ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΙΑ ΑΛΛΑ Ο ΑΝΕΜΟΣ ΦΥΣΑΕΙ ΑΚΟΜΑ.
Πάνω στον λόφο έκοψαν τα δέντρα οι υλοτόμοι
Τα δέντρα δεν υπάρχουν πια
Αλλά ο άνεμος φυσάει ακόμα.
Εμείς περπατούσαμε κι αυτόν τον καιρό με πατερίτσες
Είχε σπάσει το πόδι μας ένας θεός που δεν τον ξέραμε και
χωρίς κανέναν λόγο ανεβαίναμε αυτόν τον λόφο που δεν είχε δέντρα.
Μόνο χώμα, πέτρες, κόκκινο χώμα σαν το αίμα των φίλων που δεν ζούνε πια.
Είναι λυπηρό να πεθαίνουν οι φίλοι και να μένουμε εμείς
Τι θα κάνουμε χωρίς τους φίλους;
Και οι υλοτόμοι ήταν κάποιοι φίλοι που αγαπούσαν το δάσος
Δεν είναι που θέλω να σου πω κάτι σπουδαίο για τον άνεμο
Ούτε και τα δέντρα με ενδιαφέρουν τόσο πολύ
Ξέρω πως κι εσύ πούστη, τα αγαπάς αυτά τα πράγματα
Είσαι όμοιος με μένα
με τον άνεμο που φυσάει ακόμα
Μπορείς ν ανέβεις μαζί του όπου θέλεις
Θα σε πάει στα πέρατα της γης
γιατί αυτό θέλεις.
Δεν είναι που δεν έχουμε πόδια, ούτε που θέλω να σου πω κάτι σπουδαίο. Πούστη.
Απλά γυρνάω στα ίδια λόγια.
Είναι κάτι σφήνες από παλιά
Τότε που στις Μυκήνες βασίλευε ο Αγαμέμνων
Και η Κλυταιμνήστρα ορμήνευε τον Αίγισθο
Ίδια είναι, όλα παλιά, ο λόφος με τις λεύκες, το κέρινο ομοίωμα του εαυτού μας
Ω! πούστη μου, τα ρούχα που ήθελες να φορέσεις δεν ήταν δικά σου
Ούτε το αληθινό σπαθί σου
ούτε ο λόφος που δεν είχε δέντρα αλλά ο άνεμος που σφυρίζει ακόμα.
Γιατί σφυρίζει ο άνεμος;
Είναι που έχω παιδικές απορίες κι αν ανέβαινα μια φορά περισσότερο εκεί, το
έκανα για να σε συναντήσω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου