ΔΙΆΣΗΜΟ ΤΟΠΊΟ

 

Ωραία μέρα για ζωγραφική, ούτε κρύο, μηδέ ζέστη. Ησυχία, σιγανή κλασική μουσική, λίγοι άνθρωποι κυκλοφορούν, ένας πατέρας με το κοριτσάκι του στέκουν στη τζαμαρία και κοιτούν τους πίνακες. Λέω να συνεχίσω εκείνο το ατέλειωτο αφηρημένο έργο, έξι μήνες τώρα το ανεβοκατεβάζω στο καβαλέτο, όλο κάτι μου λείπει για να γίνει... αριστούργημα, το χρώμα παχαίνει επικίνδυνα την λογική και αυτός ο απαίσιος Κερτ Βόνεγκατ μου τριβελίζει το μυαλό, με τον Κυανοπώγωνα του, αυτό το εξαίσιο εξπρεσιονιστικό, δοκίμιο-μυθιστόρημα του, το κοριτσάκι κλαίει καθώς ο πατέρας το τραβά να φύγουν, αστραπιαία μου χαρίζει το κλαμένο χαμόγελο και σηκώνομαι αποφασισμένος να βάλω κάτι απ αυτή την εικόνα στον καμβά και σκέφτομαι πως είναι πολύ δύσκολο να αποτυπώσεις, αφηρημένο-εξπρεσιονιστικά, το χαμόγελο ενός παιδιού που να φαίνεται και να μην φαίνεται αλλά να σου μεταδίδει αυτή την υπέροχη αίσθηση των παιδιών, όπως όταν λάμπει το πρόσωπο τους κοιτάζοντας έργα τέχνης.

Όλοι οι άνθρωποι σκέφτονται, κάποτε να γίνουν διάσημοι.Τύχη ή ικανότητα για να γίνει κανείς διάσημος;

Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους που δεν καταφέρνουν να γίνουν διάσημοι, συνήθως επικαλούνται την αδικία, την μη αναγνώριση του ταλέντου τους, το χρήμα [που αν το είχαν θα ήταν σίγουρα διάσημοι] και συνήθως όταν πια βλέπουν πως δεν τους παίρνει ο χρόνος, γίνονται εριστικοί, απέναντι στους θεσμούς.

Το δίλημμα είναι σοβαρό: τι ν αγαπάει κανείς, τους έξυπνους ή τους χαζούς ανθρώπους.

Ζωγράφος είμαι καλή μου και συγγραφεύς. Γιατρός ανιάτων.