ΚΑΛΟΚΑΊΡΙ

 

Σε μια απο τις πρώτες γνωριμίες του στη ζωή, που ήταν η Σοφία, απέδωσε την έννοια αξία στη γυναίκα.

Το κατάλαβε αυτό, πολύ αργότερα, όταν είχε τον χρόνο για σύγκριση κι έβγαλε το συμπέρασμα πως δεν ήταν όλες οι γυναίκες ίδιες. Έπεσε ως το έδαφος, την παντρεύτηκε και ορκίστηκε να την προστατεύει και να την σέβεται σε όλη του τη ζωή. Όταν γνωρίστηκαν, ήταν ήδη δεκαεφτάχρονοι και η Σοφία ήξερε απο τότε να ξεχωρίζει το φως απο το σκοτάδι.

Ήταν η μόνη γυναίκα, απ΄όσες είχε γνωρίσει, που δεν φοβόταν το σκοτάδι. Αγαπούσε εξ ίσου και τα δύο. Κι έβλεπε πάντα με κάποια αλλιώτικη συγκίνηση την σοβαρότητα της κάθε κατάστασης. Θυμήθηκε πως δεν είχε κόμπλεξ με το σώμα της-ήξερε πως ο έρωτας περνάει απο το στομάχι- κι ακόμα πως δεν φοβόταν να στέκεται σε ένα ύψος. Ας πούμε στην ταράτσα ενος ουρανοξύστη και να κοιτάζει το κενό.

Θυμήθηκε ακόμα, πως όταν χώρισαν, είχε αυτό το απεριόριστο βλέμμα στο κενό.

Κι αργότερα, που τον συνόδευσε στο σταθμό, κρατούσαν με τις ιδρωμένες παλάμες τους σφιχτά το χερούλι απο την ίδια βαλίτσα, σα να φοβόταν πως κάποιος θα τους την έκλεβε, αυτη τη μοναδικη δικη τους στιγμή, που ο κόσμος τους γινόταν ξένος.

[απόσπασμα απο ατέλειωτο διήγημα]

ΣΗΜΕΡΑ ΘΑ ΦΑΜΕ ΠΟΙΗΣΗ.

 

Φτάνει πια. Δε θέλω να φάω.

Φυσάνε όλοι οι αέρηδες.

Όχι. Θα πάω αλλού. Μη με περιμένεις.

Το βράδυ θ ανακαλύψω τον εαυτό της νύχτας. Ναι.

Ποτέ δε θα με καταλάβω. Ποιός είμαι;

Κάτω η θάλασσα φουσκώνει, τα φύκια έρχονται στην άκρη του αφρού..
Συγκεντρώνομαι άσκοπα, πρέπει ν ανακαλύψω το μεσημέρι τι κάνουν τα πουλιά;

Πετάνε.

Φτάνει πια. Δε θέλω να πιω.

Ας ψηλαφίσω τις πέτρες, από πέρα έρχεται ο υπεράνθρωπος.

Ο φίλος μου ο άνεμος.

Κι εγώ; Δε θέλω τίποτα.

Το μαντήλι της έπεσε.

Έσκυψα να της το δώσω.

Όταν σηκώθηκα είχε φύγει. Αυτή.

Την έλεγαν Ευδοκία. Ή Χρυσούλα, δε θυμάμαι. Πίσω μου βρισκόταν κάποιος.

Στο βάθος μακριά, ένα τρικάταρτο με φουσκωμένα πανιά έφευγε,

πάνω στα κύματα χόρευε, πλέοντας προς το άγνωστο.

ΕΓΩ ΔΕΝ ΑΝΑΚΆΛΥΨΑ ΤΊΠΟΤΑ

 

 

ΜΕ ΤΟΝ ΤΣΕ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΑΡΕΑ;

Πάντα είχαμε στο μυαλό μας να γίνουμε ή να μείνουμε αθάνατοι.
Γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι το θέλουν αυτό; Και γιατί
θέλουν να μείνουν στη μνήμη των ανθρώπων; τι είναι τόσο
ελκυστικό, τόσο ηδονικό στην κατά κάποιο τρόπο αθανασία ενός ονόματος; Υπάρχει κανείς απο σας που δεν θέλει να τον θυμούνται
οι άνθρωποι; Μπορεί όμως να γίνει αυτό; Ρεαλιστικά, κανείς δεν
είναι αθάνατος. Αν υπάρχει ενας τρόπος και ίσως μοναδικός είναι
ν αφήσει έργο: Να, λένε αυτό το έκανε ο Λαβουαζιέ,[νόμος της
αφθαρσίας της ύλης] ή ο Τσε Γκεβάρα υπήρξε ο μεγαλύτερος
επαναστάτης ή ακόμα-για να μην αδικήσουμε τας γυναίκας- η
μανταμ Κιουρί ανακάλυψε το ράδιο. Αθάνατος γίνεται κανείς
με τα έργα του αυτήν την εκατομμυριοστή επιστρoφή.

Υπάρχει μια ανοησία στην ύπαρξη. Όπως και στην αιτία.
Ανέκαθεν ψάχνουμε μια αιτία. Αιτία χωρίς αιτία. Αλλά ας το αντιστρέψουμε. Γιατί να υπάρχει αιτία; δεν θα είναι πιο καλά
τα πράγματα να είναι για πάντα έτσι; Να μην γεννήθηκαν ποτέ;
Ένα από τα μεγαλύτερα αξιώματα είναι πως καμιά ύπαρξη αφού
πεθάνει, δεν γυρίζει πίσω. Εδώ δεν επιδέχεται άρνηση, Η απόδειξη
είναι παντοτινή. Κανείς δεν γυρίζει πίσω. Κανείς δεν ανασταίνεται
και είναι τουλάχιστον ηλίθιο να πιστεύουμε πως μπορεί να γίνει
κάτι τέτοιο, γιατί τότε δεν θα χρειαζόταν ο θάνατος. Για ν
αναστηθείς πρέπει να πεθάνεις.

 

ΤΡΈΧΕΙ ΚΆΤΙ ΡΕ ΦΊΛΕ;

 

Ν Εγγονόπουλος

 

Κάνει πολύ ζέστη. Κουφόβραση.  Οι άνθρωποι δεν κοιμούνται.
Κανένας ύπνος δεν είναι πια του καθενός. Περπατάω στους
δρόμους και σκοντάφτω πάνω σε άλλους, γίναμε πολλοί.
Πολλοί που ξέρουν τα μυστικά μας και τότε τι θα κάνουμε με
όλους αυτούς; Πως θα τους χωρέσουμε στο μυαλό μας;
Δεν χωράνε στην τσέπη μας, έχουν άλλους λόγους να υπάρχουν.
Η  τσέπη μου έγινε στενή  λωρίδα αίματος. Βάνω εκεί τα χέρια
μου  και γεμίζουν αίμα. Ψάχνω τα κέρματα που μου έκλεψαν.
Γιατί; εγώ είμαι ένας δικός σας άνθρωπος, δεν έκανα κάτι για να με δικάσετε, όμως μερικοί με κοιτάνε με μάτι θολό. Που σε ξέρω ρε
φίλε; Έχουμε να πούμε κάτι εμείς οι δύο; Τα λέγαμε εμείς  κι από
παλιά; Και είναι έτοιμοι να σου χιμήξουν. Γιατί το έγραψα αυτό;
ίσως μια κρίση ευσυνειδησίας με κατατρέχει από παλιά. Από τότε
που ήμουν παιδί και δεν ήθελα να μεγαλώσω, γιατί έβλεπα τι
πάθαιναν αυτοί που μεγάλωναν  και ίσως γιατί  κάποτε νόμιζα πως μπορούσα να εξηγήσω τον κόσμο, ν αλλάξω τον κόσμο, να σας
γεμίσω με ψεύτικες εικόνες,  να σας κοροϊδέψω, επειδή εγώ ήμουν
και κανένας άλλος. Από τότε όμως, πάλι φοβόμουν το ελάχιστο.
Αυτό που γίνεται από το τίποτε. Εκεί που ξεκινάς ταξίδι κι αντί
να πας στον προορισμός σου, πηγαίνεις στο γκρεμό. Κι ύστερα
δεν υπάρχει γυρισμός. Δεν υπάρχει τίποτα ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΟ
ΕΛΑΧΙΣΤΟ…τρέχει κάτι ρε φίλε;. πίσω που να θυμίζει  τον
καλό εαυτό σου. Οι δρόμοι στενεύουν επικίνδυνα,  δεν χωράμε να περάσουμε ένας  με έναν,  τα τσιμέντα πνίγουν τις ανάσες μας, 
κάνε παρά πέρα ρε μαύρε,  με τα χέρια πάντα στις τσέπες με το
μυαλό καρφωμένο στο κάτι είναι τέλος πάντων αυτή η ζωή  μας,
δεν είναι ένα τίποτα, δεν είναι αυτό το μικρό φύλλο που
τσαλάκωσες το μεσημέρι, ίσως ψάχνοντας σημειώσεις που όταν
τις ξαναδιαβάσεις,  τις αναιρείς αυτόματα, λέγοντας πως δεν έχουν
  αξία  οι χθεσινές σου σκέψεις, σήμερα άλλα γίνονται. Και παρ
όλα αυτά, φοβάμαι το ανέλπιστο. Αυτό που γίνεται από το τίποτα.
Τρέχει κάτι ρε φίλε; Σε ξέρω κι από χτες;

 

ΜΠΟΥΡΔΕΛΟΠΟΙΕΊΟ

 

Κάτι κακό συμβαίνει σ αυτή την πολιτεία

και κλείσαν όλα τα τρελοκομεία

Κάτι συμβαίνει σ αυτή την πολιτεία

Ώρα λοιπόν, να χορέψουμε στο ταψί

όσους μας αγαπάνε.

Κάτι με πληγώνει σ αυτή την πολιτεία
που ξεπέφτει η οικονομία

δεν είμαι εγώ, δεν είσαι εσύ,
είμαστε όλοι μαζί στο καψιμί

είμαι εγώ μονάχος που κατρακυλώ
στο άστα να πάνε

Κάτι μου συμβαίνει σ αυτή την πολιτεία

και κλείσαν όλα τα βρεφοκομεία
κι αλήθεια δεν έχω που να πάω

έσβησαν και όλα όλα τα σ αγαπάω

κι όλα- όλα τα κα- τα καφενεία.

Κάτι κακό συμβαίνει σ αυτή την ερημία

και κλείσαν όλα τα μπουρδελοποιεία.

Μέρα λοιπόν που ναχεις το νου σου

να μην ξεχάσεις το χαρτί
να μην ξεχάσεις την παρόλα

να πάμε βόλτα στην ακρογιαλιά
με ματογυάλια

ίσως περάσει ο νταβατζής σου Ελλάδα

Κάτι μου συμβαίνει σ αυτή την πολιτεία

 

ΓΙΑΤΊ Ο ΧΡΙΣΤΌς ΔΕΝ ΉΤΑΝ ΘΕΌΣ

 

 

Όλες οι θρησκείες, οι θεοί, οι ημίθεοι
και οι προφήτες, φτιάχτηκαν
  από ανθρώπους που δεν είχαν φτάσει
σε πλήρη ανάπτυξη των πνευματικών
τους δυνατοτήτων.Από αυτό κι μόνο
εξάγουμε το συμπέρασμα πως οι θεοί
είναι φαντασιώσεις ανθρώπων
στηριγμένων
στην άγνοια και την πίστη και γι αυτό
και μόνο όπου βασιλεύει η
αμάθεια περισσεύει η βλακεία. Το μεγαλύτερο μέρος της
σημερινής ανθρώπινης διανόησης δεν πιστεύει στην ύπαρξη
των θεών.[στην
Αμερική το 98% των επιστημόνων αρνείται την ύπαρξη
ανωτέρας δύναμης]

Ας δούμε όμως εν ολίγοις τον Χριστιανισμό. Τι είναι ο
χριστιανισμός; Πως δημιουργήθηκε σαν θρησκεία και ποιες
είναι η βασικότερες αλήθειες για τον φερόμενο ως αρχηγό του
τον
Ιησού τον Ναζωραίο; Ο χριστιανισμός δημιουργείται σε μια
περίοδο που η ανθρωπότητα διανύει την πλήρη Ρωμαϊκή
κυριαρχία
και ίσως είναι η πρώτη φορά που ο ιμπεριαλισμός, εμφανίζεται
σε όλο του το μεγαλείο.Ο σκοταδισμός και η αγραμματοσύνη
κυριαρχεί σε όλες τις κατακτημένες περιοχές. Οι υποδουλωμένοι
Ιουδαίοι προσπαθούν ν αποτινάξουν αυτόν τον Ρωμαϊκό ζυγό.
Λαός δαιμονομανής και ευφάνταστος περιμένει κάποιον προφήτη
να τον
σώσει. Προτού όμως προχωρήσω πιο κάτω, θα πρέπει να
δεχτούμε
τρεις βασικές εικασίες-αλήθειες για τον ιδρυτή του. Πρώτη ότι
υπήρξε με την μεταφυσική του έννοια, δεύτερη ότι ήταν ένας
επαναστάτης και τρίτη πως δεν υπήρξε καθόλου.Θα ξεκινήσουμε
από την τρίτη. Πως είναι δυνατόν να μην υπήρξε ιστορικά ο
Χριστός; Κι όμως είναι. Είπαμε πως οι Εβραίοι περιμένουν τον
Μεσσία, κάποιον που να τους σώσει. Κάθε μέρα λοιπόν
εμφανίζεται
στη συναγωγή, στην αγορά, κάποιος που παριστάνει τον
Μεσσία.
Φυσικά το ιερατείο τον καταδίδει κι ακόμα πιο φυσικά οι
Ρωμαίοι
τον σταυρώνουν. [Λέγεται πως πριν την εμφάνιση του
συγκεκρι-
μένου Χριστού, οι Ρωμαίοι είχαν σταυρώσει πάνω από 70.000
τέτοιους μεσσίες]  Οι Εσσαίοι, κάποιο επαναστατικό φύλο
συλλαμβάνει την ιδέα ενός αόρατου μεσσία, κι ετσι κυκλοφορεί
την φήμη πως ήρθε, πως κάνει θαύματα και θα εμφανιστεί και
ούτω καθεξής. Αυτή η εικασία απορρίπτεται αλλά μένει το
πόσους
Μεσσίες είχαν σταυρώσει οι Ρωμαίοι. Η δεύτερη εικασία περί
υπάρξεως του Χριστού σαν επαναστάτης- ληστής, είναι η πιο
κοντινή στην αλήθεια και υπάρχουν πολλά ιστορικά κείμενα
που
μπορούν ν αποδείξουν τούτο. Και η πρώτη πως υπήρξε σαν
θεός,
είναι αυτή που διαμόρφωσε ο απόστολος Παύλος κατά κύριο
λόγο
και ο Μέγας Κωνσταντίνος- που η Χριστιανική ιστορία
κατέταξε
μέγα για λόγους που η ίδια γνωρίζει- κατά κυριότερο λόγο.
Αλλά
δεν νομίζω πως πρέπει εδώ να υπενθυμίσω τον τρόπο με
τον οποίο
η κάθε θρησκεία αποκτηνώνει και διαφθείρει τους λαούς.
Ούτε
πρόθεσή μου είναι να επαναλάβω την ιστορία των θρησκειών
και
των ηγετών τους που εξ άλλου είναι γραμμένη από πιο
ειδικούς.
Πρόθεση μου είναι να υποστηρίξω με αποδείξεις την μη ύπαρξη
του ενός. Όποιος θέλει να πιστεύει στον θεό και να τον λατρεύει
πρέπει αμέσως ν απαρνηθεί ευθέως την ελευθερία του και τον
ανθρωπισμό του λέει ο Μπακούνιν για να συνεχίσει:Εαν ο θεός
υπάρχει, ο άνθρωπος είναι σκλάβος αλλά ο άνθρωπος μπορεί και
πρέπει να είναι ελεύθερος. Άρα θεός δεν υπάρχει.

Η βασικότερη όμως κατ εμέ θεώρηση για την μη ύπαρξη του
ενός
είναι αυτή που υποστηρίχτηκε από τον Αϊνστάιν. Λέει λοιπόν ο
Αϊνστάιν πως σ αυτόν τον κόσμο τα πάντα κατέχουν μια θέση.
Εδώ ένα άτομο οξυγόνου εκεί μια πέτρα και ούτω καθεξής. Είναι
δηλαδή κατανοητό πως κάθε πράγμα κατέχει μια θέση. Ο θεός
ποια
θέση κατέχει; Καμία εντός του κόσμου. Άρα βρίσκεται εκτός του
κύκλου του σύμπαντος. Είναι δηλαδή μια κουκκίδα έξω από το
σύμπαν και από μόνο του αυτό δεν στέκει. Αυτή όμως την
κουκκίδα κάποιος πρέπει να την δημιούργησε άρα εμπίπτει
ένας άλλος κύκλος σύμπαντος και μια άλλη κουκκίδα πάλι έξω
από αυτόν. 'Όπως καταλαβαίνετε ο κύκλος αυτός είναι ατελείωτος.
Αλλά και στο
κάτω της γραφής γιατί σώνει και καλά να μας δημιούργησε
κάποιος;
Τι νόημα έχει δηλαδή η ύπαρξη του θεού; Τα πράγματα
υπάρχουν
από μόνα τους εσαεί. Η ύλη μεταμορφώνεται σε ενέργεια και
τανάπαλιν. Ο σημερινός άνθρωπος δεν έχει ανάγκη από
κανέναν
θεό και πόσο μάλιστα από τους υπάρχοντες.

 

ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΝΌΗΜΑ ΝΑ ΣΥΝΑΝΤΗΘΟΎΜΕ

  

Μετά από μια ωραία βροχή που ξέπλυνε την εικόνα μας- μια βροχή μας έσωζε παλαιότερα, τώρα δε μας σώζουν ούτε οι καταιγίδες- μερικοί υποστηρίζουν πως χάλασε ο... καιρός επειδή βρέχει! ιδιαίτερα οι δημοσιογράφοι που τονίζουν συνέχεια αυτή την ανοησία. Αντί να πουν πως έφτιαξε ο καιρός, πως η θερμοκρασία είναι σε πολύ καλούς βαθμούς, μασουλάνε αυτή την παπαριά. [Άσε εκείνο το περίφημο ¨"σε περίπου"! αντί του ευκόλως κατανοητού περίπου σε.] Και μετά περιμένεις από τους απλούς ανθρώπους να μιλά σωστά Ελληνικά, όταν ακούνε καθημερινά τόσες ανοησίες.
Βέβαια δεν ξεκίνησα να γράψω κάτι για τους δημοσιογράφους, ούτε να γκρινιάζω Κυριακάτικα, πίνοντας τον καφέ μου και διαβάζοντας μια εφημερίδα. Θα μου πεις, διαβάζεις ακόμα εφημερίδα; και θ απαντήσω πως ναι, διαβάζω αλλά πλέον μόνο τις Κυριακές, γιατί θέλω ακόμα την επαφή με το χαρτί, με το φύλλο, μια συνήθεια που δεν είναι εύκολο ν αλλάξει. [φανταστείτε τα πολύ μικρά παιδιά να τους κόψουν την επαφή με το κινητό! και τα μεγάλα!] Πάντως η χειρότερη εικόνα που μου μένει και σήμερα στο καφέ, είναι αυτή όλων [κυριολεκτικά όλων] των ανθρώπων που ασχολούνται είτε στο λαπ τοπ είτε στο κινητό. Κι έτσι δεν έχει νόημα να συναντηθούν.

ΠΟΤΈ ΠΊΣΩ [δε μ αρέσει η θάλασσα πια]

 

Δε μ αρέσει η θάλασσα πια. Μπορεί να είναι και ψέμα, ίσως επειδή τώρα πια η πρόσβαση στις ακτές είναι πανάκριβη. Παλαιότερα  ήμασταν στις θάλασσες Δευτέρα, Τετάρτη, Σαββατοκύριακα. Ανελλιπώς Χειμώνα Καλοκαίρια, το σώμα μαυριδερό, σκληραγωγημένο. Πάντα συνδύαζα τη θάλασσα με γυμναστική, ρακέτα, τένις, ποδόσφαιρο, βόλεϊ, θαλασσόμπαλα! εκεί να δεις τι γινόταν. Δυο ώρες μες στο νερό να καρφώνουμε, να βουτάμε, ν αποκρούομε, άντρες, γυναίκες, κορίτσια, παιδιά γινόμασταν όλοι ένα. Τώρα, βέβαια δεν φταίει που μεγάλωσα, δυο χρόνια με την πανδημία άλλαξαν σχεδόν τα πάντα, μας παρέσυρε το ρεύμα μιας άλλης ζωής, μιας ζωής που δεν έχει καμιά σχέση με την προηγούμενη. Το χρήμα είναι δυσεύρετο, οι πιο πολλοί ζούμε με πενιχρές αμοιβές, οι καλλιτέχνες ιδιαίτερα δεν έχουν καμιά κρατική συνδρομή, οι συγγραφείς ακόμα χειρότερα, για να μιλήσω για επαγγέλματα που έχω άμεση επαφή αλλά και φυσικά για όλους τους φτωχούς που ζούνε κάτω από το όριο της φτώχειας με επιδόματα και μισθούς που δε φτάνουν να καλύψουν ούτε  τις μισές από τις σύγχρονες υποχρεώσεις ενός σπιτιού, μιας οικογένειας, ενός ανθρώπου που ζει μόνος του.

Δεν είναι που δε μ αρέσει η θάλασσα και τα μεζεδάκια στ ακρογιάλι όταν ξαρμυρισμένοι, ολόφρεσκοι από το ιώδιο αναζωογονημένοι από τον ήλιο, αράζαμε να πιούμε ένα ούζο, ένα ποτήρι κρασί και όλοι ήμασταν ευτυχισμένα παιδιά. Όχι, δεν είναι αυτό, ποτέ δε θα σταματήσω ν αγαπώ τ αλμυρό νερό της, το πάφλασμα των κυμάτων, τον ίσκιο των δέντρων την απόλαυση του αφρού της καθώς θα απλώνω τα πόδια μέσα της, Γιατί αυτό είναι η θάλασσα: κάτι που θέλει να μπεις μέσα του σαν θηρίο, να βουλιάξεις στο κύμα, να παλέψεις με τον καρχαρία και να τον νικήσεις, Αλλά αυτό που μας βρήκε τα τελευταία χρόνια πως να το νικήσεις; αρρώστιες, προβλήματα, αδιέξοδα του νου, πραγματικά αδιέξοδα, το οικονομικό που σφίγγει σα δαγκάνα το λαιμό των περισσότερων ανθρώπων.

Η ΖΩΉ ΕΊΝΑΙ ΑΜΕΊΛΙΚΤΗ ΔΕΝ ΠΆΕΙ ΠΟΤΈ ΠΊΣΩ

  

ΠΙΚΑΣΟ

Η ζωή είναι αμείλικτη, δε σου δίνει τίποτε πίσω από τα πιο βασικά και κυλάει πάντα εμπρός: ποτέ πίσω, άρα ρέουμε μεν αλλά πάντα μπροστά-δε μιλώ για την οπισθοδρόμηση ενός πολιτισμού και την παρακμή μιας φατρίας, όχι. Μιλώ για την προσωπική ζωή του καθενός μας που τελικά γίνεται ολονών μας μοίρα και, βέβαια η αφαίρεση της δυνατότητας έστω και στιγμιαία στο παρελθόν, καταντάει μονότονη και ανόητα μονόπλευρη όσο μεγάλη κι αν είναι η ζήση μας, πιθανώς εβδομήντα-ογδόντα χρόνια που μόλις φτάνει κάποιος στα εξήντα αιωρείται μεταξύ είμαι καλά σήμερα κι αύριο ποιος ξέρει. Κι αυτή η συνειδητοποίηση έρχεται ξαφνικά, εκεί που νομίζεις πως είσαι ακόμα νέος και πως μπορείς να παίξεις, να πιεις, να κάνεις έρωτα, αντιλαμβάνεσαι εν ριπή οφθαλμού πως τίποτα απ όσα έκανες πριν από ένα λεπτό δεν μπορείς να το κάνεις τώρα
Η ζωή είναι αμείλικτη, το πίσω μέρος του χρόνου ανύπαρκτο, η αδυναμία να νικήσουμε τον χρόνο, την ώρα, μας κάνει πιο ευάλωτους και φυσικά η άρνηση του σώματος ν ακολουθήσει τους πίσω ρυθμούς αναγκαστικά η προσγείωση είναι ανώμαλη, τόσο που ν αναρωτιέσαι, μα μόλις χτες δεν ήμουν νέος; μόλις χτες δεν έκανα έρωτα σαν τρελός; μέχρι χτες δε χόρευα, δεν έπινα κι όλα αυτά πρέπει να τα ξεχάσω οριστικά; προσπαθώ να εξηγήσω το αιώνιο αναπάντητο ερώτημα της θνησιμότητας, όπως και το αν μπορεί να βγει ένα χρήσιμο συμπέρασμα, όσον αφορά την ατομική ζωή τους καθενός από εμάς; και το χειρότερο είναι πως ενώ βλέπεις τι συμβαίνει γύρω σου, εσύ νομίζεις πως δε θα μεγαλώσεις ποτέ! μιλάμε τώρα για μια παράνοια της ύλης, έναν σπάνιο αντικατοπτρισμό της αποφυγής να συγκρουστείς με την πραγματικότητα [συνεχίζεται]

Δεν πάω εγώ σε κήπους που δε με θέλουν

 

ΛΟΥΣΙΑΝ ΦΡΟΙΝΤ

Ο Τζόις έγραψε πως " πουθενά δεν είναι χειρότερα από εδώ." Περίπου στις αρχές του περασμένου αιώνα. Εκατό χρόνια μετά, συνεχίζουμε να λέμε πως πράγματι δεν υπάρχει χειρότερο μέρος για να κατοικήσεις από τη γη. Κι όμως εμείς δεν έχουμε καμιά άλλη επιλογή. Είμαστε γήινοι.

Πάντων δε των ωραίων πραγμάτων, έπεται η θλίψη.

Αλλά τώρα, ετοιμάζω ένα σπέσιαλ ουζάκι για να διασκεδάσω, επειδή με πρόδωσε η κουφάλα! [Είναι όντως άσχημο να νιώθεις προδομένος.] Θα βάλω τους πιο εκλεχτούς μεζέδες! καβουράκια που έχω στο ψυγείο μου, ντοματούλα, αγγουράκι, λίγο καραβίδα από προχτές..Λοιπόν, μάγγες μη μασάτε η ζωή είναι πολύ λίγη για να τη σπαταλάτε σε μαλακίες.

ΔΕΝ πάω εγώ σε κήπους που δε με θέλουν..Παρέα με κηπουρούς που δεν ξέρουν να κλαδεύουν...

Δεν μπορούμε να ζωγραφίσουμε καλύτερα από τον Πικάσσο.. Μάλιστα. Το είπα κι αυτό

Τα χρόνια που είσαι νέος αφήνουν τη μεγάλη σφραγίδα τους επάνω σου σαν άνθρωπος. Αυτό ισχύει για όλους πόσο δε μάλλον για τους καλλιτέχνες και δη τους μεγάλους. Ο Πικάσο φρόντισε περισσότερο απ όλους την υστεροφημία του που διαγραφόταν από τα παιδικά του χρόνια σαν κάτι πολύ σημαντικό

Ένα μεγάλο ενδιαφέρον στην άκρη του μυαλού του, ήταν πως θα κατόρθωνε να έχει τον έλεγχο της ζωής του. Άνοιγε και έκλεινε την παλάμη του δεξιού χεριού και υπέθετε πως θα μπορούσε να την κρατάει εκεί μέσα σαν μια πεταλούδα. Μόνο που η ζωή δεν ήταν πεταλούδα.

Θα πρέπει να περάσουν, τουλάχιστον εκατό χρόνια απο το θάνατο μας για να

μιλήσουν για μας και τα έργα μας.

Φτάσαμε στην άκρα του τάφου σιωπή. Κανείς δε μιλάει. Και τι να πει; Μερικοί εδω μέσα εμφανίζονται σαν κομήτες, αμολάνε την ουρά τους και φεύγουν. Δεν εχουν κάτι να προσθέσουν σ΄αυτή τη ζωή. Μου αρέσουν αυτοί, ζητάνε τη φιλία και ούτε που ξαναεμφανίζονται και λεω εγω γιατί ήρθαν; Περίεργη μου φαίνεται η στάση τους, είναι κάποιοι που δεν έχω μιλήσει ποτε μαζί τους.

Αν είσαι κλεισμένος στα σκοτάδια

έξω νομίζεις πως είναι πάντα νύχτα.

Στην ουσία δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε ακριβώς. Παρ όλα αυτά τα καταφέρνουμε στα βασικά. Στον έρωτα, παρ ότι θέλαμε να τον κάνουμε όπως θέλουμε ποτέ δε βρήκαμε την τέλεια λύση. Στην πολιτική είμαστε μια ζωή αντιμέτωποι- αυτή κι αν είναι συνεννόηση. Στην πραγματικότητα μόνο η εξέγερση μας ενώνει. Γι αυτό τώρα όλοι είμαστε μόνοι μας: επειδή δεν μπορούμε να επαναστατήσουμε.

Τρίχες. Όλες οι δημοσιεύσεις σας είναι για τον κάδο ανακύκλωσης.

Τα πράγματα δεν είναι ούτε στην υπερβολή πόσο μάλλον στην ουσία. Η Κική Δημουλά, ποιήτρια και Ακαδημαικός, είπε κάποιες ωμές αλήθειες για τους μετανάστες. Τα λόγια της δεν είναι θέμα δικαίου ή άδικου, δεν είναι καν δικαιολογία ο τίτλος που της έχουν αποδώσει- μεγάλη ποιήτρια, ούτως ώστε να της αποδοθούν μεγαλύτερες ευθύνες από εκείνες της γυναικούλας της Κυψέλης που εκστομίζει καθημερινά ρατσιστικές εκφράσεις γι αυτή την κατάσταση που σίγουρα είναι πιθανώς η χειρότερη που έχει υπάρξει στη χώρα μας. Επί της ουσίας έχουμε δεχτεί τεράστιο πλήγμα στο πολιτιστικό και πολιτισμικό σκέλος, σαν λαός και δεν είναι εύκολο να κατηγορήσει κανείς κάποιον που καταφέρεται με βαριές λέξεις για το θέμα της μετανάστευσης, όταν αντικρίζει καθημερινά τη χαώδη κατάσταση, την απελπιστική θέση αυτών των ανθρώπων- ποτέ δε θυμάμαι τόσους ανθρώπους να ψάχνουν μανιωδώς στους κάδους απορριμμάτων- την ανημπόρια της πολιτείας να αντιμετωπίσει το φαινόμενο, οπότε φτάνουμε στο σημείο να εξαναγκάζουμε το σύνολο των ανθρώπων να καταφέρονται, Ιιδιωτικά τουλάχιστον, αν όχι δημόσια, εναντίον των μεταναστών. Και στο κάτω της γραφής, σε κανέναν δεν αρέσει, νομίζω, να έρχεται καθημερινά αντιμέτωπος με ανθρώπους που κοιμούνται στα παγκάκια, με ζώα που αφοδεύουν ασύστολα όπου μπορούν, με απερίγραπτη ζητιανιά, με κακόγουστα έως ανόητα μυνήματα από τους πολιτικούς παράγοντες και τέλος πάντων με όλα αυτά τα απαράδεχτα που συμβαίνουν στην Ελληνική κοινωνία.

Δεν έχω μελετήσει επαρκώς την Κική Δημουλά για να έχω μια εμπεριστατωμένη γνώση για τον ποιητικό της λόγο. Διάφορα αποσπάσματα που έχουν βρεθεί στο δρόμο μου, δεν μου δημιούργησαν συναισθηματικά κίνητρα για να τη διαβάσω. Κατά βάθος, πιστεύω πως είναι μια συνηθισμένη γυναικεία φωνή όπως πάμπολλες άλλες στη χώρα μας και πως υπερβάλλουν οι όποιες συγκρίσεις με αντίστοιχα μεγάλα αντρικά ποιητικά μεγέθη στη χώρα μας.

Η ΔΙΑΦΟΡΆ ΚΑΜΉΛΑς ΚΑΙ ΚΑΜΗΛΟΠΆΡΔΑΛΗς

 

Η ζωή δεν είναι τένις που μπορείς να επιστρέφεις πολλές μπαλιές, δίχως νόημα,
προσπαθώντας να ξεπεράσεις τα όρια της αντοχής, της σκέψης πως όλα υπάρχουν,
έτσι, δίχως σκοπό, χωρίς ομολογία, τουλάχιστον στον εαυτό σου, πως κάτι δεν πάει
καθόλου καλά, αλλά, απλά πιστεύεις πως δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να το αλλάξεις
κι αυτό είναι που τσιτώνει την αιτία της παραδοχής, ενδόμυχα, πως υπάρχεις ανίκανος
πίσω από μια σοβαρή πραγματικότητα αλλά και ευκολάκι να πεις, τι φταίω εγώ για τις
ανόητες μπαλιές-κι έτσι μοιράζεις την ευθύνη μεταξύ καμήλας και καμηλοπάρδαλης..

ΓΑΛΆΖΙΟ ΒΛΈΜΜΑ

 

Τα πιο ακριβά μας θρύψαλα

οι Κυριακές,

τα πιο ακριβά μας θρύψαλα

οι μοναξιές.

Μηδέ χαρούμενο έχουν μηδέ θλιμμένο

βλέμμα, όσοι αγαπούν πετιούνται στον αέρα

Γαλάζιο βλέμμα πρωινού

πάντα γαλάζιο πέρα,

το ακριβό το γέλιο αγορασμένο,

ύφος πανάρχαιου ποιητή μηδέ καραγκιοζοπαίχτη,

να σπάει ακόμα πιο γερά το χρώμα και το φως.

Τόσα κομμάτια η ερημιά και συ ένα να μην έχεις;

Ανάλογη είναι κι η φθορά του θρύψαλλου,

ο νους πηγαίνει στο χαμό και συ με άλλους κρένεις.

Τις Κυριακές θα με ξεχνάς

σ άλλους ώμους θα γέρνεις.

Της Κυριακής τα θρύψαλα

ένα το άσπρο σύννεφο, κατάρτι ξεχασμένο.

Ένα το πέλαγος αλμυρό που θα θελες να τρέξεις.

Τόση μεγάλη θάλασσα

και συ μία να μην έχεις.

[ποίηση κωστα πλιατσικα]

ΜΙΑ ΗΜΈΡΑ

 

Κακοτράχαλος κόσμος, αείμπορος στην οξυδέρκεια του, χοντρούλες γυναίκες με χέρια αντρίκια, ώσπου ήρθε η Μαρία, η καινούργια δασκάλα για να βοηθήσει τον Τούμα στο ανεξίτηλο έργο του, στην παίδευση των παιδιών του Άγριου. Αυτό το γεγονός άλλαξε άμεσα τον ψυχισμό μου. Ήταν μια αλλιώτικη γυναίκα, όμορφη, τελείως διαφορετική από το είδος των γυναικών που έβλεπα μέχρι τότε στο Άγριο. Φινετσάτη, λεπτή, μελαχρινή, βαμμένα χείλη, άλλη γλώσσα, άλλον τρόπο του φέρεσθαι, ήταν νομίζω η πρώτη γυναίκα που ερωτεύθηκα και κεινη εμένα που με λάτρεψε. Είχε άλλο τρόπο διδασκαλίας, σπάνια χτυπούσε τα παιδιά, δεν έσφιγγε τα χείλη, με έπαιρνε στα χέρια της, με πετούσε πάνω, στον αέρα και με ξανάπιανε, με ακουμπούσε στο έδαφος.
Τότε άρχισα να κυκλοφορώ ελεύθερος στο χώρο της αίθουσας, να κάνω ότι θέλω, να διαβάζω εγκυκλοπαίδεια την ώρα του μαθήματος, να μελετώ τα επόμενα, να γράφω και να διαβάζω καλύτερα. Τον Τούμα δεν τον είχα πια δάσκαλο να με κοιτάζει με μίσος επειδή ήμουν ο καλύτερος μαθητής αλλά και ο φτωχός γιος του Φώτη. Διάβαζα Ιλιάδα και Οδύσσεια, είχα μπει στον κόσμο των Αρχαίων Ελλήνων, στο Άγριο δε μιλούσαμε άλλη γλώσσα, δεν είχαμε αρβανίτες ή βλάχους κι αυτό ήταν μια περηφάνια, αργότερα θα καταλάβαινα τι σήμαινε αυτό, -οι Σπαρτιάτες και οι Αθηναίοι μου άπλωναν τη μάθηση, μου γύρευαν άλλα σημεία ένδειξης πως ο κόσμος ήταν αυτός που ήταν.
Οι Αθηναίοι ήσαν οι Δημοκράτες. Οι Σπαρτιάτες οι σκληροί πολεμιστές, ή ταν ή επί τας, οι Θηβαίοι με τον Επαμεινώνδα και τον Πελοπίδα, μου ήταν πιο συμπαθείς, όταν ανέλαβαν την κηδεμονία της Ελλάδος, με τον ιερό λόχο με την λοξή φάλαγγα. Φάλαγγα! Μια περίεργη λέξη.
Τι ήταν η Ελλάδα;
Στον χάρτη κάθε μέρα μελετούσαμε τον χώρο της, έδειχνα με τον χάρακα τους νομούς, τις πρωτεύουσες, τις πόλεις, τα χωριά, μάθαινα τον τόπο αυτόν που ήταν η πρωτεύουσα του παγκόσμιου πολιτισμού. Έδειχνα τα ποτάμια, ο Αλιάκμονας, ο Αώος, η λίμνη Δοϊράνη, τα όρη και τα βουνά, ο Όλυμπος και ο Κίσαβος, τα δυο βουνά μαλώνουν πως μαλώνουν δυο βουνά; , ο Ταΰγετος με τις νύμφες, ο Παρνασσός, η Μουργκάνα, τι όνομα, η Κατάρα στα σύνορα Ιωαννίνων και Θεσπρωτίας, ο Καλαμάς που κυλούσε τα νερά του κάπου κοντά μου, οι θάλασσες, τα πελάγη. Ιόνιο, Αιγαίο και Θρακικό, οι κόλποι και γενικά έπρεπε να μάθω Γεωγραφία, Ιστορία, αυτά ήταν κάτι που έθελγαν την φαντασία μου να τα περάσω κάποτε, να διαβώ πρώτα τον Καλαμά κι ύστερα τον Εύηνο, παρέα με τη δασκάλα Μαρία.
-Θα μας απαγγείλεις Κωνσταντίνε;
Διάβαζα δυνατά, ευανάγνωστα, άκουγα τη φωνή μου και ήταν παράξενο αυτό, να χαίρομαι, οι λέξεις ξερνούσαν το μεσημεριανό φαγητό που μας έστελναν οι Αμερικάνοι, κίτρινο τυρί, ασπρόμαυρο πλιγούρι που δεν το άγγιζα, το δόγμα Τρούμαν και η βοήθεια προς την Ελλάδα, που ήθελαν να ήταν προτεκτοράτο μιας Αμερικής που μόνο στο χάρτη είχα δει και μιας Ρωσίας που αγαπούσε μας αλλά δεν μπορούσε να κάνει το παραπάνω και τότε ο Χάρης, ο μεγάλος μου αδερφός, ο μέθυσος των πέντε ηπείρων μου έστειλε τον Γουίτ. Ένα ογκώδες μυθιστόρημα για τους θανατοποινίτες στους θαλάμους αερίων, που τελικά δε γλίτωσε, όσο κι αν προσπάθησε δεκατρείς φορές να ξεφύγει από τα αέρια και η Σκάρλετ Οχάρα, στο Όσα παίρνει ο ένεμος- ένεμος ή άνεμος, θα παιζα κάποτε με τις λέξεις, θα τις έκανα ότι ήθελα εγώ-, παρέα με τον Ρετ Μπάτλερ, την Πελαγία, τον εμφύλιο πόλεμο, τους δυστυχισμένους αφροαμερικάνους και σίγουρα η Μαρία η δασκάλα μου, έμοιαζε με την Σκάρλετ, τι ωραία!
-‘Όλα θα γίνουν αύριο! Έλεγε η Σκάρλετ, αφήνοντας στην τύχη τη ζωή της.
-Δεν υπάρχει τύχη Κωνσταντίνε! Όλα εμείς μπορούμε να τα αλλάξουμε, εσύ! με κοίταζε στα μάτια και με ξαναπέταγε στο ύψος, πάνω από τον εαυτό της.
Με προσφωνούσε Κωνσταντίνο, έδειχνε μια μεγαλειότητα, μου άρεσε αλλά ακόμα δεν ήξερα τι κάθαρμα ήταν αυτός ο Μέγας Κωνσταντίνος, που μου είχαν δώσει τα όνομα του και θα το μάθαινα αργότερα στην Πέμπτη και την έκτη που θα κάναμε Βυζαντινή Ιστορία.
-Τέρας, είπε η Μαρία.
-Γιατί; Απόρεσα.
-Σκότωσε τη μητέρα του και το γιο του. Σου τα λέω αυτά για να τα θυμάσαι όταν μεγαλώσεις και μου έδωσε ένα φιλί στο στόμα.
Η μητέρα μου έμεινε άναυδη, ήμουν το παιδί της, δεν ήξερε τίποτε για τον Μέγα Κωνσταντίνο..
Και τότε έγινε ένας σεισμός Σείστηκε η γης, έτρεμαν τα συνθέμελα, είχα χτυπήσει άσχημα στην αριστερή κνήμη, δεν ήξερα τι είναι σεισμός, κρυμμένος μέρες στο παλιό σπίτι, με τις άσπρες πέτρες, τις γκρίζες πλάκες που δε θα ξανάβλεπα επειδή ο πατέρας μου από τις οικονομίες του στη Δυτική Γερμανία είχε αποφασίσει να το γκρεμίσει και να φτιάξει ένα καινούργιο με τσιμεντόλιθους και Γαλλικά κεραμίδια το ερχόμενο Καλοκαίρι.

απόσπασμα από το μυθιστόρημα μου με τίτλο Η ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΌΤΗΤΑ ΤΗς ΓΡΑΦΉΣ

ΜΙΑ ΓΥΝΑΊΚΑ

 

 

Μια γυναίκα

στη θάλασσα.

Οι γυναίκες δίνουν ένα χλιαρό στάχυ με άγανα

στους άντρες με τα λευκά πουκάμισα.

Οι γυναίκες, φύλλα ιτιάς Φθινοπωριάτικης.

Στον ίσκιο τους η βροχή, κρεμάει

τα ματοτσίνορα της νύχτας.

Οι γυναίκες περπατάνε όμορφα.

Όλο ομορφιές είναι οι γυναίκες!

Ακόμα κι όταν πλένουν, όταν στεγνώνουν

τα φιλιά στην αυλή

οι γυναίκες είναι όμορφες

Κλαίνε πολλές φορές με μεγάλα δάκρυα, αλήθεια,

Μα ποια ομορφιά χωρίς το δάκρυ;

Ποια θάλασσα χωρίς τα κύματα;

Κι άλλες φορές, λενε έτσι γι αστεία

πως δεν καταλαβαίνουν τους άντρες

χτενίζοντας αδιάφορα τάχα το παιδί

-μισοκλείνοντας η μια το μάτι στην άλλη

Ε, είναι όμορφες οι γυναίκες!

Μα μια γυναίκα

είναι η πιο όμορφη από όλες τις άλλες

μια μονάχα θάλασσα για όλους τους άντρες

είναι η πιο όμορφη, η πιο καλή και η πιο αγαπημένη.

 

Ένα ποίημα που το γραψα πολύ παλιά, σχεδόν παιδί, όταν υπέγραφα ακόμα σαν Κώστας Αυγερινός Το μεταφέρω αυτούσιο, από το χειρόγραφο που ανακάλυψα σε κάποια συρτάρια.

 

ΡΙΤΣΟΣ ΚΑΙ ΤΣΑΡΟΎΧΗΣ

 

[Για να θυμόμαστε κάποιους καλούς]

Δὲ χρειάζεται νὰ θυμηθεῖς. Ἡ φλέβα τοῦ πλάτανου
ἔχει τὸ αἷμα σου. Καὶ τὸ σπερδοῦκλι τοῦ νησιοῦ κ᾿ ἡ κάπαρη.
Τὸ ἀμίλητο πηγάδι ἀνεβάζει στὸ καταμεσήμερο
μία στρογγυλὴ φωνὴ ἀπὸ μαῦρο γυαλὶ κι ἀπὸ ἄσπρο ἄνεμο
στρογγυλὴ σὰν τὰ παλιὰ πιθάρια - ἡ ἴδια πανάρχαιη φωνή.
Κάθε νύχτα τὸ φεγγάρι ἀναποδογυρίζει τοὺς σκοτωμένους
ψάχνει τὰ πρόσωπά τους μὲ παγωμένα δάχτυλα νὰ βρεῖ τὸ γιό του
ἀπ᾿ τὴν κοψιὰ τοῦ σαγονιοῦ κι ἀπ᾿ τὰ πέτρινα φρύδια,
ψάχνει τὶς τσέπες τους. Πάντα κάτι θὰ βρεῖ. Κάτι βρίσκουμε.
Ἕνα κλειδί, ἕνα γράμμα, ἕνα ρολόι σταματημένο στὶς ἑφτά. Κουρντίζουμε πάλι τὸ ρολόι. Περπατᾶνε οἱ ὧρες.

Ὅταν μεθαύριο λυώσουνε τὰ ροῦχα τους καὶ μείνουνε γυμνοὶ ἀνάμεσα στὰ στρατιωτικὰ κουμπιά τους
ἔτσι ποὺ μένουν τὰ κομμάτια τ᾿ οὐρανοῦ ἀνάμεσα ἀπὸ τὰ καλοκαιριάτικα ἄστρα
τότε μπορεῖ νὰ βροῦμε τ᾿ ὄνομά τους καὶ μπορεῖ νὰ τὸ φωνάξουμε: ἀγαπῶ.
Τότε. Μὰ πάλι αὐτὰ τὰ πράγματα εἶναι λιγάκι σὰν πολὺ μακρινά.
Εἶναι λιγάκι σὰν πολὺ κοντινά, σὰν ὅταν πιάνεις στὸ σκοτάδι ἕνα χέρι καὶ λὲς καλησπέρα
μὲ τὴν πικρὴ καλογνωμιὰ τοῦ ξενητεμένου ὅταν γυρνάει στὸ πατρικό του
καὶ δὲν τὸν γνωρίζουνε μήτε οἱ δικοί του, γιατὶ αὐτὸς ἔχει γνωρίσει τὸ θάνατο
κ᾿ ἔχει γνωρίσει τὴ ζωὴ πρὶν ἀπ᾿ τὴ ζωὴ καὶ πάνου ἀπὸ τὸ θάνατο
καὶ τοὺς γνωρίζει. Δὲν πικραίνεται. Αὔριο, λέει. Κ᾿ εἶναι σίγουρος
πῶς ὁ δρόμος ὁ πιὸ μακρινὸς εἶναι ὁ πιὸ κοντινὸς στὴν καρδιὰ τοῦ Θεοῦ.
Καὶ τὴν ὥρα ποὺ τὸ φεγγάρι τὸν φιλάει στὸ λαιμὸ μὲ κάποια στεναχώρια,
τινάζοντας τὴ στάχτη τοῦ τσιγάρου του ἀπ᾿ τὰ κάγκελα τοῦ μπαλκονιοῦ, μπορεῖ νὰ κλάψει ἀπὸ τὴ σιγουριά του
μπορεῖ νὰ κλάψει ἀπὸ τὴ σιγουριὰ τῶν δέντρων καὶ τῶν ἄστρων καὶ τῶν ἀδελφῶν.