Ανεργία. Ο ζωγράφος και ο συγγραφέας έχουν πάντα δουλειά που συνήθως δεν αμείβεται. [Ο άντρας που δεν έχει εργασία είναι απελπισμένος.] Φαντάσου μια μέρα που να μην έχεις να κάνεις τίποτε. Δε θυμάμαι ποτέ μια τέτοια μέρα στη ζωή μου. Η μάνα μου έλεγε, πως κάθεστε μωρέ! εννοώντας κάντε κάτι.
Να ζητήσουμε συγνώμη απ τους άρχοντες που υπάρχουμε;
Ουδέν. Είμαστε έξω από τα γεγονότα της ζωής-ούτε καν στο τρένο που εκτροχιάστηκε κάπου στην Αμερική. Έξω απ τον χρόνο. Αλλού γεννάν οι κότες. Ανίκανοι εσμέν.
Είναι κακό να παραγνωρίζεσαι με τους ανθρώπους; μυστήριο πράγμα. Ιδιαίτερα με τους μικρούς. [Όχι στην ηλικία]
Θα υιοθετήσουμε τον πληθυντικό και την απόσταση;
Ο Διάλογος είναι κατ εξοχήν η συνομιλία, μάλλον ή ήττον ήρεμη, χωρίς οξείς διαξιφισμούς όπου οι συν ομιλούντες προσπαθούν με επιχειρήματα να πείσουν για την ορθότητα των λεγομένων τους, τον ή τους συνομιλητές. Στον διάλογο ο καλός συνομιλητής ακούει πρώτα τα λεγόμενα
Σας βγάζω τη γλώσσα σήμερα [εσείς δε την βάζετε ποτέ μέσα!] έτσι όπως μου βγήκε και μένα σήμερα που ζωγραφίζω σαν σκλάβος και επιμελούμαι τα πλαίσια των έργων που ετοιμάζω για την επερχόμενη έκθεση τους. Να δούμε πόσοι από σας που με αγαπάτε και σας αγαπάω, θα έρθετε να τα δείτε!
Κοιτάξτε τώρα. Το σκέφτομαι είναι σοβαρή λέξη. Μιλάμε όλοι για την αδικία που συμβαίνει γύρω μας και σε μας τους ίδιους αλλά πείτε μου έναν από εμάς που έχει κάνει κάτι σημαντικό για να βοηθήσει στην καλυτέρευση αυτού του κόσμου! Πράξεις! όχι λόγια. Όλοι σκεφτόμαστε το τομάρι μας και κανείς δεν παίρνει την ευθύνη που μας αναλογεί για την τραγικότητα του ανθρώπινου όντος. Πείτε μας εσείς κυρία μου τι κάνατε για να απαλειφτεί ο άνισος καταμερισμός του πλούτου; Εσείς κύριε μου που δεν κάνατε τίποτε σημαντικό στη ζωή σας και κάθεστε αναπαυτικά στην πολυθρόνα σας και κρίνετε τα γεγονότα; Ο καθένας είναι υπεύθυνος για τη μοίρα του και όλοι μαζί για την απάθεια που χαρακτηρίζει την άχαρη ζωή μας.
Οι γυναίκες λένε πολύ εύκολα κομπλιμέντα η μια στην άλλη. Οι άντρες σπανιότατα να πει ο ένας στον άλλον, είσαι πανέμορφος, είσαι ωραίος. Γιατί άραγε; ίσως οι γυναίκες είναι πιο ευάλωτες στην κολακεία. [Είσαι πανέμορφη σχολιάζουν σε φωτογραφία που αντικειμενικά η κυρία είναι κάτω του μετρίου.] Ευγένεια;
Ωραία μέρα για ζωγραφική, ούτε κρύο, μηδέ ζέστη. Ησυχία, σιγανή κλασική μουσική, λίγοι άνθρωποι κυκλοφορούν, ένας πατέρας με το κοριτσάκι του στέκουν στη τζαμαρία και κοιτούν τους πίνακες. Λέω να συνεχίσω εκείνο το ατέλειωτο αφηρημένο έργο, έξι μήνες τώρα το ανεβοκατεβάζω στο καβαλέτο, όλο κάτι μου λείπει για να γίνει... αριστούργημα, το χρώμα παχαίνει επικίνδυνα την λογική και αυτός ο απαίσιος Κερτ Βόνεγκατ μου τριβελίζει το μυαλό, με τον Κυανοπώγωνα του, αυτό το εξαίσιο εξπρεσιονιστικό, δοκίμιο-μυθιστόρημα του, το κοριτσάκι κλαίει καθώς ο πατέρας το τραβά να φύγουν, αστραπιαία μου χαρίζει το κλαμένο χαμόγελο και σηκώνομαι αποφασισμένος να βάλω κάτι απ αυτή την εικόνα στον καμβά και σκέφτομαι πως είναι πολύ δύσκολο να αποτυπώσεις, αφηρημένο-εξπρεσιονιστικά, το χαμόγελο ενός παιδιού που να φαίνεται και να μην φαίνεται αλλά να σου μεταδίδει αυτή την υπέροχη αίσθηση των παιδιών, όπως όταν λάμπει το πρόσωπο τους κοιτάζοντας έργα τέχνης.
Όλοι οι άνθρωποι σκέφτονται, κάποτε να γίνουν διάσημοι.Τύχη ή ικανότητα για να γίνει κανείς διάσημος;
Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που δεν καταφέρνουν να γίνουν διάσημοι, συνήθως επικαλούνται την αδικία, την μη αναγνώριση του ταλέντου τους, το χρήμα [που αν το είχαν θα ήταν σίγουρα διάσημοι] και συνήθως όταν πια βλέπουν πως δεν τους παίρνει ο χρόνος, γίνονται εριστικοί, απέναντι στους θεσμούς.
Μεταξύ φαφλατά και αμίλητου επισκέπτη ποιος είναι προτιμητέος;
Το δίλημμα είναι σοβαρό: τι ν αγαπάει κανείς, τους έξυπνους ή τους χαζούς ανθρώπους.
Ζωγράφος είμαι καλή μου και συγγραφεύς. Γιατρός ανιάτων.
Διάφορες σκέψεις και σχόλια μου. [Ελκυστικά και όχι.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου