...ΚΑΙ ΚΛΆΜΑ

Ν. ΕΓΓΟΝΌΠΟΥΛΟΣ

ΑΣ ΓΡΆΨΟΥΜΕ ΠΆΛΙ Τ ΌΝΟΜΑ ΜΑΣ

Ήταν ένα διάστημα που έμενα στην Καλλιθέα, μικρός, ίσως γύρω στα δέκα επτά. Εργαζόμουν σερβιτόρος σε μια παλιά ταβέρνα του Μπάρμπα-Δήμου, από τις πιο πολυτελείς, Α κατηγορία τις έλεγαν τότε και ήταν από τις πιο αξιοπρεπείς και στον τομέα του προσωπικού, αφού μας πλήρωναν και καλά και στην ώρα που έπρεπε.

Ρεπό έπαιρνα μια φορά την εβδομάδα, συνήθως Κυριακή και αφού έκανα τις δουλειές του σπιτιού, έμενα σε μια μονοκατοικία ασπρισμένη με ασβέστη και είχα μια σπιτονοικοκυρά, ίδια κι απαράλλαχτη με τη Σαπφώ Νοταρά! μου φώναζε, με συμβούλευε, μου φερνε φαγητά, γκρίνιαζε αλλά κατά βάθος ήταν καλή.

Τις Κυριακές πήγαινα οπωσδήποτε ένα κινηματογράφο, τις άλλες μέρες δεν μπορούσα να πάω αφού η δουλειά μου ήταν βραδινή. Και θυμάμαι πως τότε ο κάθε κινηματογράφος συνήθως ανέβαζε ένα έργο και το έπαιζε, εβδομάδες και μήνες! Ας πούμε στο σινεμά Καλλιθέα, έπαιζε δυο μήνες τη Δολοφονία του Τρότσκι, με τον Αλέν Ντελόν στο ρόλο του δολοφόνου, ενώ τον Τρότσκι έπαιζε ο φοβερός Ρίτσαρντ Μπάρτον αλλά εγώ αρνιόμουν πεισματικά να πάω να δω αυτή την ταινία και μετάνιωσα πολύ, αργότερα, γι αυτή μου την άρνηση, όταν την είδα και είπα στον εαυτό μου πως μερικές φορές είσαι τόσο ισχυρογνώμων που καταντάει βλακεία.

Τέλος πάντων, όμως, εκείνο τον καιρό δεκαεπτάχρονος είχα άλλες επιλογές και παρ ότι έβλεπα ποιοτικές ταινίες, τις περισσότερες φορές προτιμούσα τα γουέστερν, ψευτο-ερωτικά και περιπέτειες.. 'Έτσι όταν έφερε στη Μαργαρίτα το Love story, και το έπαιζε είκοσι εβδομάδες είχα δυσανασχετήσει τόσο πολύ και έτρεχα σε άλλες αίθουσες μακριά ή στο κέντρο για να βλέπω ταινίες. Περνούσα μπροστά από τις αφίσες, έβλεπα συνέχεια τον Ράιαν Ονίλ και την Άλι Μακ Γκρόυ και άλλαζα γωνίες. Τι διάολο έργο είναι αυτό που το παίζουν πέντε μήνες! αναρωτιόμουν αλλλά να πάω να το δω, όχι! Ώσπου κατέφθασε εκείνες τις μέρες η αδερφή μου η Έφη από τη Γερμανία όπου ήταν μετανάστες μαζί με τον άντρα της και τον πατέρα μου. Χάρηκα πάρα πολύ που την είδα, είχαμε χρόνια να βρεθούμε, από τον γάμο της, περίπου πέντε χρόνια πριν, οπότε πήρα μια μικρή άδεια από τη δουλειά μου για να περάσουμε μαζί.Φυσικά θα πάμε κινηματογράφο, αδερφούλη, μου είπε.

-Θα πάμε, βέβαια, απάντησα αλλά τι θα δούμε; τι έργα βλέπεις εσύ;

-Βλέπω απ όλα αλλά είδα εδώ πιο κάτω αλλά και σε πολλές άλλες αίθουσες πως παίζεται το LOVE STORY που δεν πρόλαβα να το δω στη Γερμανία. Να πάμε να το δούμε οπωσδήποτε! με αποσβόλωσε. Άνοιξα τα μάτια μου, απόρεσα αλλά δεν της είπα τίποτε. Κούνησα καταφατικά το κεφάλι με κρύα καρδιά αλλά δε γινόταν αλλιώς, έπρεπε να της κάνω το χατήρι, ποιος ξέρει αν θα μας δινόταν ξανά η ευκαιρία να πάμε μαζί σινεμά.

Πήγαμε. Περιμέναμε στη σειρά για να κόψουμε εισιτήριο, καθίσαμε στην πλατεία. Το έργο άρχισε και τελείωσε μέσα σε ατέλειωτα αναφιλητά και κλάματα! απίστευτο! δεν μου είχε ξανατύχει τέτοιο πράγμα, ολόκληρο σινεμά να κλαίει για τον θάνατο της Άλι Μακ Γκρόου. Ακόμα κι εμένα, αν θυμάμαι καλά, κύλησε ένα δάκρυ.