Ζωγραφίζοντας τη "ΔΙΚΉ ΜΟΥ" Τζοκόντα.. Η τέχνη δεν είναι ανάγκη να εξηγηθεί, είναι ένα σύγχρονο συμπέρασμα. Δε διαφωνώ μηδέ συμφωνώ. Πιστεύω πως είναι χρήσιμες μερικές εξηγήσεις για όσους τις έχουν ανάγκη. Για την Μόνα Λίζα έχουν χυθεί τόνοι μελάνης ανά τον πλανήτη γη-εγώ θα πω πως ένιωσα όταν πήρα την παραγγελία, όταν άρχισα να τη σχεδιάζω κι όταν τελείωσα . Είναι εύκολο να πω, ότι μου φάνηκε δύσκολο εγχείρημα, έχω φτιάξει πολλά αντίγραφα διάσημων ζωγράφων στο παρελθόν αλλά Ντα Βίντσι ποτέ. Οπότε, ένιωσα κάποια κρυφή χαρά που θα αναμετριόμουν μαζί του και μαζί με το χαμόγελο της Τζοκόντα. Διάλεξα τις ακριβείς διαστάσεις του έργου που είναι 77 χ 53 σε καμβά όμως και όχι σε ξύλο όπως είναι η αυθεντική. Το σχέδιο μου πήρε περίπου δυο μέρες, ή καλύτερα δυο πρωινά, μ αρέσει να ζωγραφίζω το πρωί.
Δε νομίζω πως είναι ένα "δύσκολο" σχέδιο. Το χρώμα ίσως είναι εκείνο που μ έκανε να πω τι έφτιαξες σενιόρ Νταβίντσι! κι ανάμεσα σ εκείνους που υποστηρίζουν πως χαμογελάει και σ εκείνους που λένε πως είναι λυπημένη, εγώ ξεχώρισα ανάμεσα στις πινελιές μου και συμφώνησα με όσους λένε πως ήταν μια ευτυχισμένη γυναίκα που σε λίγο καιρό θα γεννούσε!. Τελείωσα το έργο περίπου σε οκτώ μέρες. Ο Ντα βίντσι το "δούλευε" , λένε, δυο χρόνια.
Μέχρι να ολοκληρωθεί, κόσμος αρκετός στεκόταν στην πόρτα μου και παρακολουθούσε λέγοντας και εκφράζοντας τον θαυμασμό του αλλά και την ευκολία με την οποία αναγνωρίζουν την θρυλική μορφή. Και η αλήθεια είναι πως ένιωσα κάπως περήφανος που τα κατάφερα, όπως τα κατάφερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου