ΠΟΤΈ ΠΊΣΩ [δε μ αρέσει η θάλασσα πια]

 

Δε μ αρέσει η θάλασσα πια. Μπορεί να είναι και ψέμα, ίσως επειδή τώρα πια η πρόσβαση στις ακτές είναι πανάκριβη. Παλαιότερα  ήμασταν στις θάλασσες Δευτέρα, Τετάρτη, Σαββατοκύριακα. Ανελλιπώς Χειμώνα Καλοκαίρια, το σώμα μαυριδερό, σκληραγωγημένο. Πάντα συνδύαζα τη θάλασσα με γυμναστική, ρακέτα, τένις, ποδόσφαιρο, βόλεϊ, θαλασσόμπαλα! εκεί να δεις τι γινόταν. Δυο ώρες μες στο νερό να καρφώνουμε, να βουτάμε, ν αποκρούομε, άντρες, γυναίκες, κορίτσια, παιδιά γινόμασταν όλοι ένα. Τώρα, βέβαια δεν φταίει που μεγάλωσα, δυο χρόνια με την πανδημία άλλαξαν σχεδόν τα πάντα, μας παρέσυρε το ρεύμα μιας άλλης ζωής, μιας ζωής που δεν έχει καμιά σχέση με την προηγούμενη. Το χρήμα είναι δυσεύρετο, οι πιο πολλοί ζούμε με πενιχρές αμοιβές, οι καλλιτέχνες ιδιαίτερα δεν έχουν καμιά κρατική συνδρομή, οι συγγραφείς ακόμα χειρότερα, για να μιλήσω για επαγγέλματα που έχω άμεση επαφή αλλά και φυσικά για όλους τους φτωχούς που ζούνε κάτω από το όριο της φτώχειας με επιδόματα και μισθούς που δε φτάνουν να καλύψουν ούτε  τις μισές από τις σύγχρονες υποχρεώσεις ενός σπιτιού, μιας οικογένειας, ενός ανθρώπου που ζει μόνος του.

Δεν είναι που δε μ αρέσει η θάλασσα και τα μεζεδάκια στ ακρογιάλι όταν ξαρμυρισμένοι, ολόφρεσκοι από το ιώδιο αναζωογονημένοι από τον ήλιο, αράζαμε να πιούμε ένα ούζο, ένα ποτήρι κρασί και όλοι ήμασταν ευτυχισμένα παιδιά. Όχι, δεν είναι αυτό, ποτέ δε θα σταματήσω ν αγαπώ τ αλμυρό νερό της, το πάφλασμα των κυμάτων, τον ίσκιο των δέντρων την απόλαυση του αφρού της καθώς θα απλώνω τα πόδια μέσα της, Γιατί αυτό είναι η θάλασσα: κάτι που θέλει να μπεις μέσα του σαν θηρίο, να βουλιάξεις στο κύμα, να παλέψεις με τον καρχαρία και να τον νικήσεις, Αλλά αυτό που μας βρήκε τα τελευταία χρόνια πως να το νικήσεις; αρρώστιες, προβλήματα, αδιέξοδα του νου, πραγματικά αδιέξοδα, το οικονομικό που σφίγγει σα δαγκάνα το λαιμό των περισσότερων ανθρώπων.