Όταν καμιά φορά
το δειλινό σε θυμάμαι
-λινά φορέματα
που ο αγέρας τα φυσά και φαίνεται το ξέκωλο-
πόσο δε θα ξανάθελα ν αγκαλιαστούμε
γιατί ποτέ δεν ξέχασα το ξέμουνο σου.
το δειλινό σε θυμάμαι
-λινά φορέματα
που ο αγέρας τα φυσά και φαίνεται το ξέκωλο-
πόσο δε θα ξανάθελα ν αγκαλιαστούμε
γιατί ποτέ δεν ξέχασα το ξέμουνο σου.
Κι όταν πολλές φορές, το σχισμένο τζιν
άφηνε επίτηδες, εκεί ανάμεσα
τη λεπτή ισορροπία σάρκας και ιδέας
θυμάμαι πως δε σ ένοιαζε!
Γελούσες που το βλέμμα κοίταζε εκεί
που οι σχισμές ανοίγουν για ν ανταμώσουν τους κόσμους
Στο ξέμουνο.
άφηνε επίτηδες, εκεί ανάμεσα
τη λεπτή ισορροπία σάρκας και ιδέας
θυμάμαι πως δε σ ένοιαζε!
Γελούσες που το βλέμμα κοίταζε εκεί
που οι σχισμές ανοίγουν για ν ανταμώσουν τους κόσμους
Στο ξέμουνο.
[Αυτή η
ανεπαίσθητη απόσταση μεταξύ τους
δεν άφηνε περιθώρια για λάθη και εντροπές.]
δεν άφηνε περιθώρια για λάθη και εντροπές.]
ποιήμΑτα Κ.
ΠΛΙΆΤΣΙΚΑ
"Λεπτή ισορροπία σάρκας και ιδέας...."
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι λες τώρα! Μια ακροβασία του ...τρόμου. Ένα βάδισμα στα όρια της αβύσσου.
Καλησπέρα Κώστα.
Αυτή μεταξύ σάρκας και ιδέας; δεν το χα ξανασκεφτεί πριν το γράψω η σημείωση στο δεφτέρι της ποίησης μου δεν το αγγίζει-η ποίηση είναι η μόνη που γράφω πια με στυλό. Γενικά είναι ένα ποίημα ιδιαίτερο, κάποιοι το χαρακτήρισαν σκληρό! Τζον, καλημέρα!
Διαγραφή