ΝΙΚΟΛΑΣ

Καλλιδρομίου 55.

Κάποιος κρεμάστηκε εδώ*, τίποτα παραπάνω.
Ασύμμετρο. Αν ήταν σπουδαίος
Περιμένω το χειρότερο. Ή όχι
Οι άνθρωποι που δεν έχουν τι να πουν, περνάνε δίπλα μου
Εγώ, καπνίζω τσιγάρο και τους βλέπω
Είναι ωραίοι οι άνθρωποι, ψεύτικοι
Ψάχνουν να βρουν τη μεγάλη ευτυχία.
Εγώ τους κοιτάζω γιατί ξέρω ότι δε θα τη βρουν.
Οι άνθρωποι, τα μεγαλύτερα στοιχίδια.
Καπνίζω τσιγάρο και δε με νοιάζει που με βλέπουν
Μια ξεραμένη γυναίκα πέρασε, με την τσάντα στην πλάτη
Πέρασε, δεν κοιτάζει πουθενά
Είναι μια εξαντλημένη γυναίκα
Πού θα πάει; που θα κοιμηθεί; ποιός θα τη γαμήσει;

Άσπρο χαρτί.
Σπάτουλα. Τι λέξη κι αυτή. Χώρος προσώπων, χρώματα που δεν ανέχονται τη μοναξιά. Όλα θέλουν να πουν κάτι. Όλοι.
Η σπάτουλα. Σπαθίζει. Τις ιδέες, το χρόνο πλάι στο σκούρο-μπλε, το κόκκινο παρέχει φθόνο. Οι ώχρες λίγες, έλειωσαν στο σωληνάριο. Η μοναξιά στο κόκκινο. Γειάσου Άσιμε.

Ο προαγωγός, ή ο παραγωγός;
να ΄μουν ο ένας άλλος
να μην ήμουνα εγώς.
Πήγα για να φύγω μα
δεν έπαιρνε εμπρός
ήταν ένα κάλλος
στους ποταμούς Αιγός.

*Ο Νικόλας Άσιμος