ΑΙΧΜΆΛΩΤΟΙ

 

Αιχμαλώτισα τη φευγαλέα εντύπωση

του φωτός

φτωχοσυντηρητής περιστέρων

τι κι αν περνούν οι ώρες πάνω απ τα σύννεφα;

Αιχμαλώτισα το όνειρο, την ωραία εικόνα ενός κόσμου

στηριγμένου στην άγνοια

επειδή έτσι μας άρεσε

Εσύ με αγαπούσες και χτες και σήμερα;

Όμως αυτή η φευγαλέα ακτίνα

λαμαρίνες τρένων, τσακισμένες φωνές, δικές σου και δικές μου

ψυχοσυντηρητής περιστεριών, ω! ποτέ δεν μπόρεσα

να ξεχάσω τον Άμλετ.

Διάβαιναν τα μάτια σου μέσα στα μάτια μου

μας διάλεξε η τύχη, καλύτερα έτσι, ναι! καλύτερα!

ποτέ δεν αναρωτήθηκα γιατί με αγαπούσες και χτες και σήμερα.

Αιχμαλώτισα τον ήχο της φωνής σου

ώρες πάνω απ τα σύννεφα, ω! ποτέ δεν μπορώ να ξεχάσω

[Μέρος από το ποίημα μου με τίτλο ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΓΑΠΕΣ.]

 

ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΠΟΥ ΑΓΑΠΟΥΣΑ

 Όταν χάνεις το βουνό που οι πέτρες του κυλάνε ακόμα

η λύπη σου δεν είναι για τα κατοπινά

-μονάχα οι πέρδικες γλυκολαλούν και λένε

κάτω εκεί

το χωριό της γυναίκας σου το έκαψαν!

Ποιο ήταν το χωριό της γυναίκας μου;

Όταν χάνεις μια λύπη όπως τις πέτρες του βουνού

σκοντάφτει πάνω σου ο γλυκός θάνατος

πως τάχα κάτι δεν έκαμες καλά

σ αυτή τη θάλασσα που παραιτήθηκες

επειδή τα πράγματα δεν έχουν άλλη λύση από αυτή
που διαλέξαμε

και είναι αχώνευτο αυτό το φαγητό

έτσι που ποτέ δεν ξέρεις αν ήταν καλύτερα που φύγαμε
ένας από εδώ κι άλλος από εκεί

μελετώντας πάντα το νόημα της ζωής και του βουνού τις πέτρες.

Αυτό το άχρηστο όνειρο με παίδεψε.

Πέντε μικρόπαιδα με κακιά όψη, μισερή

μωρά της κούνιας αλλά σα μεγάλοι άντρες, σα γυναίκες

κι ένας άντρας με σκαμμένο πρόσωπο

-όπως αυτοί στα πορτρέτα του Φράνσις

προσπάθησαν να χαράξουν στο δικό μου πρόσωπο

πως είχα χάσει τη γυναίκα που αγαπούσα.