ΤΟ ΝΕΡΌ ΠΟΥ ΠΑΓΏΝΕΙ

 

 

Γαλάζιος ουρανός, άσπρα σύννεφα, πράσινοι λόφοι

νερό που παγώνει στους βράχους και τους σπάει.

Πριν σχεδιάσω ονειρεύομαι την εικόνα, τον πίνακα, το νερό

-μερικά όνειρα είναι σαν τους πίνακες: ούτε αρχίζουν κι ούτε τελειώνουν ποτέ. Σαν τους βράχους.

Για να φτιάξεις ένα έργο χρειάζεσαι δύναμη, δεν αρκούν τα χρώματα και τα πινέλα, χρειάζεται η σκέψη, η νόηση πως κάτι γεννιέται, κάτι καινούργιο κι όχι ασήμαντο κι ακόμα πως ζωγραφίζεις για κάποιους, για ένα όραμα, πως ο κόσμος θα είναι καλύτερος μια μέρα και οι άνθρωποι δε θα φοβούνται, πια, ο ένας τον άλλον.

Το νερό που παγώνει στους βράχους και τους σπάει, ένα όνειρο που γεννήθηκε χτες και οδοιπορεί στο μονοπάτι της ομίχλης, το όνομα των λόφων κι ανάμεσα κάτι περίεργο, οι άνθρωποι που δεν αγαπιούνται, που κρύβονται από σένα, από μένα.

Προτού απλώσω τα χρώματα νιώθω κάποιους που βλέπουν τους βράχους να κυλούν στους λόφους, μέσα τους το νερό έχει σπάσει την εγκαρτέρηση

-κάποτε δεν μπορείς να περιμένεις τίποτε απ τους ανθρώπους.

Νερό που παγώνει στους βράχους και σπάει μέσα τους

γαλάζιος ουρανός, λευκά σύννεφα, όρθιοι λόφοι.

Δε χωράει απογοήτευση στον ζωγράφο, τα σύνεργα του η όραση και η ακοή, το χέρι αλάθητο, πρέπει να είναι πιο δυνατός απ τις Ερινύες, πιο τρυφερός απ την καρδιά του λουλουδιού, πιο όμορφος απ όλους, γιατί ο ζωγράφος δεν μπορεί να είναι άσχημος. Μέσα του ο κόσμος, η θάλασσα, ο ωκεανός.

Προτού απλώσω το πράσινο, κάποιοι δε βλέπουν τους βράχους που κυλούν απ τους λόφους, ούτε το νερό που παγώνει.