
[Ανέκδοτη ποίηση Κώστα Πλιάτσικα. Εδώ προσπάθησα ν αποδώσω στιγμή αποχαιρετισμού
ή ερχομού, δεν ξέρω αν τα κατάφερα να αποδώσω το συναίσθημα.]
στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΎΔΑΣ

 


ΣΚΗΝΗ ΔΕΚΑΤΗ ΠΕΜΠΤΗ

Έξω απ’ το παλάτι-ανάκτορο. Ησυχία. Νέκρα. Κανείς.
Σκοτάδι.
Ανάβουν τα φώτα. Στο κέντρο της σκηνής  ο Άλεξ κρατάει
στα μπράτσα του το νεκρό αδερφό του, τον Τζωρτζ. Δεξιά κι αριστερά ο άντρας και η γυναίκα του χορού. Νεκρός και ζωντανός είναι μπαρουτοκαπνισμένοι απ’ τη σκόνη της μάχης.
ΑΛΕΞ: Έπρεπε να το είχα φανταστεί.
ΑΝΤΡΑΣ: Δεν φταις εσύ.
ΓΥΝΑΙΚΑ: (πηγαινοέρχεται) Αστέρια για τους νεκρούς-αστέρια.
ΑΛΕΞ: Ο Τζωρτζ είναι νεκρός και πίσω απ’ αυτόν χιλιάδες. Ο Τζωρτζ είναι νεκρός. (σιωπή) Προσπάθησα να τον σώσω. Έδωσα μάχη σώμα με σώμα με εχθρούς και φίλους μα δεν τον έσωσα.
ΓΥΝΑΙΚΑ: (πηγαινοέρχεται) Αστέρια για τους νεκρούς-αστέρια.
ΑΝΤΡΑΣ: Το πένθος ταιριάζει στους ανθρώπους, το πένθος είναι το χτύπημα της πεταλούδας. Τι απέγινε ο Έντι Μπάρεττ;
ΑΛΕΞ: Ποιος ήταν αυτός;
ΑΝΤΡΑΣ: Χμ, δεν ξέρει τον Έντι Μπάρεττ!
ΓΥΝΑΙΚΑ: Αστέρια για όλους τους νεκρούς του κόσμου. Κανείς δεν ξέρει, τον ‘Εντι Μπάρεττ.
ΑΛΕΞ: Ο Έντι Μπάρεττ; Ο πόλεμος… Ο θεός… Ο θεός του πολέμου… Μπορεί να είναι αυτός ο Έντι Μπάρεττ… Μπορεί κι εγώ… Όχι εγώ δεν είμαι! (φωνάζει) Δεν είμαι εγώ! Εσείς φταίτε για όλα! (δείχνει το κοινό)
ΑΝΤΡΑΣ: (σαρκαστικά) Εμείς φταίμε.
ΓΥΝΑΙΚΑ: (ρωτάει με αγωνία) Εμείς φταίμε;
ΑΛΕΞ: Όταν έπεσε η χειροβομβίδα και με πήραν τα αέρια βρέθηκα μες στο χαντάκι ανάμεσα σε νεκρούς, μισοπεθαμένους. Κομμένα χέρια, πόδια, μαλλιά… Κάπου εκεί έγινε ησυχία. Κι ήμουνα μόνος. Μόνος με τόσους νεκρούς γύρω μου.
Σηκώθηκα. (σηκώνεται) Και τότε τον είδα. Είδα τον Τζωρτζ με χυμένα άντερα κι ανοιχτά πελώρια μάτια να με κοιτάζει. Με κοίταζε; Δεν ξέρω. Γιατί οι νεκροί μένουν με ανοιχτά τα μάτια; Θέλουν να δουν ίσως λίγο ακόμα… Δεν ξέρω… Δεν έχω να πω τίποτε άλλο… τι άλλο να πω… (κλαίει)
Και με σιγανά βήματα βγαίνει. 

[ΜΙΑ ΣΚΗΝΉ από το ομότιτλο μου έργο.]

 

 

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2021

ΠΆΝΤΑ ΈΤΣΙ ΔΕΝ ΉΤΑΝ.

 


 

Μπορεί να είναι μια μέρα.
Μόνον αυτό.
Αγγίζουν τα φύλλα το ένα το άλλο
μπαίνουν μέσα τους κίτρινα φύλλα που
τα ζιψε ο!

Το φως δε φέγγει για όλα
μπορεί να θέλει να πει κάτι αυτό. Ω! το άσπρο φως
κρέμεται από το ταβάνι σα μια μύγα νεκρή
πηγαίνει κι έρχεται
έρχεται και πηγαίνει
πηγαινοέρχεται μια και καλή!

είναι ένα πλαϊνό ασανσέρ γεμάτο ερωτευμένους σκύλους
η πείνα και το φως μοιάζουν
είναι αχρείαστα όταν πεθάνεις.
Όμως πάντα έτσι δεν ήταν;
όταν λείπει το φως
το εφάμιλλο ψωμί, ε, πως;

Η σκόνη μπαίνει από παντού σαν απουσία χώρου.

 

στις 2 σχόλια:

Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2021

PERITEXNON

 

 



  • Ζωγραφίζω περίπου πενήντα πέντε χρόνια, από έξι χρονών παιδί και θυμάμαι πως αυτό υπήρχε μέσα μου: δεν ήθελα να γίνω ζωγράφος, ήμουν ζωγράφος.
    Δεν πήγα σε καμιά σχολή, σπούδασα μόνος μου, εργάζομαι τόσα χρόνια και συνεχίζω να ζω με τη ζωγραφική μου επαγγελματικά. Ξέρω πως είμαι καλός ζωγράφος και επιτρέπω να με κρίνει όλος ο κόσμος εκτός από τους τάχα επαΐοντες, τους χεσμένους ακαδημαϊκούς του είδους.
    Στο ΕΠΙΜΕΛΗΤΗΡΙΟ ΕΙΚΑΣΤΙΚΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ΕΛΛΑΔΟΣ, δεν είχα αποταθεί ποτέ. Γενικά με τους Ακαδημαϊκούς κύκλους αυτή την συντεχνία μορφωμάτων δεν είχα και πολλά πάρε-δώσε. Πριν από δυο-τρία χρόνια όταν ζωγράφιζα ένα γκράφιτι σε ιδιωτικό εξωτερικό χώρο κατά παραγγελία, πέρασε ένας τύπος και μου φώναξε με μίσος: Πάλι εσύ!
    Γύρισα ξαφνιασμένος να τον κοιτάξω και είναι αλήθεια πως τον αντικοίταξα πολύ σκληρά επειδή κατάλαβα πως αυτός ο άνθρωπος μισούσε εμένα και το έργο μου.
    Αφού έβρισε κι άλλο, εγώ έκανα μια κίνηση εναντίον του, γύρισε κι έφυγε.
    Έμεινα μετέωρος με τα πινέλα στα χέρια και ο Ευγένιος ο Ρουμάνος βοηθός μου, είπε σιγανά:
    -Εγώ τον ξέρει είναι πρύτανη, σχολείο καλών τεχνών! Μένει εδώ ... Εξάρχεια..
    Το «πάλι εσύ!» το σφύριξε επειδή θα είχε δει κάμποσα από τα γκράφιτι που έχω δημιουργήσει στην περιοχή, όλα κατά παραγγελία-και ως φαίνεται του αλλόφρονα καθηγητή του χάλαγε το γιαούρτι. Πράγματι την πληροφορία μου την επιβεβαίωσε κάποιος φίλος γνώστης των πραγμάτων αυτών.
    Το γεγονός με ενόχλησε. Και με ενόχλησε επειδή δε μ αρέσει να υποτιμούν την εργασία μου και μάλιστα όταν την υποτιμούν εσκεμμένα. Εναντιώνομαι, πιστεύω πως τέτοιοι άνθρωποι κάνουν μεγάλο κακό στο σύνολο και εμείς τους έχουμε καθηγητές στα πανεπιστήμια μας. Τους πληρώνουμε για να διδάσκουν την ζωγραφική σαν την άλγεβρα! Μερικοί απ αυτούς δεν έχουν πιάσει πινέλο στα χέρια τους σχεδόν ποτέ και διδάσκουν από την έδρα θεωρία της πρακτικής ζωγραφικής! Μπαίνουν σε επιτροπές πληρώνονται για να κρίνουν έργα, διαμορφώνουν μια κατάσταση απίστευτα εγωκεντρική, λες και τα πάντα κινούνται γύρω από τον εαυτό τους! Έτσι μου είπε φίλος μαθητής που παραιτήθηκε από την περιβόητη σχολή καλών τεχνών τους. Δεν τους αντέχω! Μου φώναξε. Πρόκειται περί μιας ομάδας σκατανθρώπων! Μνησίκακοι, παραλυμένοι, κενόδοξοι.
    Δεν προσπάθησα να τον μεταπείσω. Από τις σχολές καλών τεχνών έχουν παραιτηθεί ή δεν έχουν πατήσει ποτέ το πόδι τους ζωγράφοι σαν τον Μπέικον, τον Πικάσο, τον Σεζάν, τον Μονέ, τον Ντεγκά, τον Θεόφιλο. Έργα τους απέρριψαν τυπάκια, καθηγιτίσκοι.
    Την 16η Ιουλίου τρέχοντος έτους το περίφημο ΕΕΤΕ υπό την αιγίδα του επίσης περίφημου υπουργείου πολιτισμού Ελλάδος, απέρριψε την αίτηση εγγραφής μου ως μέλος τους γιατί:
    Οι εργασίες δεν εντάσσονται στον κύκλο των εικαστικών τεχνών και δεν είναι πρωτότυπες. Η υπάρχουσα δραστηριότητα δεν μπορεί ν αλλάξει τη γενική εικόνα των εργασιών που είναι ανεπαρκής.
    Αυτά υπαγόρευσε η πρόεδρος Εύα Μελά στον γραμματέα της με απόλυτη, μην πω υψηλή, ευκρίνεια. [Το σκηνικό θα έγινε πάνω κάτω έτσι: Τι να γράψω; Ρώτησε ο γραμματέας. Ω, γράψε ότι θέλεις, ξέρεις εσύ τώρα.. δεν έχει πρωτοτυπία, είναι λίγος.. κλπ..] Φυσικά με τον φάκελο μου δεν ασχολήθηκαν καθόλου. Μόνο με τα όνομα και το ότι δεν είμαι καμιάς σχολής.
    Γελάω ακόμη με όλο το σκεπτικό, γελάω ειδικά με την μη πρωτοτυπία μου και την ανεπάρκεια μου να ενταχτώ στις τάξεις τους.
    Για την έκφραση πρωτοτυπία στην τέχνη μπορώ να πω μερικά πράγματα εδώ. Στην κυριολεξία η λέξη σημαίνει κάτι που γίνεται για πρώτη φορά και στη συνέχεια, πρωτότυπος είναι ο καινοτόμος, αυτός που δε μιμείται κάτι άλλο, ο ασυνήθιστος, ο καινοφανής. Σήμερα φαίνεται, πως δεν υπάρχει πρωτοπορία στην τέχνη από όταν τελείωσαν όλοι οι -ισμοί. Παγκόσμια οι εικαστικοί καλλιτέχνες δημιουργούν από τον πρωτόγονο κλασικισμό μέχρι τον κυβισμό. Όλα τα άλλα περί μετακυβισμού, μεταμοντερνισμού, αφηρημένου εξπρεσιονισμού κλπ, είναι μαλαγανιές κάποιων επιτήδειων κριτικών τέχνης. Ένας σύγχρονος ζωγράφος δημιουργεί σε πολυεπίπεδα, με πολλούς τρόπους. Η μεγάλη αξία της σημερινής ζωγραφικής πρωτοπορίας υπάρχει μόνο στην ιδέα. Στο νόημα της σύνθεσης κι αυτό μπορεί να το συναντήσει κανείς μόνο σε ζωγράφους εκτός κυκλωμάτων, σε ζωγράφους επαναστάτες που δε φοβούνται μη τους κάνει ντα ο καθηγητής ή αν δεν ακολουθήσει τις εντολές του γκαλερίστα-μάνατζερ θα χάσει την εικόνα του, το προφίλ του. Έτσι το πλείστον των ζωγράφων ακολουθούν μια πεπατημένη, μια μανιέρα, έναν ανελέητο επαναληπτισμό.
    Για κάποιους λόγους προσπάθησα να συλλέξω μερικά στοιχεία για αυτούς που αποτελούσαν την επιτροπή απόρριψης μου.
    ΕΥΑ ΜΕΛΑ. Κακομούτσουνη, γεννημένη το 1944, μαθήτρια του Μόραλη που της έλεγε να μην εξηγεί τα έργα της! Βασική της θεωρία είναι πως ο καλλιτέχνης είναι σαν την αντένα. Μίζερυ.
    ΑΘΗΝΑΙΟΣ ΣΤΡΑΤΗΣ. Του 1953, αυτοδίδακτος, κάτι λέει αλλά θα έχει φάει πολλές κατραπακιές κι έτσι έσκυψε τη ράχη του μη πεθάνει στην ψάθα. [Αυτόν, ο κακομοίρης υπάλληλος που διαπεραιώνει αιτήσεις απορρίψεις, τον αποκάλεσε «μεγάλος», ήταν και ο μεγάλος στην επιτροπή, είπε. Ήρθες να πληρώσεις; Τρεμόπαιξε το βλέμμα του. Όχι, να παραλάβω το φάκελο, με επέρριψαν. Δεν είπε τίποτε, έσυρε τα βήματα του προς την αποθήκη. Παρεμπιπτόντως όλος ο χώρος εγκατάστασης τρισάθλιος, μέσα κι έξω, δείγμα της καλαισθησίας και της επάρκειας των ανθρώπων που διοικούν.]
    ΡΟΘΟΣ ΚΩΣΤΑΣ. Εκ Μεσσηνίας, της ΑΣΚΤ, καθηγητής στο τμήμα διακόσμησης. Φτιάχνει κάτι κούκλες για βιτρίνες γυναικείων εσωρούχων. Ωχ! Ωχ, συντονιστής ΚΚΕ, ωχ!
    ΠΟΛΥΧΡΟΝΑΤΟΥ ΕΛΕΝΗ Κεφαλλονίτισσα εκ του -ατου. Εκπαιδευτικός. Ασχολείται με κρεμάστρες του δημοσίου χώρου! Περφόρμερ και παιδική ζωγραφική. Αστεία πράγματα.
    ΚΑΠΡΟΥ ΕΛΕΝΗ, Χαράκτρια. Είδα ένα «κρύο» έργο της, τίποτε άλλο. Φτιάχνει σπίτια, γειτονιές, μαντρότοιχους, αυλόπορτες, νεκρές φύσεις όλα πρωτοποριακά! Η γυναίκα αυτά έμαθε, αυτά της είπαν οι δάσκαλοι της πως είναι τέχνη.
    ΚΩΣΤΑΣ ΠΑΝΤΑΖΗΣ. Δεν υπάρχουν βιογραφικά στοιχεία. Φτιάχνει ενοικιαζόμενα δωμάτια στ Άσπρα Χώματα και αλλού.
    ΚΟΜΣΕΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ. Διακοσμήτρια. Τίποτε άλλο.
    Αυτοί οι εφτά υπέγραψαν την καταδίκη μου. Έξι όχι και ένα ναι. Ήθελα να ξερα ποιος είπε πως είμαι αθώος!
    Βάσει του νόμου αυτοί λένε ότι μπορώ να κάνω εφέσεις, να τους παρακαλέσω να με επανεξετάσουν και λοιπά αλλά εγώ θα κάνω τα δικά μου. Βάσει του νόμου θα κάνω μήνυση στο Εικαστικό επιμελητήριο για δυσφήμηση της προσωπικότητας μου και του έργου μου, για διαφυγόντα κέρδη από την εργασία μου και για καταβολή αμοιβής περί απόδοσης νομίμου ύψους ψυχικής οδύνης. Θα κάνω μήνυση ξεχωριστά για κάθε ένα από τα μέλη της επιτροπής με βάση την αιτία ότι είναι διαστρευλωτές της αλήθειας και επικίνδυνοι για την δημόσια παιδεία. Και εφόσον όπως διατυμπανίζουν αυτοί, ζούμε σε μια χώρα όπου το αστικό δίκαιο προστατεύεται, θα ασκήσω κι εγώ για πρώτη φορά όλα τα δικαιώματα μου για να διεκδικήσω κάτι απ τη μητέρα πατρίδα, για να μη νιώθω πως είμαι ένας άνθρωπος που τυχαία γεννήθηκα εδώ.
    [Το κείμενο είναι γραμμένο πριν εφτά χρόνια και το αναδημοσιεύω όπως ακριβώς το έγραψα τότε]

    28 σχόλια


    Vassiliki Man
    Κατάλαβαν τίποτα με τις μηνύσεις οι άσχετοι?. Εξελίχθηκαν οι μηνύσεις ευνοϊκά για εσένα?
    1


    ΚΩΣΤΑΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ
    Όχι δεν συνέχισα Βασιλική τους βαρέθηκα.Απλώς ξαναβρέθηκε αυτό το κείμενο μπροστά μου και μου θύμισε για ακόμα φορά σε τι μέρος-κράτος, ζούμε.
    6


    • Vassiliki Man
    Και καλά έκανες που δεν αναλώθηκες παραπέρα με ατάλαντους και πουλημένους. Όμως τα λές έξω απ΄τα δόντια και ξεχωρίζει η νοημοσύνη σου. Μπράβο σου.
    4


    • Vasileios Arapis
    Καλησπέρα Κώστα
    Δεν καταλαβαίνω γιατί πηγές να γραφτείς στο καλλιτεχνική επιμελητήριο των ΑΤΕΧΝΩΝ????
    4


    ΚΩΣΤΑΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ
    Βασίλη έχεις δίκιο! Πήγα εντελώς πρακτικά; υπό την παρότρυνση ενός φίλου σε σχέση με το ασφαλιστικό-επειδή ήμουν και συνεχίζω να είμαι ανασφάλιστος. Αλλά να σου πω την αλήθεια καλό μου έκανε γιατί αντελήφθην εκ του συστάδην τι συμβαίνει στο χώρο.[Αυτό το άρθρο το πωτοδημοσίευσα στο ΔΙΑΣΧΙΖΩ και είχε γίνει χαμός από σχόλια και λοιπά. Πάνω από πενήντα χιλιάδες αναγνώσεις, δείγμα πως πολλοί άνθρωποι ενδιαφέρονται να ξέρουν τι συμβαίνει σ αυτές τις πόρτες.
    3


    • Vasileios Arapis
    ΚΩΣΤΑΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ Καλύτερα ξεκρέμαστοι πάρα πουλημένοι!
    Εγώ έκανα την μαλακια με το Γαλλικό, αλλά δεν πάτησα εκεί ποτέ!
    Έχω την σύνταξη και το ΙΚΑ μου απ την Γαλλια και τους γράφω όλους!
    Όταν μου λένε γιατί δεν έρχεσαι?
    Τους απαντώ διότι δεν σας γουστάρω και δεν σας έχω ανάγκη!
    7


    • Νικολαος Σταθούλης
    Μακρυά από αυτό το Επιμελητήριο. Μόνο ατάλαντους βρίσκεις εκεί.
    5


    1


    • Νικολαος Σταθούλης
    Κανένας σοβαρός καλλιτέχνης δεν καταδέχεται να γίνει μέλος του.
    1


    • Elisabeth Maousidou
    Τι είναι αυτά που λέτε; όσα δεν φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια







    • Kostas Tzanavaras
    «πάλι εσύ!»
    2


    • Jeni Contarini Kokkali
    Τι να πω!!
    «Καλλιτεχνικά» νούμερα!!
    Αυτό μόνον!
    Σημ.: Αφήστε το «..καλλιτεχνικά» και κρατείστε το νούμερα!
    1


    • Τρανάκου Κατερίνα
    Μπράβο σου !!!!!!
    1


    • Dimitris Salemis
    E εντάξει τα λες αλλά..
    και εγώ...θα κάνω μήνυση στον υπουργό του " τάδε" υπουργείου..
    τέλος πάντων
    ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΚΩΣΤΑ!


    • Sofia Karagianni
    Ουδέποτε το επιχείρησα, ούτε πρόκειται. Και σε κάποιες προκλήσεις που δέχτηκα για "ένταξη", τους απάντησα ότι εγώ είμαι μονόλυκος και δεν κανω για αγέλες λύκων.
    3


    Elisabeth Maousidou
    Sofia Karagianni δεν προσκαλούν στο επιμελητήριο.


    • Sofia Karagianni
    Elisabeth Maousidou Δεν ειπα ότι με προσκάλεσαν αλλά ότι με προκάλεσαν.
    1


    • Elisabeth Maousidou
    Sofia Karagianni ούτε προκαλούν.







    • Φενια Παρασκευα
    Μάλλον δεν τους εξυπηρέτης στα συμφέροντα τους....
    2


    • Marina Gonta
    Σε πολλά έχεις δίκαιο, υπάρχουν όμως και καθηγητές Καλών Τεχνών απλοί χωρίς έπαρση και κόμπλεξ. Δεν τους βάζουμε όλους στην ίδια κλίμακα. Τώρα όσον αφορά το Επιμελητήριο, δεν θέλω να μιλήσω ανοιχτά. Έχω προσωπική εμπειρία μετά από τηλκη επικοινωνία από διαμαρτυρία που έκανα για ένα μεγάλο ατόπημα σε Μουσειο. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε και όλοι όσοι δήθεν αγαπάνε την Ελλάδα, ούτε που έδωσαν συνέχεια, διαβάζοντας το. Αυτοί είμαστε αγαπητέ συμπατριώτη. Επίδειξη και λόγια. Πάρα πολλοί παίρνουν μερος στην έκθεση Γλυπτικής στο Βυζάντινο. Πολλοί δεν έχουν πτυχίο και αρκετοί από αυτούς είχαν ενασχόληση μετα τα πενήντα. Ο κάθε νοήμων απι εμάς, βγάζει τα συμπεράσματα του. Καλό ξημερωμα.
    3


    ΚΩΣΤΑΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ
    Καλημέρα Μαρίνα. Δε διαφωνώ αλλά είναι γνωστό πως μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά-δεν είναι θέμα δίκιου αλλά πραγματικότητας, το τι συμβαίνει, δηλαδή. Κι αυτό είναι δραματικό γιατί όταν κάποια στιγμή ερχόμαστε κατάφατσα με το πρόβλημα μένουμε ενεοί, επειδή ακριβώς δεν πιστεύουμε πως συμβαίνουν όλα αυτά τα απαράδεκτα.
    1


    • Marina Gonta
    Εγώ από την πλευρά μου, κάνω ότι μπορώ. Σε πολλούς δεν είμαι αρεστή. Πρόβλημα τους. Καλή εβδομάδα!!!
    1


    • Giota Pliakou
    Τί τα θες κι εσύ, να γίνεις μέλος τους.... Άστους στον κόσμο τους πια 😉
    1


    • Angela Svoronou
    Ντροπή και αίσχος!!!
    1


    ΚΩΣΤΑΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ
    Άντζελα δεν ντρέπονται αυτοί ούτε αισχύνονται με τίποτε!
    1


    • Πόπη Παντελάκη
    Να ήταν μόνο το καλλιτεχνικό επιμελητήριο Σε όλους τους τομείς επικρατεί η αναξιοκρατία και επιπλέουν οι ημέτεροι και οι φελλοί !!!
    1


    • Thanasis T. Papasimakopoulos
    .....δεν φτάνει να είσαι καλός σε κάτι ,για να θεωρηθείς " φτασμένος" χρειάζονται " δημόσιες σχέσεις" και γλείψιμο του κατεστημένου στο οποίο ανήκει η ενασχόλησή σου🤔😕 Εσύ ευτυχώς ( και να είσαι περήφανος γι' αυτό) είσαι της κατηγορίας ΛΕΒΕΝΤΗΣ και να χαίρεσαι γι' αυτό....
    1


    ΚΩΣΤΑΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ
    Καλησπέρα Θανάση. Δίκιο έχεις-η πλάκα είναι πως τα γνωρίζουμε και δεν κάνουμε ή δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε. Ευχαριστώ και για τη λέξη λεβεντιά, είναι σπουδαία και δύσκολη.

 

στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)

ΑΝΤΊΘΕΤΗ ΣΚΈΨΗ

  Μόνο ένας έξυπνος και αυθόρμητος κόσμος μπορεί να δίνει τη χαρά. Πολλές φορές, εμείς οι μεγάλοι υποτιμούμε τους μικρούς. Τους πολύ μικρούς...