ΔΕ ΘΈΛΩ ΤΊΠΟΤΑ

 

Φτάνει πια. Δε θέλω να φάω.

Φυσάνε όλοι οι αέρηδες.

Όχι. Θα πάω αλλού. Μη με περιμένεις.

Το βράδυ θ ανακαλύψω τον εαυτό της νύχτας.

Ναι.

Ποτέ δε θα με καταλάβω. Ποιός είμαι;

Κάτω η θάλασσα φουσκώνει, τα φύκια έρχονται στην άκρη του αφρού.. Συγκεντρώνομαι άσκοπα, πρέπει ν ανακαλύψω το μεσημέρι τι κάνουν τα πουλιά;

Πετάνε.

Φτάνει πια. Δε θέλω να πιω.

Ας ψηλαφίσω τις πέτρες, από πέρα έρχεται ο υπεράνθρωπος.

Ο φίλος μου ο άνεμος.

Κι εγώ; Δε θέλω τίποτα.

Το μαντήλι της έπεσε.

Έσκυψα να της το δώσω.

Όταν σηκώθηκα είχε φύγει. Αυτή.

Την έλεγαν Ευδοκία. Ή Χρυσούλα, δε θυμάμαι. Πίσω μου βρισκόταν κάποιος.

Στο βάθος μακριά, ένα τρικάταρτο με φουσκωμένα πανιά έφευγε,

πάνω στα κύματα χόρευε, πλέοντας προς το άγνωστο.