Η ΠΕΙΝΑ ΤΩΝ ΑΝΘΡΏΠΩΝ

Εκείνο το διάστημα, ήμουν άνεργος και μπατίρης. Έψαχνα καμιά δουλειά του ποδαριού, περιστασιακά να βγάζω τα τσιγάρα αλλά τίποτε δεν γινόταν. Μια μέρα εδώ μια μέρα εκεί, τα πράγματα δυσκόλευαν άγρια.
Ένα βράδυ που τριγύριζα στα παγκάκια της πλατείας, πεινούσα πολύ το στομάχι μου ούρλιαζε, είχα τρεις μέρες να βάλω κάτι στο στόμα μου, είδα την φάτσα ενός γνωστού ζητιάνου της γειτονιάς. Με κοίταζε μάλλον χαρούμενος και κάθισε στο παγκάκι απέναντί μου. Δεν ήταν και πολύ μεγάλος αλλά σίγουρα μεγαλύτερος μου. Εγώ πλησίαζα τα τριάντα, εκείνος θα σαραντάριζε.
Ντυμένος με κουρέλια, όπως είναι συνήθως αυτοί οι άνθρωποι, συνέχιζε να με κοιτάζει.
Πράγμα περίεργο για μένα, δεν ενοχλήθηκα. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχε σχηματιστεί η ιδέα, πως κάτι θα έπαιρνα από αυτόν τον άνθρωπο. Τσιγάρα πάντως σίγουρα γιατί ήδη είχε ανοίξει ένα πακέτο Καρέλια άφιλτρο. Άναψε δικό του κι ύστερα μου πέταξε το πακέτο.
Το άρπαξα στον αέρα με βουλιμία. Εγώ που κάπνιζα Μάρλμπορο και σιχαινόμουν τον Καρέλια με τα κωλοτσίγαρά του!
Αλλά, ανάγκα και οι θεοί πείθονται. Έτσι άναψα ένα κι έκανα να το επιστρέψω στον ζητιάνο. Αυτός μου γνέψε με μια κίνηση που έλεγε «κράτησε το όλο έχω άλλο»
Τσιγάρα λοιπόν είχα βρει για απόψε, τα κρυψα στην τσέπη μου βαθιά μην μου πέσουν αλλά τι θα έτρωγα; Πεινούσα αφόρητα, δεν ξέρετε τι είναι να πεινάς, επειδή δεν είχα λεφτά. Έτσι είναι, αν είχα λεφτά δεν θα πεινούσα, έτσι είναι αυτά τα πράγματα.
Η ώρα θα ήταν εννιά, έφεγγε ακόμα. Καλοκαίρι καιρός ήταν, Ιούλιος μήνας και η ζέστη να σου τρώει το μεδούλι. Στην μεγάλη πλατεία της Καλλιθέας, έσταζε ιδρώτας και αίμα. Μια ξεραμένη φλούδα από τα χείλη μου κόλλησε στο χαρτί του τσιγάρου και καθώς δεν πρόσεξα, το αίμα κύλησε στο πηγούνι και στο χέρι μου. ΤΟ σκούπισα και ο λιγοστός κόσμος που κυκλοφορούσε με κοίταζε περίεργα Μα δεν με ένοιαζε Συνταξιούχοι, μικροαπατεώνες, μικροπωλητές. Ένας τέτοιος μπήκε ανάμεσα μας. Στάθηκε πρώτα μπροστά μου επιδεικνύοντας το εμπόρευμά του. Εγώ, έγνεψα αμέσως όχι, αυτό μου έλειπε. Οπότε στράφηκε στον ζητιάνο. «Κονόμησες τώρα, τα πιασες τα λεφτά σου» σάρκασα από μέσα μου.
Ο Ζητιάνος ωστόσο κοίταζε το εμπόρευμα με ενδιαφέρον. Αναπτήρες, διόπτρες, μπιχλιμπίδια.
-Πως σε λένε εσένα; Ευριπίδη; Ρώτησε τον Κινέζο.
Εγώ έσκασα στα γέλια παρ’ όλο το χάλι μου. Ο κινέζος χαμογελούσε κινέζικα κι έφευγε με αργά βήματα.
-Έλα εδώ ρε, που πας συνέχισε ο ζητιάνος, δώσε μου δύο αναπτήρες.
Ο Κινέζος γύρισε του έδωσε τους αναπτήρες, πήρε τα λεφτά, τον ευχαρίστησε χίλιες φορές κι έφυγε.
-Μπορεί να ξέρω τον πατέρα του, στράφηκε σε μένα
-Τον πατέρα του Κινέζου; Αλληθώρισα.
-Ναι, γιατί; Τον πατέρα του Κινέζου, είπε σοβαρά κι εγώ ανταριάστηκα.
Τι νόημα είχαν τώρα όλα αυτά; Η κοιλιά μου νιαούριζε κι έπρεπε κάτι να κάμω από το να κάθομαι και ν ακούω τις βλακείες του καθενός.  Έτσι, σηκώθηκα να φύγω. Δεν πρόλαβα να κάνω δυο βήματα κι άκουσα την φωνή του να μου λέει:
-Που πας ρε; Δεν πεινάς ; έλα πίσω, πάμε να φάμε.
Γύρισα και τον κοίταξα αμήχανος.
-Έλα μαζί μου, συνέχισε. Θα πάρουμε ένα κοτόπουλο, ψωμί και τα σχετικά. Έλα. Πάμε.
Δεν είπα τίποτα. Τι να λεγα; Απλά τον ακολούθησα.
Μπήκαμε σ΄ένα κοτοπουλάδικο όπου δυο-τρεις πελάτες περίμεναν στη σειρά. Στάθηκε πίσω τους. Εγώ πιο πίσω σχεδόν να μου τρέχουν τα σάλια από τις μυρουδιές. Ρε, τι είχα πάθει ο κακομοίρης! Τέτοια λιγούρα δεν την είχα νιώσει ποτέ. Κάποια στιγμή, έστρεψε πίσω με κοίταξε και με καθησύχασε με το βλέμμα σα να μου λεγε, μη μιλάς, εντάξει, περίμενε.
Όταν ήρθε η σειρά μας, παράγγειλε, ένα κοτόπουλο, πατάτες, ψωμί. Η καταστηματάρχης τα ετοίμασε, τα έβαλε σε μια μπλε νάιλον σακούλα και του τα έδωσε λέγοντας πως έκαναν δώδεκα εύρο.
-Εντάξει, της είπε σοβαρά με ύφος που δεν σήκωνε αντίρρηση. Είναι της κυρά Μαρίας, απέναντι, ξέρεις εσύ.
-Της κυρά –Μαρίας, έσμιξε τα φρύδια της να θυμηθεί. Α, της κυρά-Μαρίας έκανε σα να θυμήθηκε. Εντάξει, εντάξει, ευχαριστώ..Εσείς τι θέλετε; Απευθύνθηκε στον επόμενο.
Εμείς πήραμε τα πράγματα και φύγαμε. Μόλις βγήκαμε έξω, σφούγγισα τον ιδρώτα από το πρόσωπο μου.
-Μην κάνεις έτσι, είπε ο ζητιάνος. Μην είσαι βλάκας, ολόκληρη Καλλιθέα, ξέρεις πόσες Μαρίες έχει; Πάμε να φάμε τώρα, έχεις αυτοκίνητο;
Ναι, αλλά το έχω στο συνεργείο! Ακολούθησα το πνεύμα του σαν συνήλθα λίγο.
-Καλά, φώναξε ένα ταξί. Πάμε στο σπίτι μου να πιούμε και καμιά μπύρα.
-Μένεις μακριά;
-Στην Ηλιούπολη.
-Και θα πάμε εκεί; Απόρεσα.
-Έχεις κάτι καλύτερο; Πάμε και θα δεις. Πως σε λένε;
-Παναγιώτη.
-Παναγιώτη, τι;
-Παναγιώτης Χυλοπίτας.
-Χαίρω πολύ, είπε σοβαρά. Αντώνης Τραχανάς κι έπιασε την κοιλιά του από τα γέλια.
Συνέχισε να γελάει και μέσα στο ταξί όταν επιτέλους βρήκαμε ένα και μπήκαμε εκείνος μπροστά κι εγώ στο πίσω κάθισμα με το κοτόπουλο στη μπλε σακούλα να μου σπάει την μύτη. Ο ζητιάνος έδωσε μια διεύθυνση στις παρυφές του Υμηττού.
-Πολύ ψηλά μένεις, είπα.
-Έχω φτιάξει ένα σπιτάκι, θα δεις.  Κι έπιασε κουβέντα με τον ταξιτζή.
Εγώ σκεφτόμουν να ανοίξω την σακούλα και να τσιμπήσω τουλάχιστον λίγο κοτόπουλο γιατί αλλιώς θα έπεφτα κάτω.
 -Πεινάει το παιδί, είπε στον ταρίφα . Δεν σε πειράζει αν φάει λίγο κοτόπουλο. Θα πληρώσουμε κάτι παραπάνω.
Ο ταρίφας γύρισε το κεφάλι και με κοίταξε με συμπόνια.
-Μόνο να μην λερώσεις τίποτα, είπε.
-Όχι, όχι, πρόλαβα ν ‘απαντήσω προτού χώσω το μισό μπούτι στο στόμα μου.
Έφαγα κάμποσο ενώ άκουγα τον ζητιάνο να συζητάει με τον ταρίφα.
-Από πού είσαι πατριώτη; ρώτησε ο ζητιάνος.
-Από την Μεγαλόπολη.
-Α, κάτω από τα’ αυλάκι, καλοί είσαστε εσείς, ας λένε, ξέρω εγώ….
Εγώ, σκεφτόμουν να φάω και το άλλο μπούτι, αλλά το μετάνιωσα. Φτάνει πια! Σκέφτηκα. Μην το παρακάνεις με την κωλοπείνα σου. Συμμάζεψα τα πράγματα μου προσεκτικά Ο ταρίφας που είχε το νου του με κοίταξε πάλι μέσα από τον καθρέφτη, σε κάποιο φανάρι. Σαν με είδε που καθόμουν ήσυχος, ηρέμησε. Του χαμογέλασα κι εγώ συγκαταβατικά. Έτσι έληξε το θέμα της πείνας μου τουλάχιστον προς το παρόν.
Φτάσαμε κάποτε στο σπίτι του Αντώνη. Αν τον έλεγαν έτσι, γιατί το Τραχανάς ήμουν σίγουρος πως ήταν ψέμα. Όπως φυσικά κι εμένα δεν με λένε Χυλοπίτα.
-Πως σε λένε τελικά; Με ρώτησε ανοίγοντας την εξώπορτα ενός πραγματικά υπέροχου σπιτιού.
-Αυτό είναι το σπιτάκι σου; έμεινα κεραυνόπληκτος.
-Κι αυτό είναι το αυτοκίνητό μου γέλασε δείχνοντας μια μαύρη μερσεντές αραγμένη στο γκαράζ. Λοιπόν; Θα μου πεις το όνομα σου;
-Α, ναι, ξεχάζεψα. Παναγιώτη Παναγιωτόπουλο, εσένα;
-Αντώνη Ράτζικα. Από το σόι των Ρατζικαίων. Μεγάλο σόι, αγωνιστές στην επανάσταση του 21, είπε περήφανα. Θα σου δείξω φωτογραφίες, έλα, πάμε.
Μπήκαμε στο σπίτι. Ένα πραγματικό αρχοντικό, εγώ ούτε στ όνειρο μου δεν θα αποχτούσα τέτοιο σπίτι.
Ο Αντώνης αφού μου είπε ένα σαν στο σπίτι σου, άραξε , εγώ θα κάνω ένα ντους κι έφτασα» εξαφανίστηκε στο βάθος. Ακούμπησα τα πράγματα στο τραπέζι του σαλονιού και περιεργάστηκα τον χώρο. Ο Αντώνης δεν άργησε. Σε λίγο εμφανίστηκε φορώντας μια  ρόμπα παντόφλες κλπ..
Καθίσαμε στην τραπεζαρία, φάγαμε και ήπιαμε μπύρες. Πιάσαμε την κουβέντα σαν δυο παλιοί καλοί φίλοι, μέχρι αργά.
-Το πάν είναι να μην πιάνεσαι κορόιδο, αυτή είναι φιλοσοφία μου μικρέ, επαναλάμβανε συχνά. Να μην πιάνεσαι κότσος.
Κι όταν κάποια στιγμή σηκώθηκα να φύγω, μου έδωσε ένα πενηντάρικο και μου είπε με νόημα:
-Σκέψου τι μπορείς να κάνεις στη ζωή.
Πέρασε καμιά βδομάδα έτσι κι αλλιώς. Τίποτα σπουδαίο βέβαια, μια από τα ίδια. Τον Αντώνη τον έβλεπα που και που αλλά στην πλατεία δεν στεκόμουν πολύ μαζί του. Φοβόμουν τα μπλεξίματα. Ταυτόχρονα έψαχνα για δουλειά. Μια δουλειά αξιοπρεπή Γκαρσόνι, φύλακας, οικοδομές, μπετατζής και όλα εις –τζης. Κοίταζα και τις μικρές αγγελίες. Οι πιο πολλές ζητούσαν πλασιέδες. Πωλητές βιβλίων, οικιακών συσκευών, μικρούς με μοτοποδήλατο. Υπήρχαν και οι μεγάλες αγγελίες που ζητούσαν διπλώματα, βιογραφικά και τέτοια αλλά εγώ δεν ήμουν μορφωμένος. Έτσι κατέληξα κηπουρός σε μια βίλα κάποιου πλούσιου με τρεις κι εξήντα τον μήνα και να μου βγαίνει και το λάδι στα σκαψίματα ,τα κλαδέματα και τόσες άλλες δουλειές που χρειαζόταν ο τεράστιος κήπος του πλούσιου αφεντικού μου.

Μόλις το είπα στον Αντώνη, «κρίμα ,σε είχα για πιο έξυπνο» μου είπε σχεδόν απογοητευμένος και μου έκλεισε το τηλέφωνο.
Για κάνα δυο μήνες δούλευα στο κηπουριλίκι. Έσκαβα, πότιζα, σκάλιζα για πενταροδεκάρες στην βίλα και κορόιδευα τον εαυτό μου πως κάποτε θα γινόμουν σπουδαίος κηπουρός. Ο κήπος του εφοπλιστή είπαμε ήταν τεράστιος.
Καθημερινά σκοτωνόμουν στην δουλειά. Ψαλίδια, κλαδευτήρια, τσουγκράνες, όλα τα σχετικά εργαλεία. Κάπως έτσι είχαν τα πράγματα. Ώσπου μια Κυριακή πρωί που ήμουν στο μαύρο μου το χάλι, με πήρε τηλέφωνο ο Αντώνης.
-Έλα, μου είπε. Έχω μια δουλειά για σένα.
Πήγα στο σπίτι του, έφτιαξε καφέ, καθίσαμε στην μεγάλη βεράντα να τον πιούμε. Καθώς άναβα τσιγάρο, παρατήρησα πως τα έπιπλα έλειπαν.
-Είχαν παλιώσει και τα πέταξα, γι αυτό σε φώναξα, θέλω να πάρω καινούρια.
-Και τι σχέση έχω εγώ; Απόρεσα.
-Έχεις. Θέλεις να βγάλεις χίλια εύρο;
-Χίλια εύρο!
-Χίλια σε μια μέρα. Σ’ ένα βράδυ.
-Τι θα κάνουμε; Ψυλλιάστηκα.
-Υπάρχει μια αριστοκρατική καφετέρια που δεν κλειδώνει τα έπιπλα την νύχτα..
-Και θα πάμε να κλέψουμε;
-Να κλέψουμε, μόρφασε. Θα αφαιρέσουμε μερικά που τους περισσεύουν, έχουν αυτοί. Να, ας πούμε, τρεις πολυθρόνες, δυο –τρία τραπέζια, έξι εφτά καρέκλες βεράντας , μερικά σκαπώ για το μπαρ. Στην ουσία μετακόμιση θα κάνουμε.
-Είναι σίγουρο;
-Όπως σε βλέπω και με βλέπεις.

Πήγαμε το βράδυ της ίδιας Κυριακής. Σηκώσαμε τη μισή καφετέρια και ούτε γάτα ούτε ζημιά. Τα ρίξαμε στο κλειστό φορτηγό του Αντώνη και τα πήγαμε στην βεράντα του. Τα τοποθετήσαμε ήρεμοι και ήπιαμε πάνω τους ένα μπουκάλι Σίβας.
-Να τα χαίρεσαι, του είπα και τσουγκρίσαμε τα ποτήρια.
-Σ’ ευχαριστώ. Έλα, πάρε.
Με πλήρωσε την αμοιβή  μου, χίλια εύρο!
Τον ευχαρίστησα με την σειρά μου και πήρα τον δρόμο μου. Από τότε ευχαριστώ και τον θεό που έγινα ζητιάνος παρά οτιδήποτε άλλο.