ΤΟ ΣΧΙΣΜΈΝΟ ΔΈΝΤΡΟ

Έκλεψα δυο λεμόνια από τη λεμονιά και μου είπε πως δεν έχουμε να πούμε τίποτα, εμείς οι δύο. Η λεμονιά ήταν κάποτε δικιά μου-κι εγώ εκεινής. Τίποτε δε μας χώριζε παρά μονάχα ένα ποτάμι. 'Ένα ποτάμι με χρυσό νερό.

Ξέρεις τι μου κάνει τη ζημιά ρε φίλε; όχι που δυο οι άνθρωποι χωρίζουν,- τουλάχιστον αυτοί που δεν αγαπιούνται, που σκοτώνονται, καλά κάνουν. Τη ζημιά μου την κάνει που χωρίζουν κι αυτοί που αγαπιούνται! Αυτό είναι το χειρότερο, το πιο οδυνηρό φίλη μου. Γίνεται αυτό; Κι όμως συμβαίνει πάρα πολλές φορές στο μεσοβέζικο Δυτικό πολιτισμό μας. Ο αναγκαστικός χωρισμός δυο ανθρώπων που αγαπιούνται έχει συνήθως οικονομικά κίνητρα. Διαφορά κοινωνικών τάξεων και τα λοιπά. Πως όμως γίνεται αυτό; όπως ένα κορμός δέντρου σχίζεται στα δύο από το τσεκούρι του ξυλοκόπου. Έτσι φαντάζομαι πως θα νιώθουν αυτοί που χωρίζουν ενώ αγαπιούνται. Κι αυτός ο πόνος του χωρισμού όπως και να είναι πονάει. Τις περισσότερες φορές, έστω για τον ένα από τους δυο, γίνεται δράμα. Οι πρώτες ώρες, οι πρώτες βδομάδες είναι αβάσταχτα σκληρές. Δε θέλεις ούτε να ζήσεις ούτε να πεθάνεις. Κι ορισμένοι δεν αντέχουν, πεθαίνουν.