Τώρα νυχτώνει νωρίς. Ποτέ δεν πίστεψα πως υπάρχουνε λόγια που μπορούν ν απαλύνουν τον πόνο,τι να πεις σε κάποιον που κλαίει στο αποφασιστικό σκοτάδι που μας κυκλώνει; γιατί να είμαστε τόσο δραματικά ανυπόφοροι, ατημέλητα μελαγχολικοί;
Το σκοτάδι δε φαίνεται. Δεν έχει χρώμα, το μαύρο δεν είναι χρώμα, το μαθα απ τη ζωγραφική αυτό-μικρός αρνιόμουν να το πιστέψω.
Τώρα νυχτώνει νωρίς. Το σκοτάδι μεγαλώνει τη μοναξιά. Οι άνθρωποι είναι μόνοι. Εγώ, εσύ, αυτή. Αυτό είναι αλήθεια-θέλεις πολλές φορές να πεις την αλήθεια αλλά έχει πολλά ποδάρια. Μα ούτε και οι άνθρωποι τη θέλουν, προτιμούν το ψέμα, η αλήθεια είναι σκληρή, αδυσώπητη. Ναι, κανένας πόνος δε σβήνει με τα λόγια μίστερ, εκείνο το κορίτσι σε περιμένει ακόμα στο χιονισμένο βουνό;
Πάνω στο μπαρ ακουμπισμένο από ώρα ένα ποτό. Κόκκινοκίτρινο, σκούρο, προς την ώχρα. Λίγες πράσινες αχτίνες σκάνε στο γυαλί που αστερίζει, κανείς δεν είναι εκεί. Το σκοτάδι θροΐζει, γέρνει ένα κάδρο ακουμπισμένο στον μολυβί τοίχο-μια κοπέλα με κοιτάζει μέσα απ την εικόνα, μέσα απ τη μαρκίζα. Κανείς δεν είναι εδώ. Όλοι φεύγουν, φοβούνται το σκοτάδι, τα λόγια της παρηγοριάς σε ένα άρρωστο μυαλό, που ήθελε κάποτε να φτιάξει τον κόσμο. "Γράφω για μένα, δε με νοιάζει πια ο κόσμος και τι θα πουν, αν είμαι καλός ή όχι. Αν είμαι αλήτης ή αδιάκοπα επιρρεπής, στο ποτό, στο ξενύχτι με τους φίλους, στο ξενύχτι με τον εαυτό μου"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου