ΣΤΙΧΟΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΆΛΚΗ

 

Το πληκτρολόγιο κλειστό

κανένας δεν ανεμοσβήνει ήχος

τρέχει η σιωπή, μονάχα στο φεγγάρι

τι να σου πει ακόμα ένας στίχος

Πώς να το πεις αυτό

σ ένα φίλο που κιτρίνισε νωρίς

το υπόγειο γέμισε νερά και σκόνη

Κι ακόμα τρέμει η λέξη της οργής

Το πληκτρολόγιο κλειστό

που να βρεις τα φτερά να ξεκλειδώσεις

όσα κι αν είπες, φεύγουν απ το παραθύρι

φωνή της Χάρις όπου κι αν πας

Δύσκολο να το λες

και άλλο να το κάνεις

να πεις τα λόγια στο σεντόνι

αυτά που άκουγες ήταν μόνο προσευχές

του έρημου θανάτου η σιλικόνη

Έκρυψε ο αέρας το χρυσό μολύβι

τις λέξεις του κορμιού μες το σκοτάδι

πήραμε απ τη Δωδώνη τους χρησμούς

Δε θα κρυφτεί ακόμα ένας στίχος

Δε θα τελειώσει ακόμα ένα βράδυ

Εύκολο να το λες

και άλλο να το κάνεις

να περάσεις το ποτάμι αντίπερα

περιμένει ο Καραγκιόζης να φανείς

την ώρα του λυγμού

μες τη σιωπή να τυλιχτείς

Να ζεις ή να πεθαίνεις είναι αργά

Μες τα ερείπια ενός κόσμου ξένου

Όνειρο μες τα όνειρα, μια φαντασία

σκέψη που αγαπήσαμε στα καταγώγια

το πληκτρολόγιο νεκρό σημείο

πέτρες που αγαπήσαμε εις την Ελλάδα

τσ αγάπης κρυμμένα λόγια.

 

Για τον Άλκη Αλκαίο, ότι σκέφτηκα τότε που έφυγε.