ΔΕ ΜΕΤΑΝΙΏΝΩ

 

ΣΥΝΝΕΦΙΑΣΜΕΝΗ ΕΛΛΑΔΑ

Δε θεωρώ τη "Συννεφιασμένη Κυριακή" κανένα αριστούργημα.
 Ούτε φυσικά τον Τσιτσάνη μεγάλο δημιουργό.
 Γενικά το ρεμπέτικο τραγούδι, εκτός ελαχίστων περιπτώσεων δε νομίζω πως προσφέρει 
κάτι στον σύγχρονο Έλληνα.

Και θα διαφωνήσω με όλους όσους ύμνησαν 
αυτά τα 
σαχλοτράγουδα,[ Η.Πετρόπουλος και σία.
 Μεγάλος συγγραφέας 
ο Ηλίας αλλά στα συγκεκριμένα ατύχησε.] τα "φτιαγμένα" 
άσματα που γαλούχησαν μια ολόκληρη γενιά με ιδανικά του
 τύπου είμαι μάγκας και νταής, δέρνω τη γυναίκα μου, θα κάνω 
ντου βρε πονηρή, και χιλιάδες λέξεις και σχεδιάσματα του
 πεζοδρομίου που πολλοί φαντασμένοι του λαού θεώρησαν φοβερά σπουδαία τη γνώση του πεζοδρομίου, εγώ σπούδασα στο 
πεζοδρόμιο, λένε με καμάρι τα σκεπάρνια και μετέδωσαν σ αυτούς 
τους αχαΐρευτους ρεμπέτες μια αίγλη με σκοπό να αποχαυνώσουν 
τον Ελληνικό λαό στη σούρα και τη μαστούρα. Και φυσικά ο κάθε χασικλής έχει να παινεύεται γι αυτή του την κατάντια, τους 
ναργιλέδες και όλη αυτή τη βρώμα της Ανατολίτικης χαμέρπειας, 
τους οντάδες και τους σελέμηδες. Κι έπειτα πιστεύει πως τον
 έκαναν Ευρωπαίο ο βλάκας ο Έλληνας.