ΘΥΜΑ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΎ ΣΟΥ

 

 

 

Το απόγευμα με τον ήλιο κατάφατσα, ανέβηκα στον φαλακρό λόφο

εκεί που τελειώνουν τα δέντρα.

καθώς το φως λιγόστευε κι ήταν αλλιώς ωραία να σε σκέφτομαι.

Να λογίζομαι ένα θύμα του εαυτού σου

και είναι δύσκολο να το καταλάβουμε αυτό.

Πως είμαστε ένα κομμάτι της πέτρας και της μοναξιάς-αλλά περήφανα ωραία!

κοίταζες πάντα ανάμεσα από το χρώμα του κλάματος,

όμως ακόμα κι εκεί στου Μεταξουργείου το μέρος,

όπου οι ανθρώπινες δυστυχίες κυλούν στο πεζοδρόμιο,

όπου η πείνα του Χάμσουν, ξανάρχεται σαν μητέρα,

όπως η Μήδεια των ανθρώπων να σφίγγει τις πνοές.

Και θα μπορούσαμε να ταξιδεύουμε συνέχεια πάνω στον φαλακρό λόφο,

λέγοντας πως είναι σπουδαίο να ταξιδεύουμε μαζί,

όταν οι άλλοι θέλουν να μας χωρίσουν.

Εσύ θα έλεγες πως πρέπει να είμαι ευχαριστημένος επειδή ήμουν μαζί σου

στο Μεταξουργείο και αλλού,

γιατί οι άνθρωποι δεν έχουν χρόνο ή και δε θέλουν ν ανταμώνουν πολύ!

Το ξέρεις πως οι άνθρωποι αντέχουν τη μοναξιά πιο λέφτεροι από τα πουλιά;