ΚΟΛΟΚΎΘΙΑ

 

 

Τελικά αυτά τα κολοκυθάκια είναι περίεργα πράσινα. Όταν τα κάνεις τηγανητά, αν και νομίζεις πως είναι εύκολα, σου βγάζουν την πίστη. Δεν είναι εύκολα τα κολοκυθάκια κι ας τα υποβιβάζουμε. Μαυρίζουν, καίγονται, μένουν άψητα τα μισά και μη μου πεις πως δεν ξέρω να τηγανίζω κολοκυθάκια! Άμα δε τ αλευρώσεις την έβαψες! μένουν άβραστα από μέσα, ωμά και δεν υπάρχει χειρότερη γεύση από ωμό κολοκύθι. Θυμάμαι τον Στέλιο Αναστασιάδη, μέγα ζωγράφο και μαγειρευτή, που τα κολοκυθάκια δύσκολα τα συμπεριμάμβανε στο μενού του, εκτός από τα βραστά.

Τώρα, βέβαια κι εμένα βραστά κάτι μου λένε. Λεμονάκι, σκορδάκι, κανένα άλλο χόρτο, γεμίζει μια σαλάτα, λες κάτι έφτιαξα να γεμίσω το στομάχι και αν σκέφτεσαι σαν εμένα, πως αν τρώμε για τη νοστιμιά και τη λιχουδιά, σύντομα θα γίνουμε κοιλιόδουλοι, την έβαψες.

Βέβαια τα κολοκυθάκια πρέπει να τα βράζεις ξεχωριστά από τα άλλα. Γιατί, αλλιώς δε θα βράσουν ποτέ και θα είναι άνοστα σαν κολοκύθια!

Φυσικά στα παιδιά δεν αρέσουν τα κολοκύθια. Προτιμούν να τα κλωτσούν σαν μπάλες στην αλάνα παρά να τα γεύονται, ούτε εμένα μου άρεσαν όταν ήμουν παιδί. Σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, τα βλέπω συμπαθητικά.