ΜΙΑ ΣΦΉΝΑ

 

 

Είχαν έρθει κάτι μέρες ανάποδες. Αλλιώτικες.

Όπου κι αν έστρεφες το βλέμμα, οι άνθρωποι έκλαιγαν.Βουβοί, απανθρακωμένοι,στο έλεος μιας μοίρας απρόσμενης.Κανένας
δεν ήθελε να μιλήσει για τίποτε, λες και τους είχαν πάρει τη φωνή
οι μάγισσες,λες και τους είχαν κόψει το λαιμό στο καρύδι.Και τότε
πως να βγει ήχος;

Είχαν έρθει αυτές οι μέρες οι ανάποδες. Οι περισσότεροι κοιμόνταν
στα πεζοδρόμια των άλλων, κουκουβισμένοι, ανήμποροι νέοι,με μάτι κόκκινο από την πίκρα και κάποιος που βρήκε τη φωνή του, φώναξε τσακίστε τους! αλλά αυτοί το βαλαν στα πόδια νομίζοντας πως θα γλιτώσουν από την πείνα, από την κακομοιριά.

Είχαν έρθει αυτές οι μέρες που η πίκρα έσταζε αίμα στα χείλη των ανθρώπων και οι βασιλιάδες τους κοιμόνταν σε αραχνοΰφαντα
παλάτια.Τι τους ένοιαζε αυτούς; η φωνή συνέχιζε να φωνάζει,
τσακίστε τους! μα ποιος άκουγε τώρα το ποδοβολητό των αλόγων;
ποιος άκουγε τον Μπολίβαρ κρυμμένον επαναστάτη στα ποιήματα
κάποιου Εγγονοπούλου και ποιος λογάριαζε πότε θα ξαναπάρουμε
την πόλη;

Αυτές τις μέρες που καιγόταν το φελέκι τους

κανείς δεν άνοιγε με μια σφήνα το κεφάλι τους

να τους χώσει μέσα μια πέτρα

Μια πέτρα τσακισμένη, μια ίσκα, στουρναρόπετρα

που να παίρνει με μιας φωτιά:τσακίστε τους!