ΟΙ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟΙ

 

Ένας κόσμος που πηγαινοέρχεται. Τι να πεις; Φοράει η άλλη μια κοντή φούστα.. κοντή, να φαίνονται τα μπούτια της κι ύστερα προσπαθεί να τη μακρύνει. Την τραβάει από εδώ την τραβάει από εκεί, την τραβάει προς τα κάτω. Που την πας κυρά μου; γι αυτό δεν την έβαλες; άστο το γαμημένο δεν πάει παρακάτω! θα το σκίσεις.

Ότι έκανα, το έκανα από ανάγκη. Τρομερή πραγματικότητα.

Αυτό το ρήμα σε αφήνω- αφίειμι, , αφημένος, αφέθηκα-είναι κάπως δραματικό. Στην αρχαία Ελληνική γραμματεία το αφίειμι είναι καλύτερο από το αφήνω. Δραματικό. Σε αφήνω.

Περιπλανώμενος στα λιβάδια του Βαν Γκογκ. Είπε: Το χρώμα από μόνο του εκφράζει κάτι, δεν μπορούμε να το αγνοήσουμε, πρέπει να επωφεληθούμε από αυτό. Εκείνο που δείχνει ωραίο, είναι και πραγματικά αληθινό.

Κάποιοι τον είπαν τρελό, κάποιοι πως δεν ήξερε να ζωγραφίζει και άλλοι πως δεν τέλειωσε ή δεν πήγε καθόλου στην καλών τεχνών! Για τους πραγματικά μεγάλους δε χρειάζονται σχολές. [Αν και όλοι οι ζωγράφοι είναι αυτοδίδακτοι- δε θυμάμαι ποιος το είπε αυτό.]

Καλύτερα έτσι

Όλες οι αγάπες υπάρχουν στο κρύο, τα φιλιά

μια αστραφτερή εικόνα ενός κόσμου ξένου

Θα λεγε κανείς πως υπάρχουμε μόνοι.

Ετοιμάζω τις βαλίτσες μου για το Παρίσι. Δεν αντέχω άλλο στην Ελλάδα- βέβαια τα Γαλλικά μου δεν είναι καλά αλλά θα τα βελτιώσω. Τσικαμπούμ. Έχω και μια παλιά κυρία εκεί, ωραία θα είναι! Παρίσι, πόλη του φωτός. [είναι ακόμα;]. Τελευταία φορά που είδα το Παρίσι ήταν σε μια ταινία με τη Λιζ Τέιλορ.

Η μεγαλύτερη απόδειξη πως δεν υπάρχει μετά θάνατον ζωή, είναι η βεβαιότητα πως δεν υπήρξαμε ποτέ πριν από τη γέννηση μας.

Όλες οι θρησκείες είναι φορείς πλάνης. Όλοι οι θεοί είναι καταστροφικοί. Γι αυτό πρέπει να στείλουμε στο χρονοντούλαπο της μυθολογίας τον Αλλάχ και το Χριστό, όπως στείλαμε τον Δία και τον Άμμωνα, προτού καταστρέψουν αυτοί εμάς.

Δε μ αρέσει να δημιουργώ εντάσεις για τις εντάσεις.Τους ανθρώπους τους νοιάζομαι γι αυτό και προσπαθώ να τους βοηθήσω. Αυτός όμως είναι ο τρόπος μου δεν μπορώ να τους λέω ψέματα[τουλάχιστον τόσο μεγάλα]. Τους αδύνατους τους οδηγούν όπου θέλουν οι άλλοι μεγάλοι ψεύτες.Αυτοί που τους θέλουν να ζούνε στο σκοτάδι. Οι θρησκείες σαν συστήματα ηθικής απέτυχαν. Τώρα είναι καιρός να τελειώνουμε μια για πάντα μαζί τους.

Πως λες, έσπρωχνα μια πόρτα που δεν άνοιγε ποτέ; η αισιοδοξία μου πέτρα. Κι η πέτρα έγινε βράχος ακούνητος, πλάι στη θάλασσα, η πόρτα χάος του σκοταδιού, τίποτα δεν καταφέραμε. Η θάλασσα παρέμενε παγωμένη. [Πρέπει να σπάσουμε την παγωμένη θάλασσα μέσα μας, είπε ο Φραντς Κάφκα.]

Πολλές φορές, ο κόσμος που φτιάξαμε με τρομάζει. Με τόσα σπίτια γύρω μας και εγώ να μην έχω που να μείνω. Τόσα φαγητά και συ να πεινάς. Τόσα κορίτσια και συ να μη μπορείς να κάνεις έρωτα. Πολλές φορές, ο κόσμος που φτιάξαμε με λυγίζει.

Πάντως οι σημερινοί άνθρωποι έρχονται και φεύγουν πολύ εύκολα από κοντά μας. Μου φαίνονται όλοι πολύ βιαστικοί. Κάτι ψάχνουν σε μας, σε μένα σε σένα, δεν το βρίσκουν, νόμιζαν άλλα, φεύγουν. Σαν χρυσοθήρες στο Ελντοράντο.

Δε νομίζω πως με την οργή βρίσκεις το δίκιο σου.

Εξ ανάγκης φτιάξαμε και στη ζωή την αγάπη.

Δε μ αρέσει η λέξη θεός. Θέλω να τη σβήσω από το λεξιλόγιο μας. Είναι υπεύθυνη για τα μεγαλύτερα δεινά των ανθρώπων.

Στην ουσία βαριόμαστε να είμαστε πάντα μαζί, κολιτσίδα. Όχι μόνο στο ερωτικό, πόσο δε μάλλον στις μακρινές συναντήσεις, όπως είναι αυτές εδώ μέσα- εξ ου και οι γνωστοί δεν θα υπάρχουν για πάντα. Οι άγνωστοι περνάνε και φεύγουν σαν σύννεφα του Καλοκαιριού, σαν νοσταλγικές μνήμες, τάχα, αγάπης. Περίεργο πράγμα οι άνθρωποι

Τώρα που χάνεται ο κόσμος στα παράθυρα, να κλείσουμε τις γρίλιες [αυτή η λέξη μάλλον δεν υπάρχει πια] να σπάσουμε τα τζάμια, μήπως και πέσουν κάποτε οι μαϊντανοί και τους φάνε τα γαϊδούρια που περιμένουν από κάτω.

Είναι πολύ δύσκολο να διακρίνεις με ποιανού το μέρος είσαι: Του καλού ή του κακού, όπως το έχουμε ορίσει σ αυτόν τον πολιτισμό, επειδή όλοι επιμένουν πως κάνουν τα πάντα για το καλό.

Κυνηγούσα τη σκιά του ήλιου

ήταν σαν ένα μικρό τόπι πάνω στη γης

τρέχαμε παρέα στο δάσος, στο ξέφωτο

Της χαμογελούσα καθώς σκαμπανέβαζε πλάι μου

Δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από το να τρίζει μια πόρτα. Γι΄αυτό ο τελευταίος να την κλείσει οπωσδήποτε. Ή να την ανοίξει τελείως.

Το θέμα είναι πως πρέπει να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον, χωρίς να λέμε με ελαφριά την καρδίαν, έλα μωρέ! άστον, τον μαλάκα, ποιος τον υπολογίζει, χάνοντας έτσι και την αυτοκυριαρχία μας και το νόημα της πραγματικής συνύπαρξης μας.

Ο κόσμος, δεν ξέρω γιατί αλλά κατά κάποιον τρόπο γουστάρει τους "τρελούς".

Όλες οι μεγαλοφυείς ιδέες είναι απλές; Εγώ δεν πιστεύω σε κάτι τέτοιο που διατείνονται αρκετοί. Οι μεγαλοφυείς ιδέες είναι σύνθετες και απορρέουν ύστερα από μελέτη και επεξεργασία. Πως είναι δυνατόν μια σπουδαία εργασία να είναι απλή.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΕΝΑ ΣΤΟ ΧΑΡΤΙ ΜΟΥ