ΣΤΗΝ ΆΣΠΡΗ ΓΩΝΊΑ

 

Καθόταν στη γωνιά του κι άναβε το ένα τσιγάρο κατόπιν του άλλου. Μάλιστα
επειδή δεν είχε φωτιά, σπίρτα, αναπτήρα, ίσκα και τα
λοιπά, άναβε απ το τελευταίο, λίγο προτού κάψει την κιτρινισμένη
του απ΄την νικοτίνη, ψυχή, λίγο προτού πάρουν φωτιά τα
ωχριασμένα μουστάκια του. Έπινε μαύρη ρετσίνα, τράβαγε γeρές ρουφηξιές θανάτου,
στόχευε την καρδιά του και δεν του καίγονταν
καρφί, αν πέθαινε τώρα απ το φούμο, απ τον καρκίνο του..
πνεύματος, όπως τον είχε προειδοποιήσει ο γιατρός. Θα πεθάνεις, κακομοίρη του είπε
και κάπνιζε τον στριφτό μαύρο καπνό του κι
αυτός. Κάποια στιγμή, το τσιγάρο έπεσε καταγής κι ο γέρος
χώθηκε με μιας κάτω από το τραπέζι, κάτω απ τις καρέκλες, κάτω
απ τον εαυτό του, βούτηξε τη γόπα και την ρούφηξε ενώ τα μάτια
του τσουρουφλιζόταν απ την ξευτίλα του ποτού και του τσιγάρου.
Όταν ανορθώθηκε, τραγουδούσε τα ποτά και τα τσιγάρα κι αμέσως,
το καθισμένος στο απόμερο παγκάκι, το τσιγάρο έχει πέσει καταγής, χαμογελώντας,
σαν να ήξερε πως όλος ο κόσμος ήταν δικός του, και μονολόγησε πως όποιος έχει
υπάρξει καπνιστής και το κοψε, κάποια
μέρα θα ξαναφουμάρει ο διάολος να σκάσει Στις Δημοκρατικές
κοινωνίες, δεν επιτρέπονται οι ολικές απαγορεύσεις, έλεγε στην
οθόνη, ο καθηγητής εγκληματολογίας, Γ.Πανούσης, μιλώντας για
την απαγόρευση του τσιγάρου, κι ο γέρων περηφανεύτηκε,
ανάβοντας με την στουρναρόπετρα, αυτή τη φορά το τελευταίο
τσιγάρο, το τσιγάρο που κρατώ, στον ένα μου θεό, μια ζωή θα σ
αγαπώ, πως ακόμα και οι θεοί συμφωνούσαν μαζί του, άρα και ο καθηγητής, που
ήξερε τόσα πράγματα, τι διάλο καθηγητής θα ήταν
αλλιώς, αλλά αυτό ήταν το τελευταίο του τσιγάρο στην
πραγματικότητα, αφού σε λίγο είχε πεθάνει, είχε γείρει, με βλέμμα
άδειο, πάνω στο τραπέζι, ενώ το τσιγάρο του έκαιγε το μυαλό,
του έκαιγε τα σπάργανα του νου.