ΚΑΝΈΝΑΣ ΉΡΩΑΣ

 

 

Ένα έργο τέχνης είναι καλό όταν προκαλεί συναισθήματα χαράς, αγάπης, θαυμασμού, ευχαρίστησης και τόσων άλλων. Αν δεχτούμε όμως πως προκαλεί μόνο ευχαρίστηση, τότε δεν είναι καλό έργο. Κι αν υποθέσουμε πως η τέχνη παράγει μόνο ομορφιά, ωραιότητα, υπεροχή-σ αυτόν που την ασκεί, ομοίως και σ αυτόν του την κρίνει- τότε, αν ένα έργο δεν πληρεί αυτούς τους όρους δεν χρειάζεται και να δημιουργείται!

Για να ορίσουμε όμως τι είναι και τι δεν είναι καλό έργο τέχνης, πρέπει να παραδεχτούμε πως το πρώτο ωφελεί μια κοινωνία και τα μέλη της, ενώ το δεύτερο την μειώνει και παρασύρει τα μέλη της σε συναισθήματα όπως της κακίας, του μίσους, της ανισότητας και εν τέλει της πολεμικής κραυγής και όποιος πιστεύει πως η τέχνη δεν επηρεάζει άμεσα την προσωπική, όσο και την δημόσια ζωή μας ανήκει, φυσικά στο άωτον αυτής της διαπραγμάτευσης.

Κατορθώσαμε να είμαστε όλοι απρόσωποι-αυτή είναι η τέλεια δημοκρατία-αυτό δεν επιδιώκαμε; να είμαστε όλοι ίσοι; δεν ξεχωρίζει κανείς. Όλες οι προηγούμενες γενεές είχαν τουλάχιστον έναν επαναστάτη, έναν ήρωα. Από εμάς κανείς δεν είναι ούτε ήρωας μηδέ επαναστάτης-το συζητάμε όσο θέλεις και μη μου πεις πως επαναστάτης ήταν ο Γρηγορόπουλος ή αυτός ο τραγουδιστής που σκοτώθηκε από υπερβολική ταχύτητα ή κόκα κτλ, ακόμα και η Γώγου είναι ανυπέρβλητη μπροστά μας, ακόμα και ο Άσιμος αυτό το ρεμάλι, όπως και ο Σιδηρόπουλος, ω, ναι, αυτοί ήταν ινδάλματα! σήμερα δεν υπάρχει κανείς καινούριος ήρωας γιατί υπάρχει ο υπολογιστής, αυτός είναι ο μεγάλος κυρίαρχος, ο μεγάλος ήρωας. Μπορεί, όντως να μη χρειαζόμαστε ήρωες πια, ο κόσμος μας άλλαξε ανεπιστρεπτί, ο δικός μας κόσμος, αυτός που εμείς νομίζαμε πως άγγιξε την τελειότητα του παντοτινού ανθρώπου με την ευμάρεια, τον πολιτισμό, τις τέχνες και όλη την εξέλιξη προς το τέλος του εικοστού αιώνα, που πραγματικά δεν υπάρχει προηγούμενο στην ιστορία του ανθρώπου και το συζητάμε όσο θες