ΤΡΈΧΕΙ ΚΆΤΙ ΡΕ ΦΊΛΕ;

 

Ν Εγγονόπουλος

 

Κάνει πολύ ζέστη. Κουφόβραση.  Οι άνθρωποι δεν κοιμούνται.
Κανένας ύπνος δεν είναι πια του καθενός. Περπατάω στους
δρόμους και σκοντάφτω πάνω σε άλλους, γίναμε πολλοί.
Πολλοί που ξέρουν τα μυστικά μας και τότε τι θα κάνουμε με
όλους αυτούς; Πως θα τους χωρέσουμε στο μυαλό μας;
Δεν χωράνε στην τσέπη μας, έχουν άλλους λόγους να υπάρχουν.
Η  τσέπη μου έγινε στενή  λωρίδα αίματος. Βάνω εκεί τα χέρια
μου  και γεμίζουν αίμα. Ψάχνω τα κέρματα που μου έκλεψαν.
Γιατί; εγώ είμαι ένας δικός σας άνθρωπος, δεν έκανα κάτι για να με δικάσετε, όμως μερικοί με κοιτάνε με μάτι θολό. Που σε ξέρω ρε
φίλε; Έχουμε να πούμε κάτι εμείς οι δύο; Τα λέγαμε εμείς  κι από
παλιά; Και είναι έτοιμοι να σου χιμήξουν. Γιατί το έγραψα αυτό;
ίσως μια κρίση ευσυνειδησίας με κατατρέχει από παλιά. Από τότε
που ήμουν παιδί και δεν ήθελα να μεγαλώσω, γιατί έβλεπα τι
πάθαιναν αυτοί που μεγάλωναν  και ίσως γιατί  κάποτε νόμιζα πως μπορούσα να εξηγήσω τον κόσμο, ν αλλάξω τον κόσμο, να σας
γεμίσω με ψεύτικες εικόνες,  να σας κοροϊδέψω, επειδή εγώ ήμουν
και κανένας άλλος. Από τότε όμως, πάλι φοβόμουν το ελάχιστο.
Αυτό που γίνεται από το τίποτε. Εκεί που ξεκινάς ταξίδι κι αντί
να πας στον προορισμός σου, πηγαίνεις στο γκρεμό. Κι ύστερα
δεν υπάρχει γυρισμός. Δεν υπάρχει τίποτα ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΟ
ΕΛΑΧΙΣΤΟ…τρέχει κάτι ρε φίλε;. πίσω που να θυμίζει  τον
καλό εαυτό σου. Οι δρόμοι στενεύουν επικίνδυνα,  δεν χωράμε να περάσουμε ένας  με έναν,  τα τσιμέντα πνίγουν τις ανάσες μας, 
κάνε παρά πέρα ρε μαύρε,  με τα χέρια πάντα στις τσέπες με το
μυαλό καρφωμένο στο κάτι είναι τέλος πάντων αυτή η ζωή  μας,
δεν είναι ένα τίποτα, δεν είναι αυτό το μικρό φύλλο που
τσαλάκωσες το μεσημέρι, ίσως ψάχνοντας σημειώσεις που όταν
τις ξαναδιαβάσεις,  τις αναιρείς αυτόματα, λέγοντας πως δεν έχουν
  αξία  οι χθεσινές σου σκέψεις, σήμερα άλλα γίνονται. Και παρ
όλα αυτά, φοβάμαι το ανέλπιστο. Αυτό που γίνεται από το τίποτα.
Τρέχει κάτι ρε φίλε; Σε ξέρω κι από χτες;