Εμείς ζήσαμε με ψέματα, γιατί να μη ζήσεις κι εσύ; Ωραία αρχή για να πούμε άλλο δραματικό μυθιστόρημα της ζωή μας. Της ζωής μου.
Τα ψέματα αφορούν εδώ τα κοινωνικά αγαθά, ότι ήταν πολύ λίγα, σχεδόν ανύπαρκτα. Μπαλωμένα πανταλόνια, σχισμένα παπούτσια, πολλές φορές ξυπόλυτα παιδιά-δύσκολο να το καταλάβουν αυτό οι σημερινές γενιές, πως δηλαδή γίνεται ένα παιδί να γυρνούσε στους κάμπους και στα βουνά ξυπόλυτο. Η επιβίωση χαρακτηριστικό από τα ισχυρότερα του ανθρώπου, το ένστικτο της, είναι αυτό που μας έφερε μέχρι την ΑΙ. Προσπαθώ να βρω κάποια άκρη στον ανθρώπινο κυκεώνα, πάντα με ερέθιζε να εξακριβώσω έστω μια κουκίδα, στο σύνολο της γνώσης, αυτών που γνωρίζουν και αυτών που δεν γνωρίζουν οι άνθρωποι. Θλιβερή συνείδηση!
Γράφω ακατάστατα περί αυτών που εγκλωβίζουν τον ανθρώπινο νου και δεν τον αφήνουν να συλλάβει έστω λίγο από την πραγματικότητα.
Ποια είναι η πραγματικότητα; Αυτή που ζούμε; αυτή που θέλουμε να είναι; ή αυτή που ονειρευόμαστε; Υπάρχουμε ή δεν υπάρχουμε; Η πραγματικότητα είναι απλή, λένε οι υλιστές: υπάρχουμε για ένα χρονικό διάστημα, σαν οντότητα, εγώ ή εσύ. Το ίδιο για άπειρον αριθμόν που περπάτησαν πάνω στον πλανήτη μας. Προσπαθώ να έχω μια στρογγυλεμένη άποψη όλων των σοφών, την γνώση των οποίων συμμάζευα τόσα χρόνια, πιστεύοντας πως μόνο μέσω αυτών μπορούσα να πλησιάσω την αλήθεια.
Και κατέληξα πως ο άνθρωπος είναι οριστικά ένα δυστυχισμένο πλάσμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου