ΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΎΔΑΣ

 

ΣΚΗΝΗ ΔΕΚΑΤΗ ΠΕΜΠΤΗ

Έξω απ’ το παλάτι-ανάκτορο. Ησυχία. Νέκρα. Κανείς.
Σκοτάδι.
Ανάβουν τα φώτα. Στο κέντρο της σκηνής  ο Άλεξ κρατάει
στα μπράτσα του το νεκρό αδερφό του, τον Τζωρτζ. Δεξιά κι αριστερά ο άντρας και η γυναίκα του χορού. Νεκρός και ζωντανός είναι μπαρουτοκαπνισμένοι απ’ τη σκόνη της μάχης.
ΑΛΕΞ: Έπρεπε να το είχα φανταστεί.
ΑΝΤΡΑΣ: Δεν φταις εσύ.
ΓΥΝΑΙΚΑ: (πηγαινοέρχεται) Αστέρια για τους νεκρούς-αστέρια.
ΑΛΕΞ: Ο Τζωρτζ είναι νεκρός και πίσω απ’ αυτόν χιλιάδες. Ο Τζωρτζ είναι νεκρός. (σιωπή) Προσπάθησα να τον σώσω. Έδωσα μάχη σώμα με σώμα με εχθρούς και φίλους μα δεν τον έσωσα.
ΓΥΝΑΙΚΑ: (πηγαινοέρχεται) Αστέρια για τους νεκρούς-αστέρια.
ΑΝΤΡΑΣ: Το πένθος ταιριάζει στους ανθρώπους, το πένθος είναι το χτύπημα της πεταλούδας. Τι απέγινε ο Έντι Μπάρεττ;
ΑΛΕΞ: Ποιος ήταν αυτός;
ΑΝΤΡΑΣ: Χμ, δεν ξέρει τον Έντι Μπάρεττ!
ΓΥΝΑΙΚΑ: Αστέρια για όλους τους νεκρούς του κόσμου. Κανείς δεν ξέρει, τον ‘Εντι Μπάρεττ.
ΑΛΕΞ: Ο Έντι Μπάρεττ; Ο πόλεμος… Ο θεός… Ο θεός του πολέμου… Μπορεί να είναι αυτός ο Έντι Μπάρεττ… Μπορεί κι εγώ… Όχι εγώ δεν είμαι! (φωνάζει) Δεν είμαι εγώ! Εσείς φταίτε για όλα! (δείχνει το κοινό)
ΑΝΤΡΑΣ: (σαρκαστικά) Εμείς φταίμε.
ΓΥΝΑΙΚΑ: (ρωτάει με αγωνία) Εμείς φταίμε;
ΑΛΕΞ: Όταν έπεσε η χειροβομβίδα και με πήραν τα αέρια βρέθηκα μες στο χαντάκι ανάμεσα σε νεκρούς, μισοπεθαμένους. Κομμένα χέρια, πόδια, μαλλιά… Κάπου εκεί έγινε ησυχία. Κι ήμουνα μόνος. Μόνος με τόσους νεκρούς γύρω μου.
Σηκώθηκα. (σηκώνεται) Και τότε τον είδα. Είδα τον Τζωρτζ με χυμένα άντερα κι ανοιχτά πελώρια μάτια να με κοιτάζει. Με κοίταζε; Δεν ξέρω. Γιατί οι νεκροί μένουν με ανοιχτά τα μάτια; Θέλουν να δουν ίσως λίγο ακόμα… Δεν ξέρω… Δεν έχω να πω τίποτε άλλο… τι άλλο να πω… (κλαίει)
Και με σιγανά βήματα βγαίνει. 

[ΜΙΑ ΣΚΗΝΉ από το ομότιτλο μου έργο.]