ΓΑΜΗΜΈΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΊΑ

 

Τα πράγματα είναι σκούρα. Μπορεί να γίνουν και σκουρότερα,
προς το μαύρο, μπλάκ το κοινώς λεγόμενο, διότι, περπατώ στα
Εξάρχεια, πρωί-πρωί ρε μαλάκα και γύρω μου συν περπατάνε
όλοι μ ένα σκύλο, ένα σκυλάκι καλέ κυρία, που αμολάει την
κουράδα του, γέμισε ο κόσμος κουράδες, που το πας κυρία μου
το ζωντανό; έχεις αυλή να το κοιμήσεις; καλυβάκι για να του
στρώσεις να κοιμηθεί; Ε; Απαγορεύεται να κλείνεις ζώα στο
διαμέρισμα, απαγορεύεται το κατάλαβες; είναι σα να κατουράς
στο κρεββάτι σου, κατουράς στο κρεββάτι τι σου; Όχι.
Ε, λοιπόν έτσι πρέπει να σέβεσαι και το ζωντανό. Άστο να πάει
στο δάσος. Άστο να πάει, γιατί, ύστερα παίρνεις το μολύβι και
γράφεις, μπαίνεις στο blog και προσπαθείς να εκμεταλλευτείς
αυτή τη γαμημένη ελευθερία που σου παρέχει το δίκτυο. Ποιος
είσαι ρε φούστη που μας γράφεις; Έχεις δίπλωμα; όλοι σ΄αυτή
τη ζωή για να πάρουν ένα δίπλωμα ξεκινάνε, του χαφιέ, του
μπάτσου, του μαλακοπίτουρα,αλλά φαίνεται πως για να
θεσπίσουν οι πολιτείες ότι ο συγγραφέας δεν χρειάζεται δίπλωμα,
πτυχίο,ο καθένας βουτάει στη μελάνη, αφήνει μια κουτσουκέλα,
εδώ μέσα, βάζει έναν άσχετο τίτλο, γεμίζει με αντεγκλήσεις,
λαικς και τα λοιπά. Μπουρμπουλήθρες, λέω εγώ. Όπως τον κύριο
που κλάνει μεσ τη θάλασσα και νευριάζει την κυρά του, κλάνεις
μπροστά στο παιδί;σα δε ντρέπεσαι, σα δεν κοκκινίζεις αλλά
που τη βρήκες εσύ τη ντροπή, και του γεμίζει την καράφλα με
τρίχες ώσπου τον αποτελειώνει λέγοντας πως το παιδί,αχ ναι,
το παιδί, τριάντα χρονών μαλάκας και δεν γαμάει ακόμα,
οι Έλληνες λένε οι στατιστικές κάτω των τριάντα δεν γαμάνε,
εμ, βέβαια πως να γαμήσουν τους έφαγε η πρέζα και συνεχίζει η
κυρά μετά την παρένθεση, κλάνει αυτό μπροστά σου; ε; σε ρωτάω
κλάνει; Και ο ατάραχος φαλάκρας, επιλέγει την σωστή απάντηση: Δικαιούται να κλάνει; Γι΄αυτό σου λέω, είστε όλοι της πλάκας,
για κλωτσιές, μαζί με τον Αλέφαντο, τον Κούγια και τον Λεβέντη, αποτελείται την υποκουλτούρα, την μάζα, του περήφανου
Ελληνικού έθνους και για να ξαναεπιστρέψω εδώ μέσα, να σου
πω πως, τουλάχιστον ένα κείμενο να γράφεις την ημέρα, το εικοσιτετράωρο, μη μας γεμίζεις με τρίχες, απαγορεύεται, το
κατάλαβες, ουκ εν τω πολλώ το ευ, εν τω ευ το πειθαρχείν τοις
νόμοις, νόμος ο πάντων βασιλεύ, σου το μάθανε αλλά που να το εμπεδώσεις μαλάκα μου, εσύ σκέφτεσαι του γάμους των γαλαζο-
αίματων της γηραιάς Αλβιόνας και κορδώνεσαι που έχεις ακόμα βασιλιάδες, λες και είσαι και συ ένας απ αυτούς και κάθεσαι μας
γράφεις και ξεσπαθώνεις στα πλήκτρα καημένε blogger, το είπε
και ο Σταύρος χ, να φτιάξουμε επιτροπές ελέγχου, να γίνεται
σύγκριση, να υπάρχουν αυτοί που γράφουν κι αυτοί που διαβάζουν,
γιατί, χωρίς διαβάζοντες που θα πάμε, αλλά έχεις και το μεγάλο
αβαντάζ της διαγραφής, του delete κυρία μου και απειλείς πως θα
με διαγράψεις, επειδή είμαι λέει αθυρόστομος, επειδή έτσι σου γουστάρει και σε ρωτάω κύριε αν φωνάζει η γυναίκα σου όταν
πηδιέται και μου λες, χμ, ναι, ναι την ακούω απ το καφενείο και προσπαθείς να με πείσεις να με ξαναπειλήσεις με το δικαίωμα της διαγραφής κι εγώ σου λέω στα τέτοια μου, εγώ δεν διαγράφω
κανέναν, γιατί κατάλαβα πως εδώ μέσα είμαστε όλοι απρόσωποι,
ένα μέγα πλήθος που τη μια στιγμή σε αγαπάει και την άλλη
είναι έτοιμο να σε ρίξει στο γκρεμό, σαν εκείνον που πάει
μπροστά και οι άλλοι από πίσω τον ακολουθούν, οπότε κάποια
στιγμή ο μπροστινός φωνάζει, γκρεμόόόόόςςς! κι όλοι μαζί
χορεύουμε τον χορό του Ζαλόγγου.

 

 

 

 

ΜΑΣ ΜΈΝΕΙ ΜΙΑ ΑΠΟΡΊΑ

 

 

ΟΤΙ ΠΟΛΥ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ.

Το παράπονο μιας μέρας πως
ζήσαμε ξένο όνειρο

Πάντα η αδημονία του πεύκου
που κάτω του ξαπλώσαμε κάποτε μας μένει απορία
ότι τη νύχτα τα κορμιά τυλίχτηκαν
αμίλητα
αφού δεν μπορούσαν να εξηγήσουν
καμιά ελευθερία τους
Ίσως το παράπονο που λέγαμε
ότι δεν μπορέσαμε μόνοι να λυθούμε
ή να δέσουμε κόμπο την ανημπόρια του Καρυωτάκη
ότι ο κόσμος δεν αποδέχονταν τις απόψεις μας για το καλό.

Είναι πικρή η απόγνωση δε φαίνεται όλες τις νύχτες
όλες τις νύχτες δε γνωρίζει την έλευση ενός θεού
πως όλα ήταν ωραία κάτω από τα πεύκα.

Κάτω από τα πεύκα έλιωσε το κεραμίδι
τη μνήμη του χαλκού
σάμπως το χρώμα του καμινιού γιατί
των αρχαίων η εικόνα δεν άφηνε περιθώριο
να ξεχαστούμε
ν αφήσουμε να πάρει φωτιά η πευκοβελόνα

Τόσο απλά.

Το παράπονο μιας στιγμής έφτανε στο γαλάζιο
φέγγισμα
ότι δεν αγαπήσαμε μόνο τον εαυτό μας
δεν ερωτευθήκαμε για να κάνουμε παιδιά
ήρθαμε εδώ ακέραιοι
γεμάτοι απρέπεια.

[Χείμαρρος, χείμαρρος η ζωή
στην άκρη η ζωή
στην άκρη, στην άκρη, στην άκρη!
Λευκή γυναίκα χορευτή
που αγάπησε το άσπρο, το άσπρο.]

Κανείς άλλος σαν εμάς!
Κανείς, κανείς, κανείς!

Ένα μικρό παράπονο μέρας της
ειλικρίνειας του καλύτερου
Όλοι μιλούσαν για λεφτεριά ούτε ένας θεός
για τη σκλαβιά που φύτρωσε στις μασχάλες μας
Βέβαια αρνηθήκαμε πολλές φορές να πνιγούμε
στον Γουαδαλκιβίρ όλοι μαζί.
Προτιμήσαμε τον δικό μας θάνατο πιο ατιμωτικό
θελήσαμε να γδάρουμε την εικόνα
να σβήσουμε το χείμαρρο.

Διψάσαμε το Καλοκαίρι και τις Άνοιξες
οι λέξεις ίδρωναν, δεν έπεφταν στο κενό
αξία είχε να επιζήσουμε πάση θυσία
τρώγοντας ότι τρώγοντας
μόνον εμείς μπορούσαμε ν αντισταθούμε στους θεούς
κανείς άλλος.
Ούτε ένα δέντρο, ούτε μια σκιά ζωγράφου
γιατί οι λέξεις ξαναίδρωναν και τα ζώα κοιμούνταν ήσυχα.

[Στο κενό, στο κενό η ζωή
χείμαρρος, ξερό ποτάμι
του χρόνου δε θάχει νερό
-χαχα, δε θάχει νερό-
όλοι μιλάνε για το νερό
όλοι ξέρουν για το νερό
Κανείς δεν ξέρει για το αίμα!]

Ένα μικρό πουλί έφευγε μόνο του στη θάλασσα
Ταξίδευε ξέχωρα απ το κοπάδι
Ήταν κόκκινο πουλί, άσπρο πουλί, πουλί θλιμμένο
στο γαλάζιο να κινείται σαν φτερό στον άνεμο
όπως του λαχε στη λίγη ζωή του
όπως ήσυχο κυνηγούσε τη βροχή
σαν από μόνο του να ήξερε πως
ο χρόνος στον αέρα είναι περισσότερος από τη γη
-όταν πατάς στη γης πεθαίνεις.

[Στον αέρα, στον αέρα το φως
λιγνή κοπέλα που πετά. Άσπρο πουλί
άσπρο το φως
ένα με το φως
ένα με το φως
ένα με την πέτρα!]

Ήπιαμε τότε το αίμα μας
κι ήταν ένα αίμα ασήμαντο
χωριάτη ή ναυτικού αξημέρωτου
που δεν έφταιγε σε τίποτε, για τον στραγγαλισμό των λέξεων
Ένοχοι, κόκκινοι, νεκροί
αφιλόδοξοι στον κάμπο του Αλιάκμονα
χωρίς ίχνος πόνου για όσα κάμαμε και θα ξανακάμωμε
για όσα με κακία αποδώσαμε στον ανύπαρκτο
θυσιάζοντας ακόμα και τα παιδιά μας
το αίμα τους που ήταν μπλε
τα μάτια τους που ήταν μάτια πεύκου
κι ελάτου και μπιγκόνιας
ακόμα και στο ύφος μιας μέρας
που όντως δε φοβόμαστε τίποτε.

 

Κάτι κακό συμβαίνει σ αυτή την πολιτεία
και κλείσαν όλα τα τρελοκομεία

Κάτι συμβαίνει σ αυτή την πολιτεία
Ώρα λοιπόν να χορέψουμε στο ταψί
όσους μας αγαπάνε.

Κάτι με πληγώνει αυτή τη πολιτεία που ξεπέφτει η οικονομία
δεν είμαι εγώ, δεν είσαι εσύ, είμαστε όλοι μαζί στο καψιμί
είμαι εγώ μονάχος μου που κατρακυλώ στο άστα να πάνε

Κάτι μου συμβαίνει σ αυτή την πολιτεία
κλείσανε όλα τα βρεφοκομεία κι αλήθεια δεν έχω που να πάω
σβήσανε και όλα όλα τα σ αγαπάω
όλα όλα τα κα- τα καφενεία.

Κάτι κακό συμβαίνει σ αυτή την ερημία
και κλείσαν όλα τα μπουρδελοποιεία.

Μέρα λοιπόν που ναχεις το νου σου
να μην ξεχάσεις το χαρτί να μην ξεχασεις την παρόλα
να πάμε βόλτα στην ακρογυιαλιά με ματογυιάλια
ίσως περάσει ο ταβατζής σου Ελλάδα

Κάτι μου συμβαίνει σ αυτή την πολιτεία

 

 

 

 

ΠΆΝΩ ΣΤΟ ΛΟΦΟ

 

ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑ ΑΛΛΑ Ο ΑΝΕΜΟΣ ΦΥΣΑΕΙ ΑΚΟΜΑ.

 

Πάνω στον λόφο έκοψαν τα δέντρα οι υλοτόμοι

Τα δέντρα δεν υπάρχουν πια

Αλλά ο άνεμος φυσάει ακόμα.

Εμείς περπατούσαμε κι αυτόν τον καιρό με πατερίτσες

Είχε σπάσει το πόδι μας ένας θεός που δεν τον ξέραμε και

χωρίς κανέναν λόγο ανεβαίναμε αυτόν τον λόφο που δεν είχε δέντρα.

Μόνο χώμα, πέτρες, κόκκινο χώμα σαν το αίμα των φίλων που δεν ζούνε πια.

Είναι λυπηρό να πεθαίνουν οι φίλοι και να μένουμε εμείς

Τι θα κάνουμε χωρίς τους φίλους;

Και οι υλοτόμοι ήταν κάποιοι φίλοι που αγαπούσαν το δάσος

Δεν είναι που θέλω να σου πω κάτι σπουδαίο για τον άνεμο

Ούτε και τα δέντρα με ενδιαφέρουν τόσο πολύ

Ξέρω πως κι εσύ πούστη, τα αγαπάς αυτά τα πράγματα

Είσαι όμοιος με μένα

με τον άνεμο που φυσάει ακόμα

Μπορείς ν ανέβεις μαζί του όπου θέλεις

Θα σε πάει στα πέρατα της γης

γιατί αυτό θέλεις.

Δεν είναι που δεν έχουμε πόδια, ούτε που θέλω να σου πω κάτι σπουδαίο. Πούστη.

Απλά γυρνάω στα ίδια λόγια.

Είναι κάτι σφήνες από παλιά

Τότε που στις Μυκήνες βασίλευε ο Αγαμέμνων

Και η Κλυταιμνήστρα ορμήνευε τον Αίγισθο

Ίδια είναι, όλα παλιά, ο λόφος με τις λεύκες, το κέρινο ομοίωμα του εαυτού μας

Ω! πούστη μου, τα ρούχα που ήθελες να φορέσεις δεν ήταν δικά σου

Ούτε το αληθινό σπαθί σου

ούτε ο λόφος που δεν είχε δέντρα αλλά ο άνεμος που σφυρίζει ακόμα.

Γιατί σφυρίζει ο άνεμος;

Είναι που έχω παιδικές απορίες κι αν ανέβαινα μια φορά περισσότερο εκεί, το

έκανα για να σε συναντήσω

ΠΑΝΆΚΡΙΒΗ ΑΡΚΟΎΔΑ

 

ΓΙΑΤΙ Ο ΕΡΩΤΑς ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΟς ΣΤΗ ΔΥΣΗ;..

Να ρίχνεις πριονίδι στη μπανιέρα για να μην βλέπεις το αιδοίο σου όταν κάνεις μπάνιο. Και συ να μην κοιτιέσαι στον καθρέφτη να βλέπεις τ αχαμνά σου γυμνός. Χριστιανικές παραινέσεις.

Τι είναι λοιπόν, φυσικό και αξιοπρεπές στον έρωτα και τι αφύσικο και ανώμαλο;

Ένας φίλος που γύρισε απο σαφάρι στην Αφρική, μεγάλος, σοβαρός άνθρωπος, όταν τον ρώτησα τι του έκανε την μεγαλύτερη  εντύπωση, μου απάντησε: Η ελευθερία στο σεξ. Εκεί οι άνθρωποι συνουσιάζονται όπως τα ζώα. Κι έτσι γίνονται πιο απλοί, σου μιλάω για τα βάθη, εκεί που δεν έχει εισχωρήσει ο "πολιτισμός μας".

 Η καταπίεση της σεξουαλικότητας, αυξάνει ασύνειδα το μίσος, την πολεμική και την επιθετική μανία. Σε κοινωνίες με λιγότερη καταπίεση, οι ψυχικές αρρώστιες, είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Ο άνθρωπος δε γεννιέται κακός, γίνεται κακός και ο γάμος σαν σεξουαλική κοινότητα γίνεται για χάρη της ηδονής του άντρα. Η γυναίκα ήταν [είναι;] σκέτο σεξουαλικό αντικείμενο. Ο χριστιανισμός απ όλες τις μεγάλες θρησκείες ήταν και είναι ο χειρότερος εχθρός της ελευθερίας του έρωτα. Αντίθετα ο Κομφουκιανισμός εκθειάζει περίτεχνα την συνουσία με αγάπη σε όλες τις στάσεις με λεπτομέρειες.

Οι άνθρωποι κατά τα πρώτα χριστιανικά χρόνια του Χριστιανισμού, ζούσαν όλοι μαζί, σε μια μεγάλη αίθουσα. Κοιμόνταν γυμνοί, κυκλοφορούσαν γυμνοί και κανένας δεν ενοχλούνταν, αν κάποιοι συνουσιάζονταν. Τα παιδιά μεγάλωναν σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Οι πόρνες δεν ήταν "κοινωνικά περιφρονημένες" και οι Δήμαρχοι, οι Επίσκοποι, άνοιγαν πορνεία. Στα λουτρά συναντιόταν άντρες, γυναίκες, παιδιά, ολόγυμνοι. Η σεξουαλική αποχή θεωρούνταν επιβλαβής για την υγεία. Πως έγινε και όλα αυτά άλλαξαν; Κάτω από την πίεση της Χριστιανικής θρησκείας, εμφανίστηκαν όλες οι μαζικές μανίες, οι δεισιδαιμονίες, οι θρησκευτικές υστερίες, και οι μανίες καταστροφής. Κάποιοι "βάρβαροι λαοί" απαγόρευαν το σεξ πριν τις επιδρομές. [κάτι ανάλογο πράττουν κάποιοι σημερινοί προπονητές ποδοσφαίρου]. Ο άνθρωπος κάτω από την καταπίεση, οποιασδήποτε μορφής αγριεύει. Όλες αυτές οι σκέψεις και οι μνήμες μου ήρθαν στο μυαλό από την φράση του ηλικιωμένου φίλου μου. Και την πήγα παρακάτω: ακόμα και σήμερα ο άνθρωπος είναι απελπιστικά καταπιεσμένος-ιδιαίτερα ο Δυτικός άνθρωπος- είναι σεξουαλικά πεινασμένος. Ακόμα και σήμερα οι περισσότερες γυναίκες είναι σκλάβες. Ακόμα και σήμερα τα περισσότερα αντρόγυνα κάνουν έρωτα στο σκοτάδι, κρυφά κάτω από τα ρούχα για να μην βλέπουν τα όργανα του καθενός. Νιώθουν ντροπή, γιατί έτσι τους δίδαξε ο Χριστιανισμός.

 

 

ΦΎΡΑ

 

Μύθος ή πραγματικότητα;

Ωμή αλήθεια: το αλκοόλ βλάφτει σοβαρά την υγεία.

Μια από τις μεγαλύτερες εξαρτήσεις του ανθρώπου. Χειρότερο από ναρκωτικά. Αργός αλλά σταθερός θάνατος.

Ένας από τους κυριότερους λόγους αποτυχίας στη ζωή.

Μύθος τα περί έμπνευσης στη ζωγραφική, στο γράψιμο. Εαν δεν είσαι νορμάλ, θα δημιουργήσεις

λάθη. Και ούτε τα μισά από όσα θα μπορούσες.

Το αλκοόλ φυραίνει το μυαλό.

Μπορώ να πω πως δεν έπινα από μικρός. Το κρασί η μπύρα, το ούζο μου προκαλούσαν αηδία μέχρι ακόμα και που πήγα φαντάρος. Όχι δεν έπινα. Το σιχαινόμουν το ποτό, έπινε ο πατέρας μου, γινόταν έρμαιο του ούζου, δεν ήταν αλκοολικός ήταν μέθυσος, μέχρι τα 60 του. Ύστερα έκοψε ποτό και τσιγάρο κι έζησε ακόμα είκοσι χρόνια σαν "λογικός" άνθρωπος. Ντρεπόμουν για τα δυο μεγάλα μου αδέρφια που ήταν κι αυτοί μέθυσοι. Ο πρώτος κατάντησε αλκοολικός και πέθανε εξ αιτίας του πιοτού. Ντρέπομαι γιατί και οι περισσότεροι φίλοι μου είναι αλκοολικοί αλλά δεν το καταλαβαίνουν. Ε, τρία τέσσερα πέντε ουίσκυ και μισό κιλό κρασί την ημέρα δεν πειράζουν, λένε αφελέστατα.

Μέχρι τα τριάντα μου κάπου εκεί, ζήτημα αν είχα πιει δέκα φορές και είχα μεθύσει δυο-τρεις. [ Αυτό με έχει σώσει, οι φίλοι μου που πίναν από τα εφηβικά τους χρόνια έχουν πεθάνει. Κίρρωση του ήπατος. Το σύνηθες. Απαίσιος θάνατος] Από τα τριανταδυο, άρχισα να κουτσοπίνω. Δεν ξέρω πως, ε, αφού δε με πείραζε έλεγα, δε μεθούσα, δεν έκανα φασαρίες, δεν τσακωνόμουν, απλά με έπιανε σαν μια επιθυμία να ξεφεύγω λίγο με το ποτό και είναι αλήθεια πως αφού δεν έπινα κάθε μέρα ήταν κάπως υποφερτά τα πράγματα. Εργαζόμουν πάρα πολύ, δεκαπέντε ώρες την ημέρα, ήμουν νέος, δυνατός, αθλητικός. Τα χέρια μου, το μυαλό μου καθάριο αλλά σιγά σιγα γινόμουν κρυφοπότης. Έπαιρνα στο σπίτι διάφορα ποτά, έφτασα να πίνω ένα μπουκάλι κονιάκ μόνος μου. Κάπου εκεί άρχισα να καταλαβαίνω τον επηρεασμό του ποτού αλλά μια οι παρέες μια το ένα, μια το άλλο, έπινα κάθε μέρα. Τα βράδια κοιμόμουν μεθυσμένος κι όταν το πρωί πάθαινα κενά μνήμης τρόμαξα. Σταμάτησα να πίνω ένα χρόνο. Ύστερα πάλι τα ίδια, πίναμε το βράδυ με τους φίλους ότι βρίσκαμε μπροστά μας, βότκες, τεκίλες σφηνάκια, και σιγά-σιγά απ΄το πρωί πάλι τα ίδια. Δικαιολογία: για να ξεμεθύσεις από το βραδινό, το πρωί πρέπει να πιεις μια γουλιά από το ίδιο! Το κοβα μόνο όταν ήμουν άρρωστος και η πάλη με τι αλκοολικές ουσίες είχε αρχίσει να θεριεύει μέσα μου. Μην πίνεις Κώστα, έλεγα μην πίνεις. Όποιος πίνει καταστρέφει τη ζωή, θυμόμουν τα λόγια του Τ. Ουίλιαμς από τη Λυσσασμένη γάτα. Αλλά μετά από μια βδομάδα πάλι τα ίδια. Το ποτό δε με μεθούσε κι αυτό μπορεί να ήταν χειρότερο. Γιατί άμα μεθούσα ή γινόμουν όπως οι άλλοι θα το καταλάβαινα και δεν θα ανεχόμουν τον εαυτό μου. Έλα όμως που δε φαινόμουν ποτέ μεθυσμένος μέχρι τότε;[ μεγαλώνοντας αλλάζουν τα πράγματα, λιγοστεύουν οι αντιστάσεις του εαυτού] όσο και να πινα, απλά μια ευθυμία, ένα κέφι που κι αυτό το κρυβα επιμελώς αλλά με έριχνε χαμηλά, μου διαστρέβλωνε την αισιοδοξία, τα βλεπα όλα μαύρα, ήμουν ντάουν και δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω πως έπρεπε να το κόψω. Έγραφα, ζωγράφιζα, έπινα, χώρισα πιωμένος μια υπέροχη κυρία, παντρεύτηκα μια άλλη που δεν έπρεπε, χώρισα και μ αυτήν όταν πια είχα καταστρέψει μια ντουζίνα λεφτά, μια καριέρα που διαφαινόταν περίλαμπρη, μια ζωή υπεύθυνη όπως μου άξιζε και αντ αυτού πήρα αγκαλιά τις μπουκάλες όλου του κόσμου. Έπινα-έπινα-έπινα, μέρα νύχτα μια εικοσαετία περίπου μέχρι τα πενήντα μου. Τις σπάνιες φορές που το κοβα καταλάβαινα πόσο κακό μου είχε κάνει. Έβλεπα άλλα πράγματα, ένιωθα άλλα που δεν μπορούσα να τ αγγίξω πιωμένος. Ο αλκοολικός μόλις ξυπνήσει σκέφτεται που θα βρει να πιει, δεν έχει όρεξη για δουλειά, βιάζεται να πάει στον καφενέ, στο δρόμο, να βρει να πιει, γίνεται σαν τον ναρκομανή. Δεν μπορούσα πια να κοιμηθώ αν δεν είχα πιει, το πρόσωπο μου είχε αρχίσει να κοκκινίζει, τα ωραία μου χαρακτηριστικά αλλοιώνονταν, τσακωνόμουν πιο εύκολα, εντάξει δεν ήμουν πολύ εριστικός αλλά πράγματα που θα μπορούσα να τ αποφεύγω εξ αιτίας του ποτού, δεν τα κατάφερνα. Έπειτα ένιωθα μια δυστυχία, μια ντροπή ας μην φαινόμουν μεθυσμένος-φτάνει που το ήξερα εγώ- πως δε θα μπορούσα ν αντιμετωπίσω τις καταστάσεις, ειδικά όταν είχα να κάνω με ξενέρωτους, όπως λέμε -κάκιστα- τους ανθρώπους που δεν αγγίζουν το αλκοόλ. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε όταν διάβασα πως ο Ζαμπέτας δεν έβαζε σταγόνα αλκοόλ στο στόμα του όπως μεγάλη εντύπωση μου έκαναν οι πιωμένοι καλλιτέχνες και για όσους μάθαινα πως ήταν αλκοολικοί. Βαν Γκογκ,, Εντγκαρ Αλλαν Ποε, φρικτός θάνατος, Ρίτσαρντ Μπάρτον, Ερνεστ Χεμινγουέη, το αλκοόλ σε σπρώχνει στην αυτοκτονία κατα έναν περίεργο τρόπο. Μοντιλιάνι, Τζάκσον Πόλοκ, Γουίτνευ Χιούστον και τόσοι άλλοι επώνυμοι και ανώνυμοι.

Ο αλκοολισμός είναι ένα μεγάλο πρόβλημα που παραμένει άγνωστο στον περισσότερο κόσμο.

Ο αλκοολισμός είναι η τρίτη αιτία θανάτων μετά τα τροχαία και τις ασθένειες.[ Κι εκτός αυτού πρέπει να είναι φοβερά επώδυνος θάνατος.]

Αν έχεις ανάγκη να πιεις ένα ποτό την ημέρα είσαι δυνητικός αλκοολικός

Όλα αυτά τα ήξερα, τα γνώριζα. Αλκοολικοί καλλιτέχνες προβάλλονται παντού και θεωρούνται ινδάλματα.[ Ε, δεν είναι παρά ψυχικά ράκη.] Οι φίλοι μου όλοι πίνουν. Γιατί να μην πίνω κι εγώ; Ο γνωστός δημοσιογράφος δεν γράφει αν δεν κατεβάσει μισό μπουκάλι ουίσκι, η διάσημη Χίλτον κυκλοφοράει με τα μπουκάλια στις μέσα τσέπες, όπου να πας τα βράδια γίνεται της τρελής από τις σαμπάνιες. Στα καφενεία, στα τσιπουράδικα, στις μπυραρίες το αλκοόλ τρέχει ποτάμι. Τα ξέρω όλα αυτά. Όπως γνωρίζω και τι γίνεται γύρω μου. Παντού αλκοόλ, η εύκολη λύση των νέων για να ξεφύγουν από τον εαυτό τους και τον κόσμο, για να μην ασχοληθούν με τα προβλήματα. Περνάνε στους δρόμους με ένα μπουκάλι μπύρα ή ρετσίνα, αγόρια, κορίτσια ανεξέλεγκτα [ δε θυμάμαι την παλιά εποχή γυναίκες να πίνουν στο δρόμο αλλά και οι μπεκρήδες ήταν λίγοι τους ξέραμε με το μικρό όνομα τους. Τώρα ξεχύλησε γο κακό.] πίνουν, γίνονται κυνικοί, δυστυχισμένοι, χαμένοι στη σύγχυση.

Τώρα δεν πίνω και δεν καπνίζω. Είναι κάμποσος καιρός που βλέπω τα πράγματα καθαρά. Αυτά που δεν έβλεπα τότε. Όχι, δεν πέταξα μπουκάλια και πακέτα. Ούτε χρησιμοποίησα κανένα φάρμακο για να τα κόψω. Χρησιμοποίησα μονάχα τη δύναμη του εγκεφάλου. Του μυαλού. Αυτού που έχει ο άνθρωπος και δεν το χρησιμοποιεί σωστά.

 

ΆΝΟΣΤΟ ΎΔΩΡ

 

ΆΝΟΣΤΟ ΎΔΩΡ

Απορώ πως αυτό το ανθρώπινο είδος θα πήγαινε κάποτε μπροστά. Μ αυτούς τους κωλοκινέζους από τότε που έφτιαξαν το ηλίθιο σινικό τείχος μέχρι τους αμερικανίσκους τους Τράμπ και τους κωλοέλληνες του Σαββόπουλου, ναι! μέχρι κι αυτόν τον ψευτοεπαναστάτη μεταχειρίστικε το σύστημα για να μας κλείσει μέσα, για να μας αντιπείσει πως είμαστε άρρωστοι, γαμώ το μουνί, ψευοαπατεώνες ολκής, εσείς δεν αφήσατε όρθιο τίποτε, εσείς κατασκευάσατε ατομικές βόμβες και σκοτώσατε σε δευτερόλεπτα εκατομμύρια ανθρώπους, εσείς ανθρώπινα κτήνη, που γδέρνετε και παλουκώνετε τους ίδιους τους συνανθρώπους σας, θέλετε να με πείσετε τώρα, πως κάνετε τα πάντα για το καλό μου. Δε σας πιστεύω ρε μαλάκες! από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο. Δείτε τα μηνύματα σας, ηθοποιίστικα, Σπύρος Παπαδόπουλος, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης και σία, φοβιστικά όλα, διαφημιστικά, στις βιτρίνες για πρώτη φορά το βαρύτερο! κινέζικο αεροπλάνο μεταφέρει και στην Ελλάδα-τη χώρα της ξεφτίλας, τη χώρα των βολεμένων εφοπλιστών που έστειλαν στον θάνατο εκατοντάδες αγωνιστές στον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο- μεταφέρουν ακόμα και στην Ελλάδα, τη χώρα του πολιτισμού, φάρμακα εγνωσμένης ταυτότητας για ποια γρίπη ρε ηλίθιε; για την γρίπη της ηλιθιότητας; για τους ανθρώπους που θα πέθαιναν ούτως ή άλλως; λυπάμαι που συναντώ ακόμα και φίλους που τους είχα κάποια εκτίμηση να μην θέλουν να χαιρετηθούν να μην μπορούν ν αγκαλιαστούν, αν ήταν έτσι ρε καραγκιόζηδες θα είχαμε πεθάνει όλοι! τι μας λέτε ρε πούστηδες, ρε απατεώνες, που ακόμα και την ζέστη που καλώς ή κακώς ανεβαίνει την κάνετε πανσπερμία, λες και πρώτη φορά καίγεται ο πλανήτης από την συμφορά μιας πρώιμης καΐλας, φτου σας ρεμάλια! επικινδυνότητα για το παν αλλά ήθελα να ξέρω ποιος σας οδηγεί σ αυτή την ξεφτίλα και ίσως μόνο αυτόν θα σκότωνα μια και δε σκέφτηκα ουδόλως να σκοτώσω ποτέ κάτι, αλλά προς χάριν ποιανού, προς χάριν του κέρδους τα κάνετε όλα αλλά ρε γαμώτο, αφού τα χετε πάρει όλα, τα χετε γαμήσει όλα, τι στο διάολο θέλετε ακόμα; λυπάμαι που ανήκω σ αυτό το είδος και τα μιλάω έτσι επειδή είμαι απεγνωσμένος, επειδή απηύδησα και δεν έχω άλλον τρόπο να μειώσω ή να πολεμήσω προτού με κρεμάσετε κι εμένα σε κάποιον στύλο ή με καύσετε στην πυρά, παραλυμένα ανθρωπάρια Δεν έχω τίποτε άλλο να προσθέσω ή να αφαιρέσω στην αναγνωρισμένη βλακεία, που είναι το μόνο ανίατο νόσημα που δέρνει αυτόν τον κόσμο. Όλες οι πανδημίες ιστορικά δεν κρατάν και δεν σκοτώνουν πάνω από δυο μήνες αλλά η αιώνια ανοησία είναι ανίατη. η αρρώστια του φόβου και της μετάδοσης ψυχικών νόσων, ω, ναι αυτό είναι από τα χειρότερα προβλήματα της ανθρώπινης παρουσίας, ποιος είδε το θεό και δεν τον φοβήθηκε, λένε αυτοί που πιστεύουν σε θεούς και σε λειτουργίες, για να μιλήσουμε και γι αυτή την παράνοια της θεις κοινωνίας! ακόμα και σήμερα εκατομμύρια μαλάκες πιστεύουν σ αυτό το δόγμα και ότι η αρρώστια δεν χτυπάει; δεν πιάνει; πως να το πω, όσους είναι καλοί χριστιανοί ή κακοί μουσουλμάνοι, ρε αγάμητοι, ρε τυφλωμένοι εβραίοι, ρε πουστοολλανδοί, ξεφτιλισμένοι, κι αυτοί οι γάλλοι της ψεύτικης επανάστασης κατάντησαν έτσι που να μην τους γουστάρει ούτε η ιστορία πια και είμαι κατηγορούμενος που συναινώ σ αυτή την κωμωδία, σ αυτή την παρωδία και είμαι μέλος της, φορώντας αναγκαστικά κάποιες φορές κι εγώ τη μάσκα ή πλένω τα χέρια μου χιλιάδες φορές το δευτερόλεπτο, αν ήταν έτσι θα είχαμε πεθάνει όλοι ή δε θα γεννιόμασταν ποτέ, αλλά μπορεί αυτό εδώ, αυτό που κατασκευάσατε τώρα, να σημαίνει το τέλος αυτού του κόσμου, όπως τον γνωρίζαμε, όπως τον αγαπήσαμε, όπως τον μισήσαμε μέχρι σήμερα και άρα ο χόμο σάπιενς πεθαίνει ολοσχερώς-εσχατολογία- από το ίδιο του το κατασκεύασμα. Δεν ξέρω αν θα συνέλθει ποτέ, ξανά, αυτή η κοινωνία από τον μεγαλύτερο όλεθρο που υπέστη από καταβολής και, ίσως να ανήκουμε σε ένα είδος προς εξαφάνιση αλλά, σκέφτομαι γιατί έπρεπε να τη ζήσουμε εμείς αυτήν την ιλαροτραγωδία. Γιατί να είμαστε οι τυχεροί να υποστούμε τη χειρότερη φάρσα, χειρότερη κι από αυτή του πρώτου ή του βου παγκοσμίου πολέμου, και επειδή εγώ δε μασάω καρότα ή σπανάκι για να δυναμώσω, παρ ότι έχω καταναλωθεί μέσα στη δική σας ηλιθιότητα, προσπαθώ να ξεφύγω αλλά είσαστε πολλοί και δεν μπορώ να σας σκοτώσω όλους και να φτιάξω τον καινούργιο χόμο, τον επόμενο άνθρωπο που δεν θα κυριαρχείτε από τα ίδια ή και χειρότερα φοβικά συμπλέγματα.