ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΌΦΑΤΣΑ

 

Υποτίθεται πως οι κουλτουριάρηδες δεν είναι ποδοσφαιρόφιλοι,
εγώ τουναντίον ανήκω σ αυτούς που αγαπάνε το ποδόσφαιρο
και γενικότερα τον αθλητισμό [άρα δεν είμαι κουλτουριάρης]
κι έπαιξα σε κάποιες μικρές κατηγορίες μπάλα σε
ικανοποιητικό μέχρι πολύ καλό επίπεδο, ταχύτατος με
επιτάχυνση στο μικρό χώρο, γύρω στα δώδεκα δευτερόλεπτα
το κατοστάρι, δεξιοπόδαρος αν και το αριστερό δεν το είχα
μόνο για να περπατώ, έτσι έλεγε ο Βασιάδης μια
ποδοσφαιρόφατσα, αμυντικός από κείνους που έσπαγαν
κνήμες κι όταν με μάρκαρε ακόμα και στις προπονήσεις
το βρίσιμο και το σκληρό του μαρκάρισμα με έκαναν να
φοβηθώ για τη σωματική μου ακεραιότητα κι ενώ μπορούσα
να ακολουθήσω μια ένδοξη καριέρα, κάποια άλλα ζωγραφικά
και συγγραφικά προτερήματα, με έριξαν από το βάρθρο αυτό
και επέλεξα να παίζω με τους βετεράνους, από Βαμβακούλα
μέχρι Σάντμπερκ, ένας Σουηδός φορ που είχε βγεί και
πρώτος σκόρερ στο μεγάλο πρωτάθλημα μας που με ρωτούσε
με έκπληξη, σε σπασμένα Ελληνικά, Κώστας σε ποια ομάδα
παίζει εσύ, δεν μπορεί, πρέπει εσύ παίζει σε μεγάλη ομάδα, μέχρι Παπαιωάνου, και άλλους που δε μου έρχονται τώρα στο νου και αυτό που ήθελα να πω πω δεν το ξεκίνησα ακόμα, για τον Μαραντόνα ήθελα να μιλήσω και είναι αλήθεια πως χρόνια
τώρα, από μικρό παιδί που διαβάζω τον αθλητικό τύπο και παρακολουθώ ποδόσφαιρο, ποτέ δεν ήμουν φανατικός
οπαδός, λέω πως είμαι Ολυμπιακός, αν και δεν το πιστεύω
επειδή πάντα μου άρεσαν κατά καιρούς όλες οι ομάδες
που έπαιξαν καταπληκτικό ποδόσφαιρο, από τον Παναθηναικό
του Δομάζου, τον Άρη του Ντίνου Κούη, του Κεραμιδά και των άλλων, τον Ηρακλή του Χατζημαναγή, την ΑΕΚ του Τσάρτα
και τον ανεπανάληπτο Μαραντόνα, που νομίζω σε σύγκριση
με τον Πελέ υπερτερούσε όλα εκτός από την κεφαλιά που
όμως, αυτό το κεφάλι του Μαραντόνα, μας έδειξε για μια
ακόμα φορά πως δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα αλανόπαιδο
στις φτωχογειτονιές της Αργεντινής, μια μπαλόφατσα που όσοι έχουν παίξει ποδόσφαιρο τις καταλαβαίνουν από μακριά τι
κουμάσια είναι, τι σκατόφατσες και αλητόβιοι τύποι και πως
αυτός δεν μπορούσε να ξεφύγει από αυτόν τον κανόνα πως οι ποδοσφαιριστές είναι ανεγκέφαλοι, μέχρι σημείου ν απορείς πως είναι δυνατόν αυτός ο ανόητος να κάνει τέτοια πράγματα με τη μπάλα και εκτός αυτού, ο Μαραντόνα εκτός γηπέδων μοιάζει με έναν κακομοίρη πρεζάκια, από εκείνους που δεν έχουν ή και δεν ξέρουν ν αρθρώσουν λέξη, γιατί υπάρχουν και λίγα πρεζόνια που δεν έχουν καεί εντελώς ακόμα, και, περίπου πιστεύω πως αθλητικά, μόνο αυτός ο Ρονάλντο ο Πορτογάλος τον έχει ξεπεράσει, γιατί ο Μέσι δεν κάνει για τέτοιες συγκρίσεις αν και εγώ θεωρώ με
καλύτερο όλων αυτών, εκείνο τον καπνισιάρη και στεγνό
Ολλανδό, τον Γιόχαν Κρόιφ, ως τον μεγαλύτερο ποδοσφαιριστή
του πλανήτη γη, που είχα την τύχη να παρακολουθήσω ζωντανά
σε ένα ματς με την Εθνική μας στο Καραισκάκης, τότε που η Ολλανδοί έπαιζαν το πιο ξέφρενο ποδόσφαιρο που έχει παιχτεί
σε όλα τα γήπεδα του κόσμου. Ο Μαραντόνα, λοιπόν είναι συγκρίσιμος για καλύτερος ποδοσφαιριστής αλλά και για
χειρότερος των ανθρώπων, όπως ο Χάιντεγκερ ήταν ο μέγιστος
των φιλοσόφων αλλά και ο χείριστος των ανθρώπων.

ΡΕ ΠΟΥΣΤΌΜΑΓΚΑ

 

...Μεταφορικά ο Έλληνας λέει τον άλλο Έλληνα , μαλάκα...

Γενικότερα είμαστε λαός βωμολόχων.

Αν παρατηρήσετε ακόμα και στο διαδίκτυο, όπου πέφτει
αλλαξοκωλιά και γαμησάκι,.. να, όλοι από κοντά να πουν
την γνώμη τους.  Να κωλοτριφτούνε. Αλλα το γαμήσι
συνήθως γίνεται με δύο..και η μαλακία είναι μοναχικό
γαμήσι...Ρε, τι μαλακία είπες τώρα! άλλο αυτό...Μεταφορικά
ο Έλληνας λέει τον άλλο Έλληνα μαλάκα,δηλαδή αποβλα-
κωμένο...Γιατί στην ουσία δεν είναι ούτε μαλάκας ούτε
βλαμμένος. Είναι μαλακομπούκαλος και καυλιάρης.

Ναι καυλιάρης και του αρέσει να βρίζει και να βρίζεται.Τι σόι
μαζοχισμός είναι αυτός; Άσε που άμα τον ακούσεις να λέει
τη λέξη μουνί, τρέχουν τα σάλια του..και του πετάει ο άλλος αμέσως.."ΕΙΣΑΙ ΜΟΥΝΙ,ΡΕ!" "ΘΑ ΣΕ ΚΑΝΩ ΕΓΩ ΝΑ ΠΕΙΣ
ΤΟΝ ΔΕΣΠΌΤΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ!" Τι σόι βρισιά είναι αυτή δεν
την κατάλαβα ποτέ.

Αμ αι γυναίκαι να δείτε...τι στόμα είναι αυτό! και πως τα λένε...
έτσι που να μην καταλαβαίνεις πως σε βρίζουν. Μεταξύ τους
δε, τα γαμιόλα και πουτάνα πέφτουν σύννεφο. [Είχε μια πούτσα! κρυφογελάν μεταξύ τους άμα θέλον να εξυμνήσουν τον γκόμενο]
Γενικά δεν μπορείς να παρακολουθήσεις την γυναικεία ομιλία

Αρκεί να ξέρεις να βρίζεις.Με το μαλακό. Η κατευθείαν στα
μπινελίκια. Και η ελληνική γλώττα έχει ουκ ολίγα.

Α, ρε πούστη δε θα σε πιάσω στα χέρια μου![ρε πουστόμαγκα, παλιογαμημένε]

Ο Έλληνας αρέσκεται στο γαμωβρισίδι. Άμα θυμώσει δεν ξέρει
τι βγάζει από το στόμα του. Θα σου ξεσχίσω τα κωλοβάρδουλα!
Άκου τι λέει ο άλλος τώρα, ρε παλιομαλάκα ξέρεις με ποιον μιλάς
τώρα; ε, ξέρεις ποιος είμαι εγώ; Αρχίδια είσαι..ένα αρχίδι και μισό
..Εγώ είμαι αρχίδι; Εσύ τι είσαι; μουνόπανο; Τι θες τώρα να σου
γαμήσω το κέρατο;

Η επίδειξη των γεννητικών, αλλά και του ..κώλου είναι προσφιλή σε τέτοιες κοκορομαχίες. Και οι Έλληνες ψοφάνε για κοκορομαχίες.

Είμαστε λαός ευέξαπτος και ιδιαίτερα μ αυτά που μας έχουν βρει τελευταία, ψάχνουμε ευκαιρία για να ξεδώσουμε. Είναι τόσο
αγχωμένοι όλοι που φοβάσαι να πεις κουβέντα γιατί δεν ξέρεις
πως θα την πάρει ο άλλος. Μπορεί να την πάρει στο κρανίο
και να σου επιτεθεί άνευ λόγου και αιτίας.

 

ΑΜΦΙΒΟΛΊΕΣ

 

Αμφιβάλλω για τα πάντα.
Όχι όμως με την έννοια αντίρρηση για την αντίρρηση.

Στη ζωή μου δεν σκέφτομαι άσχημα για κανέναν άνθρωπο.

 

 

Σκέφτομαι άσχημα για τα συστήματα που κάνουν τους
ανθρώπους να συμπεριφέρονται έτσι.

 

ΔΙΕΙΣΔΎΩ

 

διεισδύω

Για τον Γουστάβ Κλίμτ που ζωγράφιζε καθημερινά στο εργαστήρι
του στη Βιέννη, μόνο γυναίκες,
η τέχνη και η ζωή στάθηκαν
δίπλα του. Νέες, ηλικιωμένες, όμορφες, άσχημες, μόνες,ή με
συνοδεία, μεγαλοαστές ή πόρνες,
όλες πόζαραν για τον μεγάλο
καλλιτέχνη.

Ο Κλίμτ ζωγράφιζε τα πάντα για την γυναίκα. Σπανιότατα άντρες
με ενεργό ρόλο. Οι δε λεσβίες του, κυκλοφορούν παντού. Από την
κριτική του αρχιτέκτονα Άντολφ Λόος κρατάω μόνο μερικές
φράσεις: "Κάθε τέχνη είναι ερωτική.Το πρώτο στολίδι είχε ερωτική προέλευση. Το πρώτο έργο τέχνης που ο πρώτος καλλιτέχνης
απεικόνισε πάνω σε ένα βράχο ήταν η ερωτική πράξη:Μια
οριζόντια γραμμή, η ξαπλωμένη γυναίκα. Μια κάθετη γραμμή,
ο άντρας που διεισδύει."

Ίσως φανεί απίστευτο αλλά για τους σημερινούς καλλιτέχνες,
η κοινωνία να είναι περισσότερο καταπιεστική και πουριτανική
\απ ότι την εποχή του Κλίμτ. Σκεφτείτε μόνο, ότι αυτά τα έγραφε
ο Λόος το 1908, εκατό και πλέον χρόνια πριν. Και σήμερα,
πολλούς ανθρώπους να μπαίνουν στο εργαστήρι και να κρύβουν
τα μάτια τους αντικρύζοντας λίγο γυμνό.[αυτοί οι ίδιοι βλέπουν
τσόντα κάθε μέρα].

Δεν μπορώ, ούτε θέλω να δικαιολογούμαι, απλά μερικοί γίνονται ανυπόφοροι και δεν ξέρω τι να τους απαντήσω από την στιγμή
που δεν πείθονται με τίποτε πως το γυμνό, ήταν πάντα απαραίτητο
στην τέχνη. Πολλοί δε απ αυτούς, εκφράζουν την άποψη, πως
και στα κείμενα πρέπει να γίνεται λογοκρισία!

Αυτά παραμένουν άλυτα προβλήματα.

ΠΌΤΕ ΒΆΖΟΥΝ ΚΌΜΜΑ

 

Ο Μουστακά Σωτήρι, έπαιζε
κάποτε μπαγλαμά. Μπαγλαμαδάκι.
Σαλαμάκι, με τον Σταυρίδη κόμπανι
και πεινούσαν πολύ. Γενικά ο Μουστακά,
πάντα πεινούσε. Μια ζωή, στέκας και
τσίχλας. Και γι αυτό αγαπούσε όλες τις υπηρέτριες. Την Λαμπροπούλου, την Στυλιανοπούλου, όλες τις σε -ούλου. Ντρπαλούλης. Τσαχπινομπιρμπομπιχλιμπεδιάρης.

Ο Μουστακά Σωτήρι ανέκαθεν
μαγείρευε. Από ανέκαθεν -καριόληδες, αφού σας αρέσει-έφτιαχνε μπακλαβάδες, μαριδοκατσαρολάδες- ανακάτευε χυλόπιτες-
κι έγλειφε τα δάχτυλά του σε μικρούς ρόλους, καρατέγκα. Ενίοτε βιομηχάνευε μηχανόβιους. Αργότερα, έπιανε τ αρχίδια του παπά, τρομοκρατούσε τα παιδιά του, αλλάζοντας τη φωνή του, απο
λεπτή σε χοντρή, από χοντρή σε λεπτή, από λεπτή σε λεπτή,
από χοντρή, σε χοντρήηηηη ρε! σε βιντεοταινίες της πλάκας. 

Γενικά ήταν ένας άνθρωπος της πλάκας και άρεσε γενικώς,
επειδή ήταν ένας άνθρωπος της φάπας.Της κλωτσιάς.
Και τον λυπόσουν.Γενικά οι Έλληνες είναι λυπησιάρικος λαός.
Κι έλεγαν:θα ζήσει αυτός ο άνθρωπος; Κι είδες, δεν έζησε.

Από το πολύ το γέλιο, έπεσε κάποτε σε κώμα. Κάτω, καταγής.
Κατάχαμα. Τέζα.

Έχετε δει άνθρωπο να πεθαίνει απ΄τα γέλια; Ντάουν. Ντάουντάουν. Νταουντότερα.

Καμιά φορά, που έχασκε στα τηλεπαραθυρόξυλα, ο Μουστακά
Σωτήρι, γινόταν χαμός. Της Πόπης και της Αφροξυλάνθης.
Της μέθεξης. Ποιά είναι αυτή κυρία μου; Σε σας μιλάω που
ξύνεται τον κώλο σας, και κρυβεσται. Τι κρύβεστε; Αφού όλοι
το ξέρουμε, ρε μαλακομπούκουρα πως κρυφοκοιτάζεις απο την κλειδαρότρυπα..Δεν κρυφοκοιτάζεις; Ε,είσαι μαλάκας, δεν
ξέρεις τι χάνεις. Κι έσπαγε ο κοσμάκης πλάκα. Γελούσε μέχρι
κατουρημού με τον Μουστακά, τον μουσαμά, το αέναο κάδρο,
-ρεφλέξ και τραγελαφόπιτα.Τραγελαφοκαγκελόπορτα.

[Ένα παλιό κειμενάκι για τον Μουστάκα και όχι μόνο. Άλλη εποχή,
άλλοι άνθρωποι.]

 

 

Η ΤΥΧΗ ΚΑΙ Η ΑΡΕΤΉ

 Ο κόσμος είναι ότι τον μαθαίνεις.

Η πιο ανόητη σκέψη όλων των εραστών είναι αυτή: πως κάποτε θα γυρίσει πίσω.

Η πιο ανόητη σκέψη όλων των εραστών είναι αυτή: πως κάποτε θα γυρίσει πίσω.

 

Με τη γυναίκα που αγαπάς δεν πρέπει να μπλέκεσαι σε μεγάλες πνευματικές αναζητήσεις.

 

 

Δε μ αρέσει η λέξη θεός. Θέλω να τη σβήσω από το λεξιλόγιο μας. Είναι υπεύθυνη για τα μεγαλύτερα δεινά των ανθρώπων.

 

Οι περισσότεροι Έλληνες είναι ανιστόρητοι, αγεωγράφητοι, ημιμαθείς στο έπακρον μπουρδολογούν και ψεύδονται ασύστολα, συνεχίζουν να πιστεύουν πως η καλύτερη γνώση τη ζωής, είναι του πεζοδρομίου. Στη δε πολιτική κατάρτιση είναι φωστήρες. Μπορούν να σου αναλύσουν με κομπασμό την όποια πολιτική κατάσταση, ξέρουν τα πάντα- να σου πω εγώ, εσύ δεν ξέρεις, είναι η συνηθέστερη φρασεολογία τους- και τους πάντες, χτες ένας μου λεγε πως μένει κοντά στο σπίτι του Σαμαρά και άρα, ξέρει περισσότερα για την πολιτική κατάσταση της χώρας!

Το μεγαλύτερο ίσως προσόν αυτού του λαού, είναι αυτό που λένε φιλότιμο. Μόνο με το φιλότιμο όμως δεν μπορείς να πας μπροστά.

   

Η ΤΥΧΕΡΗ ΜΟΥ ΜΕΡΑ.

 

Κατέβαινα την Ιπποκράτους χτες το πρωί και κάτι, όταν στη διασταύρωση με την Σόλωνος, διαβαίνοντας απέναντι, πήρε τον μάτι μου τον χοντρό ταξιτζή που παράτησε το ταξί με τα κλειδιά στο καντράν και βγήκε στο πεζοδρόμιο, σχεδόν έπεσε πάνω μου, που πας έτσι βιαστικός, του λέω, να φάω μια τυρόπιτα με έκοψε η πείνα, μου λέει, πάρε μια μπουγάτσα του κλείνω το μάτι, με την τυρόπιτα θα διψάς. Δίκιο έχεις, μου λέει και ορμάει στη μπουγάτσα, ενώ εγώ πηδάω σβέλτα μέσα στο ταξί, στη θέση του οδηγού, πατάω γκάζι και εξαφανίζομαι στο κενό, ενώ ο ταρίφας έχει μείνει με τη μπουγάτσα στο ανοιχτό στόμα να κατρακυλάει και στη χοντρή κοιλιά του. Που πας; περίμενε! άκουσα τις φωνές του, πρωί και κάτι ήταν, τι μέ ένοιαζε, εγώ είχα ένα ταξί και διολισθούσα πέρα στην Πατησίων, τι ωραία, έβρεχε κίνηση πολύ δεν είχε, οπότε, μες τη βροχή, πρωί και κάτι μου σηκώνει το χέρι μια ξανθιά, ταξί! ταξί! φωνάζει κι εγώ σταματώ μπροστά της κι ανοίγω την μπροστινή πόρτα. Μπαίνει μέσα γελαστή, πανγέλαστη, όμορφη, εσύ δε μοιάζεις με ταρίφα, μου κάνει και με εξετάζει, ναι, όχι, δεν είμαι, τα ψιλομπερδεύω αλλα δεν πειράζει, είσαι ωραίος! την ακούω που ανοίγει τα πόδια της και τρέχω, τρέχω πρωί και κάτι προς την Εθνική οδό, που πάμε; ουρλιάζει η ξανθιά, αυτός δεν είναι ο δρόμος μου, ούτε ο δικός μου! ουρλιάζω κι εγώ και σταματώ σε μιαν άκρη γκρεμόδασους. Με κοιτάζει, είναι πρωί και κάτι, μου λέει αναψοκοκκινισμένη καθώς εγώ πέφτω πάνω της, αυτή ανοίγει τα πόδια, το ταξί τραντάζεται, τα τακούνια χτυπάνε στον ουρανό, τι μου κάνεις! προλαβαίνει να φωνάξει μια - δυο φορές αλλά μετά φωνάζει αλλιώτικα, κάποιοι μας ακούνε κι όταν τελειώνουμε βλέπουμε τις φάτσες γύρω από τα τζάμια που, αφού απήλαυσαν το μάτι εξαφανίζονται ως δια μαγείας, σήμερα είναι η τυχερή μου μέρα, λέω στην ξανθιά, πως σε λένε, με ρωτάει, χαρούμενη, ευτυχισμένη, κι εμένα, μου λέει, ναι γιατί σε βρήκα στο δρόμο μου, πως σε λένε; Νίκο, απαντώ, τι σημασία έχουν τα ονόματα πάμε να φύγουμε από εδώ τώρα θα μας κυνηγάει όλη η αστυνομία και βλέπω τα πρώτα περιπολικά κάπου πίσω μας, στο βάθος να ξεσκίζουν με τις σειρήνες τους τον κόσμο μας. Εμάς κυνηγάνε; απορεί η ξανθιά καθώς φοράει την κυλότα της κι εγώ ξεκινώ σαν σίφουνας, οι τροχοί στριγγλίζουν, η άσφαλτο σπιθίζει, είμαι πιο γρήγορος απ τους μπάτσους, χάνομαι πίσω και μακριά. Ηρεμώ. Οδηγώ σε έναν παράδρομο κάπου στην Ακράτα. Δεν έχω ξανάρθει εδώ! κάνει με τρόμο η ξανθιά. Πως σε λένε; την ρωτώ. Νίκη, μου λέει, τι σημασία έχουν τα ονόματα, ακόμα είναι πρωί και κάτι, δεν πάμε για κανέναν καφέ; Ναι, λέω, πάμε κι αράζουμε στην κεντρική καφετέρια, οπότε μας πλησιάζει ο παραθαλάσσιος μπάτσος, μήπως είδατε κανένα ταξί; μας ρωτάει, όχι! απαντάμε ταυτόχρονα εμείς οι δυο, κάποιος έκλεψε ένα ταξί, μου είπαν τώρα στο ασύρματο αλλά ποιος νοιάζεται! λέει και εξαφανίζεται στην πολυθρόνα του, ενώ εμείς κυλάμε στην άβυσσο του πρωινού, παίρνουμε ένα φραπέ στο χέρι κι ορμάμε στην παραλία των ονείρων.

 

[Από τα μικρά ΣΑΤΙΡΙΚΑ μου.--μόλις γραφέν σήμερα το πρωί!]

 

Ο ΒΛΆΚΑΣΜΑΝ

 

Παλιά γελοιογραφία αλλά πάντα επίκαιρη

 

 -Έλα εδώ ρε!
-Τι να ρθω να κάμω; μου χαλάς το κέφι δε σε μπορώ!
-Γιατί ρε, τι σου κανα;
-Έχεις παραγίνει συντηριτικούρα. Έχεις διαρκώς κατεβασμένα μούτρα..λες και σου πήρανε το βόδι
-Και τι θες να κάνω; να γελάω σαν ηλίθιος και μόνος! που είναι το βόδι; απορεί εν τέλει ο βλάκαρμαν
-Ναι, έτσι να κάμεις. Εμείς προχτές με τον Μάικ που δεν έχουμε να φάμε, μόλις του τραγούδησα το "θα σου πάρω ένα κουτί με σπίρτα" δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε το γέλιο μια ώρα!
-Γελάγατε μια ώρα επειδή είπες για το σπίρτο; σουφρώνει τα χείλια του ο αηδίας σύγχρονος Γκρέκος
-Να γελάς επειδή το νιώθεις, επειδή σου σηκώνεται ακόμα το πουλί και έχεις κέφια για αστεία, επειδή θέλεις να ζήσεις και να χαρείς, όχι να πεθαίνεις μέσα σε μαυρίλες και σεμνοτυφίες..
-Με λες σεμνότυφο επειδή είμαι σοβαρός; επειδή είμαι μετρημένος; εσύ δεν είσαι καλά!
-Αυτά σε έχουν φάει! οι σεμνοτυφίες, οι κρυμμενο-αηδίες σου, τάχα πως σου φταίνε οι λέξεις και οι εικόνες..
-Ε, πως! δεν μπορούμε να τα μηδενίζουμε όλα, υπάρχει και θεός, κουνάει το κεφάλι του ο πλερέζαρμεν
-Υπάρχει ε;
-Ποιο; το βόδι; κοιτάζει γύρω του με τρόμο
-Κι άμα σου πω και το άλλο θα φύγεις τρέχοντας και δε θα μου μιλάς εσαεί..
Μένει να με κοιτάζει σαν χάνος.[πως κοιτάει ο χάνος; έχετε δει ψάρι να σε κοιτάει;]
-Αλλά εγώ θα σου το πω εσύ έτσι κι αλλιώς: φοβάσαι γι αυτό δε γελάς! γι αυτό γίνεσαι σεμνότυφος και τάχα ταπεινός. Φοβάσαι τις λέξεις, τις εικόνες.. μόλις δεις ζωγραφισμένο μουνί κάνεις σαν να μην το βλέπεις-μήπως και το είδες καμιά φορά κατάμουτρα;
-Εσύ από αυτά που κάνεις πήγες χαμένος!
-Ενώ εσύ πήγες μπροστά! πα να φύγω δε σε αντέχω Γκρέκο, μου χαμηλώνεις το ηθικό που σε βλέπω μέσα σου κι απ έξω σου μαυρισμένο. Και το χειρότερο που δε βλέπω να αλλάζεις ούτε με χειρόφρενο!

\

ΚΟΛΛΗΣΑΜΕ ΣΤΟΝ ΤΟΙΧΟ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Χτες έκανα δυο πράγματα μονάχα. Όπως περπατούσα
στον πεζόδρομο, δε θυμάμαι σε ποιον δρόμο-είχα πιει
ή δεν είχα πιει;-κλώτσησα μια μαρμάρινη σφαίρα που
την πέρασα για μπάλα ποδοσφαίρου και το δεξί μου
ποδάρι πρήστηκε τόσο που δεν το είχα ξαναδεί.
Ο γιατρός μου έβαλε επιδέσμους και μου είπε μη σε
νοιάζει σε ένα μήνα θα μπορέσεις να ξανακλωτσήσεις.
Μετά, κατέβηκα στην Βαλτετσίου, ξέρετε εκεί που είναι
τα εστιατόρια. Τι μου ήρθε στο μυαλό; Είδα έναν που ήταν
έτοιμος να φάει μια τεράστια μπουκιά και πρόλαβα να του
αρπάξω το πιάτο! Δεν μπορείς να φανταστείς πως με κοίταξε.
Πεινάω ρε, του είπα και κρατούσα το πιάτο.
Κι εγώ πεινάω μου απάντησε με γουρλωμένα μάτια και μου
ρίχνει μια μπουνιά στο αριστερό μάτι, αυτό που βλέπετε
μαυρισμένο σήμερα. Ο οφθαλμίατρος μου είπε πως σε έναν
μήνα δεν θα έχω πρόβλημα. Θα ξαναβλέπω.