τοπίο ενός προσώπου
σκάβοντας πίσω από τα ματιά, μέσα από το βλέφαρο της ζωής
ζύγισα το χρυσάφι με τη σάρκα
πως κάποτε είναι όλα καλύτερα
το χαμόγελο της γυναίκας, όπως στόμα αφίλητο και ο ζωγράφος
τεχνίτης
μέρησα τις γωνίες της ανατομίας ενός έρωτα
πίσω από το θεληματικό πηγούνι
τα μάγουλα αστείρευτης νεότητας
με τα νύχια να γδέρνουν το φώς, τα μαλλιά σπαθίζοντας τον κίτρινο αγέρα
χάρις την απορία του χαμόγελου ή της τρύπιας παλάμης μου
ξαναζύγισα το χρυσάφι με τη σάρκα και βρήκα λειψό το ζύγι από αίμα
όπως το βλέμμα στένευε ν αντικρύσει το πρώτο φως του ήλιου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου