Ο ΘΡΊΑΜΒΟΣ ΤΟΥ ΧΡΏΜΑΤΟΣ.

Ο Θρίαμβος του χρώματος 45 χ 60 λάδι σε καμβά. Μοντέλο η Αριάνα

Απ όταν άρχισα να ζωγραφίζω, αναγκαστικά προσπαθούσα, ρεαλιστικά να αποδώσω αυτό που έβλεπα γύρω μου. Τη φύση, τους ανθρώπους, το δάσος. Σιγά-σιγά, μελετώντας τους μεγάλους ζωγράφους, άρχισα να κατανοώ πως η ζωγραφική δεν ήταν μόνο αυτό που έβλεπα και πως η νόηση υπερτερεί του ενστίκτου-βασικός κανόνας για να εισχωρήσει κανείς στην αφαίρεση. Και τι είναι η αφαίρεση στη ζωγραφική; στην αρχή, νόμιζα πως θα έσβηνα, θα αφαιρούσα δηλαδή, ένα μέρος από αυτό που είχα φτιάξει! τόσο απλά! Αλλά δεν ήταν έτσι και χρειαζόμουν τη βοήθεια, του Μπρακ, του Σεζάν, του Πικάσο για να καταλάβω πως η αφαίρεση ήταν η μη πιστή αναπαράσταση και η ανασύνθεση σε μια καινούρια εικόνα. Καλά όλα αυτά. Αλλά υπάρχουν κι άλλα που κάνουν τη ζωγραφική τέχνη τόσο συναρπαστική και ανεξάντλητη. Όπως η δύναμη του χρώματος, η σχέση της ζωγραφικής με τη μουσική και ο τρόπος που αυτές οι δυο εκφράζουν την καλλιτεχνία, το αγνό χρώμα και η σύγκρουση χρώματος και μορφής.

Ένα πράγμα που μου έκανε μεγάλη εντύπωση από μικρό παιδί, ήταν πως έπρεπε να νιώθω μέρος του πίνακα. Αυτού του πίνακα που παρατηρούσα, ας πούμε τη Τζοκόντα, τη Γκέρνικα, ή τον θάνατο του Έκτορα στο Αχίλλειο και το κατάφερνα. Μέρος όμως των δικών μου έργων, να μη νιώθω απόμακρος δηλαδή, το καταλάβαινα περισσότερο με την αντίληψη πως απέδωσα σε μεγάλο βαθμό αυτό που σκεφτόμουν. Γιατί όταν αντιλαμβάνομαι πως το αποτέλεσμα δε με ικανοποιεί, μου ρχεται να σκίσω τον καμβά- και το χω κάνει όχι πολλές φορές αλλά το χω κάνει.
Αυτό που θεωρώ από τα πιο δύσκολα στη ζωγραφική είναι να φτιάξεις κάτι, που να λέει κάτι! όχι, βέβαια η συμβουλευτική, ούτε η απόδοση νοημάτων και συναισθημάτων, χαρά, λύπη, πόνος, ούτε το φωναχτό σαν δίδαγμα ή νουθεσία. Φερ ειπείν η κραυγή του Μουνκ είναι ένα τέτοιο παράδειγμα φωναχτού έργου γι αυτό και δε μ αρέσει-ούτε η Γκέρνικα με συναρπάζει γιατί με βάζει στην εύκολη απόδειξη πως οι άνθρωποι χρειάζεται να πολεμούν.

Νόμος του ζωγράφου είναι η εσωτερική συγκίνηση, η συγκίνηση του μουσικού που ελκύει τις νότες με σφυρίγματα, του ποιητή χωρίς επανάληψη! Χωρίς επανάληψη! τι το θελα αυτό; ίσως είναι η μεγαλύτερη παγίδα των περισσοτέρων, ακόμα και των πιο σπουδαίων να επαναλαμβάνονται, όταν πια δεν έχουν τι άλλο να προσθέσουν στη δουλειά τους και στον κόσμο. [Αλλά και εξ αιτίας του εύκολου χρήματος, όταν πια τους έχουν κάνει καταναλώσιμους.]

Η Γεωμετρία, η ζωγραφική χωρίς όγκο, η απλοποίηση της μορφής, χωρίς πλαστική γοητεία, Πολ Κλεε, Μόντριαν και Μάλεβιτς, κάθετες και οριζόντιες γραμμές, οικονομία και λιτότητα ή παραβίαση κάθε ορίου, όρα Νταλί, Τζάκσον Πόλοκ, ίσως περισσότερο απ όλα αυτά να με έλκει η δύναμη του πνεύματος κι ακόμα κάτι σπουδαίο! πως δεν πρέπει να λέμε ψέματα στον εαυτό μας!