ΗΜΟΥΝ ΜΙΑ ΓΛΥΚΙΆ ΑΠΆΤΗ

 

 

Για να είμαι σύγχρονος σπατάλησα μια εικόνα από παλιά του εαυτού μου και πολλές ιδέες. Τι είναι ακριβώς ένας σύγχρονος άνθρωπος; Σύγχρονος σημαίνει αυτός που γίνεται την ίδια χρονική στιγμή. Ή κάτι που γίνεται την ίδια χρονική περίοδο ή που είναι της ίδιας ηλικίας. Ταυτόχρονος κατά μία αντίληψη και ν ανήκω στη σημερινή εποχή, μοντέρνος. Είμαι όμως εγώ της σημερινής εποχής; Αφού δεν ξέρω τι γίνεται ακριβώς στην Αμερική στην Ιαπωνία, που λένε πως πάνε πενήντα- εκατό χρόνια μπροστά, άρα εγώ είμαι πίσω, καθόλου σύγχρονος και μάλλον αναχρονιστικός. [Τον μόνο συγχρονισμό που κατάφερα να κάνω στη ζωή μου, ήταν με ολίγιστες κυρίες στο κρεβάτι- να έρθεις δηλαδή σε ταυτόχρονο οργασμό και μη νομίζεις πως αυτό είναι εύκολο.] Και για να επανέλθω στη σοβαρότητα της κουβέντας, υποθέτω πως κανένας άνθρωπος δεν είναι ακριβώς σύγχρονος. Πάντα θα πηγαίνει λίγο μπροστά ή λίγο πίσω. Κατά τα φαινόμενα, μεγαλώνοντας, μένεις πίσω. Δεν προλαβαίνεις τις καινούριες ιδέες, τον καινούριο τρόπο, τις νέες αντιλήψεις των ανθρώπων που ακολουθούν.

Μάζεψα ότι έπεφτε στο πάτωμα
ήμουν μια γλυκιά απάτη.

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΔΩΡΟ…

Η ζωή είναι δώρο: από τους λίγους στους πολλούς, από αυτούς που έχουν και το ξέρουν σε αυτούς που δεν έχουν και δεν το ξέρουν.

Ο Αμεντέο Μοντιλιάνι είπε αυτή τη φράση που θεωρείται ως ποιητική διαθήκη του στη Λούνα Τσεκόφσκα. Ένα μήνα προτού πεθάνει.
Έχω κάνει από παιδί, άπειρες αντιγραφές σχεδίων και έργων πολλών ζωγράφων. Μερικοί θεωρούν λίγη αυτή την προσπάθεια αλλά εγώ λέω πως όποιος θέλει να γίνει ζωγράφος θα πρέπει να ασχοληθεί σοβαρά με την διατριβή στο έργο σπουδαίων ζωγράφων. Ο Πικάσο αντέγραφε μανιωδώς από παιδί, ότι εύρισκε μπροστά του. Κατόρθωσε έτσι ν αποκτήσει μια πλήρη εικόνα του σχεδίου, της προοπτικής, του χρώματος κι αργότερα να εφαρμόσει όλες αυτές τις γνώσεις στο έργο του.
Όσοι θεωρούν υποτιμητικό να κάνουν αντιγραφές, μάλλον είναι ανίκανοι να τις πραγματοποιήσουν. Και λογικό είναι γιατί η αναμέτρηση στον καμβά με τέτοια μεγέθη θα τους προκαλεί εμετό!  Προσωπικά, τώρα βέβαια το κάνω για βιοποριστικούς λόγους. Ένεκα που το αγοραστικό κοινό, σε ένα μεγάλο ποσοστό, δικαίως ή αδίκως προτιμά ν αγοράζει αντίγραφα. [Στην Αγγλία τα αντίγραφα μεγάλων ζωγράφων από άξιους σύγχρονους είναι αυτή την εποχή της μόδας και πωλούνται πανάκριβα.]

Εργαζόμενος πάνω στο Μοντιλιάνι, τώρα που δεν είμαι πια παιδί, προσπαθώντας να πλησιάσω την έκταση της χρωματικής του παλέτας, να εξοικειωθώ με τις επαναλήψεις- στη σάρκα χρησιμοποιεί ώχρα, κίτρινο, κόκκινο, ελάχιστο μπλε, ελάχιστο μαύρο και άσπρο- όσο κι αν δεν δίνει κλασσικές διαβαθμίσεις τους φωτός, έτσι που να γίνει πιστή αντιγραφή του μοντέλου, σαν φωτογραφία, εν τούτοις μου δίνει την εντύπωση πως το καταφέρνει περίφημα και ο βαθμός δυσκολίας αυτού του είδους ζωγραφικής να είναι και να γίνεται άκρως επικίνδυνη γι αυτόν που θα τολμήσει να τον πλησιάσει. Σχεδιαστικά φαίνεται εύκολος αλλά δεν είναι. Νοηματικά οι φιγούρες των προσώπων και σωμάτων του, εμπεριέχουν κάποια μεταφυσική ταυτότητα. Αυτές οι συνήθως αποστεωμένες μορφές, οι χωρίς μάτια εκφράσεις, οι απογοητευμένες κινήσεις των χεριών, τα σφιγμένα χείλη, τα πρόσωπα που δε γελούν ποτέ- δεν έχω δει κάποιο χαμόγελο σε κανένα πορτρέτο του, μάλλον κάποιο υπομειδίαμα υποβόσκει, κατορθώνουν τελικά να μετουσιώνουν το ακίνητο της ζωής σε κάποιο αόριστο νόημα: πως υπάρχουμε και ακίνητοι.