Ο ΘΕΌΣ ΚΑΙ Ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ

Ο ΘΕΟΣ ΚΑΙ Ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ

Να μάθει κανείς να συνδιαλέγεται είναι πολύ σπουδαίο προσόν. Να μπορεί ν ακολουθεί μερικούς από τους κανόνες της διαλεκτικής, όπου διαλεκτική είναι η τέχνη να φτάνει κανείς στην αλήθεια, είναι περιττό να τονίζω πως είναι μια από τις θελκτικότερες και συναρπαστικότερες μεθόδους που χρησιμοποίησαν και χρησιμοποιούν οι φιλόσοφοι και άρα αυτοί οι μερικοί κανόνες, όχι όλοι, αποτελούν τη ραχοκοκαλιά και τον ακρογωνιαίο λίθο στην εξέλιξη της σκέψης του ανθρώπου.
Σχολαστική και αντικειμενική μελέτη, αιτίες, αποτελέσματα, δράσεις και αντιδράσεις είναι απαραίτητα στοιχεία που χρησιμοποιεί η διαλεκτική. Όχι σε τσιτάτα, δογματισμούς, ισχυρογνωμία και στερεότυπα. Τίποτε δεν είναι μόνο αυτό που δείχνει. Εμπερικλείει και το αντίθετο του, τίποτε δεν είναι μόνο καλό και φυσικά για όλες αυτές τις τοποθετήσεις χρειάζονται αποδείξεις.

Οι περισσότεροι άνθρωποι δε γνωρίζουν να συνδιαλέγονται. Ξέρουν μερικά πράγματα παπαγαλία, μερικά τσιτάτα που τα ξεφουρνίζουν εν ευθέτω χρόνο, δεν δέχονται τις γνώμες των άλλων και ιδιαίτερα το κομμάτι των κριτικών, των θεωρητικών της τέχνης και της αντί-τέχνης, γίνονται αφόρητα πληκτικοί αφού δεν δέχονται εναντίωση στις τοποθετήσεις τους, χρησιμοποιούν κατά κόρο μια εσφαλμένη ειρωνεία, τάχα σαν όπλο, ναι, η ειρωνεία είναι όπλο αλλά χρειάζεται σωστή γνώση, διαφορετικά καταντάει ανοησία και βλακεία. Οι δε επαΐοντες από τους λαϊκιστές κάνουν το περισσότερο κακό προσπαθώντας να πείσουν τους αφελείς.
Τώρα, ο θεός και ο άνθρωπος είναι μια τεράστια φράση που μπορείς να αναφερθείς σε χιλιάδες ιστορικά και μυθολογικά πράγματα αφού ο θεός υπάρχει ταυτόχρονα με τον άνθρωπο. Είναι δυο λέξεις, ονόματα, που δεν μπορούν να υπάρξουν το ένα χωρίς το άλλο. Κι αυτό όμως χρειάζεται απόδειξη. Μερικές από τις αποδείξεις θεωρούνται αξιώματα και δεν επιδέχονται εξηγήσεις γιατί μόνο έτσι μπορούν να υπάρξουν χρήσιμα συμπεράσματα. Κι ας πάρουμε τη μη σωστή άποψη, πως ο θεός μπορεί να υπάρχει χωρίς τον άνθρωπο! η πρώτη σκέψη είναι, τι νόημα θα είχε η παρουσία ενός θεού στην ερημιά; στον απέραντο χώρο; στο κενό; άρα ο θεός δε θέλει να είναι μόνος του και άρα έχει αδυναμίες!

Στον πίνακα τοποθέτησα δυο φιγούρες. Η μια να πηγαίνει, η άλλη να έρχεται. Η μία είναι καθαρά ανδρική, και βαδίζει στο δρόμο, η άλλη ερμαφρόδιτη, ούτε άντρας ούτε γυναίκα και προχωράει στο νερό. Ποιος είναι ο θεός και ποιος ο άνθρωπος;
Κι έπειτα ένας τίτλος πρέπει να εμπεριέχει στοιχεία που να υπάρχουν μέσα στο έργο, εδώ αν αφαιρέσεις τον τίτλο, τίποτε δεν μπορεί να σε οδηγήσει σ αυτόν!
Πολλοί άνθρωποι εκφράζουν άμεσα την απάντηση πως ο θεός είναι η φιγούρα που βαδίζει στο νερό, εξ αιτίας φυσικά πως στις περισσότερες θρησκείες οι θεοί κάνουν θαύματα και ένα από αυτά είναι να περπατούν στο νερό.
Και βέβαια η άλλη άποψη, θεωρητικά η πιο σωστή, ο άνθρωπος να υπάρχει χωρίς τον θεό, είναι αποδείξιμη: Σύμφωνα με την επιστήμη, υπάρχει είναι  κάτι που είναι υπαρκτό, κάτι που συμμετέχει, κάτι που πράττει και ενεργεί και όλα αυτά πρέπει να είναι ορατά, πράγμα, φυσικά που δεν συμφωνεί στην ύπαρξη του θεού αφού δε συμμετέχει και ούτε υπάρχουν σημάδια στο πέρασμα της αιωνιότητας.
Τότε λοιπόν τι συμβαίνει μ αυτούς τους δύο; τον θεό και τον άνθρωπο; ούτε εκείνη η δογματική ρήση του Βολταίρου νομίζω, πως ο θεός κι αν δεν υπάρχει έπρεπε να τον δημιουργήσουμε.
Στην πραγματικότητα πρέπει να αντιστρέψουμε τα πράγματα και να να τα βάλουμε σε μια σωστή θέση. Ο άνθρωπος έφτιαξε τον θεό και τότε πολλά πράγματα μπορούν να έρθουν στη θέση τους και θα γλιτώσουμε από τόσα δεινά που έσπειρε στην ανθρωπότητα η λέξη θεός. [ Πόλεμοι, ανθρωποθυσίες, εκατόμβες αίματος στο όνομα του θεού, εκατομμύρια νεκροί για κάτι που αντί να προσφέρει, τουναντίον επιφέρει κακό]
Δεν υπάρχει συγκεκριμένο αποτέλεσμα στο ανεξήγητο φαινόμενο και ούτε θα υπάρξει στο μέλλον. Οι άνθρωποι θ αργήσουν ή δε θα το καταφέρουν ποτέ, να ζήσουν χωρίς τον θεό.