Δευτέρα 14 Ιουλίου 2025

μπουρδελοποιεία

 


Κάτι κακό συμβαίνει σ αυτή την πολιτεία
και κλείσαν όλα τα τρελοκομεία
Κάτι συμβαίνει σ αυτή την πολιτεία
Ώρα λοιπόν να χορέψουμε στο ταψί
όσους μας αγαπάνε.
 
Κάτι με πληγώνει σ αυτή την πολιτεία που ξεπέφτει η οικονομία
δεν είμαι εγώ, δεν είσαι εσύ, είμαστε όλοι μαζί στο καψιμί
είμαι εγώ μονάχος μου που κατρακυλώ στο άστα να πάνε
Κάτι μου συμβαίνει σ αυτή την πολιτεία
κλείσανε όλα τα βρεφοκομεία
 κι αλήθεια δεν έχω που να πάω
σβήσανε και όλα όλα τα σ αγαπάω
όλα όλα τα κα- τα καφενεία.
 
Κάτι κακό συμβαίνει σ αυτή την ερημία
και κλείσαν όλα τα μπουρδελοποιεία.
Μέρα λοιπόν που ναχεις το νου σου
να μην ξεχάσεις το χαρτί να μην ξεχάσεις την παρόλα
να πάμε βόλτα στην ακρογιαλιά με ματογυάλια
ίσως περάσει ο ταβατζής σου Ελλάδα
 
Κάτι μου συμβαίνει σ αυτή την πολιτεία

 

Παρασκευή 11 Ιουλίου 2025

ΠΡΏΤΗ ΑΓΆΠΗ

 


ΠΡΏΤΗ ΑΓΆΠΗ
Η πρώτη μου μεγάλη αγάπη, ήταν τόσο μικρή, ίσως, εφτά ή οχτώ χρονών, ένα κορίτσι της γειτονιάς με αχτένιστα μαλλιά, μεγάλα μάτια, απορημένα, πράσινα με λίγο κόκκινο στις άκρες, συνήθως μουντζούρικο πρόσωπο με εξογκωμένα τα μήλα, τις παρειές και μου λεγε τότε ο πατέρας, με άγριο, βλοσυρό ύφος, σαν να κρυβε κάποιο μυστικό αυτό του ύφος, πως, δεν είναι για σένα αυτά τα πράγματα, είσαι μόνο εννιά χρονών, ήμουν ένα χρόνο μεγαλύτερος από την Σταυρούλα αλλά εγώ ένιωθα έντονα την επιθυμία να είμαι μαζί της, στα στενά, πίσω από τις ακακίες, να της πιάνω το χέρι και να κοιταζόμαστε ώρες στα μάτια, δεν ξέραμε και τι άλλο να κάναμε, η Σταυρούλα δεν μιλούσε ή μιλούσε σπάνια, δεν έπαιζε με τα άλλα παιδιά κι όταν εγώ έπαιζα, γιατί εμένα μου άρεσαν όλα τα παιχνίδια, ερχόταν και καθόταν μόνη στο πεζούλι της αλάνας, κι έκλαιγε που ήταν μόνη κι εγώ από τότε σκεφτόμουν τι είναι η μοναξιά, η μοναξιά του καθενός είναι η μοίρα του, έγραψα τόσο μικρός και ζωγράφισα σε μια μικρούλα πέτρα, με μια άλλη πέτρα, την Σταυρούλα που της την χάρισα και την έχει ακόμα φαντάζομαι, και χαμογέλασε, χαμογελούσε, τρία ή τέσσερα χρόνια αργότερα, που άρχισε να γίνεται γυναίκα, το μικρό της στήθος μεγάλωνε, όπως μεγάλωνε και μένα η απαυτή μου κι όποτε την συναντούσα, προσπαθούσα να κρύψω το φούσκωμα του παντελονιού αλλά είναι μερικά πράγματα που δεν κρύβονται, γι αυτό κοκκίνιζα αλλά ούτε ντρεπόμουν ούτε φοβόμουν αφού η επιθυμία γινόταν σφοδρή, τόσο που τις νύχτες, τις απέραντες νύχτες, ξυπνούσα μούσκεμα ανάμεσα στα σκέλια, με μια απίστευτη γλύκα αλλά και λίγο ντροπή που η μητέρα μου τα έβλεπε και μια μέρα με κοίταζε με χαραγμένο ένα χαμόγελο στο ωραίο της πρόσωπο, ήταν πολύ όμορφη η μητέρα, κρατώντας το λεριασμένο σωβρακάκι μου και δεν είπε τίποτε, τι να λεγε, κατάλαβε πως γινόμουν άντρας, έτσι ένιωθα κι εγώ μια μικρή περηφάνια, μέσα στη βροχή, μια ραγδαία καταιγίδα που μας έπιασε στον δρόμο που τρέχαμε με την Σταυρούλα, ώσπου σταματήσαμε σε ένα τσίγκινο υπόστεγο, πίσω από τις ακακίες, μπήκαμε μέσα με τα νερά να τρέχουν πάνω μας, τα όνειρα να παιδεύονται, οι πρώτες λέξεις που θα πεις εκεί, δεν βγαίνουν, πόσο μάλλον όταν είσαι δεκατριών χρονών και θέλεις να κάνεις έρωτα, να δεις για πρώτη φορά το εφηβαίο και το γυμνό στήθος μιας γυναίκας, που ήταν τόσο κοντά μου και με ήθελε κι αυτή, όσο κι εγώ, η Σταυρούλα κι εγώ ο Αντόνιος, έτσι με φώναζαν όλοι και μου άρεσε, μόνοι μέσα σε ένα τσίγκινο υπόστεγο, με την βροχή να σέρνεται, τώρα ήσυχα, τόσο που φοβήθηκα μήπως τώρα θα ήθελε να φύγουμε και χωρίς να το καταλάβω την φίλησα στο στόμα, έτσι που είχε μείνει μισάνοιχτο να με κοιτάζει και με φίλησε κι εκείνη είναι αλήθεια λίγο άτσαλα, αυτό το κατάλαβα μετά αλλά, τότε λίγο με ένοιαξε αφού η ανάσα της, η ανάσα ενός κοριτσιού δεκατριών χρονών, ήταν, δεν ξέρω ακόμα να δώσω με κάποιες λέξεις, το άρωμα που μου έχει μείνει στο μυαλό πάντοτε όταν την φέρνω κοντά μου, ανασκαλεύοντας το παρελθόν μου, ψάχνοντας να καταλάβω, πως ήταν εκείνη η πρώτη αγκαλιά, μιας σμίξης που έγινε βιαστικά, σαν να μην έπρεπε, σαν να ήταν κάτι που δεν έπρεπε να κάνουμε, ήταν μια αμαρτία θα έλεγε ο παππάς αλλά η Σταυρούλα ένιωσε πολύ ευτυχισμένη, αμίλητη σε ένα χρόνο νεκρό, με ένα γελάκι να σκάει στα ωραία της χείλη, κι εμένα να μου αρέσει, να νιώθω απίστευτα γεμάτος, μια χαρά ξεπηδούσε από το στήθος, το στήθος ενός παιδιού που μεγάλωνε και γινόταν άντρας, ενώ το λίγο κόκκινο, πηχτό αίμα, αίμα κι επιθυμία, σκουπιζόταν, όπως σκουπιζόταν, κι έκαιγε, τσουρούφλιζε μια απίστευτη επιθυμία, πάλι η επιθυμία, τον νου να είμαστε πάντα μαζί, κι αφού το ξερα, δεν ξέρω πως, ότι αυτό δεν θα γινόταν ποτέ, αφού γνώριζα από τότε την αιώνια πραγματικότητα μου.

Πέμπτη 10 Ιουλίου 2025

ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ 2

 


ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ. Ο πίνακας που ζωγράφισα, σήμερα, τελείωσα να πω καλύτερα, με καλοκαιριάτικο θέμα, πολλά χρώματα μικτή τεχνική πινέλα, σπάτουλα, θα είναι ο πρώτος με το θέμα αυτό.
"Παρά τη γνώμη φιλοσόφων κατά την αρχαιότητα το χρώμα δεν αποτελεί ειδική και βασική ιδιότητα των σωμάτων. Συγκεκριμένα ο Επίκουρος είναι από τους πρώτους που διαπίστωσε ότι ο χρωματισμός των αντικειμένων ποικίλλει ανάλογα με την ένταση του φωτός που φωτίζει αυτά, όπου και συμπέρανε πως τα σώματα δεν έχουν το ίδιο πάντα χρώμα. Στην άποψη αυτή συντάχθηκαν αργότερα ο Καρτέσιος και ο Μπόυλ. Παρά ταύτα την πρώτη βασική θεωρία περί των χρωμάτων εξέθεσε ο Νεύτωνας στο περίφημο έργο του "Οπτική".
Ο Άγγλος αυτός φυσικός απέδειξε πως το λευκό φως (ηλιακό) μπορεί ν΄ αναλυθεί σε στοιχειώδεις φωτεινές ακτίνες που περιέχουν διάφορα χρώματα. Πέτυχε αυτό με διαβάθμιση δέσμης ηλιακού φωτός δια μέσου γυάλινου πρίσματος όπου και έλαβε επί πετάσματος επίμηκες φωτεινό είδωλο που έφερε τα χρώματα της ίριδας κατά σειρά: ερυθρό, πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο, κυανούν, βαθύ κυανούν και ιώδες. "...διαβάζοντας λίγα για το χρώμα που γενικά οι άνθρωποι το θεωρούν κάτι εκτός από αυτό που είναι! [Το χρώμα είναι μια αίσθηση που δημιουργείται στον εγκέφαλο από μέρος της αλληλουχίας των ηλεκτρικών ώσεων που φθάνουν σε αυτόν μέσω του οπτικού νεύρου. ...αυτά λένε οι σύγχρονοι επιστήμονες για το χρώμα κι εμείς νομίζουμε πως χρώμα είναι αυτό που...ανακατεύουμε στην παλέτα μας!]

 

Τετάρτη 9 Ιουλίου 2025

ΝΑ ΨΙΛΟΘΈΛΕΙ

 

 


Για να ξεφλουδίσεις μια βραστή-καυτή πατάτα,
είναι σαν να προσπαθείς να κάνεις έρωτα
με μια γυναίκα που δεν ψιλοθέλει.
Κι όσο βιάζεσαι να φας την πατάτα τόσο καιγεσαι.
Και η γυναίκα τόσο καίγεται που γελά και πάει κι έρχεται από τη μια άκρη στην άλλη

 


 

Η ιδέα για μια κοινωνία των ίσων εγκαταλείφτηκε από τη γενιά μας. Οι επόμενες γενεές δε θα έχουν τέτοιου είδους φιλοσοφικές αναζητήσεις. 

Τρίτη 8 Ιουλίου 2025

ΘΆΛΑΣΣΑ

 


Δεν είναι που δε μ αρέσει η θάλασσα και τα μεζεδάκια στ ακρογιάλι όταν ξαρμυρισμένοι, ολόφρεσκοι από το ιώδιο αναζωογονημένοι από τον ήλιο, αράζαμε να πιούμε ένα ούζο, ένα ποτήρι κρασί και όλοι ήμασταν ευτυχισμένα παιδιά. Όχι, δεν είναι αυτό, ποτέ δε θα σταματήσω ν αγαπώ τ αλμυρό νερό της, το πάφλασμα των κυμάτων, τον ίσκιο των δέντρων την απόλαυση του αφρού της καθώς θα απλώνω τα πόδια μέσα της. Γιατί αυτό είναι η θάλασσα: κάτι που θέλει να μπεις μέσα του σαν θηρίο, να βουλιάξεις στο κύμα, να παλέψεις με τον καρχαρία και να τον νικήσεις,  

Δευτέρα 7 Ιουλίου 2025

ΑΝΑΔΡΟΜΕΣ

 


 Ένας πίνακας είναι οι λεπτομέρειες του, τα επί μέρους στοιχεία που τον αναδεικνύουν. Μια μικρή ΑΝΑΔΡΟΜΉ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ μας ζωγράφισα εδώ, χωρίς μοντέλο, μηδέ για τα πουλιά ούτε για τα σίδερα που μας σκλάβωσαν, ή τον τροχό που τον γυρίζουν όπως θέλουν άλλοι αντί για μας, ούτε για τα λουλούδια, και περισσότερο για το κλειδωμένο κουτί της Πανδώρας με το κανάτι του κρασιού να γλιστράει πάνω του, μη αφήνοντας ούτε την ελπίδα να βγει έξω, που όμως υπάρχει, -η ελπίδα- μόνο στη γνώση που απεικονίζεται με το βιβλίο, αν και οι πολλοί άνθρωποι το απαξιούν. Η μικρή ΑΝΑΔΡΟΜΉ ΤΟΥ ΚΌΣΜΟΥ μας, ενώνει λίγες ευτυχίες του ανθρώπου, κάτι που προσπαθεί να μας δώσει χαρά που τόσο λείπει.

 


Πάντως, για να πούμε και κάτι σοβαρό απόψε, είναι παράξενο το θέμα της αγάπης μεταξύ άντρα και γυναίκας. Και ιδίως το τελείωμα, όταν πια δεν είσαι μαζί με κάποιον που αγάπησες σφόδρα και τώρα δεν είναι τίποτε για σένα και δε σε νοιάζει που κοιμάται. Είναι αυτή η αγάπη, μιλάμε γι αυτή την αγάπη, όχι για το πως αγαπάς όλον τον κόσμο, αυτή που σ έτσουζε που σε έκανε ν ανατριχιάζεις μόνο που σκεφτόσουν ότι μπορεί αύριο να μην είμαστε μαζί. Δυνατό συναίσθημα. Οι ερωτευμένοι συνήθως ντρέπονται. Έχουν παράπονο ο ένας απ τον άλλον, γιατί με άφησες, γιατί σε άφησα κι αν γινόταν αλλιώς θα μέναμε για πάντα μαζί. Αγαπάς μια γυναίκα για λίγο; έναν άντρα που τον νοιάζεσαι, που ξάπλωσες μαζί του τόσα βράδια κι ύστερα τίποτε; είναι κάπως δύσκολο, όπως και να το κάνεις. Και τι μένει απ αυτές τις αγάπες; 

Σάββατο 5 Ιουλίου 2025

ΒΟΝΕΓΚΑΤ

 

 


Δέκα και είκοσι ώρα για μια σκληρή ανάρτηση: Αν περνούσε από το χέρι μου τα αμερικάνικα βιβλία γεωγραφίας θα αποκαλούσαν τις ευρωπαϊκές χώρες με τα ονόματα που τους ταιριάζουν: "Αυτοκρατορία της σύφιλης". ¨Δημοκτρατία της αυτοκτονίας", "Βασίλειο της άνοιας", το οποίο φυσικά συνορεύει με το "Πριγκηπάτο της Παραφροσύνης". Τάδε έφα ο Κερτ Βόνεγκατ που παρέμεινε πιστός στις ανθρωπιστικές αξίες, όπως η φιλία, η δικαιοσύνη, η συντροφικότητα, η ευγένεια, η εμπιστοσύνη στη δύναμη της απλότητας, η αντίθεση προς κάθε δογματισμό. Δυνατός τύπος απέναντι σε μας που συνεχίζουμε να ζούμε αυτή την παράνοια.

Πέμπτη 3 Ιουλίου 2025

ΟΤΙ ΜΑς ΣΦΙΓΓΕΙ.

  


 

 

Εμείς ζήσαμε με ψέματα, γιατί να μη ζήσεις κι εσύ; Ωραία αρχή για να πούμε άλλο δραματικό μυθιστόρημα της ζωή μας. Της ζωής μου.
Τα ψέματα αφορούν εδώ τα κοινωνικά αγαθά, ότι ήταν πολύ λίγα, σχεδόν ανύπαρκτα. Μπαλωμένα πανταλόνια, σχισμένα παπούτσια, πολλές φορές ξυπόλυτα παιδιά-δύσκολο να το καταλάβουν αυτό οι σημερινές γενιές, πως δηλαδή γίνεται ένα παιδί να γυρνούσε στους κάμπους και στα βουνά ξυπόλυτο. Η επιβίωση χαρακτηριστικό από τα ισχυρότερα του ανθρώπου, το ένστικτο της, είναι αυτό που μας έφερε μέχρι την ΑΙ. Προσπαθώ να βρω κάποια άκρη στον ανθρώπινο κυκεώνα, πάντα με ερέθιζε να εξακριβώσω έστω μια κουκίδα, στο σύνολο της γνώσης, αυτών που γνωρίζουν και αυτών που δεν γνωρίζουν οι άνθρωποι. Θλιβερή συνείδηση!
Γράφω ακατάστατα περί αυτών που εγκλωβίζουν τον ανθρώπινο νου και δεν τον αφήνουν να συλλάβει έστω λίγο από την πραγματικότητα.
Ποια είναι η πραγματικότητα; Αυτή που ζούμε; αυτή που θέλουμε να είναι; ή αυτή που ονειρευόμαστε; Υπάρχουμε ή δεν υπάρχουμε; Η πραγματικότητα είναι απλή, λένε οι υλιστές: υπάρχουμε για ένα χρονικό διάστημα, σαν οντότητα, εγώ ή εσύ. Το ίδιο για άπειρον αριθμόν που περπάτησαν πάνω στον πλανήτη μας. Προσπαθώ να έχω μια στρογγυλεμένη άποψη όλων των σοφών, την γνώση των οποίων συμμάζευα τόσα χρόνια, πιστεύοντας πως μόνο μέσω αυτών μπορούσα να πλησιάσω την αλήθεια.

Και κατέληξα πως ο άνθρωπος είναι οριστικά ένα δυστυχισμένο πλάσμα. 

Τετάρτη 2 Ιουλίου 2025

Δευτέρα 30 Ιουνίου 2025

ΘΡΥΨΑΛΑ.

 

 


Τα πιο ακριβά μας θρύψαλα
οι Κυριακές,
τα πιο ακριβά μας θρύψαλα
οι μοναξιές.
Μηδέ χαρούμενο έχουν μηδέ θλιμμένο
βλέμμα, όσοι αγαπούν πετιούνται στον αέρα
Γαλάζιο βλέμμα πρωινού
πάντα γαλάζιο πέρα,
το ακριβό το γέλιο αγορασμένο,
ύφος πανάρχαιου ποιητή μηδέ καραγκιοζοπαίχτη,
να σπάει ακόμα πιο γερά το χρώμα και το φως.
Τόσα κομμάτια η ερημιά και συ ένα να μην έχεις;
Ανάλογη είναι κι η φθορά του θρύψαλλου,
ο νους πηγαίνει στο χαμό και συ με άλλους κρένεις.
Τις Κυριακές θα με ξεχνάς
σ άλλους ώμους θα γέρνεις.
Της Κυριακής τα θρύψαλα
ένα το άσπρο σύννεφο, κατάρτι ξεχασμένο.
Ένα το πέλαγος αλμυρό που θα θελες να τρέξεις.
Τόση μεγάλη θάλασσα
και συ μία να μην έχεις.
[ποίηση κωστα πλιατσικα]

 

Κυριακή 29 Ιουνίου 2025

ΜΥΣΤΉΡΙΟ

 


 

 Τι να πεις;
Μερικά πράγματα είναι αμετάκλητα . Αυτό μας δείχνει μια απολυτότητα για τους νόμους της ύπαρξης και πως τα πάντα δεν είναι σχετικά. Όπως ισχυρίζονται πολλοί. Οι νόμοι της ύλης είναι απόλυτοι για την ανθρώπινη ζωή. Υπάρχει η γέννηση κι ο θάνατος, σταθερά σημεία. Το μεταξύ διάστημα το λέμε ζωή. Ξεκινάμε από μια άβυσσο και καταλήγουμε σε μια άλλη άβυσσο, είπε χαρακτηριστικά ο Καζαντζάκης. Δε γνωρίζουμε τίποτε για την άβυσσο κι αυτά περί ωκεάνιος θάλασσας είναι μυθολογίες. Τουναντίον γνωρίζουμε σχεδόν τα πάντα για την ανθρώπινη ζωή. Το δράμα ξεκινά απ τη στιγμή που αντιλαμβανόμαστε πως δε θα υπάρξουμε ποτέ πια. Τίποτε πιο απόλυτο. απόλυτο! Και δεν υπάρχει πιο ανόητος λόγος απ αυτόν της Χριστιανικής θρησκείας, περί ανάστασης νεκρών. Και μόνο απ αυτό καταλαβαίνει κανείς πόσο χαζούς υπηκόους έχει αυτή η θρησκεία.
Βέβαια η ανθρώπινη ζωή συνεχίζει να παραμένει άλυτο μυστήριο παρ όλες τις προόδους των επιστημών σε όλους τους τομείς.

Τετάρτη 25 Ιουνίου 2025

ΈΝΑ ΒΌΙΔΙ

 


Απόψε ρε φιλαράκια και φιλίτσες, ήθελα να φάω ένα βόδι, μοσχοαναθρεμμένο, παχούτσικο, να τάχει τα κιλά του. Τι ζέστη και ξεζέστη! μια χαρά τρώγεται το βόδι. Πίνεις και δεκαοχτώμισυ μπύρες και είσαι μια άλλη χαρά. Αλλά δεν έχω το βόδι. Αν έχετε κανένα πρόχειρο στείλτε το.
Δεν είμαστε τα πουλάκια, ούτε τα μυρμήγκια, να φροντίζουν μόνο για το φαγητό τους. Εκτός αν νομίζετε πως είμαστε. Εγώ πάντως άνθρωπος λογίζομαι, παρ όλες τις αντιρρήσεις. Πονώ και σκέφτομαι. Αν όμως μου κόψεις τα φτερά δεν θα είμαι ούτε μυρμήγκι ούτε πουλί. Γιατί και τα δυο έχουν φτερά.
Ο εγωισμός είναι τελικά ελάττωμα ή προτέρημα; Σύμφωνα με του Δαρβινιστές είναι η μεγαλύτερη αρετή των ικανοτέρων. Στην δε φύση, ο εγωισμός σπάει καρύδια. Μου αρέσει που είσαστε καλοί εγωιστές.
Eίμαστε όλοι ίσοι και έχουμε τα ίδια δικαιώματα στη ζωή. Το πιστεύετε αλήθεια αυτό;
Μη βγάλεις άχνα! Δε σε αντέχω άλλο, μου σπασες τ αρχίδια. Μα είναι κατάσταση αυτή με σένα μωρ αδερφέ μου; άσε με μια φορά μόνο μου...δεν το καταλαβαίνεις; Σε κουβαλάω μια ζωή...[τα χω με τον εαυτό μου μην ενοχλείστε εσείς.] Αυτός ο άλλος εαυτός δε λέει να με αφήσει ήσυχο, σας λέω αλήθεια..τον πούστη!
Η φωτογραφία είναι στημένη. Ένα πλάνο απ τη ζωή ενός ασήμαντου ζωγράφου, για μια ταινία του παλιού , καλού Ελληνικού κινηματογράφου. Λερώσαμε τα ρούχα, ρίξαμε στην παλέτα διάφορα χρώματα, στήσαμε ένα ωραίο σκηνικό, ο σκηνοθέτης είπε πως όλα ήταν υπέροχα. Η ταινία ήταν βωβή μόνο το χαμόγελο του ζωγράφου έπρεπε να λείπει, είπε ο σκηνοθέτης αλλά αυτό δεν μπόρεσαν να το σβήσουν.
Με τέτοιους απόγονους που δημιουργήσαμε, δεν έχουμε καμιά ελπίδα σαν έθνος. Μιλάμε για ένα μπουλούκι, που αλοίμονο σου αν πέσεις μπροστά τους. Καταλαβαίνω το δράμα των ανθρώπων -γονέων που έθρεψαν τέτοια φίδια στην ποδιά τους και κλαίω τη μοίρα τους. Το δράμα τους είναι ανελέητο. Φυσικά το κράτος δεν κάνει τίποτα και απορώ. Ως πότε άνδρες Ελλήνων; πότε θα θεσπίσουμε νόμους σκληρούς που ο καθένας αν δεν τους σέβεται θα πάει φυλακή; Έτσι δεν πρόκειται να πάμε ποτέ μπροστά.
Ξέρω πως σας αρέσει η απελπισία. Ο θάνατος με παραμονεύει προτού να φτάσω στον Κάλαμο.
Έχετε δει κανέναν πραγματικά λυπημένο άνθρωπο να χασκογελάει; Όχι βέβαια. Μόνο οι δημοσιογράφοι μπορούν να σου μιλάνε για τραγωδίες και να χαμογελούν για να φαίνονται ωραίοι. Το θέμα κυρία μου είναι τεράστιο και δεν λύνεται σε πέντε γραμμές. Αλλά δεν θέλω να σας κάνω το ήδη καζανισμένο κεφάλι σας μεγαλύτερο. Απλά συνεχίστε να βλέπετε στις οθόνες, τους σύγχρονους ...
παλιές σημειώσεις μου

Κυριακή 22 Ιουνίου 2025

ΦΟΎΤΣΑ

 


-Κατάλαβες ψυχάκια;
-Εμένα μιλάς;
-Βλέπεις κανέναν άλλον εδώ;[κοιταζω γύρω, κοιτάζει κι αυτός]
-Βλέπεις τίποτα άλλο; Γιατί εσύ όλο κατι περίεργο θα δεις..
-Βλέπω την ψυχολογία της μάζας πεσμένη.
-Εγώ την πούτσα σου βλέπω πεσμένη, ο άλλος.
-Τι άλλο θα βλεπες εσύ! Τι σχέση έχει η φούτσα με την ψυχολογία της μάζας, [με ψάχνει ερευνητικά]
-Άκου μπακαλόμαγκα: Εγω, τα ξέρω όλα και μην μου κάνεις κήρυγμά. Η ψυχολογία της μάζας έχει να κάνει με την ελπίδα, με το όνειρο. Αυτη την ώρα ο Έλληνας δεν μπορεί να ονειρευτεί..
-Γιατί;[τον κόβω] Μήπως και πριν που ονειρευόταν του βγαιναν τα όνειρα;
-Δεν έχει σημασία αυτό μαλάκα. Σημασία έχει πως ο κάθε μικροαστός φτιάχνεται με την ελπίδα πως κάποτε θα κάνει το πέρασμα στην ανωτέρα τάξη. Ο Κάθε μικρέμπορας, ψιλικατζής ονειρεύεται να φτιάξει σουπερ μάρκετ..
-Και ο κάθε ταρίφαρμαν ελπίζει να φτιάξει στόλο! τον ξανακόβω.
-Ταρίφαρμαν; ψιλομπερδεύεται, ξύνει την κεφάλα του.Πετάει έξω τα χείλια του. Τέλος πάντων εσυ μια ζωή πετάγεσαι σαν πούτσα..
-Α, για να σου πώ! σηκώνω το χέρι μου και του καταφέρνω μια καραγκιοζίδικη φάπα. Δεν ουρλιάζει.
-Ενταξει ρε! κατάλαβα, εννοείς τους ταξιτζήδες. Για βλάκα με περνάς; Εχουν κι απεργία μέρες τώρα...Ε, ναι ο καπιταλισμός επιτρέπει στην μάζα το όνειρο, της δίνει κίνητρο πως θα καταφέρει το όνειρο. Κι επειδη μερικοί το καταφέρνουν...
-Ενας στο εκατομμύριο; στρίβω το μούτρο μου.
-Μπορεί και λιγώτερο.
-Δε βλέπουν πως οι περισσότεροι πεθαίνουν φτωχοί;
-Δεν βλέπουν τέτοια αυτοί.Επανέρχομαι στην ψυχολογία της μάζας. Να τώρα οι ιδιοκτήτες ταρίφαρμαν που λες εσύ, ξεκινούν απ όλα τα μέρη να έρθουν στην Αθήνα. Κα κάνουν την ήδη κολασμένη ζωή μας χειρότερη. Εσύ θα συμφωνήσεις γι αυτό το κομβόι;
-Εγω δεν είμαι ταρίφας.
-Αν ήσουν ρε πούστη μου![νευριάζει, του ξαναχώνω σφαλιάρα, κάθεται στ΄αυγά του]
-Οχι, δεν θα πήγαινα ρε. Γιατι εγω δεν είμαι μάζα..
-Και τι είσαι συ; μου λέει και τρέχει παραπέρα κοιτάζοντας με λυκίσιο μάτι.
-Εγω είμαι η μονάδα. Ξεχωρίζω. Δεν γίνομαι μπάζο.
-Και νομίζεις ότι αυτα που λες και γράφεις πως ενδιαφέρουν τον πολύ κόσμο, την μάζα;
-Ε, ναι..ανοίγω τα μάτια μου και του απαντάω φυσικά.
-Ε, πάρτες! κι μου ορμάει ο τρισάθλιος και με κάνει μαύρον στις μπουνιές.

Σάββατο 21 Ιουνίου 2025

ΡΙΧΝΕΙ ΜΙΑ ΠΟΡΔΉ

 


Κάνω λάθη. Επουσιώδη μεν αλλά λάθη. Τις περισσότερες φορές νευριάζω με τον εαυτό μου κι άλλες γελάω μαζί του, τον κοροϊδεύω και τότε κορδώνομαι αλύπητα εις βάρος του. Εσεις άμα κάνετε λάθος και το αντιληφθείτε, το συγχωρείτε εύκολα στον εαυτό σας;
Η δυσκολία να πούμε αυτό που θέλουμε είναι τεράστια.
Το πρόβλημα είναι πως αυτό το,"τι σκέφτεστε" είναι μια βρώμικη υπόθεση. Σε βάζει σε πειρασμό να το βλέπεις συνέχεια εκεί πάνω, σα να σε τσιγκλίζει ή να σου βάζει μπηχτές του τύπου: σκέψου ρε μαλάκα γιατί τον έχεις τον εγκέφαλο; Εγώ πάντως μόλις το βλέπω, ανατριχιάζω! Κάτι με σπρώχνει να σας τα πω όλα όσα σκέφτομαι και ξαναατριχιάζω. Αν τα μάθετε όλα μετά τι θα γίνει; Όπως και να το κάνεις είναι μια σαδιστική ερώτηση.
Εντάξει. Δυο λόγια θα πω για την έναρξη της Ολυμπιάδας. Δε μου άρεσε.. Οι Εγγλέζοι βέβαια προσπάθησαν να τονίσουν κάποια δυνατά σημεία του πολιτισμού τους. Σαίξπηρ και ανακάλυψη του ίντερνετ. Ευτυχώς επιμένουν πως είναι απόγονοι των Ελλήνων.
Όταν πεθάνω θα μου στήσετε άγαλμα;
Ωραία σκέψη:Θέλω να σας προκαλέσω σε μια κόντρα συζήτηση για το πόσο ευτυχισμένοι είστε και πόσο θεωρείτε τον εαυτό σας ικανοποιημένο από αυτά που έκανε μέχρι τώρα. Μήπως θα θέλατε να είστε άλλοι; Περιττό να πω πως τα ψέμματα απαγορεύονται.
Τα πολλά που γράφετε, δεν αντέχονται, τα λίγα " η ζωή είναι ένα αρχίδι κλπ" τα βαριέσαι. Πες μας τέλος πάντων τι θέλεις για να ξέρουμε αν μπορούμε να σε σώσουμε. Όλο αρχαίες ρήσεις είμαστε: αν μπορείς να χεις τα λογικά σου όταν οι άλλοι τα χουν χαμένα! Μ αυτές τις τρίχες προσπαθούμε να κρατηθούμε σε επίπεδο ασφαλείας. Γραφή εν τω προκειμένω περί υμών [Κουβέντες μεγάλων αντρών.]
Μπορείτε να μου λύσετε την απορία γιατί όλοι -μα όλοι!- παίρνουν κάποια τσιτάτα σοφών και μας τα ψιθυρίζουνε συνέχεια λες και τα γνωρίζουν αυτοί καλύτερα από μας; Νους υγιής εν σώματι υγιεί σου κοπανάει ο άλλος λες και ρίχνει μια πορδή.
Τώρα, βέβαια, μπορεί να μη σας ενδιαφέρει αλλά ο Τσαρούχης ζωγράφιζε και με απλά, πλαστικά χρώματα του κιλού. Προς επίδοξους ζωγράφους που νομίζουν πως τα ακριβά πινέλα ζωγραφίζουν αριστουργήματα.
Οι μαύροι δεν έχουν καταφερθεί ποτέ εναντίον των λευκών με ρατσιστικά συνθήματα; Κανονικά θα έπρεπε ήδη να έχουν συνηθίσει με αυτή την αντιπαλότητα με τους λευκούς. Μπορούνε να λένε κι αυτοί τόσο εύκολα πως, είσαι ένας λευκόσκυλος όπως εμείς λέμε αυτούς σκυλάραπες, ή κιτρινιάρηδες τους Κινέζους που δε βλέπω να πειράζονται και πολύ που είναι Κίτρινοι. Γιατί, παρατηρώ μια πολύ μεγάλη ευθιξία των διεθνών οργανισμών σε ζητήματα προστασίας; της μαύρης φυλής, λες και είναι το μικρό παιδί της γήινης κατάστασης, ενώ αντίθετα καμιά ίδια συμπεριφορά δεν υπάρχει όταν οι μαύροι εκφράζονται με ανάλογα συνθήματα. Αυτά με αφορμή τον αποκλεισμό της αθλήτριας του μήκους Ελληνίδας Βούλας Παπαχρήστου από τους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου. Με τον ίδιο αίσχιστο τρόπο είχε συμπεριφερθεί στην περίπτωση των Κεντέρη- Θάνου, πριν από οχτώ χρόνια, στους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Το θέμα χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή και από τους μαύρους και από τους λευκούς.
Αλλά για να τονώσουμε και το ηθικό των εναπομεινόντων, θα πρέπει να ρισκάρουμε την άποψη πως, ο ανθρώπινος πολιτισμός ποτέ δεν έχει φτάσει στο σημερινό επίπεδο. Άποψη που πρέπει να δεχτούμε αξιωματικά και Ιστορικά τεκμηριωμένη. Όλοι οι προηγούμενοι πολιτισμοί ήταν χειρότερα άγριοι, χειρότερα βάρβαροι ακόμα και ο λεγόμενος μέγιστος τρόπος ζωής των αρχαίων Αθηναίων.
[παλιές σημειώσεις μου στις άκρες των δακτύλων.]

Τετάρτη 18 Ιουνίου 2025

ΓΚΡΈΚΟΣ

 


-Έλα εδώ ρε!
-Τι να ρθω να κάμω; μου χαλάς το κέφι δε σε μπορώ!
-Γιατί ρε, τι σου κανα;
-Έχεις παραγίνει συντηριτικούρα. Έχεις διαρκώς κατεβασμένα μούτρα..λες και σου πήρανε το βόδι
-Και τι θες να κάνω; να γελάω σαν ηλίθιος και μόνος! που είναι το βόδι; απορεί εν τέλει ο βλάκαρμαν
-Ναι, έτσι να κάμεις. Εμείς προχτές με τον Μάικ που δεν έχουμε να φάμε, μόλις του τραγούδησα το "θα σου πάρω ένα κουτί με σπίρτα" δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε το γέλιο μια ώρα!
-Γελάγατε μια ώρα επειδή είπες για το σπίρτο; σουφρώνει τα χείλια του ο αηδίας σύγχρονος Γκρέκος
-Να γελάς επειδή το νιώθεις, επειδή σου σηκώνεται ακόμα το πουλί και έχεις κέφια για αστεία, επειδή θέλεις να ζήσεις και να χαρείς, όχι να πεθαίνεις μέσα σε μαυρίλες και σεμνοτυφίες..
-Με λες σεμνότυφο επειδή είμαι σοβαρός; επειδή είμαι μετρημένος; εσύ δεν είσαι καλά!
-Αυτά σε έχουν φάει! οι σεμνοτυφίες, οι κρυμμενο-αηδίες σου, τάχα πως σου φταίνε οι λέξεις και οι εικόνες..
-Ε, πως! δεν μπορούμε να τα μηδενίζουμε όλα, υπάρχει και θεός, κουνάει το κεφάλι του ο πλερέζαρμεν
-Υπάρχει ε;
-Ποιο; το βόδι; κοιτάζει γύρω του με τρόμο
-Κι άμα σου πω και το άλλο θα φύγεις τρέχοντας και δε θα μου μιλάς εσαεί..
Μένει να με κοιτάζει σαν χάνος.[πως κοιτάει ο χάνος; έχετε δει ψάρι να σε κοιτάει;]
-Αλλά εγώ θα σου το πω εσύ έτσι κι αλλιώς: φοβάσαι γι αυτό δε γελάς! γι αυτό γίνεσαι σεμνότυφος και τάχα ταπεινός. Φοβάσαι τις λέξεις, τις εικόνες.. μόλις δεις ζωγραφισμένο μουνί κάνεις σαν να μην το βλέπεις-μήπως και το είδες καμιά φορά κατάμουτρα;
-Εσύ από αυτά που κάνεις πήγες χαμένος!
-Ενώ εσύ πήγες μπροστά! πα να φύγω δε σε αντέχω Γκρέκο, μου χαμηλώνεις το ηθικό που σε βλέπω μέσα σου κι απ έξω σου μαυρισμένο. Και το χειρότερο που δε βλέπω να αλλάζεις ούτε με χειρόφρενο!

 

μπουρδελοποιεία

  Κάτι κακό συμβαίνει σ αυτή την πολιτεία και κλείσαν όλα τα τρελοκομεία Κάτι συμβαίνει σ αυτή την πολιτεία Ώρα λοιπόν να χορέψουμε στο ταψ...