Η ΑΠΌΛΥΤΗ ΔΥΣΤΥΧΊΑ ΤΩΝ ΆΛΛΩΝ 3

 

Είπε να τον χτυπήσει στο αφτί, επειδή δεν επρόκειτο ν ακούσει αυτά που έλεγε. Αυτός τα έβλεπε και τα άκουγε όλα αλλά γιατί; Ένας άνθρωπος που είχε τρία σκουλαρίκια στο δεξί αφτί, αυτόν σκεφτόταν να χτυπήσει, δίπλα σε μια κυρία με αλογοουρά, όχι και τόσο όμορφη, τρείς άλλοι άνθρωποι γύρω τους, ο ένας πιο ηλίθιος απ τον άλλον. Η γυναίκα στρογγύλευε το στόμα σαν γαρύφαλλο όπως οι ερωτευμένες. Μια άλλη γυναίκα διάβηκε με δυο μωρά, το ένα στην αγκαλιά, το άλλο χάμω. Ο άνθρωπος με το κόκκινο μπουφάν τηλεφωνούσε στη δική του γυναίκα. Αυτή που καθόταν με τον σκουλαρικά δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί τον αγαπούσε, οι απέναντι κάπνιζαν κι έπιναν απαίσιο αλκοόλ. Του ερχόταν να ξεράσει, να κάνει έμετο, να φτύσει ή να πεθάνει. Βέβαια αυτό δεν ένοιαζε κανέναν αλλά γιατί να πέθαινε τώρα; Τότε πρόσεξε πως το βιβλίο που διάβαζε «Το πορτραίτο του καλλιτέχνη»του Τζόις ήταν γραμμένο με πολυτονική, με περισπωμένες, δασείες και λοιπά.
-Πρόσεχε τα λόγια σου! άκουσε πίσω του μια φωνή, σαν από μυστήριο τρένο και ξανασκέφτηκε πάμπολλες φορές γιατί το πορτραίτο να γράφεται με αι και όχι με έψιλον. Πορτρέτο. Κι αυτά τα δυο ρ, μάλλον πλεονασμός του μοιαζε.
Ένα μυρμήγκι περπατούσε στο τραπέζι του. Μικρό-μικρό κι ασήμαντο, ούτε του ενός χιλιοστού, το κοίταζε και σκέφτηκε να το λειώσει με το δάχτυλο του. Τον δείχτη ή τον παράμεσο και το κυνήγησε χωρίς μεγάλη θέληση, να το σκοτώσει δηλαδή, καθώς έτρεχε πάνω στο άσπρο μάρμαρο. Ύστερα το μάτι του έπεσε στο κατακάθι του καφέ στο βάθος του φλιτζανιού. Ποιός ξέρει πόσες μέρες ήταν εκεί, είχε μαυρίσει, είχε πετρώσει. Έβαλε το δάχτυλο να το σπρώξει, το μυρμήγκι ξαναγύρισε και του απέσπασε την προσοχή. Ανέβηκε από το πλάι του μαρμάρου, ξαναβγήκε στην επιφάνεια, ανέβηκε στο πλάι του φλιτζανιού  και αμέσως χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, κινήθηκε πάνω στο χέρι του. Σίγουρα δεν ήξερε πόσος ήταν ο κίνδυνος που παραμόνευε. Πήγαινε πέρα-δώθε πάνω στον καρπό του δεξιού χεριού του, μπερδεύτηκε με τις τρίχες, το ζευγάρι απέναντι έδωσε ένα ακόμα φιλί, κάποιοι σηκώθηκαν αναποφάσιστοι να φύγουν, δεν ήξεραν που να πάνε. Ένας είχε κρεμασμένο στο λαιμό του Ολυμπιακό μετάλλιο πυγμαχίας, κατηγορίας πυγμαίων. Πυγμαλίωνας. Σπιρτόκουτου. Στρεπτόκοκκου. Το δειχνε περήφανος στον διπλανό του που ήταν ακριβώς το αντίθετο. Ένα βουνό.
Για να ξεφύγει απ την ψυχρή σιωπή, άκουσε τον άντρα να λέει στη γυναίκα δίπλα του: «Πάρτα μωρή να μη στα χρωστάω!» λες και ήταν το πιο απλό πράγμα στον κόσμο.

Μπήκε στην καφετέρια γύρω στις έντεκα. Κοίταξε γύρω του, ερημιά, ακούμπησε την τσάντα στο τραπέζι. Το ύφος του δεν ήταν βλοσυρό, απλά είχε να πιει καφέ δυο μέρες γι αυτό παράγγειλε στο βαριεστημένο γκαρσόν ένα διπλό εσπρέσο. Άναψε τσιγάρο και περίμενε.
Το κτήριο από εξωτερικής απόψεως, όταν μπήκε πρόσεξε την αρχιτεκτονική κατασκευή, ήταν μια απλή πενταόροφη νεομοντέρνα οικία. Μπορεί να ήταν και μεταμοντέρνα, πάντως του Ντίνου γενικά του άρεσαν αυτές οι όψεις. Οι απόψεις.
Στον πρώτο όροφο κατοικούσε το ζευγάρι που μπήκε τώρα φουριόζο στην καφετέρια. Η Αθηνά Βένερμεν και ο Γιάννης Βατικιώτης. Ωραίοι και οι δυο είχαν τις περισσότερες μετοχές, ήταν κληρονόμοι, αυτής ταύτης της κατοικίας.[ Ίσως ανάλυση] Αγαπημένο ζευγάρι, δεν ήξεραν γιατί υπήρχαν σ αυτόν τον κόσμο.
Τότε ήρθε και κάθισε με έναν άλλον καφέ, απέναντι τους το μαγαζί, ο άνθρωπος που είχε νοικιάσει την καφετέρια- ο Ντίνος τους έβλεπε.
Έβγαλε από την τσέπη του κοιτώντας γύρω, ένα μάτσο λεφτά που τα χωσε στη μούρη του Γιάνη Βατικιώτη, πάρτα να μη στα χρωστάω μωρή, δεν το είπε αλλά το εννοούσε και του χαμογέλασε ανάμεσα από μαύρα δόντια ο ιδιοκτήτης της καφετέριας.
-Που θα πάτε σήμερα; Και κοίταζε αδιάφορα πέρα μακριά ρουφώντας τον απαίσιο φραπέ.
-Α, πουθενά είπε η Αθηνά, εδώ θα μείνουμε.
-Πολύ ωραία! Μόρφασε τ αφεντικό. Περιμένω αυτόν που θα μας κάνει την απεντόμωση. Μα και σεις! Τόσα χρόνια δε φροντίσατε να σκοτώσετε τα κουνούπια! Τις κατσαρίδες, τους

συνεχίζεται