ΝΑ ΕΡΩΤΕΎΕΣΑΙ ΤΗΝ ΠΟΊΗΣΗ Ή ΤΗΝ ΠΟΙΉΤΡΙΑ.

 

 

 Η διαλεκτική χρειάζεται επιχειρήματα και αποδείξεις, φίλε μου.

  χειρίζομαι τις λέξεις λεπτής ειρωνείας απέναντι στους πραγματικά άξιους ποιητές. Ο Όμηρος κατά τ άλλα δείχνει μια ανεκτικότητα στα πάθη και στα λάθη των θεών αλλά κι απ τους ήρωες επαινεί πιότερο τους κραταιούς. Αλλά εμένα με νοιάζει πόσο δίκαιος και πόσο άδικος μπορεί να είναι ένας ποιητής και φυσικά ο Όμηρος δεν είναι επαναστάτης! για όσους μπορούν να τον συλλαβίζουν! [κατά βάση αυτός ο Όμηρος δεν μπορεί να είναι ένας.]

έχω μελετήσει τον Όμηρο αρκετά μπορώ να πω, ειδικά εκείνα τα χρόνια της Τρίτης Γυμνασίου και Α Λυκείου με καθηγητή έναν εξαίρετο Ομηριστή τον Ζαγκελίδη. Εν πρώτοις εγώ δεν πιστεύω πως ο Όμηρος ήταν ..ένας. Βασιζόμενος στις παραδόσεις πως εφτά πόλεις μαίρνοντο-όπως το θυμάμαι ηχητικά το ρήμα-δεν ξέρω και δεν ανοίγω το Γκουγκλη για περαιτέρω- που σημαίνει, ερίζουν, τσακώνονται για την καταγωγή του Ομήρου, μεταξύ τους η Μίλητος, η Αλικαρνασσός, η Σμύρνη, που σημαίνει ότι στους αιώνες που τα έπη τραγουδιόνταν από τους αοιδούς και δεν ήταν καταγραμμένα, φαντάζεσαι έναν μόνο ποιητή να επαναλαμβάνει συνέχεια τις ραψωδίες της Ιλιάδας και της Οδύσσειας; μέχρι την εποχή του Πεισιστράτου που αναθέτει στους γραφιάδες του, αυτή την πραγματικά μεγάλη πράξη. Με βάση τη λογική ο Όμηρος δεν ήταν ένας αλλά πολλοί. Στην ουσία είναι κάτι σαν παραδοσιακή ποίηση μεταδιδόμενη από στόμα σε στόμα. [Στα Ομηρικά έπη η βάση της θρησκείας είναι καθαρά πολυθεϊστική και τελείως ανθρωπιστικές πολλές φορές οι δυνατότητες και τα μειονεκτήματα των θεών]

 

 δεν πιστεύω πως ένας άνθρωπος μπορεί να διατηρήσει στη μνήμη του-χωρις σημειώσεις! πρόσεξε! ολόκληρα κατεβατά εκατοντάδων σελίδων, τι να λέμε τώρα; η συρραφή αυτών των μύθων-παραμυθιών είναι φυσικά παραδοσιακή και όποιος δεν μπορεί να πεισθεί λογικά, δεν του χρειάζονται άλλα πειστήρια πως ο Όμηρος δεν ήταν ένας. Για την Ιλιάδα και την Οδύσσεια-στα Ομηρικά έπη κατατάσσεται και μια Μυομαχία; που ήρωας της ήταν ο Μαργίτης που όλα τα ξερε και τίποτε δεν ήξερε! τι θυμάμαι- θα μιλάμε εσαεί αλλά δε νομίζω πως αυτή ήταν η πρόθεση μου, παρά μόνο μερικές νύξεις περί ποίησης. 

 Ωραίο είναι να ερωτεύεσαι την ποίηση ή την ποιήτρια. 

Έχω πει πως η ποίηση είναι ισχυρό κίνητρο για τους αδύνατους και δεν το αλλάζω. Σήμερα, παγκόσμια μέρα της ποίησης- δεν ξέρω τι θα απογίνουμε με αυτές τις παγκόσμιες ημέρες πια- θα γίνει της Πέπης από παρουσιάσεις, αναγνώσεις, μελοποιήσεις, ποιημάτων και ήδη διαβάζω ένα σωρό ονόματα, από Νάνο Βαλαωρίτη μέχρι Ελιάνα Χουρμουσιάδου κ.α [αυτό το και άλλοι πάντα υποτιμητικό μου φαινόταν]. Όλοι αυτοί αυτοθαυμάζονται μεταξύ τους αφού δεν υπάρχει μεγάλο κοινό σε αυτές τις παρουσιάσεις. Και έτσι παραμένει αλάνθαστο το ρηθέν πως οι μισοί Έλληνες γράφουν ποίηση και οι άλλοι μισοί δεν την διαβάζουν. Χρόνια πολλά στους ποιητές λοιπόν!