ΧΟΜΟ ΑΠΑΙΣΙΌΔΟΞΟΥΣ

  

 

Δύσκολο να καταλάβεις πως δε λέει τίποτε ο χρόνος.

 

Xωρίς εμένα, θα είσαι μια γλυκειά ανάμνηση, ένας πίνακας στην άκρη του κόσμου.

Θα σου λείπουν τα κλειδιά για να μπεις στο σπίτι σου.

Θα μένεις διαρκώς έξω από το δρόμο.

 

Μάλλον είμαστε είδος προς εξαφάνιση...Οι επόμενοι θα είναι οι αισιόδοξοι χόμο.

Εμείς είμαστε οι χόμο απαισιόδοξους.

Σκόρπιες χτεσινές σημειώσεις. [Ωραίο είναι να σημειώνεις στις άκρες των βιβλίων]. Ας πούμε, ένα βρώμικο βιβλίο δεν πιάνει ποτέ σκόνη, μια γυναίκα έλεγε πως και το σεξ είναι βρώμικο. [Σε σχέση με κάποιον τίτλο, πιθανώς η αξία της αντίρρησης]. Ο άντρας μετά την εκσπερμάτιση,-λέξη κι αυτή!- νιώθει αιχμάλωτος, λέει ο παππούς Φρόιντ και ο Τζον Ρολς με τη θεωρία της δικαιοσύνης του, θεωρείται ο σημαντικότερος άνθρωπος της πολιτικής φιλοσοφίας. Δεν τον έχω διαβάσει, κάπου σπαρτά, εδώ κι εκεί. Και μια τελευταία: στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογέννεση, λέει ο Σεφέρης κι εγώ από κάτω, διαφωνώ.

Απογοήτευση, απώλεια ελπίδας, λένε τα λεξικά. Διάψευση προσδοκιών, λέω εγώ. Μέχρις εσχάτων η απελπισία αλλά όχι! Ο χείριστος σύμβουλος είναι αυτός μικρέ μου εαυτέ, κανείς άλλος. Όμως, οι περισσότεροι άνθρωποι απογοητεύονται εύκολα και τα παρατούν σύξυλα κι ας υποτίθεται πως είναι γενναίοι. Στο βάθος πάντα υποσκάπτει το μηδέν. Χωρίς λόγο;