ΤΟ ΔΙΆΒΑΣΜΑ

 

Θα πήγαινα στην άκρη του κόσμου αν ήξερα ότι θα είχα μια εφημερίδα κάθε μέρα. Κάθε μέρα ένα βιβλίο.

Ποτέ δεν ήξεραν οι άλλοι τι ακριβώς είμαι.
Από παιδί οι περισσότεροι νόμιζαν πως είμαι ένας αλήτης, ένας του δρόμου, που δε σκέφτεται, που πάει όπου να ναι και πως δεν έχει αρχές-τέτοια ανυπόστατα πράγματα, Η έκπληξη στα μάτια των πολλών, -που έμοιαζαν να πέφτουν από τα σύννεφα μόλις αντιλαμβάνονταν το λάθος τους, επειδή ανακάλυπταν κάποτε τις άλλες, τις πραγματικές μου ιδιότητες- ήταν τεράστια.
Αυτό πάντα με πείραζε.
Ήθελα να ξέρουν οι άνθρωποι τι κάνω. Να ξέρουν πως, εκτός από κάποιες ώρες της ημέρας που τις αφιερώνω στις "μικρές απολαύσεις", ποτό, παιχνίδι, αθλητισμός, έρωτες, είμαι και κάτι άλλο. Προ πάντων, να μην υπερβάλλουν για τα αχαλίνωτα πάθη μου, ενώ αυτά είναι μικροπράγματα.
Να έχεις όμως τόσα προβλήματα, οικονομικά, προσωπικά, οικογενειακά και να υπάρχεις ταυτόχρονα κοντά στην τέχνη, τη ζωγραφική, τη συγγραφή, τη φιλοσοφία, είναι, ίσως για τους περισσότερους ομήλικους, δυσβάσταχτη πολυτέλεια. Έτσι μου είπε ένας απ αυτούς: "Τι τα θέλεις αυτά τώρα; χαρά στο κουράγιο σου!"
Κι εγώ λέω, πως χωρίς αυτά δεν μπορώ να ζήσω. Ούτε και σεις. Κι ας λέτε πως δε διαβάζετε, γιατί, δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν διαβάζει.
Ακόμα κι αυτός που ψάχνει κάτι στον τηλεφωνικό κατάλογο, διαβάζει. Και κάτι μαθαίνει.
Ποτέ δεν διάβαζα επειδή έπρεπε. Όχι. Ούτε και τότε στα Γυμνασιακά χρόνια. Από το Δημοτικό διάβαζα με μανία θα λεγα, ότι ήθελα να διαβάσω και ότι έβρισκα. Και φυσικά μου άρεσε κι ακόμα μου αρέσει γιατί είπα, πως το διάβασμα για μένα είναι μια μεγάλη ηδονή. Μικρός, θυμάμαι, προτιμούσα να διαβάζω από το να τρώω.. [Φυσικά χωρίς διάβασμα δεν πεθαίνεις, πεθαίνει όμως η ουσία. Η φαιά. Πεθαίνει η ανθρωπότητα και το νόημα της ύπαρξης.
Ο Προυστ είπε κάποτε πως μόνον η ανάγνωση και η γνώση δημιουργούν τους καλούς τρόπους του πνεύματος.