Σαντορίνη.
Κι όσα γινήκαν πίσω, φυκια ήταν
Η μνήμη του κάρβουνου αισιοδοξία του χτες
ποτέ δεν είχαμε τέτοια
που να πιστεύαμε ακράδαντα νενικημένοι όντες
που δεν ήταν η Τροπώ μηδέ η Λάχεση
αλλά ούτε και τώρα που μας έφθειρε του χρόνου η ντροπή επειδή
δεν καταφέραμε όσα ήθελαν οι γονείς και τ αδέρφια
Όποιος φτάσει στα σύνορα και δεν είναι ηττηθείς
δεν είναι πράσινο φύλλο
που θα πεσει κάποτε στη γης
τόση απελπισία δε χωρά σε ένα σακκούλι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου