ΕΙΣΗΤΉΡΙΟ ΚΎΡΙΟΣ;

 

ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΚΥΡΙΟΣ;

Παλιά δεν ταξίδευα ποτέ με λεωφορείο. Στριμωξίδι, βρώμικες ανάσες, σπρώξιμο αφόρητο, κλέφτες κι αστυνόμοι. Ταξίδευα πάντα ιδιοχείρως και αυτοπροσώπως. Είχα μια σιτροέν σπεσιάλε, μια φτακοσιαπενηντάρα γιαμάχα, κι ένα παπάκι στο γκαράζ. Όποιο ήθελα έπαιρνα κατα την περίπτωση και πήγαινα όπου ήθελα, όχι όπου θέλουν τα σύρματα του τρόλευ. Τώρα όμως που τα χασα όλα, ακόμα και τη γυναίκα μου [οι πρώτες που φεύγουν άμα μπατιρίσεις,] ταξιδεύω με τα αστικά λεωφορεία.
Προχτές είχα κατέβει στο Σύνταγμα. Χάζεψα λίγο τους άγνωστους στρατιώτες, τάϊσα τα περιστέρια να μεγαλώσουν, βαρέθηκα. Πήρα το λεωφορείο να πάω σε μια ξαδέρφη στα Πατήσια. Μόλις μπήκα πιάστηκα με το ζόρι από μια σωλήνα, ορθώθηκα με το ζόρι, ο οδηγός φρενάρησε απότομα πήγαμε και ήρθαμε δυο φορές ο ένας πάνω στον άλλον. Μια χοντρή Κινέζα μιλούσε στο κινητό κοντά στο αυτί μου, ένας πακιστανός έσπρωχνε το καροτσάκι με τα δίδυμα. Παρατήρησα γύρω μου, κανένας δεν ήταν Έλληνας από αυτούς, φαίνονται από τις φάτσες. Δυο Ρωσίδες όχι απ τις καλές, αυτές δε μπαίνουν σε λεωφορεία, μασούσαν τσλιχλες χλατς-χλούτς κι όλο ντα, έλεγαν. Ντα. Οπότε στην επόμενη στάση μας την πέφτουν και οι ελεγκτές. Αυτοί που τσεκάρουν τα εισιτήρια. Ήτανε δυο. Ο ένας μιλούσε ο άλλος κοίταζε. Αυτός που μιλούσε το παιζε ευγενικός, άνετος.
-Εισιτήριο κύριος; απευθύνεται στον Μπακλαντέζο, δίπλα μου.
Ο Μπαγκλαντέζος του δείχνει τα δόντια του.
-Ναι, χαμογέλα, το ειστήριο σου θέλω. Τίκετς-τίκετς, ξαναλέει ο ελεγκτής.
-Ειτσιτηριο ντεν έχει! σοβαρεύεται αυτός. Πήγε Μπαγκλαντες, γύρισε, πάει εισιτήριο..
-Που πάει το εισιτήριο;
-Ξέχασε Μπαγκλαντες..τι να κάνει;..δεν έχει μυαλό..
-Τι του λες τώρα; γυρίζει σε μένα. Είδες κύριε; Τι να κάνω τώρα εγώ; να μη του κόψω πρόστιμο;
Εγώ κουνούσα συγκαταβατικά το κεφάλι μου.
-Ρε συ! γυρίζει στον μαύρο, ξέρεις πόσο ζημειώνεις το κράτος, τώρα με αυτό που κάνεις; Δώσε μου τα στοιχεία σου, πασπορτ, πασπορτ..
-Πασπορτ; ντεν έχει, ανοίγει τα μάτια του και γελάει χαριτωμένα ο μαυρούκος.
-Ορίστε κατάσταση κύριε, μου λέει εμένα. Τα βλέπετε εσείς...Αυτοί γιατί πληρώνουν το εισιτήριο τους ρε; είναι κορόϊδα και σεις έξυπνοι; Αλλά τις να σου κάνω...κατέβασε τους κάτω, λέει στον συνάδελφο του. Εκείνος σπρώχνει δυο-τρεις μαύροπακιστανομπαγκλαντέζους προς την έξοδο.
-Δώστε μου το εισιτήριο σας κύριε μου, λέει σε μένα και με κοιτάζει με σημασία.
-Δεν έχω εισιτήριο, του λέω και τον κοιτάζω κι εγώ με σημασία.
Κόκαλο ο ελεγκτής.
-Δεν έχεις εισιτήριο; εσύ ένας αξιοπρεπής πολίτης; τι να σου πω..κουνάει το κεφάλι του. Θα σε γράψω. Δε γίνεται..θα σε γράψω. Δώσε μου την ταυτότητα σου.
-Να με γράψεις, λέω και του τη δίνω.
-Ρε, γαμώτο, μου λέει ενω αρχίζει να γράφει, θα πληρώσεις 60πλάσιο ποσό..
-Δηλαδή, πόσα; ανοίγω τα μάτια μου
-Εβδομήντα δυο ευρώ..
-Ποιος νομοθέτης έβγαλε αυτό το νόμο; τρελός πρέπει να ήτανε, εγω δεν έχω να πληρώσω το εισιτήριο θα πληρώσω εβδομήντα δυο ευρώ;
-Σας παρακαλώ κύριε! σας παρακαλώ, γιατι εκτός από το πρόστιμο μπορώ να σας πάρω και αυτόφωρο, θες να φωνάξω την Αστυνομία;
-Όχι κύριε, έχω δυο μικρα παιδιά στο σπίτι.
-Έχεις εσύ δυο παιδιά στο σπίτι; και δεν κόβεις σιτήριο; και θες να σε πιστέψω! Πάρε την απόδειξη, βάλε υπογραφή, θα με πληρώσεις τώρα;
Το πλήθος γύρω μας ξεσπάει σε σπαστικό γέλιο. Εγω δε νευριάζω μένω ατάραχος.
-Όχι, του λέω, γλυκά και παίρνω αυτό που λέει απόδειξη.
-Κοίτα, μου λέει αυτός συνωμοτικά σχεδόν στο αυτί, κράτα την απόδειξη, ισχύει για όλη τη μέρα, μην είσαι κορόιδο, σήμερα θα ταξιδεύεις τσάμπα.
Δίπλα του ο Μπαγκλαντεζος  δείχνει τα δόντια του και κουνάει τον δείχτη μπροστά στο πρόσωπο του.
-Εσυ, δεν είσι καλό άνθρωπο, εγω στο Μπαγκλαντες δεν παίρνει απο αυτο που ντεν έχει. Ντεν έχει! τι να του πάρει!