ΠΟΥ Σ ΆΦΗΣΑ ΝΑ Μ ΑΓΑΠΉΣΕΙς

 

Έκανα μια βόλτα μικρή

στον κόσμο των παραισθήσεων,

παρέκαμψα επιμόνως να σε συναντήσω

-γιατί, εν πάση περιπτώσει

μια παραίσθηση είσαι κι εσύ.

Φαντάζεσαι να συναντιόμαστε και εκεί;

Δεν έπρεπε να σ αφήσω να το κάνεις αυτό

Α, είμαι απαράδεκτος
που σ άφησα να μ αγαπήσεις.

ΓΙΑ ΝΑ ΦΤΙΆΞΕΙς ΈΝΑ ΑΡΙΣΤΟΎΡΓΗΜΑ

 

Για να φτιάξεις ένα αριστούργημα πρέπει να έχεις γεννηθεί Πικάσο ή να σε φτιάξουν Πικάσο; Ο Νταβίντσι, ας πούμε γνώριζε τι θα γινόταν με τη Μόνα Λίζα τους επόμενους αιώνες; το αριστούργημα λοιπόν στην τέχνη είναι δημιούργημα των επόμενων. Και τ αριστουργήματα ανά τον κόσμο είναι περίπου πεντακόσια. Εμείς δεν προλάβαμε ή δεν προλαβαίνουμε να φτιάξουμε το πεντακοσιοστό πρώτο. Είχαμε την ατυχία να γεννηθούμε μετά το τέλος της εποχής τους.

Ολυμπία Βλαχοπούλου

Υποθετω πως εκεινοι οι δημιουργοι εργαζονταν επι χρονια πανω σε ενα εργο και μαλιστα ομαδικα χρησιμοποιωντας βοηθους ,ενω σημερα οι καλλιτεχνες ειναι πιο παραγωγικοι ποσοτικα γιαυτο ισως το αποτελεσμα να μην ειναι συγκρισιμο με εκεινα τα μεγεθη.

ΚΩΣΤΑΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ

Ολυμπία δε στέκει. Και σήμερα εργαζόμαστε πολύ περισσότερο συλλογικά Ή τουλάχιστον εργάζονται. Πιο παραγωγικοί; ουαί! Ο Πικάσο ζωγράφισε πάνω από είκοσι χιλιάδες πίνακες!

Ολυμπία Βλαχοπούλου

Αληθεια ? να γιατι ποτε δεν μου αρεσε ο Πικασο, με βοηθησες να το εντοπισω !

ΚΩΣΤΑΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ

Μπα, είναι ο μεγαλύτερος ζωγράφος που γεννήθηκε πάνω στη γη. Μέχρι τον επόμενο που δεν προβλέπεται να γεννηθεί.

Ολυμπία Βλαχοπούλου

Ισως αν καποιος παψει να τον θεωρει τοσο μεγαλο τον ξεπερασει ....

ΚΩΣΤΑΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ

Οι επόμενες γεννεές μάλλον δε θα έχουν τέτοια ινδάλματα.

Ολυμπία Βλαχοπούλου

Aν δεν μπορουν να εμπνευσουν καποιον για να τους ξεπερασει δεν ησαν ποτε ινδαλματα .

ΚΩΣΤΑΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ

Αντικειμενικά είναι ινδάλματα, απλά οι άνθρωποι μεταλλάσσονται γοργότερα σε ρομπότ. Λες να είμαστε ρομπότ;

Ολυμπία Βλαχοπούλου

Aν υποθεσουμε πως τα ρομποτ δεν εχουν αισθητηριακή αντιληψη του ωραιου ,ή ειναι προγραμμματισμενα να αναγνωριζουν υποκειμενικα κατι συγκεκρμενο αναλογα μ αυτο που εχουν προγραμματιστει ,εν μερει ναι ειμαστε.

Ολυμπία Βλαχοπούλου

Ασε που μπορει μερικοι εκολαπτομενοι Πικασο να αυτοκτονησαν οταν ειδαν εργα σαν το καρπουζι του Τοτσικα (καλα τον λεω ?) να εκθειαζονται απο μερικους !

ΚΩΣΤΑΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ

Κοίταξε, αυτό είναι ένα χαπενιγκ, ένα συμβάν δεν μπορεί να αποτελέσει ούτε ιδέα... αριστουργήματος. Πολλοί ζωγράφοι έχουν δημιουργήσει τέτοια από τον Νταλί μέχρι τον Τότσικα. Δηλαδή, για να φανταστείς τι εννοώ ακόμα κι ένας Νταλάρας είναι αξεπέραστος στον τομέα του. Πες μου έναν σημερινό Νταλάρα! δε λέω πες μου έναν Μπετόβεν έναν Σέξπηρ, για να δεις τη φθίνουσα πορεία προς τη ρομποτοποίηση μας. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό.

Ολυμπία Βλαχοπούλου

Mην στεκεσαι στο εργο χάπενινγκ που ανέφερα ( ειχα μια προσφατη συζητηση και το θυμήθηκα), το ανέφερα για να δειξω με τι ασχολουνται σημερα οι ανθρωποι και ξοδευουν την προσοχη τους και δεν εχουν χρονο για τα αλλα τα μεγαλα που δεν εχουν χωρο και χρονο.

ΧΩΡΙΟ

 

Το Πάσχα στο χωριό ήταν από τις ωραιότερες μέρες του χρόνου. Από τη στιγμή που παρατούσαμε τις τσάντες με τα βιβλία, δεκαπεντάρηδες στο φόρτε μας, στο νου μας είχαμε τη μπάλα και πότε θα πάμε στο γήπεδο! ή στην αλάνα εκεί στο πλάτωμα μπροστά από το παλιό μαγαζί των Χαλαστανέων. Μόλις άκουγα το νταπ! ντουπ της μπάλας παράταγα τα πάντα, ότι δουλειά κι αν είχα. Μόνο η μπάλα και τα κορίτσια ήταν ικανά να με ξεσηκώσουν ακόμα κι αν διάβαζα κάποιο αγαπημένο μου μυθιστόρημα. Και τότε άκουγα τις φωνές της μάνας μου, πότε θα πας να ποτίσεις το άλογο; να κλείσεις τις κότες και τα μανάρια στο κτήμα; θα πάω! απαντούσα κι εγώ φουρκισμένος.

Η αλήθεια είναι πως βοηθούσα όσο μπορούσα και ήταν πολλές οι δουλειές στο χωριό, όλες τις εποχές του χρόνου και η μάνα μου ήταν μόνη, ο πατέρας μου είχε πάει μετανάστης στη Γερμανία, και απορώ πως τα κατάφερνε όλα σχεδόν μόνη της! να φουρνίζει ψωμί, να μαγειρεύει, να μπαλώνει και να σιδερώνει όλα τα ρούχα, -εκείνο τον καιρό ήμασταν εκεί τέσσερα αδέρφια, εγώ, ο Αχιλλέας η Δέσποινα και η μικρότερη αδερφή μου η Φιλοθέη- να σπέρνει σιτάρι και καλαμπόκι στον κάμπο, να θερίζει, να βάζει μποστάνι την Άνοιξη, ω αυτό το φοβερό μποστάνι και τι δεν είχε μέσα. Αγγουράκια, μελιτζάνες, κολοκύθια, μπάμιες ντομάτες και μερικές Δαμασκηνές γύρω-γύρω, τέτοια δαμάσκηνα δεν έχω ξαναφάει από τότε, όπως και δυο τρεις μικρές αλλά θαυματουργές ροδακινιές, ούτε τέτοια ροδάκινα έχω ξαναγευτεί. Όμως, μόλις άκουγα τη μπάλα εξαφανιζόμουν! Το ωραίο ήταν όταν κανονίζαμε να πάμε στη Σταραμιά, ένα ίσιωμα, σχεδόν σαν μισό κανονικό γήπεδο ποδοσφαίρου με φυσικό γρασίδι, δε θυμάμαι να λάσπωνε ποτέ. Εκεί γινόταν τα σπουδαία παιχνίδια. Ολυμπιακοί, Παναθηναικοί, χωριζόμασταν σε ομάδες, άλλοτε ανάμικτα, άλλοτε σύμφωνα με ποια ομάδα υποστηρίζαμε. Ωραίοι παίχτες ήταν ο Γρηγόρης Τσούτσης, ο Κώστας και ο Σταύρος Κύλας, εγώ και από τους παλαιότερους ο Ηλίας Σοκόλης, αυτός ήταν αθληταράς, καθώς και ο Παύλος Σοκόλης αν δεν ήταν υπερόπτης και δεν ήθελε να μας παριστάνει τον Κούδα. Και τα υπόλοιπα παιδιά όμως έπαιζαν με πάθος με αυτοθυσία, απλά για τη νίκη, για το παιχνίδι, χωρίς κανένα έπαθλο.

Όταν τελειώναμε άλλοι ματωμένοι, άλλοι μουντζουρωμένοι απ το κοκκινόχωμα, παίρναμε βαθιές ανάσες, οι νικητές ήταν πιο χαρούμενοι, μα και οι ηττημένοι το ξεχνούσαν και υπόσχονταν πως θα νικούσαν την επόμενη, κατεβαίναμε όλοι μαζί να πιούμε νερό σε μια πηγή που την έλεγαν τα Πούσια-ίσως επειδή είχε περισσότερη ομίχλη, καταχνιά από άλλα μέρη κι εγώ που δεν είχα ψάξει τη λέξη τότε, ούτε είχα διαβάσει το Πούσι του Νίκου Καββαδία, απλά νόμιζα πως ήταν το όνομα μιας τοποθεσίας. Πίναμε νερό από μια απίστευτη πηγή και ήταν τόσο γλυκό, τόσο δροσερό, πίναμε με τις φούχτες, ρίχναμε και στο πρόσωπο, στο λαιμό, στο ιδρωμένο στέρνο και κουρασμένοι στρατιώτες επιστρέφαμε από τον πόλεμο, καθώς σουρούπωνε, μερικές φορές παίζαμε μέχρι να σουρουπώσει για τα καλά, τόσο που δεν ξεχωρίζαμε τη μπάλα και τότε ακούγαμε τις περισσότερες κατσάδες από τις μητέρες.

Όσο για τα κορίτσια δεν ήταν και από τα ευκολότερα πράγματα να τα συναντήσεις και να ξεμοναχιαστείς μαζί τους έστω για λίγες στιγμές. Τα πάντα έπρεπε να γίνονται στα κρυφά, στα μουλωχτά κι αλίμονο σου αν σε έπαιρναν χαμπάρι. Συνήθως οι περισσότερες ματιές ανταλλάσσονταν μέσα στην εκκλησία, τα κορίτσια αριστερά τ αγόρια και οι άντρες δεξιά, στριμωγμένοι γύρω από το ψαλτήρι. Θυμάμαι όμως πως αυτές οι ματιές ήταν τόσο ερωτικές! και φυσικά τότε ερωτευόμουν πολύ εύκολα, μικρές-μεγάλες γυναίκες κι έπλαθα με τη φαντασία μου έρωτες. Άνοιξη, έφηβος, λυγερό σώμα και κορμί τι περίμενες; ήμουν ασυγκράτητος. Τα ραντεβού γινόταν μεταμεσονύχτια. Σκοτάδι και αγάπες. Φιλιά και λουλούδια κι ατέλειωτες υποσχέσεις πως θα παντρευτούμε, πως θα ζήσουμε μαζί όλη τη ζωή-εγώ ήμουν και λίγο φειδωλός στις υποσχέσεις, είχα καταλάβει από τότε πως όλα αυτά, τουλάχιστον για μένα, θα παρέμεναν όνειρα απατηλά αλλά προς το παρόν έπρεπε να τα χαρώ, να τα ζήσω και αυτό έκανα. Και μόνο με τον Αριστείδη Τζοβάρα που ήταν τρία χρόνια μεγαλύτερος μου, ξανοιγόμουν κάπως περισσότερο και με συμβούλευε περί τα ερωτικά. Μιλούσαμε σχεδόν για όλα και μια φορά έτυχε να πάμε με την ίδια κοπέλα, μα δεν έγινε τίποτε, ούτε κακίες ούτε γιατί και πως, τίποτε δεν σταμάτησε αυτή τη ελκυστική φιλία.

Αυτοί οι εφηβικοί έρωτες μένουν χαραγμένοι γερά στη μνήμη και κάποιες φορές ψάχνω την αλληλογραφία μου εκείνο τον καιρό, ανοίγοντας τους ξεφτισμένους από την πολυκαιρία φακέλλους, τις μισοσβημένες αράδες του σ αγαπώ, κρατώ επίτηδες μερικά τέτοια γράμματα, έτσι για να παίρνω τη μυρωδιά του καιρού εκείνου. Που μύριζε Πάσχα, Άνοιξη με ζουμπούλια και κρίνα, δίπλα στις ανθισμένες τριανταφυλλιές του κόσμου.

ΚΑΝΕΊΣ ΔΕ ΜΕ ΑΓΆΠΗΣΕ

 

Κανένας άλλος μηδέ από την τέχνη δε με αγάπησε όσο εσύ

αλλά αυτή ποτέ δε με ξέχασε

είναι λυπηρό να σε ξεχνούν οι άνθρωποι, πέφτεις στο δάπεδο
πίνεις αλκοόλ να ξεχάσεις κι εσύ, μα δεν μπορείς

το σάπιο σανίδι φαίνεται

ο κόσμος υφαίνεται

η μαύρη τρύπα του χάμω μου θυμίζει πως κανείς άλλος

δε μ ε αγάπησε

δεν έκλαψε για χαμένο κορμί

Κανείς άλλος μέσα στον θυμό σου για την προδοσία

ω η τέχνη! γιατί μπλέχτηκα στα δίχτυα της;

δεν φταίω εγώ, λέει ο κάθε φονιάς

η γυναίκα έφυγε

κανείς δεν με αγάπησε

εκτός από την τέχνη

 

ΚΟΡΥΦΑΊΟΣ ΈΛΛΗΝΑΣ

 

 

Μπορεί κάποτε να με αγάπησες κι εγώ όχι. Είναι κρυμμένοι στο μυαλό κάποιοι τρόποι

να αγνοήσουμε όσους μας πίκραναν. Όμως αυτό το εγώ σ αγάπησα και συ όχι μερικούς τους κάνει να λιώνουν. Άλλες πάλι, να μισούν κι άλλοι να είναι αδιάφοροι. Πόσες φορές έχετε πει [αναγκαστεί να πείτε] κατάμουτρα "δε σε θέλω κύριε, δε σ αγαπώ κυρία;" Νομίζω πως οι νοήμονες ευσχήμως αποφεύγουν τέτοιες κακοτοπιές.

 Εμένα αυτά τα ο κορυφαίος έλληνας, σκηνοθέτης, ποιητής, ζωγράφος, χορεύτρια, συγγραφέας πολύ με συγκινούν. Δεν ξέρω τι να κάνω μόλις μου λένε πως ο Ταχτσής ήταν κορυφαίος συγγραφεύς επειδή έγραψε αυτή τη μπούρδα το Τρίτο στεφάν, ή αυτή την Ιορδανίδου με τη Λωξάντρα που θέλουν να τη συγκρίνουν με τον Καζαντζάκη. Για σήμερα κορυφαίος είναι κάποιος Λεφτέρης.

ΤΙΤΛΟΣ[ Τι τους θέλουμε τους τίτλους; να ήταν τουλάχιστον ευγενείας!]

 

 

Στα Εξάρχεια δε σύχναζα πολύ ή για να το πω πιο συγκεκριμένα στην πλατεία Εξαρχείων δεν άραζα σχεδόν ποτέ. Είχα μια αποστροφή σε ότι είχε σχέση με τα ναρκωτικά, τους πρεζάκηδες, τους μπάφους. Κι έπειτα μια φορά που είχα καθίσει με τον Παπαγεωργίου παλιό ποδοσφαιριστή του Αστέρα-ήταν και ο Αλέφαντος εκεί-στο καφενείο του Σάκη να με κεράσει έναν καφέ, δεν έβλεπα την ώρα πότε να φύγω, αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν τι να μου πουν. Τουναντίον μου άρεσαν όλες οι παλιές ταβέρνες, από τον Μπάρμπα-Γιάννη, την Λεύκα, τον Φώτη την Αυλή και πόσες άλλες που δε μου έρχονται στο νου αφού οι περισσότερες έχουν κλείσει εδώ και χρόνια. Επίσης πήγαινα και στα περισσότερα μπαρ, κλαμπ, ξενυχτάδικα και λίγο στα ρεμπέτικα μια και ούτε σ αυτού του είδους την διασκέδαση αρέσκομαι.

Εκεί που κόλλησα ένα μεγάλο διάστημα ήταν το ΝΤΑΝΤΆ που είχε ανοίξει ένας συμπαθητικός ηθοποιός ο Κώστας Τσαπέκος και βρισκόταν Μεταξά και Θεμιστοκλέους γωνία.

Εκείνο το διάστημα, περίπου δυο χρόνια έκανα παρέα και με τον Νίκο Καλογερόπουλο, στην αρχή της γνωριμίας μας σχεδόν είχαμε γίνει κολλητοί αλλά δεν μπορώ να πω πως γίναμε φίλοι. Ήταν κι αυτός κατά κάποιον τρόπο Ντανταιστής, καλλιτεχνική επανάσταση ενάντια στην τέχνη, μιλούσαμε για τον Χούγκο Μπαλ, τον Τριστάν Τζαρά το καμπαρέ Βολταίρ, κάναμε θορυβώδεις τρέλες, πίναμε,ο Νίκος συχνά παραπατούσε αλλά πάντα μ ένα μόνιμο χαμόγελο, όπως και μια χωριάτικη ειρωνεία στο βλέμμα, στον τρόπο, μάλλον χοντροκομμένη. Είχε παίξει βέβαια στο ΜΆΘΕ ΠΑΙΔΊ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, και ήταν γνωστός ανά το πανελλήνιο.

Πηγαίναμε επί μονίμου βάσης σχεδόν τρεις φορές τη βδομάδα στο Νταντά. Όπου φυσικά ο μεγάλος πόλος έλξης ήταν τα κορίτσια που μαζεύονταν εκεί. Χαμός! Ηθοποιούλες, υποψήφιες της Καλών Τεχνών, δημοσιογραφίσκοι, ακόμα και μαθήτριες σύχναζαν εκεί όπου φυσικά έρχονταν και κάποιοι από τους διάσημους της εποχής, όπως ο Καφετζόπουλος ο Αντώνης και πολλοί άλλοι που δεν θυμάμαι τώρα. Ο Νίκος με ζήλευε λίγο που είχα μεγαλύτερη επιτυχία στις γυναίκες και είναι αλήθεια πως είχα γνωρίσει αρκετές. Με ζήλευε και μάλιστα μου είχε πει πως γινόταν αυτό αφού εγώ ήμουν ένας άγνωστος, ενώ αυτόν τον ήξεραν ακόμα κι οι πέτρες. Δεν είχα τι να του απαντήσω αλλά από τότε κατάλαβα πως οι διάσημοι δε συμπαθούν να έχουν δίπλα τους ωραίους κι αυτό μου φάνηκε εντελώς κομπλεξικό. Εγώ ποτέ δεν είχα τέτοιου είδους κόμπλεξ.

Ένα άλλο βράδυ που δεν πήγαμε στο Νταντά αλλά στην Ταβέρνα του Μπάρμπα Γιάννη, ήπιαμε αρκετό κρασί, ο Νίκος έπαιξε μπαγλαμά, τραγουδήσαμε μέχρι αργά και το πρωί, κατά τις δέκα, ήταν Κυριακή, με πήρε τηλέφωνο να πάμε για καφέ κάπου. Ανεβήκαμε στα παπάκια, μπροστά ο Νίκος, πίσω εγώ, ακολούθα! μου είπε. Που θα πάμε; ρώτησα αλλά είχαμε φτάσει ήδη στην Καισαριανή, πάνω προς το δάσος, προς τη μονή. Κάποια στιγμή σταμάτησε έστησε το παπάκι, έβγαλε το κράνος, έστησα κι εγώ το δικό μου και τον κοίταζα απορημένος που κάτι έψαχνε κατίδρομα. Φώναξε κάτι σαν "κυρά!" και ως δια μαγείας εμφανίστηκε μια γριά μ ένα μπρίκι και ένα τζιβέ! Απίθανο! σκέφτηκα κι αράξαμε να πιούμε εκείνον τον καφέ, στρίβοντας πολλά τσιγάρα, μαζί με δυο-τρεις άλλους, μυημένους, που κατέφτασαν. Πληρώσαμε στη γιαγιά τους καφέδες, όλοι έδιναν κάτι παραπάνω για να βγάζει μεροκάματο. Αυτή νομίζω ήταν η τελευταία φορά που κάναμε παρέα από τότε δεν έτυχε να συναντηθούμε, όμως μετά από χρόνια που πήγα μόνος μου να πιω έναν καφέ στη γιαγιά, βρήκα στο μέρος της μια ολόκληρη καφετέρια! γεμάτη κόσμο! Φυσικά η γιαγιά δεν ήταν πια εκεί κι έτσι λυπημένος, πήρα το δρόμο του γυρισμού στην πόλη.

ΤΟ ΝΕΡΌ ΠΟΥ ΠΑΓΏΝΕΙ

 

 

Γαλάζιος ουρανός, άσπρα σύννεφα, πράσινοι λόφοι

νερό που παγώνει στους βράχους και τους σπάει.

Πριν σχεδιάσω ονειρεύομαι την εικόνα, τον πίνακα, το νερό

-μερικά όνειρα είναι σαν τους πίνακες: ούτε αρχίζουν κι ούτε τελειώνουν ποτέ. Σαν τους βράχους.

Για να φτιάξεις ένα έργο χρειάζεσαι δύναμη, δεν αρκούν τα χρώματα και τα πινέλα, χρειάζεται η σκέψη, η νόηση πως κάτι γεννιέται, κάτι καινούργιο κι όχι ασήμαντο κι ακόμα πως ζωγραφίζεις για κάποιους, για ένα όραμα, πως ο κόσμος θα είναι καλύτερος μια μέρα και οι άνθρωποι δε θα φοβούνται, πια, ο ένας τον άλλον.

Το νερό που παγώνει στους βράχους και τους σπάει, ένα όνειρο που γεννήθηκε χτες και οδοιπορεί στο μονοπάτι της ομίχλης, το όνομα των λόφων κι ανάμεσα κάτι περίεργο, οι άνθρωποι που δεν αγαπιούνται, που κρύβονται από σένα, από μένα.

Προτού απλώσω τα χρώματα νιώθω κάποιους που βλέπουν τους βράχους να κυλούν στους λόφους, μέσα τους το νερό έχει σπάσει την εγκαρτέρηση

-κάποτε δεν μπορείς να περιμένεις τίποτε απ τους ανθρώπους.

Νερό που παγώνει στους βράχους και σπάει μέσα τους

γαλάζιος ουρανός, λευκά σύννεφα, όρθιοι λόφοι.

Δε χωράει απογοήτευση στον ζωγράφο, τα σύνεργα του η όραση και η ακοή, το χέρι αλάθητο, πρέπει να είναι πιο δυνατός απ τις Ερινύες, πιο τρυφερός απ την καρδιά του λουλουδιού, πιο όμορφος απ όλους, γιατί ο ζωγράφος δεν μπορεί να είναι άσχημος. Μέσα του ο κόσμος, η θάλασσα, ο ωκεανός.

Προτού απλώσω το πράσινο, κάποιοι δε βλέπουν τους βράχους που κυλούν απ τους λόφους, ούτε το νερό που παγώνει.

ΓΥΝΑΊΚΑ

 

 

Η εξουσία της γυναίκας.

Ημέρες της γυναίκας. Πολλές. Όλες δικές της, τα πάντα για την γυναίκα, την εργαζόμενη, την ερωτευμένη, την όμορφη γυναίκα. Τη μητέρα με τη στοργική αγκαλιά, τη μάνα που αγαπάει, τη σύζυγο που υπομένει, την ερωτική Λαϊδα των ανάλαφρων ονείρων [ημέρα της πόρνης υπάρχει;], τη γυναίκα αγρότισσα, με τους ρόζους στα τραχιά χέρια, τη γυναίκα του λαού, τη γυναίκα που είναι το μισό του άντρα αλλά το ξεχνάμε.

Το στήριγμα του κόσμου είναι η γυναίκα. Και βέβαια ο αγώνας για την απελευθέρωση των γυναικών, πολλές φορές έχει φτάσει σε ακραίες καταστάσεις, τέτοιες που να χάνει το νόημα του, αφού εξίσωση με τον άντρα δεν έχει νόημα ει μη μόνο η οικονομική, προνομιακή, και δικαιωματική, πράξεις οι οποίες έχουν επιτευχθεί με βάση τα σημερινά δεδομένα και τις σημερινές συμμετοχές της γυναίκας σε όλους τους τομείς της κοινωνίας μας. Οι γυναίκες είναι πια διευθύντριες, γιατρίνες, βουλευτές, πρωθυπουργοί, αρχηγοί κρατών. Δεν πρέπει να έχουν παράπονα: η πλήρη ισότητα τους με τους άντρες έχει επέλθει αλλά δεν έφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα στο παγκόσμιο σκηνικό. Τα ίδια πράγματα συμβαίνουν και με τις γυναίκες στην εξουσία. Υπάρχει μια εύκολη ακολουθία των πεπραγμένων από τους άντρες εκατομμύρια χρόνια πριν. Δεν άλλαξαν το παραμικρό στις δομές της εξουσίας[ εδώ εμφαίνεται μια αποτυχία στον όρο γυναίκα], στον τρόπο διακυβέρνησης των κρατών, δεν βρήκαν καινούριες λύσεις να σταματήσουν την παγκόσμια κατρακύλα και τον εκτραχηλισμό του ανθρώπινου είδους. Αυτό το πρόσωπο της γυναίκας, στην ουσία πρόκειται για ανδρογύναικο, δεν μπορείς να ισχυρισθείς πως η Μέρκελ είναι γυναίκα, ή η Θάτσερ- αυτό είναι ένα κατασκεύασμα του εξελισσόμενου xomo sapiens, ένα κατασκεύασμα του ρομποτικού συστήματος που ακολουθεί αναγκαστικά ο άνθρωπος του πλανήτη γη.

Αν παρατηρήσουμε τις γυναίκες αθλήτριες θα δούμε πως η εξομοίωση τους με το αντίστοιχο ανδρικό πρότυπο είναι τρομακτική. Χωρίς στήθος, γεμάτες τραχείς μυς, πλησιάζουν τον αντρικό σωματότυπο, μόνο γένια δεν τους επιτρέπουν ν αφήσουν. Σε αντίθεση με τα αντρικά πρότυπα, που μάλλον εκλεπτύνονται.

Η γυναίκα δεν πρέπει να χάσει τη φύση της. Την έννοια του θηλυκού. Όμως αυτό δεν μπορούμε να το σταματήσουμε. Η ροή του κόσμου- με την συμπαντική έννοια- είναι έξω από τις ελεγχόμενες ανθρώπινες δυνάμεις.

Ο ΘΕΌΣ ΚΑΒΑΛΟΎΣΕ ΠΌΡΣΕ

 

 

Η ΟΜΟΡΦΙΆ ΤΟΥ ΠΈΟΥΣ

Και η φυσική επιλογή του Τέσλα
[Να ζηλεύεις κάτι καλύτερο.]
Να ζωγραφίσουμε ένα πέος δηλαδή ή πολλά. Πέη. Δεν είναι και τόσο εύηχη λέξη, μηδέ όμορφο ή άσχημο, το πέος. Κάτι όρθιο σαν κατάρτι αγέρωχο στις πρύμνες όλων των πλοίων, στέκεται.
Δύσκολο για πολύ [να στηθεί]  αλλά πολλές φορές για λίγο! Έχει μια τεχνητή νοημοσύνη αρχέγονη και μια ανελέητη είδηση -συν. Δυνάστης αντρών τε και γυναικών, εύμορφος κύριος όταν βαδίζει. Αδύναμος, κακόμοιρος σαν ξεψυχισμένο δέρμα, σαν μουλιασμένο νερό όταν έχει τελειώσει άμεσα τη δουλειά του. Κάτι σαν τη χειρότερη αίσθηση της αποτυχίας,, της ανοησίας του κόσμου, αυτό είναι ένα δευτερόλεπτο από τα χειρότερα στην έννοια αποτυχία ή του γιατί να υπάρχει η ηδονή. Που έρχεται σε άμεση θέση υπέρ της αναπαραγωγής των ειδών- χωρίς την ηδονή το πέος θα ήταν αχρείαστο σ αυτή την εργασία. Ποιος άντρας σκέφτεται με το πέος;
Νευρώδης, ισχυρή έννοια της ιδιοκτησίας ο φαλλός του άντρα. Τίποτα πιο απόλυτα δικό μου και τίποτα πιο δεικτικό της επιβολής. Φαλλοκρατία. Καθόλου άδικα δεν επικράτησε και καθόλου κρυφά δε θα συνεχίζει να επιβάλλει τη φυσική νοημοσύνη.
Από το πρωί έως το βράδυ ο άντρας σκέφτεται με το πέος. Κι όταν κοιμάται.
Λογικά ένα όρθιο πέος κι, ένας άντρας στην αρχή της ζωής του, δεν ξέρει τι να το κάνει. Τι να κάνει μ αυτό, ειδικά όταν είναι μόνος μαζί του αλλά και αργότερα όταν θ έχει απέναντι του την άλλη σάρκα. Την ανοιχτή πληγή του αιδοίου. ....

 

ΚΑΛΌΣ ΔΡΌΜΟΣ

 

ΚΑΛΟΣ ΔΡΟΜΟΣ

 

Ο δρόμος έγερνε πλάι στις κυδωνιές

Κανείς δεν ήξερε τι συμβαίνει

Ο καλύτερος τρόπος ήταν να στρίψουμε στη γωνία.
Ενενήντα μοιρών.

Μη φωνάζεις.

Ο δρόμος έγερνε πλάι στες κυδωνιές

το χαλικόστρωτο κάλπαζε

στο φεγγαρόφωτο μιας εικόνας του Βανγκόγκ.

Πριν από χρόνια είχε να βρέξει

και κανένας δεν ήξερε τι συμβαίνει

Να έχετε καλό δρόμο.

ΤΟ ΜΕΓΆΛΟ ΔΆΣΟΣ

 

 

Τα Καλοκαίρια είχαν πάντα μια άλλη γοητεία μέσα του, οπωσδήποτε ερωτική, οπωσδήποτε νεανική με τα μάτια, τη σάρκα, την ηδονή να κυριαρχούν στα σημεία έναντι όλων των άλλων διεργασιών.

Εκείνο το Καλοκαίρι ο Ίων ήταν μικρός. Μικρότατος, δεκαέξι ετών. Το μυαλό του φτερούγιζε, το σώμα του κεντούσε, το πρόσωπο του ροδοκοκκίνιζε, αραιά γένια φύτρωναν ακούρευτα σε ένα σπουδαίο πρόσωπο. Περπατούσε μέσα στη ζέστη του Αυγούστου, αρχές μάλιστα που ο ουρανός ήταν καταγάλανος κι ο ήλιος ο μεγαλύτερος βασιλιάς που υπήρξε ποτέ. Περπατούσε σε έναν κόσμο χαμηλό, γεμάτο βάτα, σκόνες, παχυλές γυναίκες, πρωτόγονους άντρες, ακαλλιέργητους. Έτρωγε ότι έβρισκε μπροστά του από βατόμουρα άγριόσυκα, γκόρτσα, άγρια απίδια δηλαδή, και τραγουδούσε από Ντίλαν μέχρι Μητροπάνο δυνατά στο καταμεσήμερο. Η Ντίνα ερχόταν από απέναντι. Κατάξανθη. Στις μεγάλες γάμπες της διαγράφονταν οι φωτεινές ξανθές τρίχες επειδή ο ήλιος είχε μαυρίσει πολύ ωραία το δέρμα της και ήταν πιο όμορφη ακόμα και από το Καλοκαίρι, ακόμα και από το πιο δροσερό νερό της όποιας πηγής. Συνομήλικοι ήταν σχεδόν ή λίγους μήνες μικρότερη του κι όταν συναντήθηκαν στην ανηφόρα του κάμπου, ο Ίων έκοψε το τραγούδι, του κόπηκε η ανάσα που την είδε τόσο κοντά του σαν θεά να τον κοιτάζει- ήταν πράγματι πολύ όμορφη. Βέβαια δεν είπαν τίποτε, εντάξει εκτός από τι κάνεις; Πόσα χρόνια έχω να σε δω; Λες και ήταν ή υπήρχαν πολλά χρόνια αλλά έτσι είναι οι άνθρωποι. Δίπλα στην πηγή, κοίταξαν τα φυλλώματα του πλατάνου, κοίταξαν που να κρυφτούν, χώθηκαν μέσα στο δάσος. Ξάπλωσαν καταμεσήμερο, ο ιδρώτας κυλούσε ανάμεσα στα κορμιά τους αλλά ποιος ενδιαφερόταν τότε για ζέστη; Ποιον ένοιαζε αν είχε σαράντα ή πενήντα βαθμούς; Το αίμα έκαιγε, το μουνί και ο πούτσος αγκαλιάζονταν, όλα τα άλλα είχαν ελάχιστη σημασία. Η Ντίνα ήταν παρθένα, έβγαλε λίγο αίμα, ο Ίων τα ήξερε αυτά, την καθησύχασε, μη φοβάσαι, της είπε. Η Ντίνα δε φοβόταν. Ήταν γυναίκα από τις λίγες. Τραγούδησαν μαζί πολλές φορές, ήταν φοβερή η Ντίνα, ένα μουσούδι ανθρώπινης επικοινωνίας. Η θάλασσα, ο χρόνος, έπαιρναν και έδιναν, η Ντίνα συνέχιζε να είναι όμορφη, χυμώδης. Χμ, χυμώδης! Μια λέξη που της ταίριαζε και ο Ίων δεν τις φοβόταν τις λέξεις, η Ντίνα όμως είχε άλλο δρόμο. Μόλις κατάλαβε τι της έκανε ο Ίων, πήγε την άλλη μέρα και το έκανε με τον Νίκο, με τον Τάκη, με τον Βασίλη. Απλόχερη γυναίκα, ακάβλωτη παρά την ομορφιά της. Ο Ίων τη συνάντησε μια δυο φορές ακόμα, ποτέ δεν της είπε πως την αγαπούσε και τέτοιες τρίχες, ούτε εκείνη. Απλά την τελευταία φορά, πηδήχτηκαν στην αυλή του σπιτιού της παπαδιάς που ήταν κουφή, ξερή και σχεδόν άλαλη. Ο Ίων άγγιζε το μαύρο φόρεμα της παπαδιάς ενώ τον είχε μέσα στην αδιάφορη Ντίνα που ο κόσμος της ήταν άλλος από τον δικό του, το θέμα ήταν πως η Ντίνα, η όμορφη με τις γαλαζωτές τρίχες στη μασχάλη, εκείνο το Καλοκαίρι που οι σκόνες τύλιγαν τον κόσμο, που αν έριχνες μια μπουνιά στον ουρανό θα έλεγες πως θα τον νικήσεις, ήρθε ένα ανόητο τέλος που δε θα το άντεχε κανείς. Η Ντίνα πέθανε. Ο Ίων δεν ήξερε τι να κάνει. Καρδιακή ανεπάρκεια; Είπαν οι γιατροί. Ο Ίων δεν έμαθε ποτέ τίποτα παραπέρα, συνέχισε να ζει σε ένα Καλοκαίρι γεμάτο σκόνες, νεκρές πικροδάφνες και σχίνα να σέρνονται στους χωματόδρομους. Ο Ίων δεν ήξερε τότε ότι πολλοί άνθρωποι πεθαίνουν νέοι, την ίδια στιγμή που οι άλλοι γεννιούνται, προσπαθούσε όμως να καταλάβει, να δει, γιατί άνθρωποι σαν την Ντίνα πεθαίνουν δεκαέξι χρονών. Δεν έχει σημασία τι πρόλαβαν να δουν;

Τα Καλοκαίρια ήταν η ανίδεη αλλά και η όμορφη πλευρά των ανθρώπων που η ευτυχία τους ήταν κρεμασμένη σε ένα αν, σε ένα γιατί, σε ένα ότι όλα κάποτε θα είναι ωραία, σε ένα πως διάβασα και Καζαντζάκη και Νίτσε, έλεγε μερικές φορές και η Ντίνα των δεκαέξι ετών που πρόλαβε να πηδηχτεί με το Ίων και μερικούς άλλους προτού παραδώσει το εφηβαίο της στον Βούδα, ή στον θεό της, που δεν πίστευε.

Εύκολο δεν ήταν τίποτε.

Ο ΑΘΛΙΌΤΕΡΟΣ

 

 

ο ΑΘΛΙΟΤΕΡΟΣ
   

-Δε μου λες ρε;
-Ρε, είπες εμένα;
-Γιατί βλέπεις κανέναν άλλον εδώ; Ξέρεις ποια είναι η διαφορά μεταξύ τέχνης και αντιτέχνης;
-Δηλαδή αν ο Θεόφιλος έκανε τέχνη και ο Μαξ Έρνστ αντιτέχνη; με ξαφνιάζει ο άλητήριος.
-Ο Θεόφιλος δεν ήξερε να ζωγραφίζει! τον αντικρούω. Ο Μαξ ήταν ένας σκύλος του Νταντά.
-Λέγοντας τέχνη μιλάς μόνο για τη ζωγραφική;
-Όχι ρε, αλλά εδώ λέω να μιλήσουμε μόνο γι αυτή. Έχεις πιάσει ποτέ πινέλο στα χέρια σου; Ξέρεις τι είναι το κάρβουνο; το παστέλ, η σπάτουλα;
-Σπάτουλα έχει και ο ελαιοχρωματιστής, όχι δεν έχω πιάσει πινέλο αλλά αυτό δε σημαίνει πως δε βλέπω. Κάτι ξέρω κι εγώ και συμφωνώ ο Θεόφιλος δεν ήξερε τη θεωρία του χρώματος και αυτός ο Γουστάβ Κλιφτ ζωγράζφιζε μόνο γυναίκες κι αυτός που δεν ξέρω τ όνομα του ...αυτόν που παραδίδει μαθήματα στην ΕΡΤ 3..Ξέρεις ποιον λέω ...
-Ναι, ρε δεν το ξέρω τ όνομα του ...σιγά που διδάσκει ζωγραφική αυτός!  μια τεχνική φυσιογραφίας κάνει. Η φίλη μου η Μάριαν Νάκου ζωγραφίζει καλύτερα απ αυτόν.
-Ποια είναι αυτή ρε νούμερο;
-Νούμερο λες εμένα; και δεν ξέρεις τη Μάριαν; και του σκάω ένα σκαμπίλι. [ Αυτός κατρακυλάει στην άβυσσο. Στην άβυσσο του Δάντη.] Κλαίει και οδύρεται.
-Έλα ρε, μην κάνεις έτσι, προσπαθώ να τον παρηγορήσω.
-Τι μην κάνω έτσι; επειδή δεν παραδέχομαι τον Φασιανό ή τον Τσόκλη για μεγάλους ζωγράφους με στέλνεις στο πυρ το εξώτερον; Ένα δέντρο ο Τσόκλης το πούλησε χίλιες φορές το ξέρεις αυτό;
- Το ξέρω μωρέ αλλά ας βγάλουν λεφτά και κάποιοι ζωγράφοι, τι λες εσύ γι αυτό;
-Σύμφωνοι, να φάνε και οι πεινασμένοι.
-Πεινασμένη είναι η τέχνη ρε νούμερο;
-Δεν πρόκειται να συνέλθεις ποτέ! μου λέει και εξαφανίζεται στο υπερπέραν. Τέτοιος ήταν, τέτοιος παρέμεινε ο άθλιος. Ο τρισάθλιος. Ο αθλιότερος των αθλίων του Βίκτωρος Ουγκό. Με ωμέγα είναι καλύτερο αλλά δεν πειράζει, ο Βίκτωρος έγραψε και για το θεό.

 

Από 56painter @ Παρασκευή, 7 Ιουνίου 2013 12:01 πμ  Permalink | Σχόλια (1) | Επεξεργασία Το θέμα είναι να μπορεί ο άνθρωπος να ζει αισιόδοξος. Ο άνθρωπος δηλαδή που ελπίζει πάντα στο καλύτερο. Πόσο όμως είναι εφικτό αυτό; Για ποιους λόγους ο διαχρονικός άνθρωπος θα μπορεί να βλέπει την καλή πλευρά των πραγμάτων όταν γύρω του συμβαίνουν τα τραγικότερα; Είναι από τη φύση του αισιόδοξο ον ο άνθρωπος; Μάλλον όχι. Η ερώτηση είναι σοβαρή. Έχω σκεφτεί πολλές φορές πως μας ταιριάζει το δράμα, η απαισιοδοξία κι αυτό με κάνει δύσπιστο στην πολλή χαρά, στη μεγάλη αισιοδοξία αν και ποτέ δε θέλω να τα βλέπω μαύρα. Λέω χωρίς να το πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά.

Από 56painter στις Τετάρτη, 10 Ιουλίου 2013 @ Τετάρτη, 10 Ιουλίου 2013 10:02 πμ

4 ΣΧΌΛΙΑ marelene Όμορφη εγγραφή Φιλάκια ...Από Μαρία Έλενα | Τετάρτη, 10 Ιουλίου 2013 3:04 μμ

56painter Γεια σου Μαρία. Ωραία η σκέψη σου σαν το μωρό παιδί που μεγαλώνει. Από ΚΩΣΤΑΣ ΠΛΙΑΤΣΙΚΑΣ | Τετάρτη, 10 Ιουλίου 2013 4:23 μμ

 spiritmaster Θα το λες δέκα φορές τη μέρα για να το πιστέψεις. χα χα χα. Γεια χαρά Κώστα Smile Από Nτίνα Χαϊδεμένου | Τετάρτη, 10 Ιουλίου 2013 10:24 μμ

 

ΔΕ ΘΑ ΣΕ ΞΕΧΆΣΩ ΠΟΤΈ

 

 

Η καλή παρέα είναι δυσεύρετη. Η αναγκαστική παρέα υποκριτική και ανιαρή, ανυπόφορη. [καλύτερα να το βάζεις στα πόδια]. Η καλύτερη παρέα ποια είναι;

Είναι αλήθεια πως δεν εκτιμούμε πολλούς ανθρώπους στη ζωή μας. Εννοώ για την πραγματική εκτίμηση, όχι την ιδιοτελή, ή την πρόσκαιρη ή την φιλολογική των ηρώων και των επιστημόνων που πρόσφεραν πολλά στη ζωή. Μυστήριο πράγμα η εκτίμηση.

Πάω να φτιάξω μια ντοματοσαλάτα που την εκτιμώ πολύ.

Έχει έρθει ένα συνεργείο και καγκελώνουν τα δέντρα. Το κομπρεσέρ και η ηλεκτροκόλληση βουίζουν κι αστράφτουν από τις οκτώ.. Ένας κολλάει και άλλοι πέντε τον συμβουλεύουν. Ήθελα να ξερα γιατί τα σιδεροκλίνουν τα φτωχά τα δέντρα που είναι όλα απεριποίητα, πολλά στεγνωμένα, άλλα παραμελημένα.

Το δε θα σε ξεχάσω ποτέ! είναι πολύ εξευγενισμένη φράση. Το λέμε γιατί το πιστεύουμε ή για να αποφύγουμε περαιτέρω συνέπειες; Εμπερικλείει, βέβαια, σοβαρούς κινδύνους. Μεγαλοστομία εν ριπή στιγμών.

Η κρίση μας είναι καθαρά αστική. Μεγαλοαστική και κρυφόσκεφτη. Ας περνάω εγώ καλά κι άσε τους άλλους να πνίγονται. Φανερό απ τους μαλάκες που έχουν.

Ωραία να τα βλέπεις από ψηλά. Και περισσότερο τους ανθρώπους. Κανένας δεν υπολογίζει πως τον παρατηρείς εκ των άνω προς τα κάτω. Αυτό είναι ένα μεγάλο όνειρο των ανθρώπων: Ν ανέβουν ψηλά.

Μια από τις πιο ωραίες μέρες της ζωής σου είναι κι εκείνη που συγχωρείς τον εαυτό σου.

Είναι αλήθεια πως έχουμε χορτάσει από λάικ. Μερικοί και μερικές, βέβαια, είναι αχόρταγοι και άπληστοι Πληρώνουν για ένα λαικ λες και θα γίνουν σπουδαίοι. Η επικοινωνία του Ζούκενμπερκ μας ξέσκισε. Χάσαμε τη μπάλα. Αλήθεια, πόσο κοστίζει ένα λάικ;

Το θέμα δεν είναι να διαγράψεις ή να διαγραφείς από διάφορους που ήλθαν και ήθελαν να φύγουν. Το θέμα είναι να βρεθείς στη δυσκολία να διαλέξεις τη διαγραφή κάποιου που πίστευες, που τον είχες ψηλά, να τον έχεις γνωρίσει και προσωπικά και ξαφνικά ν ανακαλύπτεις πως έχεις πέσει έξω στις προβλέψεις σου! Αυτό κι αν είναι οδυνηρό. [Νομίζω πως η απόρριψη πονάει πιο πολύ αυτόν που την κάνει, εξ αιτίας, κυρίως του λάθους του.]

Είναι αρετή να ξέρεις πότε να φεύγεις. Όχι μόνο από τις μεγάλες συναντήσεις αλλά και από τις καθημερινές. [Να μη αναγκάσεις κανέναν να σου πει πρέπει να φύγεις!]

Γυρισμός. Δύσκολη λέξη. Δεν έχω γυρίσει ποτέ πίσω. [Μιλάμε για τους ερωτικούς χωρισμούς]. Ξαναζεσταμένο φαί.

Στο βάθος του χρόνου είμαστε όλοι απελπισμένοι, απ τη στιγμή που τεσσάρων ετών αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε σε τι κόσμο ήρθαμε.

Κόντρα στο κύμα μπορείς να πας. Κόντρα σε όλα δεν μπορείς και πιο πολύ κόντρα στους ανθρώπους. Οι άνθρωποι είναι φίλοι μας. [Έγινα πιο ευαίσθητος απ ότι έπρεπε.]

Έχασα το χρόνο μου μαζί σου. Είναι μειωτικός λόγος και γι αυτόν που το λέει και για τον άλλον στον οποίο απευθύνεται.

Όλες οι σχέσεις των ανθρώπων είναι εξαρτώμενες από το κόστος και το όφελος. Εξαρτήσεις. Το κληρονομήσαμε απ τον Πίθηκο.

Οι φτωχοί δεν μπορούν να έχουν αξιοπρεπή ζωή. Αναγκαστικά. [Το φτωχός και τίμιος είναι εφεύρεση των πλουσίων.]

Το θέμα είναι να μη σε πάρει από κάτω και να νομίζεις πως είσαι μόνος σου σ αυτό τον κόσμο.

Όσο κι έψαξα στη ζωή μου, παντού συνάντησα μέτριους ανθρώπους.

Η ζωή σου είναι αυτό που βλέπουν οι άλλοι.

Έχετε πάει φυλακή; Έστω μια μέρα; Λένε πως μόνο οι μεγάλοι άνθρωποι πηγαίνουν στη φυλακή.

γι αυτούς που φεύγουν.Είναι μερικοί που όταν φεύγουν αρχίζουν να κακολογούν. Δεν καταλαβαίνουν πως όταν φεύγεις από έναν άνθρωπο που έζησες μαζί του, οι ύβρεις επιστρέφουν στον εαυτό τους. Αυτός που πριν ήταν θεός γίνεται σκουπίδι. Άρα, ήσουν κι εσύ σκουπίδι.

η σκληρότερη λέξη στον κόσμο είναι το αντίο. Με όσα χρώματα και να το πεις.

Δογματικός, θρησκευόμενος και ανόητος. Απ τα χειιρότερα χαρακτηριστικά που μπορεί να συνυπάρχουν σε έναν άνθρωπο.

Το πιο παρεξηγημένο είδος γραφής είναι η ποίηση. Ίσως γιατί νομίζουν πως είναι εύκολο. Δεν γνωρίζουν πως για να γράψεις ποίηση πρέπει να συλλογάσαι. Όχι να βάζεις λέξεις στη σειρά και έστω μια αρνητική αίσθηση. [Αυτό δε σημαίνει πως δεν έχουμε και αρκετά-λίγα, σπουδαία δείγματα.]

Τον αχάριστο δεν πρέπει να τον συγχωρήσεις ποτέ! Είναι πιο επικίνδυνος απ τον ηλίθιο.

Είναι μερικοί άνθρωποι που δεν πιάνονται ούτε φίλοι ούτε εχθροί. Αυτοί νομίζω είναι οι χειρότεροι απ όλους.

Πολλές φορές δε θέλεις να παραδεχτείς, πως τελικά κάποιοι άνθρωποι γύρω σου ήταν κακοί βλάκες. [Ίσως από ντροπή που έτυχε να κάνεις παρέα μαζί τους]. Κι όταν φεύγουν-γιατί κάποτε λακίζουν-αισθάνεσαι ευθύνη για τη βλακεία τους!]

Τίποτε πιο μελαγχολικό απ την απόφαση ενός άντρα να ζήσει για πάντα με μια γυναίκα.

"ΠΑΛΙΕς ΣΚΕΨΕΙς ΜΟΥ"

 

ΔΙΆΣΗΜΟ ΤΟΠΊΟ

 

Ωραία μέρα για ζωγραφική, ούτε κρύο, μηδέ ζέστη. Ησυχία, σιγανή κλασική μουσική, λίγοι άνθρωποι κυκλοφορούν, ένας πατέρας με το κοριτσάκι του στέκουν στη τζαμαρία και κοιτούν τους πίνακες. Λέω να συνεχίσω εκείνο το ατέλειωτο αφηρημένο έργο, έξι μήνες τώρα το ανεβοκατεβάζω στο καβαλέτο, όλο κάτι μου λείπει για να γίνει... αριστούργημα, το χρώμα παχαίνει επικίνδυνα την λογική και αυτός ο απαίσιος Κερτ Βόνεγκατ μου τριβελίζει το μυαλό, με τον Κυανοπώγωνα του, αυτό το εξαίσιο εξπρεσιονιστικό, δοκίμιο-μυθιστόρημα του, το κοριτσάκι κλαίει καθώς ο πατέρας το τραβά να φύγουν, αστραπιαία μου χαρίζει το κλαμένο χαμόγελο και σηκώνομαι αποφασισμένος να βάλω κάτι απ αυτή την εικόνα στον καμβά και σκέφτομαι πως είναι πολύ δύσκολο να αποτυπώσεις, αφηρημένο-εξπρεσιονιστικά, το χαμόγελο ενός παιδιού που να φαίνεται και να μην φαίνεται αλλά να σου μεταδίδει αυτή την υπέροχη αίσθηση των παιδιών, όπως όταν λάμπει το πρόσωπο τους κοιτάζοντας έργα τέχνης.

Όλοι οι άνθρωποι σκέφτονται, κάποτε να γίνουν διάσημοι.Τύχη ή ικανότητα για να γίνει κανείς διάσημος;

Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που δεν καταφέρνουν να γίνουν διάσημοι, συνήθως επικαλούνται την αδικία, την μη αναγνώριση του ταλέντου τους, το χρήμα [που αν το είχαν θα ήταν σίγουρα διάσημοι] και συνήθως όταν πια βλέπουν πως δεν τους παίρνει ο χρόνος, γίνονται εριστικοί, απέναντι στους θεσμούς.

Το δίλημμα είναι σοβαρό: τι ν αγαπάει κανείς, τους έξυπνους ή τους χαζούς ανθρώπους.

Ζωγράφος είμαι καλή μου και συγγραφεύς. Γιατρός ανιάτων.