Α, ρε ΠΟΎΣΤΗ!

 

Ω, η απίστευτη μοίρα των ανθρώπων που αγάπησαν όσο λίγοι την αλήθεια.

Πάντως, έχετε πλάκα ορε αλευροπίτουρες. Ωραίοι είσαστε! Κάνω καμιά βόλτα που και που στην αρχική σελίδα και τρελαίνομαι με τις ευφυολογίες, τα τεχνάσματα σας. Είναι εντυπωσιακή η παραγωγή του σπέρματος και του ωαρίου σας. Η φαιά ουσία καταναλώνεται, κυρία μου, σπαταλιέται χωρίς κανέναν ενδοιασμό. Α, ρε πούστη Ζούκενμπεργκ τι μας έκανες! Εν μέρει, νόμιζα πως θα προηγούνταν αι κυρίαι αλλά το αντρικό γένος συνεχίζει να σπάει καρύδια. Ο συναγωνισμός είναι ανελέητος [καλό είναι αυτό] και οι μπουνιές κάτω από τα αρχίδια δίνουν και παίρνουν. Προηγούνται τα αρχαία ρητά, ο Ηράκλειτος, α, τον αρχέγονο μαλάκα, και ο ο Επίκουρος, ο των ηδονών κράτει και έπονται οι ανοσιολογίες οι συγκριτικές τάσεις, τα ποιήματα έρπονται, αι πολιτικαί αναλύσεις, ιδιαζόντως απεχθείς, τα άσματα κυριαρχούν και αι τέχναι πενίας κατεργάζονται. Ω, και εφόσον τα αρέσειν πέφτουν όπως η βρόχα, ιδιαίτερα στα βαριά ονόματα όπου πίπτουν όλαι αι κυρίαι [ τι γελάς κυρία μου;] αφιλοκερδώς να μουνουχίσουν τις οξείες αντιλήψεις του γράφοντος που λογικά θα κορδώνεται πίσω από την οθόνη του και γενικά γίνεται το μάλε - βράσε στο ασύμμετρο αυτό γεγονός που λέγεται προσωπικό βιβλίο. Δια ταύτα διατελώ υπεύθυνος δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν.

Διεύρυνση συνείδησης. Υπάρχει αυτό το πράγμα;

Ισχυόμορφη πραγματικότητα.

Η αποτυχία χρειάζεται παραδοχή, αλλιώς δε χωνεύεται

Πρέπει να παραδεχτούμε πως ο ανθρώπινος πολιτισμός είναι αποτέλεσμα ενός αγώνα που στηρίζεται στο ψέμα. Κατά βάση εξελισσόμαστε σε μεγάλους απατεώνες και όποιος δεν μπορεί να λέει ψέματα, ή να παραδεχτεί αυτό το αξίωμα, σημαίνει πως δεν είναι καλός ψεύτης.

Η αλήθεια κατάματα δε βλεπεται.

Πρέπει να διδάξουμε το λύκο να μην τρώει τα πρόβατα;

Καθ έδρας ομιλών, χτίζεται δίκαιον.

Τις μεγαλύτερες συμφορές τις έπαθα από αυτούς που αγάπησα.

Ενταξει μωρε, ξερω. Είστε όλοι ηλίθιοι.

Τις περισσότερες φορές η αντίληψη που έχουμε για τη ζωή απορρίπτερται ανεπιστρεπτί.

Το ότι αρκετοί μεγιστάνες του πλούτου σε παγκόσμιο επίπεδο όταν αισθάνονται προς το τέλος της ζωής τους πως κατασπατάλησαν ανούσια το χρόνο τους σε απολαύσεις και επιδίδονται σε χορηγίες, σε στηρίξεις καλλιτεχνών και επιστημόνων, δε μου λέει τίποτε. Ας είχαν το μυαλό να το καταλάβουν νεώτεροι ή το καλύτερο, οι πολιτείες να τους αφαιρούσαν αυτή την τάχα φιλανθρωπία.

Πάντα είχαμε στο μυαλό μας να γίνουμε ή να μείνουμε αθάνατοι. Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι το θέλουν αυτό; Και γιατί θέλουν να μείνουν στη μνήμη των ανθρώπων; τι είναι τόσο ελκυστικό, τόσο ηδονικό στην κατά κάποιο τρόπο αθανασία ενός ονόματος; Υπάρχει κανείς απο σας που δεν θέλει να τον θυμούνται οι άνθρωποι; Μπορεί όμως να γίνει αυτό; Ρεαλιστικά, κανείς δεν είναι αθάνατος. Αν υπάρχει ενας τρόπος και ίσως μοναδικός είναι ν αφήσει έργο: Να, λένε αυτό το έκανε ο Λαβουαζιέ,[νόμος της αφθαρσίας της ύλης] ή ο Τσε Γκεβάρα υπήρξε ο μεγαλύτερος επαναστάτης ή ακόμα-για να μην αδικήσουμε τας γυναίκας- η μανταμ Κιουρί ανακάλυψε το ράδιο. Αθάνατος γίνεται κανείς με τα έργα του αυτή την εκατομμυριοστή επιστρoφή.

Πάψε να θεωρείς τους άλλους ανόητους.

Η τέλεια ερώτηση: Γιατί η τελεία πάει έξω από τα εισαγωγικά και το ερωτηματικό μέσα; Ο Μπαμπινιώτης δεν μπόρεσε ν απαντήσει όσο ήταν υπουργός πολιτισμού.

Εμενα δε μου αρέσουν τα αμύγδαλα που σπάνε με το χέρι. Κι αυτοι επιμένουν να μας ταίζουν ζάχαρη και μέλι.

Η Χρυσή Αυγή λένε έγινε γιατί έχουμε κανά Πολιτικής! Φοβερή ανακάλυψη των πολιτικών μας ένθεν και ένθεν στα φοβερά παράθυρα της Ελληνικής δημοσιογραφίας.

Είναι λυπηρό να απορρίπτεις έναν φίλο, μια φίλη μετά από χρόνια και να λες, κοίτα πόσο πίσω έμεινε! Αυτή η αίσθηση της απόρριψης, μέσα μου, για κάποιους που θεωρούσα ανώτερους, κάποιου επιπέδου τέλος πάντων, με συνθλίβει. Εχω πολλούς τέτοιους φίλους που κατα καιρούς τους βλέπω και απορώ πως επιμένουν στερεότυπα σε πράγματα που έχουν αλλάξει άρδην, με έναν εγωισμό που καταδυκνύει την ασχετοσύνη τους.

ΒΑΡΙΕΜΑΙ...σφόδρα τους ανθρώπους που μιλάνε πολύ και λένε τα ίδια πράγματα, χωρίς να μπορείς να τους σταματήσεις. Βαριέμαι να περιμένω στη στάση του λεωφορείου, να είμαι ένας αριθμός στην τράπεζα είτε πρόκειται να πάρω, πόσο μάλλον να δώσω λεφτά. Βαριέμαι αλύπητα τις ανοργασμικές γκόμενες που δεν καυλώνουν ποτέ και ανελέητα τους ανήξερους ειδήμονες [αν κάποιος γνωρίζει το αντικείμενο του με συναρπάζει να τον ακούσω]. Βαριέμαι τους εντελώς αμίλητους κι αυτούς που σου κλείνουν το δρόμο με απίστευτη νωθρότητα και τέλος, βαριέμαι να μένω ακούνητος χωρίς να κάνω τίποτα, κοιτάζοντας το κενό ή το ταβάνι.

[Από τις σημειώσεις μου]