ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ

 

Σε μια απο τις πρώτες γνωριμίες του στη ζωή, που ήταν η Σοφία, απέδωσε την έννοια αξία στη γυναίκα.

Το κατάλαβε αυτό, πολύ αργότερα, όταν είχε τον χρόνο για σύγκριση κι έβγαλε το συμπέρασμα πως δεν ήταν όλες οι γυναίκες ίδιες. Έπεσε ως το έδαφος, την παντρεύτηκε και ορκίστηκε να την προστατεύει και να την σέβεται σε όλη του τη ζωή. Όταν γνωρίστηκαν, ήταν ήδη δεκαεφτάχρονοι και η Σοφία ήξερε απο τότε να ξεχωρίζει το φως απο το σκοτάδι.

Ήταν η μόνη γυναίκα, απ΄όσες είχε γνωρίσει, που δεν φοβόταν το σκοτάδι. Αγαπούσε εξ ίσου και τα δύο. Κι έβλεπε πάντα με κάποια αλλιώτικη συγκίνηση την σοβαρότητα της κάθε κατάστασης. Θυμήθηκε πως δεν είχε κόμπλεξ με το σώμα της-ήξερε πως ο έρωτας περνάει απο το στομάχι- κι ακόμα πως δεν φοβόταν να στέκεται σε ένα ύψος. Ας πούμε στην ταράτσα ενος ουρανοξύστη και να κοιτάζει το κενό.

Θυμήθηκε ακόμα, πως όταν χώρισαν, είχε αυτό το απεριόριστο βλέμμα στο κενό.

Κι αργότερα, που τον συνόδευσε στο σταθμό, κρατούσαν με τις ιδρωμένες παλάμες τους σφιχτά το χερούλι απο την ίδια βαλίτσα, σα να φοβόταν πως κάποιος θα τους την έκλεβε, αυτη τη μοναδικη δικη τους στιγμή, που ο κόσμος τους γινόταν ξένος.

[απόσπασμα απο ατέλειωτο διήγημα]